Coffee and Games 13.02.2022:
Ακόμα μια Κυριακή, ακόμα ένα Alan Wake! Συνέχεια στις περιπέτειες του Alan με τον “Αμερικάνικο Εφιάλτη” του. Το game αυτό είναι κάτι σαν σκόρπιες ιδέες που είχαν για να φτιάξουν τη συνέχεια του βασικού story line. Όλοι ξέρουμε βέβαια πως πήγε αυτό… Παρακάτω παραθέτω ένα βίντεο που είχε βγει τότε που μας έδινε κάποιες πληροφορίες για αυτό το project. Ένα project που τελικά θα κάνει η Remedy αλλά θα χρειαστεί να κάνουμε λίγη υπομονή παραπάνω για να το έχουμε στα χέρια μας το ‘23 όπως μας έχουν πει.
Όπως μπορείτε να δείτε πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Περισσότερο, πιστεύω, γιατί οι ιδέες που είχαν για το project τότε τελικά κατέληξαν σε άλλα games της εταιρίας όπως το Quantum Break ή το Control. Έτσι όπως φαίνεται όμως αυτό που, μάλλον, θα πάρουμε στα χέρια μας με το τελικά Alan Wake 2 είναι κάτι που εμένα θα με κάνει πολύ-πολύ χαρούμενο. Και ίσως να “χε**ώ πάνω μου”!
Τελειώνοντας όμως το Remastered και πιάνοντας έτσι λίγο το American Nightmare μπορώ να πω ένα πράγμα για το πρώτο. Πάρτε το αν θέλετε σαν συνέχεια του προηγούμενου κειμένου. Σίγουρα δεν έβαλαν το 100% που μπορούσαν να βάλουν στο Remastered… Εντάξει, δεν το είπαν “Remake” οπότε ίσως λίγο το συγχωρείς αλλά σίγουρα πολλά από τα λάθη και τα κολλήματα του πρώτου, αρχικού, Alan Wake είναι εκεί. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα όταν παίξεις το AN και καταλάβεις πόσο μεγάλη εξέλιξη του πρώτου είναι στον χειρισμό και στην ανταπόκριση του Alan. Γενικά όλα δουλεύουν πολύ καλύτερα εδώ. Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι αν σας άρεσε το AW σίγουρα πιάστε το AN. Η ιστορία του είναι κάτι σαν side story/filler αλλά σίγουρα γεμίζει κάποια κενά και το gameplay του είναι κάτι παραπάνω από απολαυστικό. Πάντα αν σας άρεσε το πρώτο και οι μηχανισμοί του όμως.
Δεν κρατιέμαι όταν πρέπει να μιλήσω/γράψω για το Alan Wake. Ας το προσπεράσουμε όμως αυτό και ας πάμε στο θέμα μας για σήμερα. Αυτό είναι κάτι για το οποίο θέλω να γράψω καιρό τώρα και μου “τρώει” το κεφάλι! Είναι αυτό που ήθελα να αναφέρω στο κείμενο της προηγούμενης εβδομάδας αλλά τελικά τη θέση του πήρε το mini review/retrospective για το Alan Wake. Το θέμα είναι αρκετά περίπλοκο και δεν νομίζω, για ακόμα μία φορά, ότι θα βγάλω άκρη. Απλά θέλω να πω για να βγει από μέσα μου. Και ίσως να αρχίσει μία κουβέντα με κάποιους από εσάς!
Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, έχουν περάσει πολύ στην pop κουλτούρα κάποια πράγματα που όταν εμείς ήμασταν πιο μικροί θεωρούνταν πολύ “geek” και “καμένα” από το ευρύ κοινό. Κάποια από αυτά είναι τα comics, ίσως το high fantasy (γενικά), οι ταινίες με SuperHeroes και τέλος τα videogames. Κάτι που είναι και το θέμα του σημερινού C&G.
Από τη μία ο “μικρός Vegeta” μέσα μου χαίρεται. Δεν μπορώ να βγάλω από τη μνήμη μου κάποιες σκηνές από τα παιδικά/εφηβικά μου χρόνια. Σκηνές με συνομιλίες με τους “cool” συμμαθητές/συμμαθήτριες μου, που θεωρούσαν τα videogames κάτι το πολύ παιδικό που θα έπρεπε να έχω ξεπεράσει καθώς μεγάλωσα και είμαι πλέον στο Γυμνάσιο! Με εμένα να προσπαθώ μάταια να τους εξηγήσω ότι δεν υπάρχει κάτι το παιδικό πίσω από το Resident Evil ή τα νοήματα και τους παραληρισμούς του Silent Hill. Όχι ότι τα έπιανα όλα 100%, μιας και τα αγγλικά μου ήταν αρκετά άσχημα τότε, αλλά λέμε τώρα.
Προσπερνόντας αυτό, και τα ψυχολογικά μου (!), πάμε στο σήμερα. Ίσως λίγο το The Big Bang Theory, ίσως λίγο η Marvel με τις ταινίες της… Ίσως πάλι το ότι πλέον έχουν μεγαλώσει δύο γενιές ανθρώπων με τα videogames κτλ geek, πλέον έχουν περάσει αυτά τα hobbies σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Με αυτό βλέπουμε ότι κάτι που θεωρούνταν την δεκαετία του 2000-2010 ως μεγάλη επιτυχία σε πωλήσεις, στον χώρο των videogames, πλέον είναι OK προς χαμηλές. Και αυτό είναι το θέμα μου για σήμερα.
Δεν μπορώ να αποφασήσω μέσα στο μυαλό μου αν η επιτυχία και η μεγάλη αποδοχή που έχουν τα videogames είναι κάτι καλό ή όχι. Σίγουρα είναι καλό για την βιομηχανία. Μεγαλύτερο κοινό σημαίνει πιο πολλά έσοδα. Και πιο πολλά έσοδα σημαίνει μεγαλύτερες και καλύτερες παράγωγες. Είναι έτσι όμως;
Δυστυχώς ή ευτυχώς κάτι που πουλάει φέρνει και μεγαλύτερους “καρχαρίες”. Με ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Από τη μία τα μεγαλύτερα “ψάρια” θα φέρουν και μεγαλύτερο κεφάλαιο στο μέσο αλλά από την άλλη αυτοί θα αναζητούν και το μεγαλύτερο κέρδος. Μεγαλύτερο κέρδος που δεν μεταφράζεται πάντα στο “τα χώνουμε χοντρά, για να τα πάρουμε χοντρά”… Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι έχουν στο κεφάλι τους το μεγαλύτερο κέρδος με το μικρότερο έξοδο και αυτή η λογική είναι κάτι που διακατέχει σχεδόν όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα “μυαλά” από πίσω τους.
Δεν είμαι αναλυτής της αγοράς. Δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα για οικονομία, πέραν των βασικών μαθημάτων που έκανα στην σχολή μαγειρικής. Είναι όμως κάτι που βλέπεις να γίνεται… Και δυστυχώς το βλέπεις όλο και πιο πολύ στην βιομηχανία που αγαπάμε…
Δεν γνωρίζω ποιος είναι η βάση του “προβλήματος” απλά θα μιλήσω, για ακόμα μια φορά, όπως τα βλέπω εγώ. Εννοείται ότι είμαι ανοιχτός για κουβέντα για κάποιον που έχει αντίθετη άποψη. Μετά την “μικρή” εισαγωγή πάμε στο κυρίως!
Έχω αρχίσει να πιστεύω σιγά-σιγά ότι ο πολύς κόσμος στο μέσω κάνει κακό. Κάνει κακό γιατί χάνονται λίγο-λίγο τα games που εμείς ξέρουμε και αγαπάμε σαν games και όχι ως GaaS ή απλά ετήσιες κυκλοφορίες που δεν έχουν τίποτα να δώσουν στο μέσο. Κάτι τέτοιο είναι πολύ εμφανές κατά τη γνώμη μου. Πολύ απλά μπορείς να δεις ακόμα και τα αθλητικά που έβγαιναν κάθε χρόνο τι αλλαγές είχαν δέκα και δεκαπέντε χρόνια πριν και τι αλλαγές έχουν τώρα.
Πλέον επαναπαύονται στο ότι θα πουλήσουν στο, σχετικά, καινούργιο κοινό του μέσου, και δεν κάνουν σχεδόν καμιά αλλαγή χρονιά με τη χρονιά…Το ίδιο, πάνω-κάτω, με τα Call of Duty, το ίδιο με τα Assassin’s Creed κτλ. Και το κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι όλοι αυτοί οι τίτλοι πουλάνε τα “μαλλιοκέφαλα τους”! Κάτι που κάνει πράξη το “μικρότερο δυνατό έξοδο, για τα μεγαλύτερα δυνατά έσοδα”.
Το ακόμα πιο κακό είναι ότι από αυτό μπορεί να επηρεαστούν και οι “κανονικές” παράγωγες games. Αυτές που όλοι εμείς ξέρουμε χρόνια τώρα και αγαπάμε. Προσοχή, κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμα (100%) αλλά μάλλον κατά εκεί πάμε. Είναι δύσκολο να πείσεις κάποιον να δουλεύει πάνω σε κάτι για τέσσερα, πέντε χρόνια, να βάζει τη “ψύχη” και όλη τη δημιουργική του κ**λα και τελικά να πουλάει πολύ λίγο. Και πάλι προσοχή, λίγο για τα σημερινά δεδομένα ή τουλάχιστον τα δεδομένα που θέλουν οι μεγάλες, πλέον, εταιρείες του χώρου να πουλήσει κάτι. Πως θα πεις αυτού του ανθρώπου “κάνε ότι καλύτερο μπορείς και το κοινό θα σε προτιμήσει” όταν βλέπει ότι οι άλλοι “δημιουργοί” κάνουν το ένα δέκατο αυτού που κάνει ο ίδιος και πετυχαίνουν τα δεκαπλάσια ή και πολύ περισσότερα σε πωλήσεις και χρήματα;
Ευτυχώς βέβαια υπάρχουν ακόμα δημιουργοί που δεν τους νοιάζει αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρουν οι αριθμοί αλλά η ουσία. Αυτοί οι δημιουργοί είναι που κάνουν τα games που εμείς ονομάζουμε “videogames” και όχι κάτι για να “περάσεις την ώρα σου”.
Γενικά είμαι αρνητικός σε πολλά πράγματα, όσον αφορά τα games (και όχι μόνο). Γενικά έχω κάνει “επιθέσεις” σε διάφορες “κατηγορίες gamers” μέσα από τα C&G. Εδώ όμως δεν θέλω να κάνω αυτό και πάλι. Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους που τους αρέσουν τα sports games ή τα CoD κ.ο. Απλά λέω ότι ίσως θα έπρεπε να σκεφτείτε λίγο παραπάνω παιδιά μου πριν πάρετε το επόμενο κεφάλαιο. Όχι μόνο για την βιομηχανία, που αν καταλάβει ότι βγάζει το ίδιο game κάθε χρονιά και εσεις το παίρνετε, ε, κάθε χρονιά το ίδιο θα βγάζει και εσείς θα το παίρνετε! Για εσάς πιο πολύ το λέω αυτό. Δηλαδή δεν θέλετε να υπάρξει κάποια εξέλληξη κάποια στιγμή στο NBA 2K; Κάτι να αλλάξει στο Assassin’s Creed (πέρα από το setting)… Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό…
Τέλος πάντων, πάμε πίσω στο ερώτημα. Είναι καλό τελικά ότι η βιομηχανία έχει γίνει τόσο mainstream; Είναι καλό που games σαν και αυτά που αναφέρω παραπάνω πουλάν εκατομμύρια και παράγωγες όπως το The Last of Us 2, πχ, έχουν πουλήσει σε μόλις 4 εκατομμύρια (σύμφωνα με το Wiki); Πόση “δύναμη” και δουλειά θέλει για να φτιαχτεί ένα FIFA και πόση για να φτιαχτεί ένα God of War;
Αυτό είναι που με προβληματίζει γενικά αυτόν τον καιρό, πάντα όσον αφορά τον μικρόκοσμο μας. Έχω αρχίσει και νιώθω σαν “pureίστας” αλλά με την κακή, “γεροντική” έννοια. Ξέρεις, “δεν τα φτιάχνουν όπως τότε”! Το καλό είναι όμως ότι ακόμα τα φτιάχνουν όπως τότε. Ίσως και καλύτερα κάποιες φορές αλλά με τα νούμερα και τα κέρδη των “τεμπέλικων”, αν θέλετε να το πω έτσι, τίτλων μέχρι πότε άραγε θα υπάρχουν “καλλιτέχνες” (σε εισαγωγικά και μη) που θα κάνουν την κα**α τους και εμείς (και τα “παιδιά” μας) θα έχουμε αυτό που ονομάζαμε “videogame” πριν από δέκα χρόνια; Εβελπιστώ για πολύ ακόμα! Ε, και αν δεν κρατήσει για όσο θέλω, δε γ**είς; Πάντα υπάρχει το backlog! Που πάντα από εκεί παίζω και πάντα μεγαλώνει για κάποιο λόγο! 😅😅
Καλή εβδομάδα και τα φιλιά μου σε όλους!! 😘😗😙😚
