Πάμε πάλι στην DC. Ναι, αυτό σκέφτηκα να κάνω γι’ αυτές τις παλιές ταινίες. Batman, Spider-Man, πάλι Batman. Οπότε καταλαβαίνετε τι θα ακολουθήσει μετά την τριλογία του Nolan με τον Σκοτεινό Ιππότη. Μπαίνουμε σε ένα περίεργο project από τον σκηνοθέτη. Ο Christopher Nolan γενικά δεν είχε δείξει ποτέ τάσεις για να κάνει κάποια ταινία με SuperHeroes. Η όλη τριλογία του το αντικατοπτρίζει αυτό μέσω του πόσο στην “Γη πατάει” ο Batman του.
Βλέπουμε για πρώτη φορά αυτή τη σκοτεινή πλευρά που θέλει να περάσει στην DC τόσο έντονα ο Snyder αλλά το κάνει τελείως λάθος στις δικές του ταινίες. Ο Nolan, όντας και καλύτερος κινηματογραφιστής αν θέλετε τη γνώμη μου, φαίνεται να έχει δουλέψει πολύ καλύτερα αυτό που θέλει να περάσει. Μας δίνει την “μαυρίλα της DC”. Όχι γιατί όλοι πρέπει να “κάνουν κάτι μαύρο” σώνει και καλά αλλά επειδή ο κόσμος που ζουν οι χαρακτήρες είναι αυτό το “μαύρο”. Πάμε για λίγο περαιτέρω ανάλυση γιατί ίσως να “μιλάω με γρίφους”!
Γενικώς, Γενικά:
Νομίζω καλύτερο τίτλο για την ταινία δεν θα μπορούσαν να βρουν. Είμαστε ακριβώς στην αρχή του Batman. Είμαστε στο σημείο όπου ο Bruce έχει σκεφτεί τι θέλει να κάνει με τη ζωή του. Το σενάριο μας δίνει πολύ ωραία το γιατί. Έχουμε κλασικά τη σκηνή του φόνου των γονιών του. Εδώ όμως πραγματικά βοηθάει στην πλοκή και δεν είναι απλά γιατί έτσι έγινε και στα comics. Ο σκηνοθέτης μας περνάει πολύ καλά το πως θα ενεργούσε κάποιος με την ψυχολογία του Batman στο σήμερα και από μια μεριά, αν χαθείς λίγο στον κόσμο της ταινίας, πιστεύεις ότι όντως κάποιος με τα λεφτά και την εκπαίδευση του Bruce μπορεί να γίνει ο Batman και στον δικό μας, αληθινό, κόσμο.
Εκεί είναι και η “μαγκιά” του Nolan στην τριλογία του αλλά και σε αυτή την ταινία. Παρόλα τα comic στοιχεία και, όπως λέω πάντα, τις comic λογικές και επιστήμες το σενάριο είναι πολύ καλά δουλεμένο. Δεν υπάρχουν κενά σε αυτά που θέλει να μας πει. Επίσης είναι πολύ καλά δουλεμένο για κάποιον που βλέπει τον Batman και τους εχθρούς του σε αυτή την ταινία για πρώτη φορά. Αυτός θα νομίζει ότι βλέπει κάτι που θα μπορούσε να είναι μια αστυνομική/μυστηρίου παραγωγή που ο πρωταγωνιστής, για τους δικούς του λόγους, απλά έχει επιλέξει να ντύνεται νυχτερίδα τα βράδια. Λόγοι που η ταινία μας δίνει πολύ καλά να καταλάβουμε.
Εδώ έχουμε την καθοριστική “βολή” από τον σκηνοθέτη. Αν ξέρεις από τα comics καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένα “SuperHero/υπερφυσικό” υπόβαθρο σε πολλούς χαρακτήρες. Αν δεν ξέρεις από αυτά καταλαβαίνεις ότι, ότι γίνεται στην ταινία είναι μία χαρά “αληθινό”. Πάντα στα πλαίσια μιας Hollywood ταινίας δράσης.
Η αρχή του Batman μας δίνεται πολύ καλά με ένα Bruce να μην είναι καν στη στολή για ένα μεγάλο μέρος της ταινίας αλλά με λόγο γι’ αυτό. Βλέπουμε μέρος της εκπαίδευσης του. Βλέπουμε γιατί προτιμά να ντυθεί νυχτερίδα και όχι ασβός! Βλέπουμε γιατί κάνει την επιλογή να μην σκοτώσει ποτέ κανεναν και πως αυτό τον φέρνει αντιμέτωπο με έναν από τους villains της ταινίας αυτής παρόλο που, πάνω-κάτω, και οι δύο έχουν την ίδια ατζέντα. Κάπως έτσι συνδέονται όλα και έχουμε την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά των Scarecrow και Ra’s al Ghul. Ο ένας είναι καλός γι’ αυτό που θέλει να περάσει η ταινία, δηλαδή τον “αληθινό-όσο-γίνεται” κόσμο της. Ο άλλος είναι πολύ καλύτερος και πολύ, πολύ καλύτερα δουλεμένος.
Ο Scarecrow είναι ο Πρώτος:
Ο Scarecrow είναι ο πρώτος για τον οποίο μιλάω. Ενώ έχουμε πολύ καλή δουλειά από τον ηθοποιό, Cillian Murphy, κάπου με χάνει στο σενάριο. Υπάρχουν κάποιες στιγμές εδώ και εκεί που ο χαρακτήρας κάνει κάποιες πράξεις που ίσως πρέπει να κλείσεις το κεφάλι σου για να βγάζουν νόημα στον κόσμο που θέλει να περάσει η ταινία. Κατά τα άλλα όμως είναι καλή μεταφορά. Καλή μεταφορά για τον αληθοφανή κόσμο του Nolan. Έναν κόσμο που όπως και ο Batman του, έτσι και ο Scarecrow είναι ακόμα στην αρχή του σαν villain. Το μόνο πολύ κακό που θα άλλαζα αν μπορούσα θα ήταν το τέλος του στην ταινία. Μοιάζει λίγο γρήγορο και με πολύ λίγη σκέψη και “μελέτη”. Φαίνεται λίγο σαν να γίνεται περισσότερο focus στον Ra’s, κάτι που δεν είναι κακό από μόνο του. Φαίνεται λίγο το “άντε να τελειώνουμε με τον Scarecrow γιατί ο άλλος είναι ο main villain”!
ο Ra’s al Ghul είναι ο Δεύτερος:
Στον Ra’s υπάρχει ένα μεγάλο spoiler. Επειδή πιστεύω ότι η ταινία είναι πολύ καλή και πρέπει να τη δει όποιος δεν την έχει δει, θα βάλω spoiler tag αν και όταν πρέπει. Ο Batman πριν γίνει Batman πρέπει να γίνει “ninja”, έτσι η πλοκή δένει πολύ ωραία τον Ra’s με αυτό. Βάζει την φατρία του, League of Shadows, να είναι αυτή που δίνει στον Batman αυτό που πραγματικά πρέπει να μάθει. Το πως να γίνει “ένα με τις σκιές”. Του δίνει επίσης την όλη ιδέα πίσω από τη νυχτερίδα.
Αυτά τα δύο είναι κάτι που προς το φινάλε δουλεύουν πολύ καλά σεναριακά για να αγχωθούμε λίγο για το τέλος του πρωταγωνιστή μας. Πολύ ωραία βλέπεις ότι είναι δύσκολο να πας κόντρα στο δάσκαλο σου με τις δικές του τεχνικές. Αυτό είναι το μεγάλο εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδήσει ο Batman για να γίνει ο προστάτης της Gotham City. Για να γίνει ο SuperHero που όλοι ξέρουμε.
Εδώ ο Ra’s μπαίνει για να πάρει από τον Bruce ότι έχει πετύχει μέχρι τώρα. Μπαίνει για να τον κάνει να σκεφτεί διαφορετικά. Να τον κάνει να δουλέψει με τις “ninja διδαχές” του Ra’s αλλά και με την τεχνολογία και τα gadgets που ο Bruce, και η θέση του, του προσφέρουν. Και κάπως έτσι, μέσω του Ra’s, ο Batman γίνεται ο προστάτης την πόλης του. Αυτός είναι ένας πολύ καλός villain. Είναι από τις λίγες φορές σε SuperHero ταινία που ο ίδιος βοηθάει τον ήρωα να δει και να καταλάβει πράγματα τόσο από την διαμάχη τους όσο και πριν από αυτή. Κατά τη γνώμη μου ο Ra’s αυτής της ταινίας μπορεί πολύ εύκολα να μπει στο “πάνθεον” των καλών, αλλά λίγων, SuperVillains αυτών των ταινιών (“λέγε με” Loki, Thanos, Magneto κτλ)!
Ο Alfred είναι πάντα εδώ:
Πάμε και στους καλούς της υπόθεσης. Έχω ξαναπεί ότι Batman χωρίς Alfred δεν γίνεται. Εδώ μπορώ να πω ότι έχουμε την καλύτερη μεταφορά του χαρακτήρα στην μεγάλη οθόνη, ίσως μέχρι και σήμερα… Ο Michael Caine κάνει καταπληκτική δουλειά με τον ρόλο του. Έναν ρόλο που έχει γραφτεί πολύ καλά για να τονίσει τα στοιχεία που κάνουν το Alfred, “Alfred”. Όλες τις στιγμές που αυτός είναι στην οθόνη μας είναι εκεί για να πει ή για να κάνει κάτι που θα βοηθήσει τον Bruce στο βασικό “quest” του γι’ αυτή την ταινία. Όλα αυτά πολύ φυσικά και χωρίς να φαίνεται καθόλου περίεργος ο χαρακτήρας του και οι πράξεις του.
Fox και Gordon:
Δίπλα του έχουμε τον Morgan Freeman ως Lucius Fox, σε μία προσπάθεια να εξηγήσει η ταινία από που βρίσκει ο Batman όλα τα gadgets του. Εδώ για ακόμα μία φορά έχουμε την “down-to-earth” προσέγγιση του Nolan στον ήρωα. Η βοήθεια του χαρακτήρα του Fox σε αυτό είναι καθοριστική. Ο Bruce θα “τρέξει” σε αυτόν για το Batmobile, για τους “γάντζους” του κτλ. Πολύ καλή προσθήκη στη κινηματογραφική μεταφορά του Batman για να βγάζει νόημα το όλο εγχείρημα του Bruce.
Βλέπουμε τον Gordon ο οποίος βέβαια δεν είναι αυτό που ξέρουμε από τα comics ακόμα. Όπως έγραψα και για τον Scarecrow, ο Gordon είναι στα πρώτα του βήματα για να ανέβει στην Αστυνομία της Gotham. Βήματα που θα τον φέρουν μπροστά ή και δίπλα από τον Batman. Θα καταλάβουμε γιατί ο μελλοντικός Commissioner της πόλης εμπιστεύεται τόσο πολύ τον Σκοτεινό Ιππότη.
Η Καινούργια “Αγάπη”:
Ίσως μαζί με τον Alfred θα έπρεπε να γράψω και για την παιδική φίλη/ερωτικό ενδιαφέρον του Bruce, Rachel Dawes, που την υποδύεται η Katie Holmes. Αυτή είναι δημιουργία του Nolan γι’ αυτή την ταινία και δεν υπάρχει πουθενά στα comics. Η χαρακτήρας μπορώ να πω ότι είναι, ίσως, η πιο δυναμική από όλα τα “ερωτικά ενδιαφέροντα” του Batman στις κινηματογραφικές του μεταφορές. Επίσης το σενάριο βρίσκει ωραίους τρόπους να την κάνει να έχει σημαντικό ρόλο στην πλοκή του και να μην είναι εκεί μόνο για να την σώζει ο Batman. Τέλος το “να τη σώζει ο Batman” είναι κάτι που έχει δουλευτεί λίγο παραπάνω. Σε αντίθεση με την MJ του Sam Raimi έχει δοθεί περισσότερη “μελέτη” στον χαρακτήρα και οι λόγοι που αυτή μπλέκεται σε περιπέτειες και ο Batman πρέπει να είναι εκεί για να την βοηθήσει βγάζουν νόημα και δεν είναι απλά για να είναι.
Ο Bruce:
Τέλος πάμε και στον πρωταγωνιστή μας. Για ακόμα μία φορά έχουμε αλλαγή σε αυτόν. Εδώ βέβαια είναι απολύτως λογικό, καθώς έχουμε και άλλο/άλλη “σύμπαν”/ταινία. Ο Christian Bale και πάλι αποδεικνύει το πόσο καλός ηθοποιός είναι. Δεν υπάρχει στιγμή που να μην σου περνάει ότι είναι ο χαρακτήρας του, πάντα έτσι όπως θέλει τον Batman ο Nolan όμως. Όπως έχω γράψει ήδη ο Bruce εδώ είναι πολύ δουλεμένος για να βγάζει 100% νόημα στα όλα του. Δεν ξέρω αν κάτι είναι περίεργο γι’ αυτόν σε αυτή την πλοκή. Πραγματικά εγώ δεν βρίσκω κάτι.
Όλα οδηγούν τον Bruce να γίνει ο Batman, και ένα βήμα παραπάνω να γίνει αυτό που ξέρουμε μέσα από την πλοκή και την διαμάχη με τον Ra’s. Το μόνο κακό ίσως, που εγώ βλέπω (και δεν είναι μεγάλο), έχει να κάνει και πάλι με τη στολή του ήρωα. Αυτή είναι και πάλι μονοκόματη και φαίνεται ότι ο ηθοποιός, ή αυτός που τον άλλαζει στις σκηνές δράσεις, είναι κάπως δυσκίνητος. Αυτό οδηγεί και σε πολλά κοψίματα στις σκηνές δράσεις, κάτι που δεν είναι πολύ ωραίο να πω την αλήθεια μου.
Τεχνικά:
Τεχνικώς να πούμε ότι όλα είναι σε πολύ καλά επίπεδα, αν όχι τέλεια. Τα εφέ είναι πολύ καλά. Αυτό γιατί έχει γίνει πολύ λίγη χρήση CGI και σχεδόν όλα είναι πρακτικά, κάτι που δίνει ένα διαχρονικό αέρα στην ταινία. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια όλα φαντάζουν αρκετά πραγματικά στην οθόνη και αυτό γιατί πολλά από αυτά είναι πραγματικά.
Ο Nolan όμως έχει κάνει καλή χρήση των CGI στο να μας περάσει το πως αντιδρά κάποιος στο αέριο φόβου του Scarecrow. Όταν κάποιος το εισπέυσει η δράση περνάει, σχεδόν πάντα, σε πρώτο πρόσωπο και μπορούμε να δούμε μέσα από τα μάτια του τι βλέπει. Αυτό μας βοηθάει να καταλάβουμε πόσο επικίνδυνος εχθρός είναι ο Scarecrow ακόμα και να δεν είναι μεγάλη φυσική απειλή για τον Batman.
Μουσικά έχουμε μια μίξη επικών σημείων αλλά και ήρεμης μουσικής εκεί που πρέπει. Σίγουρα κάποια θέματα θα ξεχωρίσουν αλλά πιστεύω ότι αυτή η μίξη είναι πολύ καλή για έναν λόγο, αν όχι για πολλούς. Δίνεται η απαραίτητη έμφαση εκεί που θέλει ο δημιουργός να δοθεί. Όταν θα μπει κάποιο “επικό” θέμα θα καταλάβεις και εσύ σαν θεατής ότι εδώ κάτι σημαντικό συμβαίνει. Όχι ότι δεν το κάνει πολύ καλά η εικόνα από μόνη της αλλά ο κινηματογράφος είναι οπτικοακουστικό μέσο οπότε η μουσική δίνει το κάτι παραπάνω εδώ.
Επίλογος:
OK, τελικά δεν έδωσα το καλό spoiler, όσοι την έχετε δει ξέρετε για ποιό πράγμα μιλάω! Πάμε για το τέλος. Νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι προτείνω την ταινία σε όλους. Ακόμα και αυτούς που την έχουν δει αρκετές φορές. Ο κόσμος που φτιάχνει ο Nolan εδώ είναι κάτι το πρωτοφανές για SuperHero ταινία. Είναι κάτι που παρόλο που φαντάζει πολύ διαφορετικό είναι τόσο δουλεμένο που δεν δείχνει ξένο. Βλέπεις, καταλαβαίνεις και ακούς τον Batman έτσι όπως το θέλει ο σκηνοθέτης. Έναν Batman που δεν πάβει να είναι αυτό ξέρουμε αλλά συνάμα είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα μας. Το μόνο που μπορείς να κάνεις μετά είναι να πας για το δεύτερο στα “καπάκια”! Κάτι που θα κάνω και εγώ σήμερα. Καλή συνέχεια με το “Nolanverse” λοιπόν και τα καλύτερα έρχονται σε αυτό!
