Coffee And Games 30.07.2023:
Πω, πω χώρεσαν πέντε C&G μέσα σε ένα μήνα. Αυτό γίνεται πρώτη φορά νομίζω! Έτσι μας τα έφερε ο Ιούλης του 2023 και έχει μέσα του πέντε Κυριακές. Γενικά, έχουμε κάποιες ανακοινώσεις στη βιομηχανία, αλλά οι πιο πολλοί “κοιμούνται” και περιμένουν να πιάσουν οι βροχές του φθινοπώρου.
Σήμερα ήθελα να πω δύο λόγια για τα Lords of Shadow συνολικά. Γι’ αυτόν τον λόγο κιόλας έβγαλα για ακόμα μία Κυριακή μία φωτογραφία με το Lords of Shadow 2 – αυτή την φορά από το DLC. Αν και γενικά δε μου αρέσει να το κάνω αυτό. Πριν πάμε εκεί όμως, θα ήθελα να σχολιάσω κάποια πραγματάκια.
Πρώτον, το gameplay video του Path of Exile 2 δείχνει πολύ καλό. Θα μου πεις promotional video είναι, κακό θα δείχνει; Όχι. Σίγουρα θα έδειχναν αυτά που κάνουν τον τίτλο τους καλό, αλλά δείχνει πολύ καλό. Μακάρι να είναι για ακόμα μία φορά η “free-to-play” επιλογή που έρχεται όντως σε αντιπαράθεση με το Diablo και δεν είναι η επιλογή που θα παίξουμε απλά και μόνο γιατί δεν έχουμε χρήματα να πάρουμε το Diablo. Βέβαια, με την ιστορία του Path of Exile, κάτι τέτοιο είναι σχεδόν σίγουρο. Που και κάτι τέτοιο να μην ισχύει, στην τελική τσάμπα είναι το game, το κατεβάζεις, το βλέπεις. Αν σου αρέσει συνεχίζεις, αν όχι πάμε σε άλλα.
Δεύτερον, θέλω λίγο να κράξω για τις ειδικές εκδόσεις του PlayStation 5 με το Spider-Man 2. Νομίζω ότι είναι πολύ ακριβές. Η Sony και η Nintendo πάντα κοστολογούν τις ειδικές εκδόσεις κονσόλων παραπάνω απ’ το να πάρεις τον τίτλο και την κονσόλα ξεχωριστά. Στα Switch και στα PlayStation 4, το καταλαβαίνω λίγο – πολύ. Η κονσόλα είναι μοναδική, δεν μπορείς να τη βρεις αλλιώς. Στο PlayStation 5 όμως έκαναν την επιλογή να έχει πλαστικά που βγαίνουν. Επίσης, τα πλαστικά με το εικαστικό του Spider-Man 2 πωλούνται ξεχωριστά, όποτε… Καλά για να πούμε όλη την αλήθεια, είναι ήδη sold-out, αλλά θέλω να πω ότι μπορείς να βρεις.
Τέλος, δεν ξέρω αν βγαίνει πιο ακριβά το πακέτο με όλα μαζί τώρα που η τιμή του PlayStation 5 – από μόνο του – είναι πιο χαμηλή για κάποιο λόγο – νομίζω καλοκαιρινές εκπτώσεις. Αν όλα ήταν στις κανονικές τιμές τους, ίσως το πακέτο βγαίνει λίγο πιο φτηνά, αλλά και πάλι με τα τωρινά δεδομένα η τιμή νομίζω ότι είναι πολύ ακριβή.
Πάμε και στα βαμπίρια λοιπόν. Τι να πεις για το πρώτο Lords of Shadow; Το game είναι μία εμπειρία από μόνο του. Ναι, καταλαβαίνω αυτούς που λένε ότι δεν είναι “Castlevania”, και ίσως να μην είναι με την καθαρή έννοια “Metroidvania”. Το studio όμως – MercurySteam – προσπάθησαν να περάσουν αυτό το “backtracking για να βρω όλα τα μυστικά, όταν πάρω όλες τις αναβαθμίσεις” με έναν έξυπνο τρόπο κατά τη γνώμη μου. Ακόμα και αν ο τίτλος είναι χωρισμένος σε levels και δεν είναι ένα “open world” game, όπως είναι τα καθαρά “Metroidvania” – αν μπορείς να τα πεις “open world”.
Εικαστικά επίσης δεν υπάρχει κάτι που να είναι κακό. Δεν ξέρω τι δίνουν στους artists τους εκεί στη Μαδρίτη, αλλά η δουλεία που κάνουν είναι τρομερή. Και μαζί με αυτό κολλάει και η μουσική. Τρομερές συνθέσεις, αν και επαναλαμβανόμενες. Είναι όμως τόσο καλές, που δε σε χαλάει και τόσο – ή τουλάχιστον δε χαλούσε εμένα.
Το Mirror of Fate ήταν “θέλοντας και μη” ένα λίγο μικρότερο project. Προορίζονταν για μία ίσως λίγο μικρότερη κονσόλα, αλλά και εκεί κατάφεραν να τα κάνουν όλα πολύ καλά. Ειδικά αν σκεφτείς ότι το game ήρθε σε HD edition με πολύ λίγες αλλαγές, αλλά ακόμα πιο πολύ αν δεις την πορεία του studio. Δε νομίζω ότι είναι πολλοί αυτοί που έχουν κάνει την Nintendo να τους “αγαπήσει” τόσο που να τους δώσει να φτιάξουν και ένα remake αγαπημένου τίτλου, αλλά και τη συνέχεια αυτής της σειράς. Μιλάω για τα Metroid: Samus Returns – που είναι remake του Metroid II: Return of Samus, του Game Boy – και το Metroid Dread.
Συνέχεια έχει το Lords of Shadow 2. Ίσως ο λόγος που ήθελα τόσο πολύ να γράψω αυτό το κείμενο σήμερα. Όλοι θυμόμασταν ότι το Lords of Shadow 2 ήταν ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ. Ακόμα και πριν πιάσω να δω τον τίτλο για τα streams, ήμουν φοβισμένος ότι θα παίξω ένα game που θα βαρεθώ πολύ. Δεν ήταν έτσι όμως. Υπάρχουν κακά στοιχεία στο game, αλλά νομίζω ότι τα καλά του στοιχεία είναι πολύ πιο πολλά.
Καταρχάς, να δούμε λίγο γιατί όλοι θυμόμασταν αυτόν τον τίτλο σαν κάτι κακό. Νομίζω ότι τρεις λόγοι συντέλεσαν σε αυτό. Από την μία είχαμε κάποια reviews που βγήκαν πριν την κυκλοφορία του. Ένα από αυτά – συγκεκριμένα του Eurogamer – έλεγε πολύ κακά λόγια για τον τίτλο εξαιτίας των stealth στοιχείων του.
Η αλήθεια είναι ότι τα stealth στοιχεία του game είναι άσχημα. Βασικά, όχι “άσχημα – άσχημα”, έχουμε και χειρότερα πλέον – βλέπε Gollum, αλλά είναι σαν να τα σκέφτηκαν “στο πόδι”. Δεν είναι ευχάριστα μέρη στον τίτλο αυτά. Σίγουρα κόβουν λίγο τη δράση και μπορώ τους το δώσω αυτό, απλά και μόνο γιατί προσπάθησαν να κάνουν κάτι άλλο. Αν θέλετε μπορείτε να τα δείτε σαν puzzles. Στην τελική νομίζω ότι έχουν μία, άντε δύο πιθανές λύσεις για να τα περάσεις. Το θέμα μου είναι όμως ότι αυτά τα σημεία είναι – ας πούμε – το 3% με 5% του τίτλου. Όλο το υπόλοιπο είναι αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε.
Η συνέχεια έχει να κάνει με το setting. Σίγουρα και εδώ θα συμφωνήσω σε κάποια πράγματα, αλλά όχι σε όλα. Το πρώτο game έχει πολλά και διαφορετικά περιβάλλοντα. Σε αυτό βοήθησε η δομή του. Στο δεύτερο ήθελαν να κάνουν κάτι πιο “Castlevania”, με έναν ενιαίο χάρτη. Το καταλαβαίνω αυτό και δεν το βλέπω ως κάτι άσχημο. Προσπάθησαν κιόλας να μην το κάνουν με έναν μόνο χάρτη, γι’ αυτό έχουμε τη σύγχρονη πόλη και το κάστρο του Dracula.
Πολλοί έκραξαν σαν τότε για την πόλη – και εγώ μαζί. Τώρα όμως, παίζοντας το δεν είδα κάτι που να είναι τόσο κακό. Μία χαρά gothic ατμόσφαιρα έχει η πόλη, και με κάποιο industrial στοιχείο που προσωπικά μου άρεσε πολύ. Ναι, είναι πολύ διαφορετικό απ’ το medieval σκηνικό του πρώτου και των Castlevania γενικά. Αυτό όμως δεν είναι κακό από μόνο του. Είναι ίσως και κάποια εξέλιξη της σειράς, αν το δεις από μία άλλη οπτική γωνία.
Τέλος, είναι και το γεγονός ότι ο τίτλος βγήκε σε Xbox 360 και PlayStation 3, με τα Xbox One και PlayStation 4 να είναι ήδη στην αγορά κάποιους μήνες, και το game να μην έχει καμία απολύτως αναβάθμιση που να χρησιμοποιεί το καινούργιο hardware. Πολλά games σήμερα – αλλά και τότε – βγαίνουν στην παλιά γενιά αλλά προσπαθούν να δώσουν ένα παραπάνω “τυράκι” για να το πάρεις στην καινούργια – αν έχεις κάποια απ’ αυτές τις κονσόλες στα χέρια σου. Τότε όμως ήταν λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα για να γίνει κάτι τέτοιο. Και αν ξεχάσεις όλα τα άλλα, δεν μπορείς να ξεχάσεις τον Cell επεξεργαστή του PlayStation 3… Έναν επεξεργαστή που δεν έκανε όχι μόνο τη ζωή των τότε developers δύσκολη, αλλά και των μετέπειτα, γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν ένα απλό port σε καινούργια γενιά κονσόλων αυτά τα games που είχαν βγει για το PlayStation 3.
Αυτά τα τρία νομίζω ότι ήταν τα μεγάλα “αγκάθια” στον τίτλο σαν τότε. Αγκάθια που μας έκαναν να μισούμε ένα game πριν ακόμα το πιάσουμε στα χέρια μας. Ευτυχώς όμως, μπορείς να παίξεις αυτά τα games και σήμερα. Και μέσω Xbox backwards compatibility -αν έχεις τους τίτλους σε DVD ή digital, αλλά και μέσω του Steam στο PC – που εκεί πωλούνται κανονικά ακόμα και σήμερα. Θα έλεγα και για το PS Plus, σε αυτό το tier που σου δίνει την επιλογή να παίξεις από το cloud games του PlayStation 3. Δε θα το πω όμως γιατί πολύ απλά εκεί δεν μπορείς να παίξεις τα DLCs, και τα DLCs είναι κάτι που πρέπει να δεις αν θες να ξέρεις όλη την ιστορία.
Προσωπικά λοιπόν τι μου άρεσε σε όλα; Σχεδόν τα πάντα. Είχα από πριν το πρώτο μέσα στο τοπ10 των αγαπημένων μου games. Πλέον νομίζω ότι και το δεύτερο ανέβηκε ψηλά σε σχέση με το που ήταν πριν. Σίγουρα όχι μέσα στα top10, αλλά δεν είναι ένας τίτλος που θα πω σε κάποιον, “μην το παίξεις είναι μ**ακία”.
Γενικά έχουμε ψιλοκαλές ερμηνείες από γνωστούς ηθοποιούς στα voiceovers – όχι τέλειες όμως. Έχουμε πολύ καλό εικαστικό και στους τρεις τίτλους. Η μουσική είναι φοβερή σε όλα τα games. Και τέλος, το gameplay είναι σίγουρα απολαυστικό, ακόμα και στο Mirror of Fate που είναι 2D, και κάτι διαφορετικό στο πως παίζεις πάνω – κάτω. Η ιστορία μπάζει λίγο πού και πού, αλλά και πάλι αυτό είναι κάτι που θα αγνοήσω εδώ, απλά γιατί όλα τα άλλα μου άρεσαν τόσο πολύ. Ναι, η ιστορία είναι κάτι που έχω κράξει ή αποθεώσει σε άλλα games, αλλά εκεί νομίζω ήταν αυτό το κάτι που έκανε το εκάστοτε game να είναι καλό ή κακό – ή τουλάχιστον μέσα στα πολύ βασικά συστατικά του, εδώ δεν έχουμε το ίδιο.
Νομίζω ότι το εικαστικό, με τη μουσική, και τέλος το gameplay και πολλά και διαφορετικά bosses – όπου αυτό είναι κάτι για το οποίο δε μίλησα μέχρι τώρα, κάνουν την τριλογία ένα πολύ δυνατό πακέτο για όποιον θέλει να δει την τελευταία φορά που η Konami έκανε κάτι καινούργιο και πολύ ενδιαφέρον με τη σειρά Castlevania. Τα υπόλοιπά είναι απλά ιστορία… Εγώ έχω να πω ότι πλέον χαίρομαι που έχω κάπου στην Ελλάδα την Collector’s Edition του δεύτερου τίτλου, και ακόμα πιο πολύ χαίρομαι που επιτέλους τελείωσα και το DLC του. Μάλλον τόσο πολύ είχα νευριάσει σαν τότες που δεν το είχα δει ποτέ το DLC ακόμα και αν το είχα αγοράσει!
Αυτά τα λίγα και περίεργα γι’ αυτή την Κυριακή. Τώρα συνέχεια στα streams έχει η σειρά DOOM. Όταν λέω η “σειρά DOOM” εννοώ ΟΛΑ. Ήδη έχω αρχίζει το πρώτο, το “30-χρόνια-παλιό-game”, που παίζεται πολύ καλά ακόμα και σήμερα, και είναι αρκετά δύσκολο μπορώ να πω! Κλείνουμε για ακόμα μία φορά με τις ευχές για καλή συνέχεια στην Κυριακή σας, καλή εβδομάδα, και όπως πάντα τα φιλία μου!! 😘😗😙😚
