Λίγο πριν αρχίσω αυτό το κείμενο για τον Blade θα πρέπει να γράψω κάποια λίγα για την ιστορία των SuperHero movies. Αν αυτή η ταινία δεν υπήρχε, όπως και το X-Men που έχω γράψει πιο πριν (καθώς και το πρώτο Spider-Man) δεν θα είχαμε όλο αυτό με το MCU και τις SuperHero ταινίες γενικά. Αν αυτό είναι κακό ή όχι, είναι άλλη κουβέντα.
Το μακρινό 1998 οι ταινίες με SuperHero στην καλύτερη περίπτωση μας είχαν δώσει τα δύο πρώτα Superman. Σε κάτι πιο σκοτεινό τα δύο πρώτα Batman (του Tim Burton). Στην χειρότερη είχαμε κάποια σαν το Batman and Robin (που κάποια στιγμή θα πιάσω)! Ήταν πολύ δύσκολο, λοιπόν, για μια ταινία με τέτοιο θέμα να πιάσει έναν σκοτεινό antihero. Να κάνει κάτι που να μην είναι 100% για παιδιά. Δύσκολο και για να το φτιάξει σαν δημιουργία αλλά και δύσκολο για τα studios να τολμήσουν ένα τέτοιο βήμα. Σε μια εποχή που τα comics και οι SuperHeroes είχαν τη “ρετζινία” ότι είναι μόνο για δεκάχρονα.
Έλα όμως που το έκαναν. Και το έκανα αφάνταστα καλά. Αλλάζοντας λίγα πράγματα από τον χαρακτήρα. Παίζοντας λίγο με το origin του για να βγάζει παραπάνω νόημα στο σινεμά. Τελικά φέρνοντας μια ταινία που για εμένα τόσα χρόνια μετά είναι αξεπέραστη. Και σαν ταινία δράσης αλλά και σαν μεταφορά comic. Όσο και αν άλλαξαν κάποια στοιχεία του.
Γενικώς, Γενικά, η Δράση είναι πολύ!
Σεναρικά δεν έχουμε να κάνουμε με το origin του χαρακτήρα, όπως κάνουν οι περισσότερες πρώτες ταινίες κάποιου SuperHero. Ο Blade είναι εκεί χρόνια και κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλους. Και αυτό που κάνει ο Blade είναι να σκοτώνει βαμπίρ! Στον κόσμο της ταινίας τα βαμπίρ δεν υπάρχουν μόνο στους μύθους αλλά η μυστική κοινωνία τους είναι δίπλα σε αυτή των ανθρώπων. Ελέγχουν τα πάντα, από αστυνομία και πολιτικούς, μέχρι τράπεζες αίματος και μικρά clubs εδώ και εκεί στην πόλη. Αρχίζοντας, λοιπόν, τις “ψαλμωδίες” για το πόσο γ**άτη είναι αυτή η ταινία πάμε στο πόσο καλή είναι η γνωριμία μας με τον κόσμο του Blade και τον ήρωα.
Ω, Θεέ μου πόσο γ**άτη είναι η πρώτη σκηνή που βλέπουμε τον πρωταγωνιστή μας. Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη, σε κάποια άλλη ταινία SuperHero που να κάνει την ίδια γνωριμία με τον ήρωα της. Ο Blade είναι εκεί για να κόψει κ*λούς και από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία αυτό κάνει! Και πραγματικά δεν υπάρχει κανέναν πρόβλημα με αυτό. Κάποιες φορές βλέπεις ταινίες δράσης (όχι μόνο SuperHero) που η ταινία έχει μέσα σκηνές δράσης. Σκηνές που είναι εκεί απλά γιατί έχουμε να κάνουμε με ταινία του είδους. Κάποιες φορές μάλιστα, για να γίνει ακόμα πιο άσχημο, οι σκηνές αυτές δεν εξυπηρετούν καθόλου το σενάριο ή τους χαρακτήρες. Ναι, εσένα βλέπω Wolvie Origins και πάλι. Εδώ μπορώ να πω ότι όλες οι σκηνές δράσεις, από την πρώτη μέχρι την τελευταία, έχουν λόγο ύπαρξης και δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς.
Karen η Χαρακτήρας που Είμαστε Εμείς:
Μπορείς να πεις ότι έτσι όπως παρασύρθηκα εγώ στο κείμενο και από την παρουσίαση της γενικής πλοκής έκανα φόκους στη δράση, το ίδιο θα σου συμβεί και εσένα σαν θεατή. Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με άμυαλη δράση που είναι εκεί για κάνει την ταινία δύο ώρες. Έχουμε και τις σκηνές που πρέπει, την ώρα που πρέπει για να πάρουμε τις πληροφορίες που θέλουμε σαν θεατές για να πάμε παρακάτω στην πλοκή αλλά και στην γνωριμία μας με τον κόσμο. Αυτή η γνωριμία νομίζω ότι είναι μέσα στις τοπ 5 καλύτερες που έχει γίνει ποτέ σε ταινία του είδους άνετα.
Όσο άσχετος και αν είσαι με τον (άντι)ήρωα και τον κόσμο του στο τέλος της ταινίας, πιστεύω, δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα να εξηγήσεις σε κάποιον τι είναι ο Blade. Τι είναι τα βαμπίρ έτσι όπως θέλουν να μας τα παρουσιάσουν στον κόσμο της Marvel. Ή τουλάχιστον στον κόσμο που στήνει η ταινία. Και αυτό είναι μια μεγάλη νίκη για εμένα. Μια νίκη που λίγες ταινίες του είδους καταφέρνουν.
Προσοχή δεν μιλάω απλά για να ξέρεις δύο πράγματα για την πλοκή και τους χαρακτήρες. Μιλάω για το ότι μέσα σε δύο ώρες, σου έχει παρουσιαστεί ο ήρωας, ο villain, τα βαμπίρ, η κοινωνία τους, το πως δουλεύουν αυτά αλλά και το πως δουλεύουν οι κυνηγοί τους. Όλα αυτά είναι πολύ έξυπνα δοσμένα, κατά τη γνώμη μου, μέσα από το “κόλπο” να μπει στην ταινία μια καινούργια χαρακτήρας. Σαν και εμάς τους θεατές δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτόν τον κόσμο. Καθώς οι χαρακτήρες μέσα στην ταινία την συστήνουν με αυτόν, συνάμα και εμείς που βλέπουμε τι γίνεται μαθαίνουμε για αυτόν.
Αυτό από μόνο του κάνει αρκετές σκηνές να περιέχουν μόνο εξηγήσεις από κάποιους προς την Karen. Το όνομα αυτής της χαρακτήρα. Πράγμα που ίσως να μπορούσε να γίνει αλλιώς. Για καλή μας τύχη όμως δεν γίνεται πάντα έτσι. Επίσης όπου υπάρχει βγάζει νόημα σεναριακά. Καταλαβαίνεις ότι το “μπλα-μπλα” είναι ο μόνος τρόπος εκείνη την ώρα η Karen να καταλάβει κάποια πράγματα για το πως δουλεύει ο κόσμος γύρω της.
Ο Blade και ο Whistler:
Ο Blade είναι πολύ καλή μεταφορά από τα comics. Οι αλλαγές που έχουν γίνει σε αυτόν, στυλιστικές αλλά και λίγο στον χαρακτήρα του, ήταν τόσο καλές που τα comics πήραν ιδέες από την ταινία και άλλαξαν λίγο το πως φαίνεται ο χαρακτήρας στις σελίδες τους. Αν και μπορείς να πεις ότι δεν ήταν τόσο μεγάλες αλλαγές αυτές. Ο πρωταγωνιστής μιλάει λίγο. Όποτε μιλάει όμως λέει αυτά που περιμένεις να ακούσεις από κάποιον που είναι έτσι όπως είναι ο Blade. Badass ατάκες. Εξηγήσεις με ειρωνικό τρόπο αλλά από την άλλη ένα ευαίσθητο σημείο για τον μέντορα του και βοηθό στο όλο κυνήγι, Whistler.
Η χημεία που έχουν αυτοί οι δύο ηθοποιοί μπροστά στον φακό και το πως παίζουν αυτό το “macho bromance” είναι μοναδική! Σε πείθουν χωρίς καθόλου προσπάθεια ότι αυτοί οι δύο που βλέπεις στην οθόνη είναι δύο χαρακτήρες που έχουν μεγάλη ιστορία μεταξύ τους. Αγαπούν ο ένας τον άλλον σαν αληθινή οικογένεια ακόμα και αν κάτι τέτοιο δεν υπήρχε στα comics μέχρι τότε.
Ο Πολύ Διαφορετικός Deacon Frost:
Όταν μιλάμε για αλλαγές από τα comics δεν θα μπορούσαμε να μην μιλήσουμε για την αλλαγή που έχει στον βασικό μας villain. Έχουμε να κάνουμε με τον Deacon Frost. Αυτός είναι πολύ διαφορετικός από τον συνονόματο του από τα comics. Τόσο σε εξωτερική εμφάνιση όσο και σε χαρακτήρα και σε σχέδιο που θέλει να φέρει εις πέρας. Αλλά ξέρεις κάτι; Δουλεύει. Οπότε δεν θα κάτσω πολύ σε αυτό το γεγονός. Θα πάμε να μιλήσουμε λίγο για το πως είναι αυτός-καθαυτός στην ταινία μας.
Ο Deacon είναι ένας villain που έχει σχέδιο για ότι κάνει στην ταινία. Με τον βασικό του τελικό στόχο παίρνονται όλες οι αποφάσεις και οι επιλογές του. Δίνοντας έναν πολύ ρεαλιστικό χαρακτήρα στον Deacon. Ακόμα και αν είναι σε έναν φανταστικό κόσμο. Γενικά πιστεύω το πως πορεύεται ο χαρακτήρας του βγάζει νόημα για ένα βαμπίρ που ξέρει τι θέλει να κάνει αλλά κάποιες φορές το κάνει άτσαλα. Είναι και πολύ πιο νέος από άλλα γηραιά βαμπίρ. Επίσης είναι και χαμηλά στην βαθμίδα ηγεσίας των πλασμάτων. Η κατάληξη του είναι αυτή που περιμένεις. Στην πορεία της ταινίας λίγα είναι τα πράγματα που τον βγάζουν εκτός σχεδίου. Έτσι με τη σειρά σου και εσύ είσαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε όπως τα θέλει ο villain μας.
Τεχνικά και η Παρουσίαση των Βαμπίρ:
Υπάρχουν και κάποια άσχημα, δυστυχώς. Για αρχή έχουμε άσχημα CGI. Το ξέρω ότι ταινία του 1998 και ίσως θα έπρεπε να κάνεις λίγο τα “στραβά μάτια” αλλά μερικά είναι πραγματικά πολύ άσχημα. Το πιο κακό είναι ότι κάποια είναι καλά γι’ αυτό που θέλουν να κάνουν. Έτσι όταν βλέπεις αυτά που δεν είναι και τόσο καλά καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει πάει στραβά εδώ. Το άλλο που δεν μου άρεσε κάπως ήταν το ότι το χάνει λίγο στο πως παρουσιάζει τα βαμπίρ.
Με αυτό εννοώ ότι από την αρχή προσπαθεί να θέσει τα φανταστικά, αυτά, πλάσματα με επιστημονικούς όρους. Κάτι που νομίζω ότι είναι παρμένο από τα comics αλλά δεν είμαι σίγουρος 100%. Κάπου προς το τέλος όμως περνάμε στο παραφυσικό. Προσωπικά δεν έχω κανένα κόλλημα αν θέλουν να το κάνουν ότι είναι ιός ή ότι ο “Σατανάς” τους καταράστικε και έγιναν βαμπίρ. Αλλά βρε παιδιά μου καλά, πάρτε μια απόφαση και πάτε μέχρι τέλους με αυτή… Και πάλι όμως αυτό δεν είναι κάτι που χαλάει την όλη εμπειρία. Οι τελικές αποφάσεις του σεναρίου ακόμα και εκεί βγάζουν νόημα για το όλο θέμα. Βλέπουμε το πως τα βαμπίρ έχουν λίγο “χεσ**νές” τις παλαιές γραφές τους με ότι αυτό σημαίνει για τη φύση των πλασμάτων αυτών.
Τέλος αυτό που είναι λίγακι περίεργο είναι το ότι οι γραφές αναφέρουν τον Blade ακριβώς. Όσον αφορά τη φύση του τι είναι σαν πλάσμα. Κάτι που δεν βγάζει νόημα μιας και αυτός είναι η γέννηση από ένα τυχαίο γεγονός. Εδώ μπορείς να πεις ότι είναι αυτή η μεταφυσική ιδιότητα που έχουν τα βαμπίρ. Αυτή που γίνεται αντιληπτή μόνο στο τρίτο κομμάτι της ταινίας. Ίσως όταν έγραφαν τις προφητείες τους είδαν τον Blade σαν πλάσμα στο μέλλον. Τέλος πάντων, πραγματικά μικρό το κακό. Δεν χαλάει την γενική εικόνα απλά φαίνεται λιγάκι αφελές αλλά από την άλλη πολύ “comic επιλογή” αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Επίλογος:
Τελικά έχουμε μια μεταφορά που θα μείνει στην ιστορία των SuperHero ταινιών για τα πολλά, πρωτότυπα πράγματα που έφερε στην κατηγορία. Μέσα σε όλα είναι η ταινία που έδειξε σε στούντιο και κοινό ότι οι μεταφορές μπορεί να είναι και ενήλικες και με το στοχευμένο κοινό να είναι το “άνω των 18”. Πέτυχε σε όλα κατά τη γνώμη μου και είναι μια SuperHero ταινία που βλέπεις άνετα ακόμα και σήμερα. Ναι, τα CGI είναι κακά, σε σημεία είναι για γέλια, και ναι, έχει μία-δύο σκηνές που φαίνονται οι body doubles των ηθοποιών αλλά αυτά, για εμένα, δεν μπορούν να χαλάσουν την όλη δημιουργία.
Τώρα μπορεί να τα παραλέω καθώς έχουμε να κάνουμε με ακόμα μια ταινία που αγαπάω πολύ, ελπίζω να μην το κάνω αυτό. Ξέχασα να γράψω κάτι για τη μουσική αλλά θα μιλήσω γι’ αυτή στην επόμενη ταινία καθώς πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα κυμαίνονται, με την επόμενη ίσως να είναι λίγο πιο “χαλαρή” σε αυτό το θέμα. Για να κλείσουμε να πω ότι είναι μια, τουλάχιστον, διασκεδαστική ταινία που δεν χρειάζεται να έχεις το μυαλό σου “κλειστό” για να παρακολουθήσεις καθώς όλα βγάζουν νόημα στον κόσμο που θέλει αυτή να στήσει. Αυτό από μόνο του είναι πολύ καλό, καθώς δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για όλες τις ταινίες με SuperHero.
