Coffee And Games 21.07.2024:
“Μα δεν τελειώσαμε”! Δε θα “πάμε διακοπές” ποτέ εφέτος. Είπα να σταματήσω, αλλά τερμάτισα και τα δύο Hellblade την προηγούμενη εβδομάδα και έπρεπε να πω δύο λόγια. Βασικά, το δεύτερο τερμάτισα την προηγούμενη εβδομάδα, το πρώτο το είχα βγάλει πιο πριν. Μακάρι να υπήρχε ώρα να τερμάτιζα και τα δύο μέσα σε εφτά ημέρες! Τέλος πάντων, αυτό θα είναι το θεματάκι μας σήμερα. Τα δύο Hellblade.
Πριν από τη βασική ιδέα πίσω από το άρθρο ας δούμε και πάλι τη φωτογραφία. Μετά από το Sand Land -που μάλλον θα είναι το θέμα μας για την επόμενη εβδομάδα- είπα να πιάσω τρία με τέσσερα μικρά games. Το Game Pass είναι πολύ καλό σε αυτόν τον τομέα. Έχει κάποια indie games που θέλω να δω τουλάχιστον μία φορά. Ένα εξ αυτών είναι και το εικονιζόμενο εδώ. Cocoon λοιπόν. Το καλό είναι ότι ο τίτλος είναι και στο xCloud, έτσι κάθε βράδυ πριν την πέσω μπορώ να παίξω κανένα εικοσάλεπτο στο κινητό. Αυτό είναι ένα από τα καλά που έλεγα πιο παλιά ότι έχει το Game Pass Ultimate. Κάτι που δυστυχώς δεν έχει έρθει ακόμα στην Ελλάδα, και θα έπρεπε…
Αν και είμαι κοντά στο τέλος του, δε θα μιλήσω για το Cocoon σήμερα. Πάμε στη Senua, περισσότερο για να πω για το δεύτερο Hellblade, αν και το πρώτο τελικώς είναι αυτό που εμένα προσωπικά μου άρεσε πιο πολύ.
Το πρώτο Hellblade έκανε κάτι μοναδικό για την βιομηχανία. Νομίζω ότι -μαζί με το δεύτερο- είναι ένα game που βλέπει όντως τα videogames ως Τέχνη, και θέλει να περάσει κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση με το μέσο. Η ιδέα πίσω από το την πρωταγωνίστρια, η εποχή που διαδραματίζεται, και το όλο θέμα του πρώτου τίτλου, νομίζω ότι είναι κάτι το μοναδικό. Εκτός του ότι χρειάζεται πολύ δουλεία για να πιάσεις το νόημα πίσω από την ψυχική ασθένεια της Senua, φαντάζομαι ότι θέλει άλλη τόση για να πιάσεις το πως μπορεί σε μία εποχή σαν αυτή που διαδραματίζεται ο τίτλος να αντιδρούσαν οι άνθρωποι σε ψυχικά ασθενείς όπως η Senua.
Εκεί είναι που παίρνει τον πρώτο καλό βαθμό του το game. Μόνο και μόνο για το θέμα. Το πως αντιμετώπισε το θέμα είναι κάτι που του δίνει ακόμα περισσότερους βαθμούς. Για να φύγει από τη μέση ας μιλήσω από τώρα για τα τεχνικά. Η χρήση του ήχου στον τίτλο είναι κάτι το μοναδικό. Δεν ξέρω πως είναι να έχεις την ψυχική ασθένεια της Senua, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτό που βιώνει κάποιος παίζοντας το πρώτο Hellblade -και το δεύτερο- είναι πολύ κοντά σε αυτό.
Μετά έχουμε και το “χαλαρό” και μικρό σε μηχανισμούς gameplay. Δεν είναι ότι το game σαν game κάνει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, απλά φαντάζομαι ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Οπότε με αυτό στο μυαλό, ακόμα και με το “όχι πλούσιο” gameplay νομίζω ότι τα πράγματα που θέλει να κάνει ο τίτλος τα κάνει πολύ καλά. Αυτό είναι που σε τραβάει στο game, και αυτό είναι που θυμάσαι μετά το πέρασμά του από τα χέρια σου.
Επίσης, μου αρέσει κάτι που νομίζω ότι το “σκότωσε” κάπως ο δεύτερος τίτλος. Αυτό έχει να κάνει με την όλη περιπέτεια. Αν μπορούμε να το πούμε έργο Τέχνης, φαντάζομαι ότι ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει και διαφορετικά. Εννοώ στο τι περνάει σαν τίτλος, και το “τι και πως” γίνεται μέσα σε αυτόν. Για εμένα λοιπόν το πρώτο Hellblade μου πέρασε ότι μπορεί και όλο να είναι ένα “ψέμα”. “Ψέμα” με την έννοια ότι αυτά που είδε και βίωσε η Senua μπορεί και να μην έγιναν ποτέ έτσι, αν έγιναν ποτέ γενικά. Μου άρεσε τόσο πολύ που η πρωταγωνίστρια έπρεπε να περάσει αυτό το ταξίδι για να αναγνωρίσει και να ξεπεράσει κάποια θέματα που έχει με τον εαυτό της, τον σύντροφό της, την οικογένεια της, και τέλος το χωρίο της.
Αυτό είναι και το θέμα που εμένα προσωπικά με γοητεύει περισσότερο στο πρώτο game. Το ότι ίσως μέχρι το τέλος δεν ξέρεις αν αυτά που παίζεις είναι πραγματικά ή όχι. Βέβαια, μπορεί και να έχω λάθος. Μπορεί ο τίτλος να σου δίνει απλά στοιχεία για το ότι όλα είναι αλήθεια -ή και το αντίθετο- και να μην τα είδα εγώ. Και με αυτό πάμε στο δεύτερο και το γιατί με το “καλημέρα” εμένα λίγο με ξενέρωσε…
Για να παίξεις τον δεύτερο τίτλο δε χρειάζεται να έχεις παίξει τον πρώτο. Αυτό όχι γιατί δεν είναι σχεδόν άμεση συνέχεια, αλλά γιατί έχει ένα πολύ ωραίο και μικρό βίντεο στην αρχή του σαν εισαγωγή που σου λέει ότι πρέπει να ξέρεις για τον πρώτο τίτλο. Θα χάσεις αν δεν παίξεις και το πρώτο; Για εμένα ναι. Δεν είναι όμως απαραίτητο για να καταλάβεις τι παίζει με την ιστορία της Senua και γιατί είναι εδώ που είναι, όπως είναι.
Αυτό το βίντεο λοιπόν, κάνει σχεδόν σίγουρο -ή και πάλι, αυτό κατάλαβα εγώ- το ότι, οτιδήποτε έγινε στο πρώτο game είναι αλήθεια. Η Senua δεν πέρασε απλά μία περιπέτεια μέσα στο κεφάλι της για να ξεπεράσει λίγο-πολύ τα θέματα που έχει ως άνθρωπος. Πέρασε μία πραγματική μάχη με αληθινούς “δαίμονες” και τέρατα για να ξεπεράσει τους δικούς της. Αυτό εμένα προσωπικά με ξενέρωσε όσο δεν πάει. Μου άρεσε τόσο πολύ το ότι μπορεί όλα στο πρώτο game να ήταν μία αλληγορία ή αυτά που της είχαν πει και γεμίσει το κεφάλι. Ιστορίες που έπρεπε η κοπέλα να περάσει -πραγματικά ή μη- για να φτάσει στο να αποδεχτεί τον εαυτό της, την ψυχική της ασθένεια, και τις τραγικές απώλειες που είχε στη ζωή της.
Ένα παραπάνω το ότι όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε στο δεύτερο game, δεν τα αντιμετωπίζουμε μόνοι μας. Υπάρχουν και άλλοι χαρακτήρες που κάνουν το όλο θέμα ακόμα πιο αληθινό. Βέβαια, εδώ κάποιος μπορεί να πει ότι και οι άλλοι χαρακτήρες είναι απλά φανταστικοί, και τους βλέπει η Senua εκεί που τους βλέπει γιατί θέλει κάπως να βοηθήσει τον εαυτό της στο καινούργιο της ταξίδι. Μπορεί… Το πρόβλημα όμως με αυτό το “σενάριο” είναι ότι αυτή τη φορά οι πράξεις της φαίνεται να επηρεάζουν και άλλους πραγματικούς ανθρώπους, κάτι που κάνει το όλο ταξίδι πραγματικότητα. Ή και πάλι, έτσι το λαμβάνω εγώ.
Βέβαια, έχουμε και πάλι κάποιες αλληγορικές “παραστάσεις σκηνών”. Αυτό που θέλει να περάσει με όλους τους βασικούς εχθρούς μπορεί κάποιος να πει ότι είναι καθαρά μία αλληγορία, και στην τελική και εγώ νομίζω ότι είναι. Το θέμα υπάρχει όμως όταν βλέπουμε ότι αυτές οι “αλληγορίες” ενεργούν και επηρεάζουν και τον φυσικό κόσμο. Εκεί είναι που εμένα με κάνει να πιστεύω ότι τελικά περάσαμε από το ότι όλο αυτό είναι ίσως μόνο στο μυαλό της Senua, στο ότι όλο αυτό είναι μία πραγματικότητα. Για να μην παρεξηγηθώ, αυτό κακό από μόνο του δεν είναι. Και στα God of War πχ, έχουν πάρει έναν μύθο και τον έχουν κάνει όπως ήθελαν να τον κάνουν. Το θέμα μου είναι άλλο, εγώ προσωπικά δεν ήθελα να πάρει πραγματική και 100% αληθινή υπόσταση η όλη πλοκή της Senua. Μου άρεσε πιο πολύ που ήταν κάτι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, χωρίς να σου δίνει να καταλάβεις τι από τα δύο ήταν στο τέλος.
Μετά από το “πιο κακό” για εμένα, πάμε στο “λίγο λιγότερο κακό”, και αυτό είναι το gameplay. Δυστυχώς, νομίζω ότι χάσαμε κάποια πράγματα από το πρώτο. Σίγουρα πήραμε πίσω μία κινηματογραφικότητα που βλέπουμε σε λίγα games, και αυτά κυρίως του PlayStation. Σίγουρα όμως χάσαμε σε πολλά άλλα. Οι μάχες αν και πολύ όμορφες στο πως τις βλέπεις, είναι πολύ πιο εύκολες, και θα έλεγα όχι τόσο “επικίνδυνες” όσο στο πρώτο game. Οι γρίφοι προσπάθησαν να βάλουν κάτι καινούργιο, και το έβαλαν, αλλά αυτό το καινούργιο δεν είναι απαραίτητα και μεγαλύτερη πρόκληση για τον παίχτη. Και πάλι, αυτό από μόνο του κακό δεν είναι, γίνεται λίγο κακό όμως όταν ο προηγούμενος τίτλος φαίνεται λίγο καλύτερος σε αυτό το θέμα από τον τωρινό. Σαν να έκαναν ένα “step down” που λένε στο sequel ενός game. Κάτι που γενικά είναι λίγο άσχημο να κάνεις.
Μετά από τα κακά ας πάμε και στα καλά. Τρομερά γραφικά. Το Hellblade 2 έχει ίσως τα καλύτερα γραφικά στο μέσο. Αν όχι τα καλύτερα, είναι σίγουρα στο top 5 αυτών. Δεν μπορείς να πεις κάτι κακό γι’ αυτό που βλέπεις στην οθόνη, όπως δεν μπορείς να πεις κακό και γι’ αυτό που ακούς. Ναι, για ακόμα μία φορά τα ακουστικά είναι μονόδρομος. Χάνεις πολλά αν δεν παίξεις τον τίτλο έτσι. Οπότε από τεχνικής πλευράς έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι “top of the top”, αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Τελικώς όμως, νομίζω ότι είμαι από αυτούς που προτιμούν το πρώτο. Ίσως, δε να έπρεπε να έχουμε δεύτερο. Ίσως είναι τελείως αχρείαστο. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δε μου άρεσε αυτό που έπαιξα και στο δεύτερο Hellblade. Απλά, αυτό που έπαιξα στο πρώτο μου άρεσε πολύ περισσότερο! Αν θέλετε τσεκάρετε και τα livestreams που έχω με τους δύο τίτλους. Link για το πρώτο Hellblade, link για το δεύτερο Hellblade.
Νομίζω ότι αυτά είχα να πω για τη σειρά. Φήμες λένε ότι το Ninja Theory studio δουλεύει ήδη στο επόμενο. Μακάρι να πάρουν ότι έμαθαν από το πρώτο και το δεύτερο Hellblade και να φτιάξουν κάτι πολύ καλό.
Την επόμενη Κυριακή σκέφτομαι να γράψω για το Sand Land. Όχι review, ένα κάπως μικρό κείμενο σαν αυτό σήμερα για τα Hellblade. Θα δούμε όμως πως θα μας πάει. Πάω να βγάλω το Cocoon τώρα. Τις ευχές μου για μία καλή Κυριακή, καλή εβδομάδα, και τα φιλιά μου! 😘😗😙😚
