Coffee And Games 02.06.2024:
Καλημέρα και καλό μήνα. Έγινε το “θαύμα” και τελείωσα το Dragon’s Dogma 2 επιτέλους. Το “κοντέρ” στο game έλεγε 58 ώρες, στο Xbox λίγες παραπάνω, αλλά εμείς θα πιστέψουμε το game. Ας μην κολλήσουμε όμως σε αυτό. Πάμε για να μιλήσουμε μία τελευταία φορά για τον τίτλο, μίας και είδα τίτλους τέλους.
Πριν από αυτό, όπως πάντα, πάμε για τη φωτογραφία. Μετά το τέλος του Dragon’s Dogma 2 είχα στο μυαλό μου να πιάσω το Sand Land. Θέλω πάρα πολύ να παίξω αυτό το JRPG. Εντάξει, νομίζω ότι όλοι μας ξέρουμε τον λόγο. Μπούχτισα όμως από τα πολλά τέρατα και είπα να πάω σε κάτι πιο χαλαρό. Εξού και το Need for Speed Hot Pursuit Remastered. Ο original τίτλος είναι ένα από τα racing games που αγαπώ πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Θέλω να πω δεν είναι κάτι το πολύ διαφορετικό από τα πρώτα Hot Pursuit, ούτε “βάζει στο παιχνίδι” καινούργια στοιχεία όπως τα Underground ή και το πρόσφατο Unbound. Για κάποιο λόγο όμως ευχαριστιέμαι να το παίζω αυτό το game. Έτσι, αφού έχω βγάλει την original έκδοσή του, είπα να πάω και στη Remastered.
Ας αφήσουμε όμως τα αυτοκίνητα και ας πάμε στους ιππότες και τους δράκους. Τι είναι αυτό που κάνει το Dragon’s Dogma 2 κάτι το διαφορετικό; Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η action προσέγγιση που έχει ο τίτλος σαν RPG. Ναι, πλέον έχουμε δει games όπως τα Dark Souls, ή και τα The Witcher αλλά όταν το πρώτο Dragon’s Dogma είχε βγει πολλοί ήταν αυτοί που δεν το έλεγαν καν RPG εξαιτίας του πόσο action ήταν. Το δεύτερο συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, παρόλο που ίσως έχει γίνει αρκετά πιο mainstream αυτό το είδος πλέον. Όχι ότι έχει να λέει κάτι το ότι έχει γίνει πιο mainstream η κατηγορία αυτή, αλλά το αναφέρω για την ιστορία.
Είναι λίγο πιο μεγάλο από το πρώτο σαν χάρτης, αλλά μη νομίζεις ότι θα δεις και πολλά – πολλά περισσότερα πράγματα. Σίγουρα έχει μία παραπάνω φυλή, πέραν των ανθρώπων και τον ξωτικών του πρώτου τίτλου, τους Beastren. Ο παίχτης μπορεί να φτιάξει τον χαρακτήρα του ή το Pawn του ως μία από αυτές τις φυλές. Αν αλλάζει κάτι δεν μπορώ να το πω. Εγώ άνθρωπο έφτιαξα για εμένα, και για το Pawn μου. Σχεδόν από το πρώτο λεπτό του game έχουμε μία δυνατή μάχη για να μας μάθει πως παίζουμε πάνω – κάτω. Καταλαβαίνεις με τι έχεις να κάνεις από την αρχή του τίτλου.
Μετά αρχίζει το βασικό quest και το περπάτημα. Να είστε έτοιμοι όμως για ΠΟΛΥ περπάτημα. Το Dragon’s Dogma 2 έχει ένα βασικό τρόπο για “fast travel” με κάτι άμαξες, αλλά το κακό είναι ότι σχεδόν σίγουρα το ταξίδι με αυτές κάπου θα διακοπεί γιατί κάτι θα σας την πέσει στο δρόμο. Μετά από αυτό έχουμε και ένα πραγματικό fast travel στο οποίο όμως πρέπει να χαλάσουμε κάτι πέτρες που βρίσκουμε διάσπαρτες στον κόσμο και δεν είναι τόσες πολλές. Εγώ προσωπικά τις κρατούσα για τις πολύ δύσκολες καταστάσεις. Μία από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις είναι και το “end-game” του τίτλου.
Στην αρχή ο τίτλος φαίνεται αρκετά δύσκολος, ειδικά αν είστε έκτος κάποιας πόλης το βράδυ. Όσο ανεβαίνει όμως το level του χαρακτήρα σας αυτό αλλάζει δραματικά. Αν φτάσεις κιόλας level 30-35 και πάνω, από εκεί και πέρα σχεδόν όλα είναι “βόλτα”. “Βόλτα” που παίρνει σίγουρα παραπάνω χρόνο, αλλά “βόλτα” παρ’ όλα αυτά. Προσωπικά αυτό δε με χάλασε και πολύ. Όπως ξέρετε μου αρέσει να ψάχνω τους χάρτες των open-world τίτλων που παίζω, οπότε από κάποια φάση και κάτω αυτή η “βόλτα” μου έκανε τη ζωή πολύ πιο εύκολη.
Τι θα βρείτε στις βόλτες σας; Πολλά και διάφορα, όσον αφορά τις τοποθεσίες, τα dugneons, κτλ, λίγα όμως, όσον αφορά τους εχθρούς. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου παράπονο με το game. Λίγοι τύποι εχθρών. Και όταν λέω λίγοι το εννοώ. Πρέπει να ήταν γύρω στους δέκα διαφορετικούς, με κάποιους από αυτούς να έχουν τρεις με τέσσερις παραλλαγές. Αυτό, τίποτα παραπάνω. Ναι μεν, κάποια boss fights είναι αρκετά όμορφα κτλ, αλλά όταν παλέψεις το “τάδε” boss -για να μη δώσω και spoilers- δέκατη και δωδέκατη φορά, κάπου τη χάνει τη μαγεία του.
Η βασική ιστορία είναι καλή, όχι όμως κάτι το καταπληκτικό. Τα side-quests είναι πολλά. Ειδικά αν ψάξεις τον χάρτη, όπως κάνω εγώ. Θα βρεις quests από το “πουθενά” να σε περιμένουν κάπου. Τα περισσότερα είναι μεν μάχες, αλλά από την άλλη αν δε θες να ψάξεις τα πάντα, θα σε στείλουν σε τοποθεσίες και dungeons στο χάρτη που είναι όμορφα να δεις αλλά δε θα τα έβλεπες γιατί δε θα έψαχνες. Εκεί νομίζω ότι είναι ίσως ένα από τα πολύ καλά σημεία του τίτλου. Μπορείς να πας μόνο για το main quest και να το βγάλεις σε είκοσι, με τριάντα ώρες -σύμφωνα με τα reviews- ή να ψάξεις ότι πέτρα υπάρχει και να το κάνεις εκατό ώρες το game. Εγώ νομίζω το πήγα κάπου ενδιάμεσα.
Μιλώντας για quests να αναφέρω κιόλας ότι πολλά από αυτά δε σου λένε καν που πρέπει να πας. Δε σου λένε καθαρά τι πρέπει να κάνεις κτλ. Είναι πολύ ωραίο αυτό, αλλά αν δεν έχεις την υπομονή να ψάξεις ίσως να σου την κάνει λίγο. Άσε που πολλά από αυτά έχουν και χρονικό όριο που αν το χάσεις, χάνεις και το quest και πάμε παρακάτω.
Εδώ υπάρχει ένα ακόμα μικρό πρόβλημα με τον τίτλο νομίζω. Αυτό έχει να κάνει με τα saves. Το Dragon’s Dogma 2 έχει μόνο ένα save slot και συνέχεια κάνει autosaves από μόνο του σε αυτό. Οπότε πολλές είναι οι αποφάσεις που θα πάρεις, τα quests που θα χάσεις, οι NPCs που μπορεί να σκοτώσεις, χωρίς να υπάρχει γυρισμός. Σε αυτό το τελευταίο βέβαια μας δίνουν και κάτι για να το αντιστρέψουμε, στη μορφή μίας πέτρας που μας ανασταίνει. Το κακό είναι ότι αυτές τις πέτρες πρέπει να τις βρεις στο κόσμο, είναι σχετικά λίγες, και τέλος χρησιμεύουν και σε εσένα αν πέσεις στη μέση κάποιας μεγάλης μάχης. Οπότε δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος θα τις “δουλέψει” για να αναστήσει κάποιον NPC. Εγώ το έκανα μόνο δύο φορές και η μία ήταν κατά λάθος!
Δύο ήταν όμως τα στοιχεία του τίτλου που μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Το ένα είναι τα Pawns γενικά. Ναι, OK, το ήξερα και από το πρώτο Dragon’s Dogma αυτό. Τα Pawns είναι πολύ καλό στοιχείο της σειράς. Μου άρεσε τόσο πολύ που ένιωθα ότι ήμουν σε κάποιο πραγματικό party και κάναμε κάποιο quest. Κάποιοι μπορεί να νευριάσουν, γιατί πραγματικά δε βάζουν γλώσσα μέσα τους, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ. Επίσης, σχολιάζουν πράγματα που γίνονται επί την οθόνης, quests, τέρατα, το ίδιο το party κτλ, και όλο αυτό βοηθούσε πολύ στην αληθοφάνεια του πράγματος. Σίγουρα υπήρχαν και στιγμές που έλεγαν τα ίδια και τα ίδια, αλλά ήταν πολύ λίγες αν θυμάμαι καλά.
Τέλος, μου άρεσε πολύ και το στοιχείο του ότι μπορείς να αλλάξεις κλάση ανά πάσα στιγμή, και για τον χαρακτήρα σου και για το βασικό Pawn σου. Όχι μόνο αυτό όμως, το game σε ωθεί να αλλάξεις κλάσεις ή vocations όπως τα ονομάζει. Αυτό ήταν πολύ – πολύ καλό για εμένα. Μπορείς να πειραματιστείς μέχρι να βρεις αυτό που σου αρέσει. Όταν μιλάμε για χαρακτήρα που έχω φτιάξει εγώ σε RPG συνήθως μιλάμε για τον fighter/warrior ή το tank της υπόθεσης. Εδώ όμως άλλαζα για τη φάση και να που τελικά κατέληξα σε άλλη κλάση και τελείωσα τον τίτλο με αυτή. Αυτό είναι κάτι που σίγουρα δε θα έκανα σε άλλο RPG γενικά.
Οπότε αν το δεις έτσι, έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρά action RPG, με μέτρια βασική ιστορία, καλά side quests -αν και όχι τα καλύτερα, μικρή πληθώρα εχθρών, που τελικώς σε σπρώχνει να πειραματιστείς με ότι σου δίνει. Εγώ αυτό το ευχαριστήθηκα. Είναι το sequel που περιμέναμε τόσα χρόνια; Ίσως όχι. Είναι ένα καλό sequel; Εδώ θα απαντήσω σίγουρα ναι. Δεν κάνει κάτι το πολύ διαφορετικό από το πρώτο Dragon’s Dogma, αλλά σίγουρα παίρνει ότι έκανε το πρώτο και τα κάνει καλύτερα, δίνοντας και λίγα πράγματα παραπάνω. Κάτι που ίσως θα έπρεπε να γέρνει προς τα “πολλά παραπάνω” μετά από τόσα χρόνια που το περιμέναμε βέβαια…
Δεν πειράζει όμως, στην τελική έχουμε έναν καλό τίτλο που θα έλεγα ότι οι λάτρεις των action games θα έπρεπε να παίξουν. Μπορεί και αυτοί που αγαπούν τα RPGs γενικά, αλλά νομίζω ότι ο τίτλος πάει πιο πολύ προς κάποιο action game με επιλογές στο όπλο και τις μαγείες -να το πω έτσι, πάρα κάποιο RPG που οι επιλογές του παίχτη θα αλλάξουν και την συνέχεια της ιστορίας που θα βιώσει. Btw, διαβάστε λίγο και το άρθρο που έχω κάνει με το κόλλημα μου τι είναι RPG και τι όχι! Αυτά λοιπόν και για το πρώτο C&G για τον Ιούνη του ‘24, καλή Κυριακή να έχετε, καλή εβδομάδα, και όπως πάντα τα φιλιά μου! 😘😗😙😚
