Coffee And Games 03.03.2024:
Σκεφτόμουν σήμερα να γράψω για τις απολύσεις κάτι. Είναι σίγουρα μεγάλο θέμα. Μεγάλο και πολύ λυπητερό για τη βιομηχανία και τους εργαζομένους της. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δε γνωρίζω και πολλά πάνω στο θέμα. OK, ξέρουμε ότι ακούμε, και αυτά που ακούμε μόνο μικρά νούμερα δεν είναι. Χωρίς όμως κάποια μελέτη, ότι και να γράψω απλά θα είναι λόγια του αέρα, και εγώ θα είμαι ένας ακόμα “προπονητής του καναπέ”, όπως έχω ξαναπεί σε άλλα κείμενα.
Υπάρχει όμως κάτι που πρέπει να ειπωθεί, μου κάνει πολύ περίεργο όταν φεύγουν άτομα ακόμα και από studios που έχουν στηρίξει πλατφόρμες. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να απολυθούν εργαζόμενοι από την Insomniac πχ. Ένα studio που έχει στηρίξει το PlayStation 5 σχεδόν μόνο του, έχει πιάσει σχεδόν όλους τους στόχους που έχουν τεθεί γι’ αυτό, και είναι το μόνο από την “φαρέτρα” της Sony που βγάζει έναν τίτλο κάθε ένα με δύο χρόνια -το πολύ.
Κάπου έχει πάρει βέβαια το αυτί μου ότι τώρα οι εταιρείες είναι σε φάση “βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντ’ έξι”. Αφού το κάνουν όλοι, πρέπει να το κάνουν και αυτοί. Το ίδιο ακούγεται ότι είχε γίνει επί κορονοϊού, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Υπήρχαν δηλαδή ομάδες και εταιρείες που δε χρειάζονταν κόσμο, και έκαναν προσλήψεις απλά και μόνο γιατί έκαναν όλοι. Αυτό με το σκεπτικό ότι αν κάνουν όλοι και όχι “εμείς” θα φαίνεται ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την εταιρεία “μας”.
Δεν ξέρω όμως και ας το κόψω εδώ. Όταν και αν βρω το χρόνο να κάνω κάποια έρευνα για το πόσοι μπήκαν και βγήκαν από την βιομηχανία τα τελευταία χρόνια, ίσως το ξαναμιλήσουμε το θέμα. Είναι σίγουρα στενάχωρο και κακό για τους εργαζομένους και το ηθικό τους. Δεν ξέρω με τι όρεξη πας για δουλειά όταν εχθές έχουν απολύσει ξαφνικά τον άνθρωπο που ήταν στο διπλανό γραφείο… Όταν αύριο μπορεί να απολύσουν και εσένα γιατί και πάλι δε βγαίνουν τα νούμερα…
Μιλώντας για νούμερα που δε βγαίνουν, ας πιάσουμε και τη φωτογραφία. Αυτή έχει να κάνει και με το θέμα για το οποίο θέλω να γράψω σήμερα. Σίγουρα ο τίτλος που βλέπουμε εδώ να παίζω στα streams δεν έκανε κακά νούμερα. Ο λόγος για το Batman: Arkham Asylum. Έναν τίτλο που έφερε στα “ψηλά πατώματα” της βιομηχανίας τα Rocksteady Studios.
Είναι φοβερό το πως μπαίνεις, παίζεις, και κολλάς τόσο απλά με αυτό το game. Κάθε φορά που παίζω, δε θέλω να σταματήσω. Μιλάμε για ένα διασκεδαστικό τίτλο, με πολύ καλή ιστορία -αν και γνωρίζω ότι στο τέλος λίγο το χάνει, που δε θες να σταματήσεις να προχωράς σε αυτόν. Και δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι είναι -μαζί με τα “αδερφάκια του”- η καλύτερη μεταφορά του Batman σε video game, είναι το ότι είναι ένα πολύ καλό video game από μόνο του. Έχει όλα αυτά που σε κάνουν να αγαπάς το μέσο. Χωρίς να χάνει σχεδόν σε τίποτα. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να μη χάνει σε τίποτα πραγματικά.
Θα ήθελα να πω και δύο λόγια για τις συνέχειες, αλλά θα το κάνω όταν τις πιάσω και αυτές. Θέλω να τα έχω φρέσκα. Η τελευταία φορά που έπιασα τον τελευταίο τίτλο της σειράς -Arkham Knight- ήταν πριν από οκτώ χρόνια, οπότε ότι και να πω τώρα είναι αναμνήσεις. Αναμνήσεις που ίσως να είναι και λάθος μετά από τόσα game που έχουμε πιάσει ενδιάμεσα. Στη σειρά για livestream έχει μπει όμως και το Arkham Origins Blackgate. Αυτό είναι ένας τίτλος που δεν έχω δει ποτέ. Ξέρω ότι είναι το “μικρό αδερφάκι” του “μικρού αδεφρακίου” (!), αλλά αφού τώρα το έχω στην κατοχή μου ας το δούμε και αυτό. Άλλωστε όταν πιάνω μία σειρά προσπαθώ να δω τα πάντα από αυτή.
Κάποιος τώρα θα ρωτήσει, “που είναι τα νούμερα που δε βγαίνουν που ανέφερες πιο πάνω που είναι Vegeta μου;”. Τα νούμερα έχουν να κάνουν με το τελευταίο game τις Rocksteady, Suicide Squad. Αυτά είναι το λιγότερο λυπητερά, αν όχι πολύ-πολύ κακά. Δεν έχω παίξει τον τίτλο, αλλά από αυτά που βλέπω δε θέλω να τον παίξω. Μπορεί κάποια στιγμή, αν πέσει πολύ η τιμή του να το δω. Σίγουρα όμως έχω χάσει όλη την όρεξη που είχα γι’ αυτόν.
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με GaaS game από ένα studio που δε φτιάχνει GaaS games, είναι και το ότι αυτό το GaaS game είναι κακό. Τώρα που είπα κάτι για studios που άλλα ξέρουν και άλλα τους χώνουν να κάνουν τι να κάνει άραγε η BioWare; Άσχετο, πάμε παρακάτω στο θέμα μας. Είναι σίγουρο ότι αυτά τα τελευταία εννέα χρόνια το project πρέπει να έχει αλλάξει ιδέες και υλοποιήσεις αυτών των ιδεών πάρα πολλές φορές.
Ακόμα και το πιο ατάλαντο studio να είσαι, δεν μπορεί να θες εννέα χρόνια για να φτιάξεις έναν τίτλο με πέντε διαφορετικούς εχθρούς, πέντε διαφορετικές αποστολές, και τέσσερις χαρακτήρες που παίζουν σχεδόν το ίδιο. Από αυτό και μόνο πιστεύω ότι κατά καιρούς έχουν μπει και ξηλωθεί πολλά στοιχεία από το game. Είμαι σίγουρος ότι σε δεκαπέντε με είκοσι χρόνια -που λήγουν συνήθως τα NDA- θα μάθουμε πολλά για την ανάπτυξη αυτού του τίτλου.
Και μαζί με αυτό ήρθε και το Skull and Bones να κάνει πολύ κακά νούμερα. Για άλλους λόγους βέβαια αυτό. Το θέμα είναι όμως ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με τίτλους που άρχισαν την ανάπτυξή τους όταν κάτι ήταν στη “μόδα”, και όταν βγήκαν αυτή η “μόδα” είχε περάσει. Για να μην αναφέρω ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με games που ήταν πολλά χρόνια σε ανάπτυξη για το αποτέλεσμα που έφεραν στα χέρια μας.
Με αυτά και αυτά βλέπουμε τις απολύσεις, και τις ακυρώσεις αρκετών projects. Δυστυχώς, άλλοι παίρνουν τις λάθος αποφάσεις, άλλοι τις πληρώνουν. Και το κακό είναι ότι δε φαίνεται να αλλάζει τίποτα. Και πάλι το μόνο που μπορώ να πω εγώ είναι ότι η δύναμη μας φαίνεται με την τσέπη μας. Εμείς είμαστε αυτοί που θα τους κάνουμε πλούσιους ή όχι. Εμείς πρέπει να τους δείξουμε ότι όταν κάνουν κάτι καινοτόμο -όπως τα Arkham στην εποχή τους- αυτό θα πουλάει για πάντα. Από αυτούς μένει να δούμε αν θα το πιάσουν το νόημα.
Το κακό είναι ότι δεν το πιστεύω… Παρακολουθούμε αυτή την βιομηχανία για πάνω από τριάντα χρόνια πλέον, και αν έχουμε καταλάβει κάτι, είναι ότι αυτοί που τρέχουν τις εταιρείες κάνουν “πέντε σωστά” και “δέκα λάθη”. Απλά εδώ και καιρό έχει μεγαλώσει τόσο πολύ ο αριθμός αυτών που παίζουν video games που αυτά τα “πέντε σωστά” -αν όχι πάντα- τις περισσότερες φορές βγάζουν χρήματα για να τρέξουν και τα “δέκα λάθη”… Ή και όχι, όπως φαίνεται τους τελευταίους μήνες.
Το μόνο που έχω να γράψω είναι μακάρι να βρουν γρήγορα κάπου άλλου δουλειά αυτοί οι άνθρωποι που ψάχνουν τώρα. Μακάρι τα “μεγάλα κεφάλια” να καταλάβουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξουν σε αυτό που κάνουν, και να μην κυνηγούν τη μόδα. Πολύ λίγες -αν όχι ανύπαρκτες- είναι οι ιστορίες επιτυχίας από κάποιο project που “έτρεξε” πίσω από κάποιο παρόμοιο που πούλησε. Συνήθως, ο πρώτος που κάνει την καινοτομία βγάζει το “χρήμα”, όλοι οι άλλοι ελπίζουν και χάνουν χρόνο, κόσμο, και χρήματα σε projects που δε βγάζουν πουθενά τελικά.
Τέλος πάντων, αυτά τα λίγα και γι’ αυτή την Κυριακή. Πάρτε και παίξτε τίποτα που να αξίζει. Χα, γύρισα και πάλι σε αυτά που έγραφα στην αρχή στο blog. Στα κραξίματα των GaaS κτλ! Και εκτός των Arkham -που σίγουρα είναι στη λίστα με αυτά που αξίζουν- να δείτε και τα Metro ρε αλήτες!! Είναι τρομερά games και τα τρία Metro.
Άντε καλή Κυριακή να έχουμε, καλή εβδομάδα, και τα φιλιά μου! 😘😗😙😚
ΥΓ. Έχει και σήμερα τουρνουά Dragon Ball Super Card Game Fusion World. Ναι, επίτηδες το έγραψα όλο! Άντε να δούμε αυτή την εβδομάδα τι θα γίνει. Θα σας γράψω την επόμενη για όλα μαζί.
