Venom: Let There Be Carnage, Movie Review

Από μια αρχή έμπαινα στην ταινία με χαμηλές προσδοκίες. Εύχομαι να μπορούσα να πω ότι είχα μια ευχάριστη έκπληξη… Από την μια αυτό είναι καλό. Χαμηλές προσδοκίες είχα, δεν είδα μια καλή ταινία οπότε όλα “ίσα βάρκα, ίσα νερά”. Το κακό με το δεύτερο Venom είναι ότι δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το πρώτο. Και αυτό είναι πολύ κακό απλά και μόνο γιατί η προηγούμενη μεταφορά ήταν μέτρια, έως αδιάφορη. Και εδώ δεν έχουμε το “ένα βήμα, παραπάνω” που θα μας κάνει να αγαπήσουμε τον χαρακτήρα και τη δημιουργία. 

Γενικώς, Γενικά:

Ξεκινώντας τα γενικά μας να πω ότι έχουμε αλλαγή σκηνοθέτη. Στη καρέκλα, λοιπόν, πίσω από τις κάμερες κάθεται πλέον ο γνωστός, και μη εξαιρετέος, Andy Serkis. Αυτό από μόνο του είναι κάτι που προσθέτει στην κακή τελική εμπειρία που παίρνουμε από την ταινία. Απλά και μόνο γιατί εμένα με έκανε να έχω τις ελάχιστες προσδοκίες από τον “Gollum”, μιας και κάτι ξέρει από σκηνοθεσία, αλλά τελικά δεν… Ίσως μεγάλο ρόλο σε αυτό να παίζει και το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ταινία που είναι “PG-13” και αυτό της βάζει “αυτογκόλ”, πραγματικά, από τα αποδυτήρια. Αν το ερώτημα στην πρώτη ταινία ήταν, “δουλεύει ο Venom χωρίς τον Spider-Man;”. Στη δεύτερη σίγουρα είναι, “δουλεύει ο Carnage σε PG-13 ταινία;”. 

Η απάντηση είναι η ίδια. Δυστυχώς για όλους μας… Όχι, δεν δουλεύει πολύ καλά ο Venom χωρίς τον Spider-Man. Όχι, δεν δουλεύει πολύ καλά ο Carnage σε PG-13 ταινία. Εδώ δεν ξέρω ακριβώς τι φταίει. Το ‘90 είχαμε μια πολύ καλή animated σειρά με τον Spider-Man που ο Venom και ο Carnage ήταν σε αυτή. Και οι δύο χαρακτήρες φαίνονταν πολύ καλά δοσμένοι σε μια σειρά που δεν περιείχε τόσο πολύ βία ή αίμα. Οπότε, για ακόμα μια φορά, θα ρίξω την ευθύνη στους δημιουργούς την ταινίας μας σήμερα και όχι στο PG-13. 

Κάπως έτσι αρχίζουμε με προβλήματα το κείμενο. Πάμε να πιάσουμε και το τι γίνεται στην ταινία. Έχουμε μια γνωριμία με τον κακό μας στις πρώτες σκηνές και κάποια άλλα πρόσωπα που θα παίξουν μεγάλο ρόλο στην πλοκή στη συνέχεια. Σίγουρα καταλαβαίνουμε τι θέλει να κάνει εδώ ο Andy. Επίσης βλέπουμε για πρώτη φορά ότι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υπερφυσικές δυνάμεις. Θα το αφήσω εδώ αυτό. 

Η “Εξέλιξη” του Venom:

Στην συνέχεια βρίσκουμε τον Eddie με τον Venom. Βλέπουμε την σχέση που έχουν μεταξύ τους πλέον και το πως προσπαθεί ο Eddie να κρατήσει κρυφή την ύπαρξη του Venom από όλους. Γενικά η σχέση τους είναι για ακόμα μια φορά, πολύ σωστά, στο προσκήνιο της ταινίας. Αρκετό χρόνο από αυτή παρακολουθούμε το “ζευγάρι” να προσπαθεί να χτίσει αυτή τη σχέση. Από τη μία αυτό είναι καλό. Από την άλλη είναι σχεδόν το ίδιο με την πρώτη ταινία… Οπότε δεν βλέπω γιατί χρειάζεται να καταναλωθεί τόσος χρόνος από την δημιουργία αυτή για να δούμε κάτι που έχουμε ξαναδει. 

Για να πω την αλήθεια ρητορικά ρωτάω. Καταλαβαίνω και μια χαρά μάλιστα. Έπρεπε να έχουμε κάποιο εμπόδιο για τον πρωταγωνιστή μας. Δεν θα δούλευε μια ταινία που “όλα καλά” και απλά δέρνουμε τον villain. Κάποιο εμπόδιο πρέπει να προσπεράσει ο Eddie για να γίνει ο Venom όπως τον ξέρουμε. Έλα όμως που το ξαναείδαμε από το “έργο”. Οπότε όσο και αν γουστάρεις τον χαρακτήρα και το ηθοποιό που τον υποδύεται (Tom Hardy), που για ακόμα μια φορά φαίνεται να διασκεδάζει τον ρόλο του, κάπου βαριέσαι μόνο και μόνο γιατί δεν υπάρχει κάτι καινούργιο να δεις.

Το Δεύτερο Symbiote:

Από το ένα symbiote πάμε στο άλλο. Ω, τι έκπληξη ο κακός μας είναι ο Carnage! Προσωπικά από την στιγμή που είδαμε αυτόν τον ηθοποιό σε αυτόν τον ρόλο (Woody Harrelson) είχα ένα πρόβλημα. Είναι πολύ καλός σε όλες τις δουλειές του, σίγουρα, αλλά εμένα για κάποιο λόγο δεν μου κάθεται καλά σαν Cletus Kasady. Αυτό είναι προσωπικό κόλλημα όμως και δεν θα το προσθέσω στα αρνητικά της ταινίας. Αν μη τι άλλο ο άνθρωπος κάνει καλά τη δουλειά που του είπαν να κάνει. 

Σαν αρνητικό όμως σίγουρα θα βάλω την ανάπτυξη του χαρακτήρα του στην ταινία. Ή καλύτερα την “μη ανάπτυξη” του. Πέραν ενός στοιχείου που μαθαίνουμε στο τέλος, και προφανώς δεν θα πω εδώ, σε όλη την υπόλοιπη ταινία είναι απλά ο “τρελός του χωριού” που έχει ψύχωση με την παλιά του αγάπη. Αυτή η αγάπη και μια ξαφνική εμμονή με τον Eddie είναι και τα κίνητρα του χαρακτήρα στην ταινία. Όταν λέω “ξαφνική εμμονή” δεν μιλάω από ένα συμβάν που γίνεται στο σενάριο και κάτω. Μιλάω από την αρχή.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος ο Cletus να έχει το κόλλημα που έχει με τον Eddie μέχρι κάποιο σκηνικό που γίνεται κάποια στιγμή στην ταινία. Παρόλα αυτά, επειδή κάπως πρέπει να έχουμε τον Carnage, που είναι “παιδί” του Venom, πρέπει και ο Cletus να έχει κόλλημα με τον Eddie. Ειλικρινά με στεναχωρεί λίγο αλλά ο κακός μας, που είναι και ο βασικός λόγος να έχουμε την ταινία που έχουμε, είναι πολύ άσχημος και δεν βοηθάει πουθενά την ταινία του…

Οι Συμπρωταγωνιστές:

Το συμπληρωματικό cast είναι αυτολεξή αυτό, συμπληρωματικό. Πέραν ενός χαρακτήρα, που κάποιος θα γίνει στο μέλλον, και αυτού του έρωτα του Carnage, που έγραψα πιο πάνω, όλοι οι άλλοι είναι για να είναι. Προσπαθούν με κάποιο τρόπο να ανεβάσουν το ερωτικό ενδιαφέρον του Eddie από την πρώτη ταινία αλλά εμένα για κάποιο λόγο μου πέρασε η εικόνα ότι η Anne έχει ακόμα πιο μικρό λόγο στο πως εξελίσσεται η ταινία. Τουλάχιστον μπορείς να πεις ότι αρκετοί από αυτούς τους χαρακτήρες βοηθούν στην κωμική πλευρά της δημιουργίας. Εδώ μπορώ να πω ότι αρκετά από τα αστεία δουλεύουν και ελαφραίνουν κάπως το κλήμα της ταινίας. Γνώμη μου όμως είναι ότι και πάλι το παρακάναμε. OK, δουλεύουν αλλά δεν θα με χαλούσε αν ήταν λιγότερα για να έχουμε χρόνο για να την ανάπτυξη κάποιον χαρακτήρων… Του Carnage για παράδειγμα.

Το “PG-13”:

Γυρνώντας λίγο πάλι πίσω σε αυτόν πρέπει να αναφέρω και τους λόγους που η PG-13 μεταφορά του δεν δουλεύει. Η ταινία προσπαθεί να μας περάσει ότι είναι “πολύ κακό και τρελός” και τώρα με τη δυναμη που του παρέχει το symbiote δεν υπάρχει κανένας και τίποτα να τον σταματάει. Καλώς. Ωραίο και σωστό αυτό. Αυτό είναι ο χαρακτήρας και στα comics. Έλα όμως που όλο ακούμε και δεν βλέπουμε τίποτα. Και όταν βλέπουμε κόβουμε τη σκηνή πριν το “μεγάλο φινάλε”. 

Για να καταλάβετε, δεν έχουμε ούτε έναν θάνατο μπροστά στην κάμερα. Ναι, OK, είναι PG-13 λογικό αυτό. Εκεί είναι και το μεγαλύτερο “αγκάθι” όμως. Λες και ξαναλες πόσο τρελός είναι ο Cletus και όταν έρθει η ώρα να μας το δείξεις κόβεις πριν δούμε τον “πλήρη” χαρακτήρα του. Γιατί το ότι θα σκοτώσει κάποιον για να περάσει η ώρα του δεν τον κάνει αυτομάτως τόσο πολύ ψυχοπαθή, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ όσο μας λέει η ταινία. 

Και σε άλλες ταινίες οι villains σκοτώνουν αβέρνα κόσμο δεξιά και αριστερά. Το ότι το βλέπουμε όμως κάνει τη κατάσταση ακόμα πιο πιστευτή. Ναι, τρελός είσαι αν σκοτώνεις μόνο για περάσει η ώρα σου. Αλλά σε μια ταινία που θέλει να μας δείξει έναν τέτοιο χαρακτήρα ΠΡΕΠΕΙ να μας τον δείξει, όχι μόνο να το ακούμε και να το βλέπουμε μερικώς. 

Τα Symbiotes Φαίνονται Ωραία:

Ωραία πάσα είναι αυτή για να περάσουμε στα τεχνικά. Υπάρχει ένα πράγμα που η ταινία είναι αρκετά καλύτερη από την πρώτη και αυτό είναι τα εφέ. Ναι, έχουμε πολύ καλύτερα ειδικά εφέ. Για ακόμα μια φορά πολλά πράγματα φαίνονται ψέμα αλλά όχι τόσο όσο στην πρώτη ταινία. Εδώ πολύ θα ήθελα να δω τα μούτρα ενός παιδιού από το μέλλον όταν θα βλέπει την παραγωγή αυτή… Λογικά θα είναι όπως όταν εμείς βλέπουμε μια ταινία του ‘60 και του ‘70! Ε, έπεσαν λίγο παραπάνω λεφτάκια σε κάτι. Κάτι είναι και αυτό. Πάνω σε αυτό να πω ότι στο τελικό και αναπόφευκτο CGI fest που είναι η τελευταία μάχη βλέπουμε τι γίνεται αυτή τη φορά. Δεν είναι απλά δύο “χλαπάτσες” που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιος κάνει τι, όπως στην πρώτη ταινία. 

Επίλογος:

Στεναχωριέμαι λίγο ρε π**στη μου… Έχουμε καλούς ηθοποιούς. Έχουμε καλό σκηνοθέτη. Έχουμε καλό (anti)hero και καλό villain. Τελικά όμως έχουμε μία κακή ταινία. Δεν ξέρω τώρα τι να απαντήσω στην ερώτηση αν αξίζει να τη δεις… Αν σου άρεσε η πρώτη (πολύ) θα σου αρέσει και αυτή. Μέχρι εκεί. Δεν κάνει κάτι το καλύτερο. Δεν κάνει όμως και κάτι το χειρότερο. Για κλείσιμο να πω ότι τα easter eggs δίνουν και παίρνουν και ίσως αν αξίζει κάτι να πάρεις από την ταινία να είναι η τελική-τελική σκηνή της. Εμένα προσωπικά δεν με τρέλανε, όπως άλλους και άλλους, αλλά σίγουρα αφήνει ανοιχτό ένα πολύ ωραίο μέλλον. 

Από την άλλη σε όλες αυτές τις ταινίες αυτό με έχει κουράσει λίγο… Δεν θα το προσάψω ως κακό (μόνο) εδώ αλλά θα το πω. Έχω κουραστεί με τις ταινίες που λένε μια άσχημη ιστορία και το μόνο που κάνουν είναι να σου πετάνε τη “γ***τη” σκηνή στο τέλος. Σκηνή που κάτι θα κολλάει που είναι μελλοντική μεταφορά από τα comics. Κάτι θα μας λέει για το μέλλον του ήρωα και το μόνο που θα κάνει τελικά είναι να βάζει τα geeks του κόσμου να λένε εικασίες για το ένα ή το άλλο. Κουράστηκα, πραγματικά!

Αν θες πες την ιστορία σου και στο τέλος άφησε ανοιχτή μια πόρτα για sequel, αυτό! Το άλλο που αναφέρω εδώ έχει γίνει πολύ νόρμα και πλέον αντί να κάνουμε φόκους στην όποια ταινία και στο τι μας έδωσε αυτή-καθαυτή, κάνουμε φόκους στο τι θα δούμε στο μέλλον από το εκάστοτε Σύμπαν. Καλή και χρυσή η Marvel αλλά μας γ**ησε λίγο με το MCU και την προσπάθεια όλων των στούντιο να το πιάσουν…