Συνεχίζοντας με τα review των ταινιών της Marvel, έφτασε η ώρα για το The Marvels. Μπήκα στην ταινία με ελάχιστες προσδοκίες, και αρκετό άγχος. Όχι για το αν θα μου αρέσει – είχα ήδη διαβάσει αρκετά αρνητικά σχόλια – αλλά κυρίως γιατί δεν ήξερα αν θα έχει συνοχή, αν θα βγάζει νόημα, ή απλώς θα είναι άλλη μια CGI-καταιγίδα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτό που είδα ήταν κάτι στο ενδιάμεσο. Όχι όσο κακό όσο φοβόμουν, αλλά και σίγουρα όχι όσο καλό θα ήθελα.
Γενικώς, Γενικά:
Η βασική πλοκή αφορά μια Kree πολεμίστρια που θέλει να σώσει τον πλανήτη της, Hala, και να πάρει εκδίκηση από την Captain Marvel, επειδή την κατηγορεί για την καταστροφή του. Δεν το έχουμε δει αυτό να συμβαίνει σε κάποια άλλη παραγωγή της Marvel, είναι κάτι που μαθαίνουμε εδώ. Αυτό αποδυναμώνει λίγο το κίνητρο του κακού χαρακτήρα, απλά και μόνο γιατί δεν είναι και τόσο σωστά δοσμένο σε αυτή την παραγωγή.
Μιλώντας για την villain να πω ότι είναι εντελώς επίπεδη. Δυστυχώς γυρνάμε στο copy-paste από το παλιό “καλό” μοντέλο “ίδιες δυνάμεις με τον ήρωα αλλά κακός”. Δεν έχει βάθος, δεν έχει ουσιαστικό διάλογο, δεν προκαλεί ένταση. Αν την ξεχάσεις μόλις βγεις από την αίθουσα, δε σε κατηγορώ. Αυτό είναι ένα από τα πολύ μεγάλα άσχημα σημεία της ταινίας. Γιατί αν δεν έχεις κακό που να είναι δυνατή παρουσία, το όλο ταξίδι χάνει το νόημά του για εμένα.
Οι 3 Marvel(s):
Η μεγάλη διαφορά εδώ είναι ότι δεν έχουμε μία Marvel, αλλά τρεις: την Carol Danvers, τη Monica Rambeau και την Kamala Khan. Και εδώ εμφανίζεται άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα: για να καταλάβεις τους δύο από τους τρεις χαρακτήρες, πρέπει να έχεις δει τις σειρές της Marvel (Ms. Marvel και WandaVision). Αν δεν τις έχεις δει, η ταινία κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να σου εξηγήσει ποιοι είναι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες – αλλά το κάνει βιαστικά και πρόχειρα, και νομίζω ότι αφήνει αρκετά ερωτηματικά σε αυτούς που δεν έχουν δει τις σειρές αυτές.
Η χημεία μεταξύ τους δουλεύει… εν μέρει. Υπάρχουν στιγμές που λειτουργεί, υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως το μοντάζ προσπαθεί να το “μαζέψει”. Υπάρχει μάλιστα και ένα montage (κυριολεκτικά) που δείχνει πώς αυτές οι τρεις γίνονται ξαφνικά ομάδα. Μάλλον για να μη χρειαστεί να γράψουν κάτι πιο ουσιαστικό σεναριακά. Νομίζω ότι αυτή η ιδέα στα χέρια κάποιου καλύτερου σεναριογράφου ή σκηνοθέτη θα μπορούσε να απλώσει και να αναπνεύσει καλύτερα σε μία ταινία που προσπαθεί να φέρει κοντά τρεις χαρακτήρες που μέχρι πρότινος δεν ήταν ομάδα.
Η ιδέα του “αν χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους ταυτόχρονα, αλλάζουν θέσεις” είναι εξαιρετική. Έξυπνη, δημιουργική και οπτικά ενδιαφέρουσα. Αλλά, όπως πολλές καλές ιδέες της Marvel σε αυτή την ταινία – και όχι μόνο, δε χρησιμοποιείται σωστά. Άλλες φορές δουλεύει, άλλες φορές ξεχνιέται εντελώς. Εξαρτάται προφανώς από το αν “βολεύει” τη σκηνή ή όχι. Αυτό είναι κάτι που έχουν κάνει και άλλες παραγωγές, και ίσως δουλεύει όταν βλέπεις την ταινία για πρώτη φορά, χωρίς “κριτικό μάτι” και απλά απολαμβάνεις το θέαμα. Όταν όμως αρχίσεις και σκέφτεσαι λίγο, βλέπεις ότι υπάρχουν στιγμές που δύο από τις τρεις, αν όχι και οι τρεις, χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους την ίδια στιγμή αλλά επειδή δε “βολεύει” το σενάριο, δε γίνεται τίποτα.
Ανάμεσα στις τρεις, η Kamala είναι αυτή που σίγουρα κλέβει την παράσταση. Είναι η μόνη που δείχνει να διασκεδάζει, που έχει προσωπικότητα, που κουβαλάει χαρά και ενθουσιασμό στην οθόνη. Ο χαρακτήρας της είναι σχεδόν μεταφορά του θεατή που είναι fan του MCU. Ενθουσιάζεται, φρικάρει, ζει κάθε στιγμή σαν να είναι η μεγαλύτερη της ζωής της. Πράγμα που ισχύει για τον χαρακτήρα της βέβαια.
Οι άλλες δύο, ειλικρινά, μοιάζουν λίγο… κουρασμένες. Ειδικά η Carol. Σαν να βαριέται να είναι στην ταινία της. Η Monica προσπαθεί, αλλά δεν έχει πολύ υλικό να δουλέψει.
Τεχνικά:
Η ταινία έχει ωραίες ιδέες αλλά δεν ξέρει να τις χρησιμοποιεί. Έχει ωραίες σκηνές δράσης, αλλά τις κόβει με “σκηνές εξήγησης” – κάποιος μιλάει, εξηγεί πράγματα στον θεατή (και στους άλλους χαρακτήρες), και μετά συνεχίζουμε. Πολύ βιαστικό σενάριο, χωρίς ανάσες, χωρίς ουσιαστικό βάθος. Κάτι που όμως μπορώ να πω σίγουρα, είναι ότι δε με κούρασε τόσο όσο περίμενα, και οι κάτι λιγότερο από δύο ώρες που θέλει, πέρασαν αρκετά γρήγορα.
Και τεχνικά; Μια του ύψους, μια του βάθους. Κάποιες σκηνές είναι οπτικά εντυπωσιακές. Άλλες μοιάζουν βγαλμένες από σειρά Disney+. Μερικές φορές νιώθεις ότι βλέπεις επεισόδιο με μεγάλο budget και όχι κάποια κινηματογραφική ταινία.
Επίλογος:
Συνολικά, το The Marvels δεν είναι όσο κακό το λένε. Δεν είναι όμως και καλό. Είναι μια μέτρια ταινία, με καλές ιδέες που δεν αξιοποιούνται, με έναν villain που ξεχνάς πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, και με ένα σενάριο που πατάει γκάζι χωρίς να έχει προορισμό.
Το μόνο που πραγματικά αξίζει είναι η Kamala. Και το μικρό tease στο τέλος με τον Beast από τους X-Men – επιτέλους, οι μεταλλαγμένοι μπαίνουν στο παιχνίδι. Αν δεν το ήξερες από πριν, ίσως και να είχες κάτι για να ενθουσιαστείς.
Το The Marvels είναι καλύτερο από το πρώτο Captain Marvel και από το τρίτο Ant-Man κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι όμως από τις καλές ταινίες του MCU, αλλά δεν είναι και για πέταμα. Αν έχεις δει τις σειρές, αν αγαπάς την Kamala, αν θέλεις να μείνεις ενημερωμένος για το τι παίζει στο MCU, δες την. Αλλιώς, δε χάνεις και πολλά.
Εγώ συνεχίζω. Επόμενη στάση: Deadpool & Wolverine. Μία ταινία που την έχω δει στο σινεμά, αλλά από τότε δεν έχω ξαναπατήσει το “play”. Για να δούμε αν αξίζει και στη δεύτερη θέαση της…
