Εισαγωγή:
Η ιδέα για αυτό κείμενο μου ήρθε όταν τελείωσα το “Mass Effect 3”. Θα ήθελα εδώ να παραθέσω τις γενικές σκέψεις μου πάνω στην τριλογία και αν μπορέσω να μεταφέρω πως είναι η εμπειρία για κάποιον που παίζει αυτά τα παιχνίδια πρώτη φορά, σχεδόν, δέκα χρόνια μετά την γέννησή τους.
Καταρχάς λίγα λόγια για το background μου. Αν και παίζω πολλά videogames, “φοβάμαι” να πιάσω μεγάλα RPGs γιατί στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου έχω την εντύπωση ότι θα “χάσω” πολύ χρόνο μαζί τους και όλα τα άλλα games που έχω ήδη αγοράσει θα μείνουν πίσω, κάτι που συμβαίνει ούτως ή άλλως αν αναλογιστείς τις “χαμένες” μου ώρες σε “Diablo 3”, “Destiny 2” ή ακόμα και “Overwatch”.
Το “κακό” εδώ είναι ότι έχω ήδη αγοράσει αρκετά RPGs τα οποία θα πρέπει κάποια στιγμή να πιάσω. Έτσι πέρσι το καλοκαίρι είχα πιάσει το “The Witcher 3” και αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για μένα και για να δείξω στον εαυτό μου τις δύο πλευρές του νομίσματος. Ναι, το παιχνίδι μου πήρε ένα ολόκληρο καλοκαίρι να το τελειώσω. Περίπου γύρω στις 150 ώρες για να κάνω τα πάντα, με τα δύο expansions, όλα τα ερωτηματικά, παίζοντας όμως μόνο ένα playthrough. Ο ελεύθερος χρόνος με τη δουλειά, τους φίλους κτλ. δεν είναι πολύς. Από την άλλην το παιχνίδι με “ρούφηξε” κανονικά. Όποτε έπιανα το χειριστήριο ήθελα να παίζω μόνο αυτό και όταν αυτό τελείωσε ένιωσα λίγο άδειος μέσα μου.
Mass Effect το 2020:
Πάμε στο σήμερα. Έχουμε την καραντίνα κτλ. και αυτό είναι μια καλή ευκαιρία να πιάσω αυτά τα παιχνίδια που τόσο πολύ φοβάμαι. Τερμάτισα αρκετούς άλλους τίτλους και κάποια στιγμή είδα στη λίστα μου τα “Mass Effect”. Αυτόν τον καιρό έχω και ένα κόλλημα με Sci-Fi οπότε είπα στον εαυτό μου, “ας τα πιάσω κι ότι γίνει”.
Είχα βγάλει πολύ παλιά μόνο το πρώτο και δεν θυμόμουν το σενάριο, έτσι το έπιασα από την αρχή. Να επισημάνω ότι τα παιχνίδια τα έπαιξα χωρίς τα DLCs τους. Είχα την τριλογία όλη σε ένα πακέτο και για κάποιο λόγο η EA αποφάσισε σε αυτό να αφήσει εκτός το έξτρα περιεχόμενο (εκτός από κάτι free κομμάτια και μικρές αποστολές). Ξέρω ότι χάνω πολύ καλές ιστορίες αλλά ήθελα να βιώσω το όλο πράγμα, ας το πούμε, “καθαρό”. Ήθελα να δω αν βγάζει νόημα η ιστορία χωρίς αυτά, πράγμα που ισχύει. Δεν χρειάζεσαι τα DLC για να καταλάβεις την ιστορία. Τα χρειάζεσαι όμως για να δεις κάποια γεγονότα ενδιάμεσα των παιχνιδιών. Να έχεις μια ολοκληρωτική ματιά για το πως φτάνουν οι χαρακτήρες από το σημείο Α στο Β στο επόμενο παιχνίδι. Και χωρίς αυτά μια χαρά είσαι, αν και είναι πολύ καλά απ’ ότι διαβάζω και αξίζουν τον χρόνο σου.
Mass Effect 1:
Mass Effect 1, τα γραφικά του είναι λίγο κάπως, είναι και πάνω από δέκα χρονών παιχνίδι βέβαια, αλλά είναι μια αρχή που πρέπει να παίξεις για να καταλάβεις το σύμπαν και είναι ένα από τα παιχνίδια που σε κάνουν να μην κοιτάς τα γραφικά μετά από λίγο και απλά να σε ενδιαφέρει η ιστορία και οι μηχανισμοί του.
Οι μηχανισμοί του (και πάλι μιλάω ως άνθρωπος που έχει παίξει τέσσερα, πέντε RPGs στη ζωή του) είναι λίγο παλιοί και αυτό το καταλαβαίνεις όταν παίξεις και τα τρία παιχνίδια στα καπάκια. Όπως και στα περισσότερα, καλά, RPGs κατά την διάρκεια του παιχνιδιού παίρνεις αποφάσεις, αυτές κρίνουν και την έκβαση της ιστορίας, το τέλος της, σε κάποιο βαθμό, αλλά και τις σχέσεις σου με τους άλλους χαρακτήρες. Δεν θέλω να χαλάσω την εμπειρία κάποιου. Το μόνο που θα πω είναι ότι κάποιες από τις αποφάσεις είναι πολύ μεγάλης κλίμακας και ίσως σας κάνουν να ξανασκεφτείτε τις ηθικές σας αξίες. Γενικά είναι τίτλος που πρέπει να δεις γιατί τα “Mass Effect”, αν και διαφορετικά στο στήσιμο, είναι παιχνίδια που τα βλέπεις σαν ένα και τα τρία μαζί. Δεν γίνεται αλλιώς.
Mass Effect 2:
Mass Effect 2, εδώ είναι που θα σταθούμε για λίγο. Το παιχνίδι αυτό πιστεύω ότι είναι το καλύτερο της σειράς. Αυτό είναι κάτι που είναι αρκετά δύσκολο αν σκεφτείς ότι συνήθως τα δεύτερα μέρη είναι και τα πιο “άτσαλα”. Δεν είναι ούτε η αρχή αλλά ούτε και το τέλος της συνολικής ιστορίας που βλέπουμε.
Το πρώτο πράγμα που κάνει αυτή την τριλογία μοναδική, για μένα (καθώς δεν έχω παίξει πολλά RPGs), είναι το ότι μπορείς να βάλεις το save σου από το πρώτο παιχνίδι και η ιστορία να συνεχίζει με τις επιλογές που έχεις κάνει γι’αυτή. Αυτό σε κάνει να μπεις ακόμα περισσότερο μέσα στο παιχνίδι και να επενδύσεις σε αυτό, όπως λίγα παιχνίδια το κάνουν. Έτσι έχουμε μια ιστορία που συνεχίζει με τους χαρακτήρες εκεί που τους έβαλες εσύ. Βλέπεις τις συνέπειες που είχαν στο γαλαξία οι επιλογές σου. Το σενάριο που βίωσα εγώ, με τις επιλογές μου, από το πρώτο αλλά και το δεύτερο θα έλεγα ότι είναι πολύ καλό, χωρίς να μπορώ και να θέλω να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να γίνει αν αυτές οι επιλογές ήταν αλλιώς.
Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι αυτό ήταν και το παιχνίδι από τα τρία που αφιέρωσα τον περισσότερο χρόνο. Ώρα με την ώρα το παιχνίδι με έκανε να κολλάω ακόμα πιο πολύ, με έβαζε κανονικά στον κόσμο του, με έκανε να νοιάζομαι για τους συντρόφους μου, σε σημείο που μετά από κάθε αποστολή έκοβα βόλτες στο “Normandy” (όνομα του διαστημοπλοίου που είσαι διοικητής) για να ακούσω τις απόψεις τους πάνω στα διάφορα γεγονότα που έγιναν στην αποστολή. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μπορείς να πάρεις και κάποιες αποστολές για βοηθήσεις τον καθένα από αυτούς σε κάτι. Τις έκανα όλες, όχι γιατί το παιχνίδι με πίεζε, αλλά γιατί το ήθελα. Μάλιστα έχασα τρεις από αυτές τι αποστολές και δεν μου άρεσε καθόλου (δύο από αυτές από RP).
Το άλλο θέμα που με έκανε να κολλήσω ήταν αυτό με τις ρομαντικές ιστορίες του χαρακτήρα. Είχα ακούσει ότι μπορείς να τη “πέσεις” σε όποιον θες στο πλοίο, έτσι άρχισα να την πέφτω σε όλες. Μια από αυτές έδειξε ανταπόκριση, αν και πιο πολύ ήταν η φάση του “κυνηγιού” που με έκανε να αφιερωθώ σε αυτήν μάλλον (αυτό ίσως κάτι να λέει για μένα σαν άνθρωπο). Όταν τα πράγματα έγιναν πιο “σοβαρά” αυτό με έκανε να νιώθω τύψεις που παίζω με όλες τις κοπέλες στο πλοίο. Αυτό δεν το περίμενα καθώς πρόκειται για ένα παιχνίδι, αλλά δες πόσο πολύ είχα εμβαθύνει στον κόσμο του.
Με τα πολλά το σενάριο και οι επιλογές οδήγησαν στο να πεθάνει η χαρακτήρας και ένιωσα πραγματικά σαν να έχανα δικό μου άνθρωπο. Πόσες φορές μπορεί κάποιος να πει ότι το έχει νιώσει αυτό σε κάποιο παιχνίδι; Και στην τελική άσε τα παιχνίδια, πόσες φορές το έχει νιώσει κάποιος αυτό σε οποιαδήποτε μορφή ιστορίας, είτε διαβάζει, είτε παίζει, είτε την βλέπει; Φαντάζομαι πολύ λίγες και αυτό κάνει την ιστορία αυτή μια ξεχωριστή εμπειρία. Αυτό ήταν και το κεφάλαιο στην σειρά που με έκανε να κολλήσω περισσότερο μαζί της.
Και με της ευκαιρίας να πω ότι μιλάμε για παιχνίδι δέκα χρονών… Ποια γραφικά και τι μας πουν; Εντάξει καταλαβαίνεις πως το λέω, δεν είναι όλα τα παιχνίδια μόνο η ιστορία, θες και λίγο καλό οπτικό τομέα. Για ένα παιχνίδι σαν και αυτό που στέκεται ακόμα και σήμερα (παρά τα όχι καλά, για σημερινά στάνταρ, γραφικά) δεν υπάρχει το αν είναι καλά αυτά ή όχι. Απλά είναι αυτό που είναι.
Mass Effect 3:
Mass Effect 3, το μεγάλο τέλος. Το τελευταίο κεφάλαιο στην σειρά δεν έχει κλείσει ακόμα δέκα χρόνια. Γι’ αυτό και στον πρόλογο έγραψα ότι η σειρά έχει σχεδόν δέκα χρόνια. Πάλι μπορείς να περάσεις το save σου από το δεύτερο και να συνεχίσεις την ιστορία.
Εδώ έχουμε ένα μικρό σφάλμα. Εγώ είχα πάρει μια απόφαση στο πρώτο παιχνίδι που για κάποιο λόγο, σεναριακό φαντάζομαι, την άλλαξαν εδώ. Έτσι από την αρχή ένιωσα λίγο αποστασιοποιημένος με το σενάριο. Αν βάλεις και το γεγονός ότι τις πρώτες ώρες το παιχνίδι έχει μια έμφαση στο πιο action στοιχείο, αυτά τα δύο με έκαναν λίγο να ξενερώσω, αλλά μόνο για την αρχή. Έκανα συμβιβασμό στο κεφάλι μου με την ιστορία που ήθελαν να πούνε από την BioWare και το σενάριο ήταν OK. Επίσης μετά από κάποιο σημείο το παιχνίδι είναι μια χαρά RPG, όχι ότι χάνει αυτή την action κατεύθυνση αλλά γίνεται πιο κατανοητό ότι είναι ίδιο με το προηγούμενο και όχι μόνο “μπάκα-μπάκα”.
Το παιχνίδι με έκανε και ένιωσα τόσο οικία με όλα και πιο πολύ με το πλοίο μου. Ναι, μεν είχε αλλαγές αλλά ένιωσα σαν να γυρνούσα σπίτι μου μετά από κάποιο καιρό. Πάμε στο τέλος που τόσοι είχαν κράξει τότε. Εγώ δεν κατέβασα το “καινούργιο” τέλος για να δω τι ήταν το τόσο κακό που έλεγαν όλοι. Κοιτά, κακό δεν είναι, απλά είναι λίγο “όχι και τόσο πλήρες”. Έπειτα είδα και τα άλλα τέλη με το patch. Δεν μπορώ να πω ότι μου χάλασαν την εμπειρία, παρά μόνο την έκαναν πιο πλούσια. Και πάμε πάλι στα σοβαρά πράγματα. Πάλι το παιχνίδι με έκανε να καταλάβω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου και να αναθεωρήσω κάποιες αξίες μου.
Ρε φίλε, και πάλι, πόσα παιχνίδια στο κάνουν αυτό; Αλήθεια… Έτσι στο τέλος θεώρησα ότι έχω δύο επιλογές (δεν θα αναπτυχθώ για να μην το χαλάσω σε κάποιον που δεν το έχει παίξει ακόμα). Δεν είδα ποτέ την ακόμα μια που έδινε πριν το patch. Για να πω την αλήθεια δεν είμαι 100% σίγουρος γι’ αυτό. Γιατί δεν ξέρω αν το patch έδωσε μόνο ένα καλύτερο βίντεο στο τέλος ή έδωσε και άλλες επιλογές. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι το κεφάλι μου σκέφτηκε πως μόνο αυτές οι δύο επιλογές υπάρχουν με έκανε να συνειδητοποιήσω για ακόμα μια φορά το πόσο άνθρωπος των άκρων και του “άσπρου-μαύρου” είμαι. Καταπληκτικό όταν μια μορφή “τέχνης” το κάνει αυτό. Η τέχνη είναι σε εισαγωγικά γιατί τα videogames δεν είναι τέχνη… Ακόμα…
Επίλογος:
Μετά το τέλος μου έμεινε η αίσθηση που έχεις όταν τελειώνεις κάτι πολύ καλό (βιβλίο, ταινία, comic) που νιώθεις άδειος. Πιστεύεις ότι δεν θα ξαναπιάσεις κάτι τόσο καλό στα χέρια σου. Παράλληλα όμως νιώθεις και τόσο όμορφα που είχες αυτή την εμπειρία. Εδώ να πω ότι δεν είδα το 100% που έχει να προσφέρει το παιχνίδι καθώς το έπαιξα με μια κλάση, μια φορά και στο normal. Πράγμα που κάποια στιγμή στο μέλλον θα διορθωθεί. Ένα παραπάνω σε αυτό το ότι σήμερα είχαμε πληροφορία ότι μπορεί η EA να τα βγάλει ως remaster για τις νέες κονσόλες.
Τι να πω άλλο; Μόνο και μόνο το γεγονός ότι αυτό το παιχνίδι με έκανε να ξαναγράψω για κάτι μετά από περίπου τέσσερα χρόνια τα λέει όλα. Και εδώ δεν έχω πει ακόμα όλες τις σκέψεις μου για το θέμα αλλά το κείμενο είναι ήδη πολύ μεγάλο, οπότε… Τώρα έπιασα το τέταρτο, και άσχετο με την τριλογία, παιχνίδι της σειράς. Θυμάμαι ότι όλοι το έκραζαν τότε. Θα δω και θα πω. Τέλος αυτή η εμπειρία με έκανε να θέλω να παίξω ακόμα πιο πολλά παιχνίδια της τότε BioWare, σειρά έχουν “Dragon Age” και ίσως μετά το “Star Wars, The Old Republic” για να δω την ιστορία του (το “Knights of the Old Republic” το έχω στο κινητό και το βλέπω λίγο κάθε βράδυ)!
