Πιάσαμε ξανά τα review της Marvel, και αυτή τη φορά σειρά είχε η τρίτη ταινία των Guardians of the Galaxy. Μια ταινία που έρχεται να ολοκληρώσει μια από τις πιο ξεχωριστές και περίεργες τριλογίες του MCU, που όπως και στις άλλες τρίτες ταινίες του (Iron Man 3, Thor: Ragnarok, Captain America: Civil War), περίμενα να “χαλάσει” κάτι στους ήρωες. Να υπάρξει απώλεια. Να υπάρχει συνέπεια. Και αυτή τη φορά, το ένιωσα σε αντίθεση με το προηγούμενο review που έκανα για την στήλη. Απώλεια όμως όχι μόνο ως φόρμουλα, αλλά ως οργανικό κομμάτι της ιστορίας.
Γενικώς, Γενικά:
Ο James Gunn εδώ βάζει στο κέντρο τον Rocket Raccoon. Η ταινία ξεκινάει διαφορετικά από τις προηγούμενες: ήρεμα και μελαγχολικά. Χωρίς χορευτικά, χωρίς φανταχτερό μπάσιμο, χωρίς μεγάλες ατάκες. Αυτή τη φορά, δεν έχουμε τον Star-Lord στο επίκεντρο. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον Rocket, και αυτό είναι κάτι καινούργιο. Βλέπουμε αναδρομές στο παρελθόν του, από τα χρόνια των πειραμάτων, των βασανιστηρίων, και της κακοποίησης. Δε μιλάμε για απλή “origin story”, αλλά για μία βαθιά ανθρώπινη, και ταυτόχρονα απάνθρωπη, ιστορία. Μια ιστορία που μιλάει για πειράματα σε ζώα και την ανάγκη ενός επιστήμονα να φτάσει στην τελειότητα με κάθε κόστος. Θα μπορούσα να πω ότι εδώ βλέπουμε με λίγα λόγια το πώς η φρίκη βαφτίζεται πρόοδος. Βλέπεις πώς ο Rocket έγινε αυτό που έγινε, και δεν μπορείς παρά να τον δεις αλλιώς. Πιο ώριμα. Πιο ανθρώπινα. Πιο τραγικά.
Ο “τρελός επιστήμονας”:
Ο High Evolutionary δεν είναι απλώς ο επόμενος “κακός”. Είναι μονομανής, εμμονικός, και άρρωστα ιδεαλιστής. Μια μορφή παραδοσιακά “κακού επιστήμονα” με ψύχωση για την τελειότητα. Δεν είναι villain επειδή απλά είναι. Είναι κακός γιατί πιστεύει σε κάτι. Και αυτό πάντα είναι πιο ανατριχιαστικό. Θέλει να δημιουργήσει την “τέλεια κοινωνία” και είναι έτοιμος να διαλύσει οτιδήποτε δεν του ταιριάζει. Ο High Evolutionary είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς villain του MCU τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει χιούμορ. Δεν έχει καμία κατανόηση. Δεν είναι παρεξηγημένος. Είναι φρικτός. Και αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει. Ο James Gunn αποφασίζει με τον villain του να χτυπήσει στις ευαίσθητες χορδές. Κακοποίηση ζώων, οδύνη, απώλεια, φίλοι που δημιουργούνται και χάνονται πριν καλά – καλά προλάβεις να τους αγαπήσεις. Flashbacks που είναι μεν τίγκα στα effects αλλά περιέργως έχουν ένα δυνατό συναισθηματικό πυρήνα. Ναι, θα το πω. Έκλαψα λίγο. Ή σχεδόν. Ή, τέλος πάντων, ένιωσα εκείνο το “κάτι” που είχε χρόνια να μου βγάλει MCU ταινία. Τα flashbacks του Rocket είναι γεμάτα πόνο, τρυφερότητα, ελπίδα και απώλεια. Είναι στιγμές που καταλαβαίνεις γιατί ο χαρακτήρας είναι όπως είναι.
Η μουσική αυτή τη φορά είναι λιγότερο μπροστά από ό,τι στις προηγούμενες, αλλά αυτό δε με ενόχλησε. Ίσως γιατί ήξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει. Το συναίσθημα έρχεται από την ιστορία, όχι από το soundtrack. Σπάνια βλέπεις το MCU να πιάνει τέτοιο επίπεδο συναισθηματικής ωριμότητας.
Οι Guardians:
Ο Rocket μπορεί να είναι το κέντρο, αλλά η υπόλοιπη ομάδα δε μένει στην άκρη. Κάθε χαρακτήρας έχει τις σκηνές του και η ομάδα λειτουργεί όπως πρέπει. Όλοι έχουν τον χρόνο τους, τη δική τους διαδρομή, και συμβάλλουν στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Drax έχει στιγμές χιούμορ αλλά και τρυφερότητας. Η Mantis αποκτά προσωπικότητα πέρα από το “περίεργο πλάσμα που λέει χαριτωμένες βλακείες”. Ο Groot είναι πλέον σωματικά επιβλητικός, αν και κάνει λίγο ό,τι θέλει το σενάριο να κάνει. Η Nebula γίνεται η καρδιά και το μυαλό της ομάδας, κάτι που βοηθά πολύ στο να καταλάβουμε την εξέλιξη του χαρακτήρα της μέσα από τις ταινίες του MCU.
Ο Peter… είναι άνθρωπος, και κάποιος θα πει “επιτέλους”! Δεν είναι ο ήρωας, δεν είναι ο ηγέτης – είναι κάποιος που ψάχνει να βρει τι του λείπει. Και αυτό δίνει πολύ περισσότερο νόημα στην τελική του απόφαση. Και η Gamora; Ε, η Gamora δεν είναι η Gamora που ξέρουμε. Είναι η “άλλη” από το άλλο Σύμπαν. Η ταινία δεν προσπαθεί να την κάνει πάλι 100% μέλος. Ίσα-ίσα, υπάρχει η συνειδητοποίηση ότι αυτή η Gamora δεν είναι η “δικιά τους”. Και αυτό πονάει αν σκεφτείς τον χαρακτήρα που ξέραμε μέχρι το Infinity War, είναι όμως και ρεαλιστικό. Και αυτό της δίνει βάθος. Επίσης να αναφέρω ότι η σχέση της με τον Peter είναι ρεαλιστικά αμήχανη, και αυτό είναι καλό. Δεν προσποιούνται ότι όλα θα φτιάξουν με ένα φιλί, κάτι το οποίο δε γίνεται κιόλας.
Τεχνικά:
Η μεγάλη αλλαγή της ταινίας είναι στο ύφος. Το χιούμορ υπάρχει, αλλά δεν παρεμβάλλεται κάθε τρία δευτερόλεπτα. Οι αστείες ατάκες υπάρχουν, αλλά έρχονται φυσικά. Δεν υπάρχει ανάγκη να γελάς συνέχεια. Αντιθέτως, πολλές σκηνές αφήνονται να είναι ήσυχες και να έχουν χρόνο να “αναπνεύσουν”. Το ύφος είναι πιο σκοτεινό, πιο ώριμο, πιο ανθρώπινο. Και η μουσική, αν και ίσως πιο ήπια από τις δύο προηγούμενες ταινίες, συνεχίζει να παίζει ρόλο. Ίσως πιο διακριτικό, ίσως λιγότερο επιδεικτικό, αλλά εξακολουθεί να χτίζει τον τόνο.
Σκηνοθετικά, η ταινία έχει αυτό το τυπικό “Gunnικό” στυλ: χρώματα, πλάνα γεμάτα χαρακτήρα με αισθητική κόμικ, και λίγο από “κοιτάξτε τι ωραία δουλειά κάναμε για το 3D”. Ναι, φαίνεται ότι κάποιες σκηνές σχεδιάστηκαν για να είναι εντυπωσιακές σε 3D – αλλά δεν ενοχλεί. Είναι τόσο καλοφτιαγμένες, που συγχωρείς την πρόθεση. Πριν κλείσουμε με τα τεχνικά πρέπει να αναφέρω ότι στην ταινία υπάρχει και ένα “F*ck”. Και το κάνει σε σκηνή που δεν το περιμένεις. Είναι χαζό; Λίγο. Είναι αστείο; Κάπως. Είναι αυθόρμητο και “ανθρώπινο”; Πολύ.
Spoiler Alert:
Το τρίτο μέρος:
Η ταινία ακολουθεί την παράδοση της τρίτης πράξης κάθε ήρωα στο MCU: στο τέλος, κάτι χάνεται, κάτι αλλάζει. Εδώ, είναι η ομάδα. Όχι με καταστροφές και θανάτους (αν και υπάρχει αρκετή απειλή), αλλά με αποχωρήσεις, νέα ξεκινήματα, και προσωπικές αποφάσεις. Η ομάδα διαλύεται, κάποιοι φεύγουν, άλλοι μένουν, και ένας καινούριος πυρήνας των Guardians of the Galaxy σχηματίζεται. Αλλά πλέον, δεν είναι οι ίδιοι Guardians… Εδώ είναι που δε διαβάζουμε το “The Guardians of the Galaxy will return”, αλλά το “The Legendary Star-Lord will return”. Δηλαδή; Θα συνεχίσουμε με τον Peter; Μόνο με αυτόν; Δεν ξέρουμε. Αλλά είναι αλλαγή. Και είναι φινάλε. Και αυτό ήταν το ζητούμενο από εμένα. Κάπου διάβασα την ατάκα, ο Gunn αποχωρεί, αλλά ο Star-Lord παραμένει. Αυτό νομίζω τα λέει όλα.
End of Spoilers
Επίλογος:
Η Guardians of the Galaxy Vol. 3 καταφέρνει να ξεχωρίσει σε μια εποχή όπου το MCU δείχνει να έχει χάσει τον δρόμο του. Είναι μια ταινία με κατεύθυνση, με ύφος, με συναίσθημα. Πιάνει θέματα πιο βαριά απ’ όσα περιμένεις από μια space opera με κωμικά στοιχεία. Και, πάνω απ’ όλα, κλείνει ένα κεφάλαιο με σεβασμό και φροντίδα. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερη από το Vol. 1. Ξέρω όμως ότι είναι αυτή που με άγγιξε ίσως λίγο παραπάνω. Και αυτό, για το MCU, είναι κάτι που δε λες πια τόσο εύκολα. Ναι, να τη δείτε! Ειδικά αν κουραστήκατε με την πολυλογία και την υπεραπλοποίηση του σύμπαντος. Ειδικά αν απλά θέλετε να νιώσετε ότι η Marvel ακόμα μπορεί. Και κλείνοντας με το τι μπορεί και τι όχι το MCU, σειρά έχει το The Marvels. Και δεν είμαι καθόλου έτοιμος γι’ αυτό…
