Και δυστυχώς ήρθε η ώρα… Ε, τι να κανείς; Αν πιάσεις να βλέπεις τα Batman κάποια στιγμή θα φτάσεις και εδώ. Batman Forever, λοιπόν. Πολλές οι διαμάχες και οι κόντρες πίσω από την κάμερα. Όχι τόσο για το τι θα διαπραγματεύεται η ταινία αλλά για το ύφος της. Αν κάτι μπορείς να παρατηρήσεις από την αρχή είναι ότι αυτό έχει αλλάξει. Και έχει αλλάξει πολύ.
Ξεχάστε την “μαυρίλα” και την σκοτεινιά του Tim Burton. Πίσω από την κάμερα πλέον έχουμε τον Joel Schumacher. Δυστυχώς για όλους μας οι οδηγίες από την Warner είναι να κάνει κάτι αρκετά πιο “παιδικό” από αυτό που έκανε ο Burton για να πουλήσουν φιγούρες! Έτσι και έγινε. Από την πρώτη στιγμή παρατηρείς ότι ο Joel έχει ρίξει τόνους τόσο στο “σκοτάδι” του Batman, όσο και στους χαρακτήρες και στην πλοκή γενικά.
Γενικώς, Γενικά:
Για ακόμα μια φορά το κείμενο θα έχει κάποια spoilers εδώ και εκεί χωρίς spoiler tag. Και πάλι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ παλιά ταινία. Αν δεν την έχετε δει μέχρι τώρα γνώμη μου είναι να μην τη δείτε γενίκα! Μπαίνουμε με σκηνή δράσης και έναν Batman που θα μας δείξει τι μπορεί να κάνει από πολύ νωρίς. Σε αυτή την ταινία αν μπορώ να βρω ένα καλό αυτό είναι το κουστούμι του, μέχρις ενός σημείου βέβαια. Ε, μετά από δύο ταινίες πιστεύω το βρήκαν για να κάνουν κάτι που δείχνει άνετο αν και όχι τόσο “ninja” όσο θα έπρεπε για τον Batman.
Από την πρώτη σκηνή δράσης μπαίνει όμως και ο πιο “παιδικός” χαρακτήρας της δημιουργίας. Τα χρώματα είναι σαφώς πιο πλούσια και έντονα από τις προηγούμενες δύο ταινίες. Το κακό όμως έρχεται με τα ηχητικά εφέ… Εδώ και εκεί έχουμε εφέ που είναι, πραγματικά, βγαλμένα από cartoons! Αυτό φαίνεται τόσο παράταιρο με τον ήρωα αλλά φαντάζομαι είναι ακριβώς ότι ήθελε η Warner για την παραγωγή.
Δύο οι Villains:
Εδώ βλέπουμε και το Two-Face. Το πρώτο από τους δύο villains μας. Ο Tommy Lee Jones παίζει πολύ καλά αυτό που του είπαν να κάνει. Αυτό που του είπαν να κάνει όμως δεν είναι ο Two-Face! Από όλη την ταινία μου περνάει ένα vibe λες και ο σκηνοθέτης μπέρδεψε λίγο τον Two-Face με τον Joker. Και το πιο άσχημο είναι ότι δεν είναι μόνο στον Two-Face αυτό. Κάποια στιγμή προς το τέλος άρχισα να σκέφτομαι ότι πιο πολύ γελάει (χερέκατα ή όχι) ο χαρακτήρας αυτός παρά μιλάει στην ταινία… Κάτι που σίγουρα είναι πέρα για πέρα διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε. Να πω ότι λειτουργούσε να του το δώσω του Schumacher αλλά δεν…
Με αυτό στο μυαλό πάμε στον δεύτερο villain. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο, πλέον ο Batman έχει να “μαλώσει” με δύο κακούς σε κάθε ταινία. Εδώ ο επόμενος στη σειρά είναι ο Riddle. Για ακόμα μια φορά και ο Jim Carrey παίζει πολύ καλά τον χαρακτήρα αλλά όχι αυτό που ξέρουμε. Αν και σίγουρα μιλάει πιο πολύ από τον Two-Face, πάλι έχουμε αυτή την πέραν του δέοντως “χαρούμενη” προσωπικότητα. Πολύ γέλιο, πολύ φασαρία, θα μπορούσα να πω.
Ο “άλλος” Batman και οι Γύρω του:
Αρχίζοντας ανάποδα πάλι έπιασα τους villains και τώρα πρέπει να πάω στο SuperHero μας. Στο ρόλο του Batman έχουμε ακόμα μία αλλαγή με τον Val Kilmer. Ίσως ο μόνος που κάτι έχει μείνει από τον χαρακτήρα του από τις προηγούμενες ταινίες. Υπάρχει αυτό το σκοτεινό που είχε και ο Michael Keaton σαν Batman αλλά και την λίγο πιο χαλαρή πλευρά του σαν Bruce. Εδώ πιστεύω ότι δεν δουλεύει τόσο ο χαρακτήρας γενικά. Αν και ο ηθοποιός κάνει ότι μπορεί για να περάσει τον “Batman” στις οθόνες μας, ο ρόλος του κάποιες φορές δεν του δίνει αυτό που πρέπει. Πολλές ατάκες είναι λίγο άκυρες, είναι λίγο “κούφιες”. Κάποιες άλλες είναι εκεί απλά για να είναι και δεν βοηθούν, σχεδόν, πουθενά την πλοκή κ.ο. Είναι κρίμα γιατί πραγματικά “βλέπω” τον Kilmer να παίζει ένα πολύ ωραίο Batman αν η παραγωγή της ταινίας ήταν κάτι άλλο.
Του “δευτερεύοντες” χαρακτήρες θα τους πιάσω όλους μαζί. Το κείμενο πάει για να γίνει λίγο πιο μεγάλο από όσο αξίζει στην ταινία αυτή! Έχουμε τον Alfred κλασικά. Μάλιστα είναι και ο ίδιο ηθοποιός από τις προηγούμενες ταινίες, Michael Gough. Επίσης έχουμε τον ίδιο ηθοποιό ως James Gordon, Pat Hingle. Στο “ξανθό ερωτικό ενδιαφέρον” έχουμε την Nicole Kidman στο ρόλο της Dr. Chase Meridian. Αν μπορώ να πω κάτι γι’ αυτή είναι ότι η όρεξη για “λίγο Batman” στην ζωή της είναι διάχυτη σε κάθε ατάκα που πετάει στον Σκοτεινό Ιππότη. Από την πρώτη στιγμή, σχεδόν, μέχρι την τελευταία.
Robin, το “Παιδί” Θαύμα:
Σε αυτή την ταινία έχουμε και την πρώτη παρουσία του Robin. Ο Chris O’Donnell έχει ένα κακό που πάει ενάντιας στο ρόλου του… Δεν είναι παιδί. Αυτό φαίνεται πολύ. Καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που θα τον δεις ότι το “Παιδί Θαύμα” σε αυτή την ταινία δεν είναι και τόσο “παιδί”. Δεν ξέρω τι είχαν στο κεφάλι τους και δεν έβαλαν έναν πιο μικρό ηθοποιό να παίξει τον Robin όπως πρέπει… Αυτόν όμως έχουμε στα χέρια μας, με αυτόν θα “δουλέψουμε”. Έχουμε το ίδιο origin με τα comics, λίγο αλλαγμένο απλά και μόνο για να βάλουμε μέσα και κάποιον από τους villains αυτής της ταινίας. Δουλεύει, όλα καλά εκεί.
Γενικά από τη στιγμή που ο Dick ανακαλύπτει ποιός είναι ο Batman υπάρχει αυτή η “διαμάχη” μεταξύ αυτού και του Bruce για το αν θα πρέπει ή όχι να τον βοηθήσει σαν κάτι δίπλα στον Batman. Έτσι προσπαθεί η ταινία να μας δείξει το πως ο Bruce πείστηκε τελικά και πήρε μαζί του ένα “παιδί” για βοηθό. Βγάζει νόημα γενικά. Ειδικά όχι και τόσο αλλά είναι ακόμα ένα κακό πράγμα στην ταινία. Δεν το παραβλέπω απλά το βάζω στη λίστα με τα πολλά!
Τι θέλουν οι Κακοί μας;
Η γενική πλοκή είναι OK. Όχι κάτι το καλό. Όχι κάτι το τόσο κακό. Υπάρχουν βέβαια κάποιες επιλογές που δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Ο Two-Face απλά θέλει να σκοτώσει τον Batman. Ο Riddle απλά θέλει να ανακαλύψει ποιός είναι ο Batman. Να λύσει τον μεγαλύτερο γρίφο απ’ όλους όπως λέει χαρακτηριστικά… Τώρα γιατί η ταυτότητα του Batman είναι ο μεγαλύτερος γρίφος που έχει ο Riddle στο κεφάλι του είναι άλλη ιστορία… Μετά από κάποια φάση στην ταινία αυτοί οι δύο γίνονται ομάδα και προσπαθούν να νικήσουν τον Bruce. Κυριολεκτικά τον “Bruce” μιας και κάπου, κάπως, κάποτε μαθαίνουν ποιός είναι πίσω από τη μάσκα του Batman.
Τεχνικά:
Γενικώς έχουμε έναν πανζουρλισμό από χρώματα και ήχους. Σε κάποια σημεία αυτά κουράζουν να πω την αλήθεια μου. Βέβαια μπορεί να έγινε αυτό τώρα και στην ηλικία που είμαι πλέον. Σαν να θυμάμαι μικρός ότι μου άρεσε και αυτή η ταινία. Και αυτήν την ταινία την είχα δει “άπειρες” φορές. Χέρι με τα χρώματα πάνε και τα εφέ και το μακιγιάζ. Αυτά είναι καλά. Όχι κάτι τέλειο αλλά πρέπει να σκεφτείς και πότε βγήκε η ταινία. Σίγουρα είναι, σχεδόν παντού, καλύτερα από τις δύο προηγούμενες ταινίες. Το μακιγιάζ του Two-Face είναι καλό αλλά σίγουρα δεν πιάνει τον “πήχη” που έβαλε ο Penguin. Έχει πάλι αυτό το “πολύ χρώμα” που δεν του πάει για χαρακτήρας.
Μουσικά πέφτουμε λίγο. Αν και τα θέματα είναι εκεί και για ακόμα μια φορά έχουν γίνει γενικές αλλαγές. Δεν μου αφήνουν όμως την ίδια ωραία αίσθηση και ανάμνηση στο μυαλό. Κάποιες στιγμές μάλιστα έντονες και δυνατές μελωδίες περνούν ακόμα πιο πολύ την εντύπωση ότι βλέπουμε cartoon και όχι “σοβαρή ταινία”.
Επίλογος:
Έλα και πολύ πήγε το κείμενο γι’ αυτή την ταινία. Τελικά αν ένα πράγμα μπορείς να δεις από αυτή την ταινία αυτό είναι ότι η Warner πάντα μια ζωή σ**τά τα πάει με τους ήρωες της… Κάνει μια καλή επιτυχία και μετά τους γ**άει τα μάτια! Και πάλι για χάρη άλλων παραγώντων και όχι δημιουργικών ή σεναριακών αλλαγών. Αυτή η ταινία είναι έτσι όπως είναι για έναν και μόνο λόγο. Γιατί το Batman Returns δεν πούλησε πολλές φιγούρες… Και αυτό είναι αλήθεια που έχει έρθει από πηγές μέσα από το στούντιο. Οπότε τι να πεις; Ότι αξίζει; Εννοείται πως όχι. Σαν τότε καλή ήταν γι’ αυτό που ήταν. Τίποτα παραπάνω. Πλέον έχουμε πολύ καλύτερες και SuperHero ταινίες αλλά και Batman ταινίες.
