Συνεχίζουμε με το MCU – ή μήπως όχι μόνο το MCU; Εδώ έχουμε ένα περίεργο μείγμα: MCU, Fox, X-Men, και ένα γενικότερο nostalgia overload. Το Deadpool & Wolverine δεν είναι απλά ακόμα μία superhero ταινία. Είναι το κινηματογραφικό αντίστοιχο του “σε θυμάμαι, μου λείπεις και πάμε να σπάσουμε τον 4ο τοίχο μαζί”.
Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω την ταινία – η πρώτη ήταν στο σινεμά, τώρα στην οθόνη του υπολογιστή μου. Με έτρωγε αυτή η απορία: κρατάει σαν ταινία πέρα από τις πρώτες αποκαλύψεις και τις cameo εμφανίσεις; Την πρώτη φορά που θα τη δεις βγαίνεις από αυτή αρκετά ενθουσιασμένος, τι γίνεται όμως τη δεύτερη φορά; Κρατάει καλά το σενάριο; Κρατάει καλά γενικώς η ταινία αυτή;
Γενικώς, Γενικά:
Η ταινία μπαίνει με το καλημέρα στα βαθιά νερά και όπως όλες οι παραγωγές του Deadpool έχουμε μία σκηνή δράσης με σπάσιμο του 4ου τοίχου, αίμα, βρισιές και καυστικό χιούμορ. Είναι R-rated και το τιμάει από την αρχή της, σε αντίθεση με την αποστειρωμένη Marvel των τελευταίων ετών. Κάποια πράγματα έτσι βγάζουν πολύ παραπάνω νόημα. Κάποιοι χαρακτήρες κάνουν επιθέσεις που θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στον αντίπαλο σε άλλες comic μεταφορές. Εδώ έχει ακριβώς αυτό που πρέπει. Θα δεις κεφάλια να ανατινάζονται, χέρια να κόβονται, πόδια, κόκκαλα, δόντια να πετάγονται προς την οθόνη κτλ. Και, φυσικά, είναι γεμάτη references – σε παλιές Marvel ταινίες, σε σειρές, comic, χαρακτήρες, ηθοποιούς, ακόμα και σε εμάς τους ίδιους που βλέπουμε αυτή τη στιγμή την ταινία.
Η βασική πλοκή θέλει τον Deadpool να ενώνεται με έναν Wolverine από άλλο σύμπαν για να αποτρέψουν την κατάρρευση του σύμπαντος των X-Men ή της Fox… δεν έχω καταλάβει ακριβώς. Ας πούμε το σύμπαν της Fox. Εδώ έρχεται το πρώτο “φάουλ”. Μιλάμε για “άγκυρες” και καταρρεύσεις timelines – αν δεν έχετε δει τη σειρά του Loki ίσως να χάνετε το 50% της βασική πλοκής ταινίας. Η παραγωγή δυστυχώς δεν κάνει καν τον κόπο να εξηγήσει την TVA. Τι είναι; Τι κάνουν; Και γιατί το κάνουν; Πρέπει να έχεις το background της σειράς. Καλώς ή κακώς. Για εμένα προσωπικά, κακώς…
Επίσης, υπάρχει ένα πρόβλημα με το timeline. Αν δεν κάνω λάθος το Logan στο οποίο ο χαρακτήρας πεθαίνει – και υποτίθεται ότι αυτό το συμβάν είναι που αρχίζει την κατάρρευση του σύμπαντος της Fox – είναι στο μέλλον της ταινίας που βλέπουμε τώρα. Το Logan ήταν αρκετά μετά χρονικά στο σύμπαν αυτό. Πρέπει να ήταν χρονικά η τελευταία ιστορία που βλέπουμε. Ακόμα και το New Mutants – που ήταν η τελευταία ταινία που είδαμε από αυτό το σύμπαν – ήταν πιο πριν από το Logan. Εδώ έχουμε το δεύτερο “φάουλ”.
Τέλος με αυτό το θέμα, υπάρχει και το πρόβλημα με τις “άγκυρες”! Αυτό νομίζω ότι δημιουργεί περισσότερα ερωτηματικά από το πόσα προσπαθεί να λύσει σε αυτή την ταινία. Για ακόμα μία φορά κάνουν το λάθος να βάζουν κάποιο βασικό “νόμο” – να το πούμε έτσι – του πως δουλεύει ο κόσμος και τα σύμπαντα στις ταινίες αυτές, αρκετές ταινίες μετά. Αυτό είναι πρόβλημα. Δημιουργούνται ερωτήματα και για το παρελθόν αλλά και φόβοι για το πως θα το διαχειριστούν στο μέλλον. Γιατί δεν είναι απλά μία “ιδέα” που μπήκε εδώ για να τσουλήσει η ταινία – που στην τελική αυτό έγινε μάλλον – αλλά είναι ένα concept που έχει επιπτώσεις. Αν και να πω την αλήθεια μου δεν έχω μεγάλες προσδοκίες, είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα το διαχειριστούν στο μέλλον αυτό.
Deadpool & Wolverine:
Ο Deadpool εδώ είναι λίγο πιο… υπεύθυνος; Όχι ακριβώς. Αλλά υπάρχει βάθος πίσω από κάποιες χοντράδες που θα πει. Η απώλεια της συντρόφου του, η επιθυμία του να αποτρέψει την καταστροφή ενός κόσμου που γνώρισε και (με τον τρόπο του) αγάπησε, τον κάνουν πιο “ήρωα” από ποτέ. Και, ειλικρινά, ο Ryan Reynolds παραδίδει άλλη μια ερμηνεία γεμάτη ισορροπία: μεταξύ ηλίθιου, συγκινητικού και (σπάνια) σοβαρού. Δουλεύει.
Ο Wolverine του Jackman επιστρέφει. Με στολή που γνωρίζουμε από τα comics. Με λύσσα. Με συναισθηματικό βάθος. Υπάρχουν σκηνές όπου ο ηθοποιός δίνει τα πάντα στην ερμηνεία του, και τον πιστεύεις 100%. Δεν είναι ο ίδιος Logan που γνωρίσαμε στο Logan και γενικά στους X-Men της Fox – είναι μια παραλλαγή. Αυτό του δίνει χώρο να παίξει ξανά από την αρχή τον χαρακτήρα, χωρίς να αναιρεί το συγκλονιστικό φινάλε της παλιάς του ταινίας αλλά δίνοντας κάτι καινούργιο σε έναν ήρωα που γνωρίζουμε πολύ καλά μετά από τόσες ταινίες.
Η ιστορία δεν είναι για Όσκαρ. Αλλά χτίζει πειστικά τη σχέση Deadpool–Wolverine. Δεν ξεκινάνε ως φίλοι. Δεν τελειώνουν ως “κολλητοί”. Αλλά βλέπεις εξέλιξη, εμπιστοσύνη, συντροφικότητα. Πιο πειστική από πολλές άλλες forced team-ups του MCU (βλ. The Marvels). Η σχέση τους φαίνεται να αναπτύσσεται σωστά κατά τη διάρκεια της ταινίας. Οι δύο χαρακτήρες δε γίνονται φίλοι από το πουθενά με ένα μοντάζ. Περνούν και οι δύο μέσα από αλλαγές και έχουμε αυτό που έχουμε στο τέλος.
Είναι δύο οι Villains;
Με την TVA στο μυαλό πάμε και στον πρώτο ανταγωνιστή της ταινίας. Υπάρχει πρόβλημα και εδώ. Δεν ξέρω αν είναι το “άγγιγμα της Marvel” και το ότι πρέπει κάποια πράγματα να είναι λίγο πιο “παιδικά”, αλλά νομίζω ότι αυτός ο “villain” δε δουλεύει. Ένα παραπάνω, αν δεν έχεις δει Loki και δεν ξέρεις τίποτα για την TVA. Το τι θέλει να κάνει ο κακός αυτός είναι λίγο ότι να ‘ναι και προσωπικά νομίζω ότι δε βγάζει νόημα. Δεν είναι ο villain τύπου “ίδιος με τον ήρωα, αλλά πιο δυνατός”, αλλά δεν είναι και ο villain που θα θυμάσαι μετά το τέλος της ταινίας αυτής.
Μετά έχουμε και τον “κανονικό villain”. Μία κακό που είναι από τα comics – αν και τώρα μου διαφεύγει αν έχω διαβάσει κάποια ιστορία με αυτή η όχι. Το δικό της σχέδιο είναι λίγο καλύτερο. Βγάζει λίγο παραπάνω νόημα. Και πάλι όμως είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος με τον πρώτο μας villain, δεν είναι “η ίδια με τον ήρωα, αλλά πιο δυνατή”, είναι όμως κάποια villain που μετά τους τίτλους τέλους δε θα σου μείνει στο κεφάλι για κάτι. Αυτό που μπορώ να δώσω όμως είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία κακό που είναι απλά κακός. Δε χρειαζόμαστε κάποια μεγάλη προτροπή προς αυτό. Είναι κακός γιατί της αρέσει να είναι κακός, και αυτό μου έχει λείψει λίγο.
Μιλώντας όμως για τους villains, να πω ότι προσωπικά πιστεύω πως δεν είναι κάποιο πρόσωπο ο κακός μας εδώ αλλά η ίδια οι σχέση τρων δύο πρωταγωνιστών. Νομίζω ότι οι villains εδώ είναι απλά κάποια εμπόδια – αν μπορώ να το πω έτσι – που θα φέρουν πιο κοντά τον Deadpool και τον Wolverine. Σαν να λέμε δηλαδή ότι ο πραγματικός κακός και αυτό που πρέπει να νικήσουν οι δύο χαρακτήρες είναι η κακή τους σχέση.
Η Fox και η Marvel:
Η ταινία είναι γεμάτη cameos. Όχι απλά “κοίτα ποιος εμφανίστηκε” – αλλά βαθιά καλέσματα στο παρελθόν της Marvel πριν το MCU, τα οποία δε θα χαλάσω με spoilers. Και όχι, δεν είναι όλα ουσιαστικά. Κάποιοι χαρακτήρες είναι εκεί μόνο για να πουν “είμαι και εγώ εδώ”. Αλλά για εμάς που μεγαλώσαμε με Blade, X-Men, Fantastic Four και Spider-Man, έχει ένα συναισθηματικό φορτίο που δύσκολα εξηγείται.
Κάτι που δε μου άρεσε όμως είναι ότι για να μπουν αυτοί οι χαρακτήρες στην ταινία, και εννοείται για να έχει παραπάνω χρόνο το δίδυμο του τίτλου μαζί, παραγκωνίζονται όλοι οι χαρακτήρες από τις προηγούμενες ταινίες του Deadpool. Κάποιοι μου ήταν πολύ συμπαθείς και θα ήθελα να τους δω παραπάνω σε αυτή την περιπέτεια του Deadpool. Και μιλώντας γι’ αυτό να αναφέρω ότι ακόμα – ακόμα υπάρχουν και χαρακτήρες από τις προηγούμενες ταινίες που δε φαίνονται πουθενά εδώ, και η ταινία δε μας δίνει ούτε μία αιτιολόγηση γι’ αυτό.
Τεχνικά:
Οι ερμηνείες είναι ίσως το καλύτερο πράγμα σε αυτή την ταινία. Σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί δίνουν το 110%. Όλοι φαίνεται να το διασκεδάζουν. Ο Hugh Jackman δίνει ερμηνεία καριέρας σε κάποιες σκηνές. Μαζί του και όλοι οι υπόλοιποι που γνωρίζουμε από παλιά. Φαίνεται να ήταν κάτι που ήθελαν να κάνουν από καιρό, δηλαδή να επιστρέψουν σε αυτούς τους χαρακτήρες. Αν γνωρίζεις μάλιστα και κάποια γεγονότα εκτός της ταινίας, καταλαβαίνεις ότι αυτό συμβαίνει 100%. Εννοώ ηθοποιοί που έδωσαν τα πάντα για να γυρίσουν στη σωματική διάπλαση και τη φυσική κατάσταση που είχαν οι χαρακτήρες τους όταν τους υποδύονται αρκετά χρόνια, αν όχι δεκαετίες, πριν.
Τα εφέ; Μικτό αποτέλεσμα. Κάποιες σκηνές είναι άρτιες. Άλλες, κυρίως στο σινεμά, φαίνονται… λίγο “ψηφιακές”. Τα 3D σημεία λειτουργούν, αλλά νιώθεις μερικές φορές ότι φτιάχτηκαν μόνο για το εφέ – όχι για την ιστορία. Η μουσική νομίζω ότι έχει πέσει σε δεύτερο ρόλο σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του Deadpool. Δεν είναι κακή ή κάτι, απλά δεν είναι τόσο μπροστά στο προσκήνιο όπως στις προηγούμενες ταινίες του αντιήρωα. Οι σκηνές δράσης είναι άψογα χορογραφημένες. Όταν δύο χαρακτήρες δεν πεθαίνουν εύκολα, πρέπει να βρεις έξυπνους τρόπους να δείξεις ένταση – και η ταινία το πετυχαίνει με στιλ πιστεύω. Αλλά δε σταματάμε εκεί, γενικώς σχεδόν όλες – αν όχι όλες – οι σκηνές δράσεις είναι πολύ καλές, και ένα παραπάνω το ότι η ταινία είναι για “άνω των 18” και αυτό δίνει στης μάχες της το ελεύθερο να για πολύ αιματοκύλισμα, κάτι που βγάζει νόημα για τις δυνάμεις κάποιων χαρακτήρων.
Είναι Το τρίτο μέρος;
Πάμε και στο “τρίτο μέρος”. Αυτή ταινία είναι το τρίτο μέρος κάποιου ήρωα, αλλά δεν ξέρω πως να την αντιμετωπίσω. Δεν είναι το τρίτο μέρος σε μία τριλογία καθαρά τους MCU, και σίγουρα ο πρωταγωνιστής της δε χάνει τίποτα στο τέλος της. Ίσα – ίσα που νομίζω ότι κερδίζει περισσότερα. Δεν ξέρω όμως αν αυτό είναι κακό ή όχι. Γιατί και πάλι δεν είναι μία τριλογία που είναι και οι τρεις ταινίες κάτω από την ίδια ομπρέλα. Κάποιος μπορεί να πει ότι είναι η πρώτη ταινία του Deadpool, αν δούμε μόνο το MCU. Κάποιος μπορεί να πει ότι είναι κάτι άλλο, αν δούμε μόνο το X-Men σύμπαν της Fox. Εγώ είμαι κάπου στο ενδιάμεσο. Είναι και τα δύο, και γι’ αυτό δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι κακό ή απλά αδιάφορο που ο Deadpool δε χάνει κάτι όπως θα έπρεπε να γίνεται σε κάθε τρίτη ταινία κάποιου ήρωα στο MCU, σύμφωνα με αυτά που μας έχει μάθει το MCU.
Επίλογος:
Αν το No Way Home ήταν για τους fans των παλιών Spider-Man, το Deadpool & Wolverine είναι για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με την Marvel της Fox. Είναι love letter. Και το γράφει με κόμικ-γραφή, αίμα και γελοία punchlines. Δεν είναι για όλους. Αν είσαι 20 χρονών και ξεκίνησες με το Infinity War, ίσως δε σου πουν τίποτα οι χαρακτήρες που θα δεις εδώ. Αλλά για τους άλλους; Θα σας πιάσει η νοσταλγία ίσως από τα πρώτα λεπτά. Για κάποιους σαν και εμένα – που ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπω για πρώτη φορά την πρώτη X-Men ταινία στο σινεμά – ίσως να κυλήσει και ένα δάκρυ όταν θα δείτε και τα πρώτα λεπτά των τίτλων τέλους. Εκεί υπάρχει ένα μοντάζ από backstage από τις ταινίες της Fox με ήρωες της Marvel. Αυτό με συγκίνησε αρκετά να πω την αλήθεια μου.
Δεν είναι η καλύτερη superhero ταινία. Δεν είναι το Days of Future Past ή το Infinity War. Αλλά είναι μια τίμια, αστεία, απολαυστική και ειλικρινής ταινία, γεμάτη καρδιά και πάθος.
Τη δεύτερη φορά χάνει λίγο από τη μαγεία της έκπληξης. Αλλά παραμένει απολαυστική. Οι χορογραφίες, οι ηθοποιοί, οι ατάκες, όλα λειτουργούν. Και αυτό, σε μια εποχή που η Marvel έχει χάσει λίγο την ταυτότητά της, είναι νίκη.
Δείτε την. Για τον Wolverine. Για τον Deadpool. Για την παλιά Marvel που κάποτε ονειρευόταν να φτάσει ως εδώ. Και – γιατί όχι – για τον εαυτό σας, που ακόμα και σήμερα χαμογελάει όταν βλέπει μπλε κολάν, μεταλλικά νύχια και κυνηγούς βαμπίρ.
ΥΓ. Η τελική σκηνή μετά τους τίτλους δεν είναι και τίποτα που αξίζει. Απλά ένα παραπάνω αστείο. Και να μην τη δεις δε θα χάσεις κάτι.
