Coffee & Games 06.09.2025:
Καλησπέρα σας! Πάμε σήμερα να κλείσουμε ακόμα μία εκκρεμότητα/υπόσχεση. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα The Last of Us. Ναι, και τα δύο. Στα γρήγορα όμως. Και τα δύο games ήρθαν στο PC, και με καινούργιο hardware στα χέρια μου, εννοείται ότι αυτά τα δύο θα ήταν τα πρώτα που θα έβλεπα πριν από οτιδήποτε. Αν ακολουθείτε το blog από νωρίς, θα ξέρετε ότι ένα από αρχικά άρθρα που είχα γράψει γι’ αυτό ήταν οι εντυπώσεις μου από τα The Last of Us. Έτσι, εδώ δε θα μιλήσω ακριβώς για τα πάντα, ή τουλάχιστον αυτά τα “πάντα” που εγώ πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσω. Υπάρχει το παλιό κείμενο (στο οποίο, τώρα που κάνω ένα μικρό edit το άρθρο για να το ανεβάσω, βλέπω ότι δεν έχω πει και τόσα όσα θα ήθελα), οπότε όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει εκείνο. Εδώ θα ήθελα να πω λίγα πράγματα για τις μεταφορές αυτές – καθαυτές. Αξίζει κάποιος που έχει παίξει αυτούς τους τίτλους σε PlayStation 4 να τους ξαναπάρει σε PlayStation 5 ή PC;
Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό κατευθείαν είναι ένα μεγάλο “ναι”! Το θέμα όμως είναι ότι πρέπει λίγο να καταπιέσω το “fanboy” με τη σειρά αυτή που υπάρχει μέσα μου, και να το δούμε πιο αντικειμενικά. Οπότε για να το βγάλω και να τελειώνουμε, ας αναφέρω πρώτα απ’ όλα τα καλά, και όχι με κάποια συγκεκριμένη σειρά. Όπως πάντα το C&G είναι ένα κείμενο που θέλω να γράφεται αυθόρμητα και όχι μετά από πολύ σκέψη ή αλλαγές στη δομή του.
Τα καλά λοιπόν. Ε, δεν έχει αλλάξει η γνώμη μου για το σενάριο και στα δύο games. Αν και υπάρχει κάτι πολύ μικρό για το οποίο θα μιλήσω όταν δούμε κάποια άσχημα πράγματα από τους τίτλους αυτούς. Αυτό είναι μία μικρή αλλαγή που έχει γίνει στο Part I, αλλά θα τα πούμε παρακάτω. Η γενική ιστορία των δύο games είναι ΦΟΒΕΡΗ. Είναι από τις ιστορίες που σε κάνουν να μένεις με το μοχλό στο χέρι μετά το τέλος τους. Είναι από αυτές τι ιστορίες που μετά της σκέφτεσαι. Δεν ξέρεις ποιος έχει δίκιο, ποιος έχει άδικο. Είναι ο χαρακτήρας που ελέγχουμε ο “καλός της υπόθεσης”; Θα έκανα άραγε τα ίδια αν ήμουν στη θέση του; Όλα αυτά νομίζω ότι ξεπερνούν κατά πολύ τον απλό χαρακτηρισμό ή τη βασική ιδέα που έχουν σενάρια post-apocalyptic όπως αυτό εδώ. Το ότι δηλαδή τελικά οι άνθρωποι για την επιβίωση τους γίνονται αυτοί τα πραγματικά τέρατα. Ναι, αυτό υπάρχει και εδώ, αλλά υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά. Το ακόμα πιο όμορφο είναι το ότι το κάθε game έχει τους δικούς του προβληματισμούς να σου περάσει. Αυτό είναι κάτι που πολύ λίγες σειρές στα videogames το έχουν καταφέρει.
Αρκετά όμως με το σενάριο, και γιατί δε θέλω να κάνω κάποιο spoiler, αλλά και γιατί έχω μιλήσει γι’ αυτό (και πάλι όχι όσο θα ήθελα βέβαια). Πάμε στο κατά τη γνώμη μου πραγματικό λόγο για να αγοράσει κάποιος αυτούς τους τίτλους. “Πραγματικό λόγο” αν δεν έχεις παίξεις τις αρχικές εκδόσεις. Γιατί αν δεν τις έχεις παίξει, εννοείται ότι έρχεσαι εδώ κατευθείαν. Δεν είναι ότι έχουν γίνει αλλαγές σε κάτι άλλο πέραν των γραφικών και του ήχου. Οπότε η εμπειρία που θα πάρεις θα είναι η ίδια αλλά καλύτερη σε πολλά σημεία. Πάμε όμως σε κάποιον σαν και εμένα. Πάμε σε κάποιον που έχει παίξει τα The Last of Us και ξέρει τι θα δει σε αυτούς τους τίτλους.
Κοίτα, θα μιλήσω για τις εκδόσεις PC. Σε PlayStation 5 δεν ξέρω τι γίνεται, καθώς δεν έχω την κονσόλα ή τα games σε αυτή. Στο PC “Τάκη μου” η διαφορά είναι μεγάλη… Καλά όταν μιλάμε για τον πρώτο τίτλο, η διαφορά είναι τεράστια μιας και είναι από την αρχή ξανά δημιουργημένος για PlayStation 5 και PC με την μηχανή γραφικών του δεύτερου. Βλέποντας αυτό το game για πρώτη φορά σε αυτή την έκδοση παθαίνεις λίγο την πλάκα σου! Ειδικά αν έχεις κάποιο μηχάνημα που να μπορεί να το τρέξει με όλα στα “ultra”. Δεν είναι λίγες οι φορές που στα livestreams απλά καθόμουν για λίγο να θαυμάσω τον κόσμο του τίτλου χωρίς να παίζω. Ειδικά όταν είσαι σε εξωτερικούς χώρους και βλέπεις την βλάστηση. Το πόσο όμορφα φαίνονται τα χρώματα μέσα του art direction του The Last of Us είναι τρομερό. Αυτό είναι κάτι που ίσως θα έπρεπε κάποιος που έχει παίξει τον αρχικό τίτλο να δει. Αλλά δε θα έλεγα ότι αξίζει από μόνο για να γίνει η αγορά του σε PlayStation 5. Ειδικά από τη στιγμή που το αρχικό The Last of Us υπάρχει ως remaster σε PlayStation 4 και ως εκ τούτου, παίζει και σε PlayStation 5.
Υπάρχουν όμως αλλαγές σε κάποια μοντέλα χαρακτήρων, με πρώτο και καλύτερο αυτό της Ellie. Την έχουν αλλάξει για να μοιάζει πιο πολύ σε μία νεότερη εκδοχή της Ellie από το The Last of Us Part 2. Αυτό δεν ξέρω αν είναι κακό ή καλό… Από τη μία μου αρέσει, γιατί έτσι γίνεται πιο ομαλή η μεταφορά στον δεύτερο τίτλο, από την άλλη μου άρεσε και το μοντέλο της Ellie όπως ήταν στην αρχή. Γενικώς, όπως είπα και πριν μου αρέσει πολύ το art direction των τίτλων αυτών και στο πρώτο game αυτό το art direction βοήθησε στο να “κρυφτούν” οι αδυναμίες του PlayStation 3. Κάποιες φορές αυτές οι ιδέες είναι πολύ ωραία δοσμένες και δείχνουν όμορφες παρόλο που είναι “tricks” γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα για κάτι άλλο.
Στο δεύτερο game οι διαφορές είναι ακόμα πιο λίγες. Δεν ξέρω τι θαύματα είχαν κάνει στη Naughty Dog αλλά αυτό που έτρεχε σε PlayStation 4 ήταν κάτι το πανέμορφο. Ναι, τώρα είναι ακόμα πιο όμορφο, αλλά δεν ξέρω αν είναι τόσο πολύ πιο όμορφο που να αξίζει τα χρήματα που ζητάει. Το καλό σε αυτή την έκδοση είναι ότι υπάρχουν δύο ακόμα modes σαν επιλογές που δεν υπήρχαν στην αρχική. Βασικά, τώρα που το γράφω αυτό θυμήθηκα ότι έβαλαν ακόμα ένα, όποτε τρία καινούργια modes.
Το πρώτο, και ίσως το ποιο αδιάφορο για εμένα είναι αυτό που μπορείς να παίξεις την ιστορία με χρονολογική σειρά. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος ο οποίος με έκανε και το ξέχασα. Δυστυχώς ή ευτυχώς το The Last of Us Part 2 παίζεται με τη σειρά των γεγονότων έτσι όπως την έχουν δώσει από την αρχή για κάποιο λόγο. Το να το παίξεις με τα γεγονότα όπως έγιναν, κατά τη γνώμη μου δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στον τίτλο. Δεν πειράζει όμως κάτι είναι και αυτό. Μετά έχουμε τα “Χαμένα επεισόδια” ή όπως τα λένε, δε θυμάμαι ακριβώς τώρα. Εκεί έχουμε τρία levels τα οποία κόπηκαν από το τελικό game. Είναι πολύ μικρά. Μιλάμε για δέκα το πολύ δεκαπέντε λεπτά το καθένα. Και ο μόνος λόγος που μπορείς να τα τραβήξεις παραπάνω είναι γιατί θα ακούσεις και το τι έχουν να πουν οι developers για τις ιδέες πίσω από αυτά και το γιατί τα έκοψαν από το τελικό game. Καλό mode για κάποιον σαν και εμένα, που του αρέσει να έχει περισσότερες πληροφορίες για το πως φτιάχνεται ένα game, αλλά και πάλι νομίζω ότι είναι λίγο αδιάφορο για τον μέσο παίχτη. Τέλος, έχουμε και το No Return. Αυτό είναι ένα roguelike mode. Θα πάρεις τον “τάδε” χαρακτήρα. Θα περάσεις κάποια levels με κύματα εχθρών. Θα πάρεις κάποια ανταμοιβή γι’ αυτό. Θα αγοράσεις καλύτερο εξοπλισμό, και θα πας παρακάτω. Αν χάσεις, τα χάνεις όλα, και πάλι από την αρχή. Καλό και ενδιαφέρον για κάποιον που του αρέσουν τα roguelike, ειδικά σε ένα game που έχει και τους πολύ καλούς μηχανισμούς μάχης όπως το The Last of Us Part 2.
Στον πρώτο τίτλο δεν ανέφερα κάτι καινούργιο πέραν των γραφικών και του ήχου, γιατί δεν έχει κάτι άλλο καινούργιο. Ίσα-ίσα που έβγαλαν κάτι. Ναι, το Factions δεν είναι πλέον μέσα στο πακέτο, και δεν καταλαβαίνω το γιατί…
Επίσης, μιλώντας για αυτά που έκοψαν από το πρώτο game να πω επιτέλους και τι άλλαξε στο σενάριο λίγο και μου την έκανε. Προσοχή, spoilers για το πρώτο The Last of Us. Η αλλαγή έχει να κάνει με το τελευταίο κομμάτι του τίτλου. Πιο συγκεκριμένα είναι η στιγμή όπου ο Joel μαθαίνει ότι η Ellie πρέπει να πεθάνει για να δημιουργηθεί η θεραπεία ενάντιας του cordyceps. Στο αρχικό game αφήνεται να εννοηθεί ότι η θεραπεία είναι 50/50 στο αν θα πιάσει. Δηλαδή ο παίκτης/Joel πιστεύει πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η Ellie να πεθάνει για το τίποτα. Αυτό έχει αλλάξει εδώ. Πλέον σε αυτή τη σκηνή η Marlene λέει στον Joel ότι η θεραπεία θα πιάσει 100%, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να πεθάνει η Ellie. Εντάξει, κάποιος θα πει, “σιγά, τι 50/50 τι 100%; Κλαιν”. Νομίζω όμως ότι δεν είναι έτσι. Αλλάζει πολύ την κουβέντα γύρω από τον χαρακτήρα του Joel αυτό. Ναι, ξέρουμε ότι ο Joel είναι και λίγο εγωιστής, είναι λίγο μα*άκας ας μου επιτραπεί η έκφραση, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είσαι έτσι για να επιζήσεις σε έναν τέτοιο κόσμο. Όταν γνωρίζαμε ότι ο χαρακτήρας κάνει κάτι για να σώσει την Ellie, που πλέον τη βλέπει σαν κόρη του, γιατί πίστευε ότι υπάρχει 50% πιθανότητα ο θάνατός της να μη συμβάλει σε τίποτα θετικό, τότε βγάζει παραπάνω νόημα αυτό που κάνει στο game. Τώρα που αυτό έχει αλλάξει, ο χαρακτήρας φαίνεται να είναι ακριβώς ένας εγωιστής, μα**κας που δε θέλει να θυσιάσει τίποτα που αγαπά για το καλό της ανθρωπότητας. Προσοχή, δε μιλάμε για “ίσως” πλέον, μιλάμε για “σίγουρα”. Ναι, και πάλι μπορείς να μπεις σε κάποια κουβέντα για τι θα γινόταν ακόμα και αν οι Fireflies έφτιαχναν το εμβόλιο, αν θα το έδιναν σε όλους, αν, αν, αν… Αλλά για εμένα το σημαντικό είναι ότι πλέον η επιλογή του Joel έχει άλλη βαρύτητα. Και αυτό να πω την αλήθεια δε μου άρεσε. Είμαι fan αυτού που έγινε στο πρώτο game όπως έγινε. Δεν ξέρω τους λόγους για τους οποίους αυτό έπρεπε να αλλάξει. Για να κάνουμε πιο μαλ*κα τον Joel; Αφού ο χαρακτήρας είναι ήδη αρκετά μαλά*ας, αν δεις τις πράξεις του στον πρώτο τίτλο, γιατί έπρεπε να γίνει αλλαγή στο σενάριο; Τέλος πάντων, απλά λέω τον πόνο μου.
Δεν ξέρω, ίσως κάποιους να μην τους πειράξει και τόσο αυτή η μικρή αλλαγή, αλλά για εμένα είναι κάτι που αλλάζει πολλά στο μυαλό μου για τον Joel. Και πάνω απ’ όλα νομίζω ότι δεν είναι κάτι που προσφέρει κάτι παραπάνω στην ιστορία που θέλει να πει το πρώτο The Last of Us.
Τέλος πάντων, μετά από αυτό το μικρό παράπονο, πάμε και στο αν αξίζουν τελικά αυτές οι εκδόσεις. Νομίζω ότι η αρχική μου στάση δεν αλλάζει, αν δεν έχετε παίξει τα The Last of Us και θέλετε να τα δείτε, θα πάρετε αυτές τις εκδόσεις. Αν έχετε παίξει τα The Last of Us, ο μόνος λόγος να πάρετε αυτές τις εκδόσεις είναι για να δείτε “τρία πράγματα” παραπάνω στο The Last of Us Part 2. Σίγουρα, για εμένα, δεν αξίζουν τα 80 ευρώ που ζητάει η Sony για τις εκδόσεις στην κονσόλα της αν τα έχετε δει ήδη. Μόνο PC, και μόνο αν τα βρείτε σε καλές εκπτώσεις, ή από κάποιο κλειδάδικο, όπως έκανα και εγώ. Για να το ξεκαθαρίσουμε όμως, δεν είναι ότι τα games αυτά-καθαυτά δεν είναι καλά. Το The Last of Us Part 2 Remastered είναι για εμένα μέσα στο τοπ 10 μου. Είναι όμως το ότι πιστεύω πως η Sony ζητάει πολλά, για μία επανέκδοση που δε δίνει στον παίχτη αυτά που θα έπρεπε για τα χρήματα που θα “επενδύσει”. Τώρα, τουλάχιστον για το The Last of Us Part 2 υπάρχει και η οδό της αναβάθμισης. Αν το έχεις στο PlayStation 4, με ένα πολύ μικρότερο χρηματικό ποσό το κάνεις Remastered. Εκεί ναι, εκεί αξίζει. Αλλά όχι να πας και να το πάρεις και πάλι στα 80 ευρώ.
Κάπου εδώ νομίζω ότι είπα ότι σκέψεις είχα για τις δύο αυτές μεταφορές. Για τα game σαν games και την ιστορία τους δε θα πω τίποτα. Τα έχω ξαναπεί (και πάλι, όχι τόσο όσο θα ήθελα τελικά). Επίσης, πριν κλείσουμε να αναφέρω ότι όλα τα screenshots στο άρθρο, και στις οθόνες στη βασική φωτογραφεία του άρθρου, είναι βγαλμένα από εμένα στα livestreams. Και μιλώντας για τα livestreams να πω, ότι υπάρχουν και τα δύο games στο κανάλι, και ότι το πρώτο είναι λίγο κακή μεταφορά, με κάποια κολλήματα εδώ και εκεί. Το δεύτερο να είναι σχεδόν άριστο. Δε θυμάμαι να είχα κανένα κόλλημα πουθενά.
Αυτά από τον κόσμο των mushroomzombies, για τώρα. Μεταφορά στον κόσμο των Uncharted απλά και μόνο γιατί τα πήρα και αυτά στο PC. Δηλαδή τα δύο τελευταία, γιατί μόνο αυτά υπάρχουν εκεί.
Και όπως πάντα πριν τελειώσω με το κείμενο πρέπει να δώσω τις ευχές μου για καλή συνέχεια, καλό Σαββατοκύριακο, και τα φιλία μου!! 😘😗😙😚
