Coffee & Games 05.01.2025:
Καλή χρονιά λοιπόν, και πάμε και φέτος. Γενικώς, φαίνεται δυνατό το 2025, αν και ακόμα δεν ξέρουμε και πολλά για το δεύτερο μισό του. Το σίγουρο είναι ότι θα δούμε καινούργια κονσόλα από τη Nintendo. Κάτι που όπως το έγραψα σκέφτηκα κατευθείαν ότι μπορεί να μην είναι και τόσο σίγουρο τελικά, γιατί Nintendo είναι αυτή… Θα έχουμε όμως σίγουρα εξελίξεις σε ένα ζήτημα για το οποίο έχω γράψει και εγώ στο blog, και αυτό είναι το μέλλον της Ubisoft. Αν όχι ολόκληρο το μέλλον της εταιρείας, σίγουρα πολλά πράγματα θα αλλάξουν μετά την κυκλοφορία του Assassin’s Creed Shadows. Φαντάζομαι η Ubi ελπίζει προς το καλύτερο, αλλά κάτι τέτοιο μένει να το δούμε.
Πάμε σε αυτά που ξέρουμε όμως, και το κείμενο σήμερα είναι θεματικό. Μετά το τέλος και του Silent Hill Downpour ήθελα να γράψω “δύο λόγια” για τη σειρά. Πλέον έχω παίξει σχεδόν όλα τα games από αυτή, με τις μόνες απουσίες από τη λίστα να είναι τα Silent Hill Zero/Origins, και Silent Hill: Book of Memories. Το πρώτο είναι κάτι που πρέπει να διορθώσω κάποια στιγμή, το δεύτερο είναι “ποιος χέ**ηκε;”. Ίσως κάποια στιγμή να παιχτεί τουλάχιστον το Zero/Origins, και για να το έχω στη σειρά για το κανάλι στο YouTube.
Η σκέψη ήταν να κάνω ένα μικρό -ή μεγάλο- συγκριτικό για τα δύο τελευταία κύρια κομμάτια της σειράς. Να γράψω για την εμπειρία μου με αυτά, και ίσως να βγάλουμε μία άκρη στο τέλος για το ποιο από τα δύο αυτά είναι και το χειρότερο. Σίγουρα, μαζί με το Book of Memories, είναι στον πάτο της σειράς, αλλά μπορείς να δεις εδώ και εκεί κάποιες καλές ιδέες. Έλα όμως που τερμάτισα και το Silent Hill 4: The Room και σίγουρα θα ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό. Στην τελική ίσως αξίζουν περισσότερο αυτές οι ηλεκτρονικές γραμμές. Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως, πάμε για το καλό τελευταίο κομμάτι της σειράς Silent Hill, και το τελευταίο κεφάλαιο που είναι δημιουργημένο από την Team Silent.
Το Silent Hill 4: The Room θα σε μπερδέψει πολύ. Μπορώ να πω ειδικά αν το πιάσεις στα “καπάκια” μετά το Silent Hill 3. Οι πρώτες εντυπώσεις μου με τον τίτλο ήταν ότι είναι πολύ πιο εύκολος, και ίσως αρκετά λιγότερο τρομακτικός σε σχέση με το 3. Με κορόιδεψαν όμως! Και εμένα, και όποιον άλλον έχει κάνει το βήμα να πάει από το 3 στο 4 κατευθείαν. Χωρίς spoilers θα μιλήσω λίγο για τον τίτλο, για να σας δώσω να καταλάβετε. Άντε καλά ίσως με ένα μικρό spoil που νομίζω ότι δε θα αλλάξει και πολύ την εμπειρία σε κάποιον που θα παίξει το game πρώτη φορά τώρα.
Ο τίτλος από τη μέση και μετά αλλάζει. Ίσως προς το καλύτερο, ίσως προς το χειρότερο. Όπως το πάρει κανείς. Για εμένα δεν ήταν και πολύ καλή η αλλαγή. Νομίζω ότι δεν το σκέφτηκαν όσο θα έπρεπε. Αυτή η αλλαγή όμως είναι που κάνει το game πολύ πιο τρομακτικό/αγχωτικό. Στην τελική νομίζω ότι πέρασαν αυτό που ήθελαν, αν και σίγουρα η ιστορία δεν είναι τόσο καλή όσο αυτή του δεύτερου ή και του τρίτου τίτλου. Ένα θα πω, με έκαναν να βλέπω το διαμέρισμα που μένω με “άλλο μάτι”, και αυτό το “άλλο μάτι” δεν είναι καθόλου, μα καθόλου καλό. Με αυτή την τελευταία πρόταση νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο στόχος επιτευχθεί. Όσο και να κράζουμε το Silent Hill 4: The Room για το κατά πόσο είναι Silent Hill ή όχι κτλ, νομίζω ότι η Team Silent έκανε για μία τελευταία φορά το “θαύμα” της και άφησε τη σειρά με ένα κεφάλαιο που ακόμα και αν δε διαδραματίζεται στο Silent Hill, είναι μία ιστορία “ανώμαλου” τρόμου που μπορεί να αλλάζει το πως βλέπουμε διάφορα πράγματα στη ζωή μας μετά από αυτή. Ναι, ίσως τα “φουσκώνω” λίγο, αλλά για εμένα αυτή είναι η αλήθεια για αυτό το game.
Πάμε στα άσχημα τώρα… Silent Hill Homecoming. Αν δεν κάνω λάθος αυτό είναι το δεύτερο game της σειράς που ήρθε μετά την διάλυση της Team Silent. Νομίζω ότι το πρώτο ήταν το Origins/Zero. Εκεί το studio είχε δώσει μέτρια προς καλά δείγματα απ’ ότι έχω διαβάσει. Το άλλο studio όμως που ανέλαβε το μεγάλο επόμενο κεφάλαιο της σειράς δεν… Το Homecoming έχει “1002” προβλήματα, τα οποία “χτυπάνε” σχεδόν από την αρχή του. Φαίνεται από το πρώτο λεπτό ότι ο τίτλος δεν έχει δημιουργηθεί από Ιάπωνες, αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό από μόνο του.
Θα τα πιάσω όμως από πολύ αρχή τα θέματα, χωρίς καν να πάμε στο game το ίδιο, πρέπει να δούμε πρώτα το software, και ο τίτλος βάζει “γκολ” στον εαυτό του, από τα αποδυτήρια. Για να τα πούμε όλα από την αρχή, ναι έχω ένα αδύναμο PC, και σίγουρα το ότι την ίδια στιγμή που αυτό έτρεχε το game έπρεπε να τρέχει το αρκετά βαρύ OBS για το stream είναι κάτι που δε βοηθάει και πολύ την κατάσταση. Αλλά μετά από κάποιο ψάξιμο, και τη βοήθεια ενός φίλου από το GO, κατάλαβα ότι δεν ήταν το PC μου το πρόβλημα. Καταρχάς, αν βάλεις το game να παίξει σε μεγαλύτερη ανάλυση από αυτή των 720p, έχεις πρόβλημα με τον χάρτη του, και δε βλέπεις ακριβώς όλα τα αντικείμενα στο inventory σου.
Μετά έχουμε και τα crashes που σε πετάνε στην επιφάνεια εργασίας του PC. Και το μεγαλύτερο κακό με αυτά είναι ο τίτλος έχει συγκεκριμένα σημεία που μπορείς να κάνεις save. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση να χάσεις κάποια πρόοδο, ειδικά από τη στιγμή που κάποια από αυτά τα save points δεν είναι και “μέσα στα μούτρα σου” και θέλουν λίγο ψάξιμο. OK, λίγο είπα! Σίγουρα θα βρεις αρκετά save points και τις περισσότερες φορές θα είναι εκεί που πρέπει.
Για το πρόβλημα με τον χάρτη και κάποια άλλα προβλήματα, υπάρχει ένα patch, unofficial, που διορθώνει αρκετά πράγματα. Αλλά και πάλι είναι project που τρέχει κάποιος από το ίντερνετ που δεν τον ξέρεις, και όταν δίνεις το OK να γίνει install αυτό το patch στον υπολογιστή σου, ποτέ δεν ξέρεις και σε τι άλλα δίνεις το OK να έχει πρόσβαση αυτός ο προγραμματιστής. Καλά, για να πούμε την αλήθεια, δεν έχουν αναφερθεί καθόλου προβλήματα από αυτό το patch σε χρήστες, απλά ήθελα να τονίσω το γεγονός ότι η Konami έχει αφήσει έναν τίτλος της εδώ και τόσα χρόνια στη “μοίρα του”, και πρέπει οι fans να κάνουν δουλεία για να τον φτιάξουν. Και να υπενθυμίσω ότι το game ακόμα πωλείται κανονικά στο Steam. Για εμένα, μην κάνετε το λάθος και το πάρετε, ακόμα και αν δεν έχετε πρόβλημα με τίποτα άλλο όσον αφορά τον τίτλο σαν τίτλο, θα έπρεπε να έχετε πρόβλημα με το γεγονός ότι η Konami πουλάει ένα ελαττωματικό προϊόν που άλλοι κάνουν την δουλεία για να το φτιάξουν.
Πάμε στα του game τώρα. Η ιστορία δεν είναι καλή κατά τη γνώμη μου. Καλά, σίγουρα υπάρχει μία γενική πτώση στην ποιότητα όλων των στοιχείων της σειράς, αλλά η ιστορία είναι το “Α και το Ω” στα Silent Hill. Εδώ μπορώ να την πω απλά OK, και τίποτα παραπάνω. Σε κρατάει να πας στο τέλος, για να πάρεις απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα που έχεις ως παίχτης. Οι απαντήσεις αυτές όμως δεν είναι και κάτι το τρομερά περίπλοκο και “ουάου”.
Προσωπικά το μόνο καλό στοιχείο που βρίσκω στο game είναι ο σχεδιασμός των τεράτων, αν και αυτός δεν είναι και ο καλύτερος σε όλα. Μοιάζουν “Silent Hill” ακόμα και αν δεν είναι απόλυτα συνδεδεμένα με τα γεγονότα, κάτι που ούτως ή άλλως έκανε και η Team Silent με τα τέρατα μετά τον τρίτο τίτλο και έπειτα. Μπορούσαν όμως καλύτερα, και σίγουρα κάτι που δε μου άρεσε εδώ είναι το ότι έβαλαν μέσα στον τίτλο το Pyramid Head και τις νοσοκόμες. Καλά νοσοκόμες έχει σχεδόν κάθε Silent Hill, και ίσως να κολλάνε κάπως με την υπόθεση, ο Pyramid Head όμως είναι κάτι το πολύ συγκεκριμένο στο Silent Hill 2 και δε θα έπρεπε να είναι σε κανένα άλλο Silent Hill. Εκτός αυτού, και που τον έβαλαν δεν κάνει και τίποτα παραπάνω από “glorified εμφανίσεις”, που έχουν και δεν έχουν σχέση με τη βασική πλοκή.
Τελικώς, το Silent Hill Homecoming είναι ένα αδύναμο Silent Hill, είναι ένας αδύναμος horror τίτλος, και μην ξεχνάμε, ένα αδύναμο software στα PCs. Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να περίμεναν σαν ανταπόκριση σε ένα τέτοιο προϊόν. Τώρα καταλαβαίνω απόλυτα όλους αυτούς που έκραζαν το game όταν βγήκε, και πλέον είμαι και εγώ στην ομάδα που πιστεύει ότι δυστυχώς τα Silent Hill μετά την Team Silent δεν είναι καλά games. Εδώ βέβαια, έρχομαι ο ίδιος απέναντι σε αυτή τη δήλωση γιατί και το Zero/Origins ήταν καλό -όχι τέλειο, και το Shattered Memories ήταν καλό, και στο Homecoming είναι ακόμα ο Akira Yamaoka στον ηχητικό τομέα. Επίσης, δεν ξεχνάω -αν και δεν το έχω παίξει ακόμα- το remake του Silent Hill 2, που δεν είναι εξ Ιαπωνίας, αλλά είναι ένα πολύ ωραίο και καλό remake, αλλά και game/Silent Hill αν το δεις από μόνο του.
Πάμε και στο τελευταίο τώρα. Silent Hill Downpour. Εδώ έχουμε κάποια βήματα μπροστά, αλλά και πολλά βήματα πίσω. Θα το πω και ας ακουστεί όπως θέλει, για εμένα το Downpour είναι πολύ καλύτερο Silent Hill από το Homecoming. Σε ένα σημείο χάνει μόνο, στους εχθρούς. Το Downpour πρέπει να είχε όλα και όλα πέντε είδη εχθρών, και αυτό με το τελικό boss. Επίσης, δεν ήταν και πολύ “Silent Hill” αυτοί οι εχθροί. Σίγουρα στο Homecoming οι εχθροί ήταν πιο κοντά στη φιλοσοφία και τον σχεδιασμό των Silent Hill από την Team Silent. Το καλό -ή κακό, όπως το πάρει κανείς- όμως με το Downpour είναι ότι έχει καλές ιδέες σε κάποια σημεία του, με τη μεγαλύτερη απ’ όλες να είναι το κεντρικό του σενάριο.
Νομίζω ότι και ο πρωταγωνιστής του Downpour είναι πολύ πιο “Silent Hill” σε σχέση με τον άλλον από το Homecoming, αλλά και η γενική πλοκή του είναι πολύ πιο “Silent Hill”. Είναι αρκετά πιο περίπλοκα όλα, και στο τέλος για ακόμα μία φορά για τίτλο Silent Hill, δεν ξέρεις ακριβώς ποιος έχει δίκιο και πιο άδικο. Αν τελικά ο ήρωας είναι ο σωστός ή όχι. Το μόνο σίγουρο είναι αυτός έχει το “ταξίδι του ήρωα”, καταλαβαίνει τα λάθη του, και στο τέλος του τίτλου είναι ίσως καλύτερος άνθρωπος αν θέλετε σε σχέση με αυτό που ήταν στην αρχή του.
Επίσης, έχω να πω ότι ο “ανοικτός κόσμος” του Downpour δουλεύει. Δεν είναι ακριβώς ανοικτός, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, αλλά είναι ανοικτός όσο πρέπει για Silent Hill. Να πω την αλήθεια μου δεν έκανα σχεδόν κανένα από τα side missions, αλλά αυτά δεν είναι εκεί απλά για να είναι, και προσωπικά μου άρεσαν κάποιες ιστορίες από αυτές. Δεν τα έκανα όλα όμως γιατί υπήρχε ένα άλλο πρόβλημα με το game, και αυτό είναι η μάχη… Ακόμα ένα σημεία που ίσως το Homecoming να ήταν λίγο καλύτερο.
Στο Downpour γίνεται έντονη η χρήση melee όπλων, όπως σε κάθε άλλο Silent Hill θα έλεγα. Εδώ όμως δεν είναι τόσο καλοί οι μηχανισμοί. Κάποιες φορές κάτι δουλεύει, κάποιες άλλες όχι. Και όταν είσαι με τρεις ή και τέσσερεις εχθρούς γύρω σου, αυτό δεν είναι κάτι ευχάριστο. Αυτό και μόνο νομίζω ότι είναι και το θέμα που με έκανε να μην ψάξω πολύ τον χάρτη για όλα τα side quests. Γιατί το ψάξιμο ισοδυναμούσε με παραπάνω μάχη, και όταν η μάχη δεν είναι καλή αποφεύγεις και τα δύο.
Τέλος, πρέπει να μιλήσω και για την απουσία δύο αρκετά μεγάλων σημείων για τη σειρά. Το ένα είναι τα boss fights και το άλλο είναι ο Otherworld. Καλά κάποιος θα πει ότι σημεία με τον Otherworld έχουμε, και ναι έχουμε, αλλά είναι όλα το ίδιο πράγμα, και δεν ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους όταν τα έφτιαχναν. Σε κάποια από αυτά έχουν λίγους γρίφους, και σε όλα μα όλα έχουν αυτό που μία “μαύρη τρύπα” σε κυνηγάει και πρέπει να τρέξεις. Αυτό είναι OK τις πρώτες φορές, αλλά μετά από κάποια φάση είναι πολύ κουραστικό. Ξέρεις ότι όταν ο κόσμος αλλάζει και πας στον Otherworld σίγουρα θα έχει ένα σημείο που απλά θα τρέχεις. Στα των boss fights έχουμε να κάνουμε με μόλις δύο σε όλο το παιχνίδι, αν θυμάμαι καλά. Δύο μαζί με το τελικό. Δε γίνεται έτσι δουλεία παιδιά.
Με αυτά νομίζω ότι τελείωσα με όσα είχα να πω για τους τίτλους. Τουλάχιστον, αυτά που μου έκαναν εντύπωση και ακόμα θυμάμαι. Τώρα πάμε για την τελική ετυμηγορία. Τι παίζει; Ποιο είναι το καλύτερο από τα χειρότερα Silent Hill; Κατά τη γνώμη μου το Silent Hill Downpour είναι καλύτερο game από το Silent Hill Homecoming. Μεγάλο ρόλο παίζει η κεντρική ιστορία, αλλά και οι μικρές ιδέες εδώ και εκεί που πάνε τη σειρά ένα βήμα παραπέρα. Σίγουρα όμως δεν είναι καλά υλοποιημένες, και για κάθε μία καλή ιδέα υπάρχουν δύο κακές. Στο Homeconing το μόνο που μπορώ να πω ότι δουλεύει είναι ο σχεδιασμός κάποιων τεράτων, και το σύστημα μάχης. Όχι ότι είναι καλό, αλλά είναι καλύτερο από αυτό του Downpour. Αλλά το Homecoming έχει και το πολύ κακό “χαρτί” του ότι τρέχει χάλια σαν software. ΟΚ, δεν ξέρω πως τρέχει το Downpour σε PC, γιατί το Downpour δε βγήκε ποτέ σε PC και γιατί το έπαιξα στο Xbox, αλλά έψαξα και είδα ότι και οι εκδόσεις του Homecoming σε Xbox 360 και PlayStation 3 έχουν εξίσου πολλά προβλήματα. Ίσως όχι τόσα, όσο η έκδοση για PC, αλλά και πάλι. Στο Downpour δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα, εκτός κάποιων textures εδώ και εκεί που δεν έκαναν σωστό φόρτωμα την ώρα που έπρεπε.
Πάμε και για το καλύτερο; Ας το αναφέρω και αυτό εδώ να το έχουμε κάπου. Δεν ξέρω ποιο είναι όμως! Αγαπώ τα 2, 3, και 4: The Room. Ίσως πρώτο με πολύ μικρή διαφορά να είναι το 3, μετά το 4: The Room και τέλος το 2. Αλλά όταν γράφω πολύ “μικρή διαφορά” το εννοώ. Ακόμα και τώρα που τα γράφω, δεν ξέρω γιατί το 2 είναι τελευταίο σε αυτή την λίστα. Όταν το σκέφτομαι θέλω να το βάλω πιο πάνω από το 4: The Room, αλλά μετά από πέντε λεπτά το ξανασκέφτομαι και γίνεται το ανάποδο! Πάντως, για το 3 είμαι σχεδόν σίγουρος. Έχει πολύ καλή ιστορία -συνέχεια του πρώτου. Έχει πολύ συμπαθή πρωταγωνίστρια, που σπάει τον “Τέταρτο Τοίχο” και μιλάει με εσένα όταν παίζεις. Επίσης, νομίζω ότι έχει το καλύτερο σύστημα μάχης, και τέλος την καλύτερη υλοποίηση -για εμένα- του Otherworld, όπου είναι τρομακτικός όπως του πρέπει, και οι εχθροί είναι πιο δύσκολοι, και επιθετικοί. Όπως μας έμαθε το πρώτο Silent Hill τον Otherworld δηλαδή, αλλά στο πολύ καλύτερό του.
Τώρα το θέμα είναι πότε θα βγει το remake του Silent Hill 2 στο Xbox να το παίξω και αυτό. Θέλω πάρα πολύ πραγματικά. Επίσης, πρέπει να λύσω το πρόβλημα με το Origins/Zero, και ίσως να γίνει και ένα πέρασμα από τον αρχικό τίτλο της σειράς και το Shattered Memories -το διαφορετικό remake του δηλαδή- απλά και μόνο για να έχω όλη τη σειρά στο κανάλι του YouTube. Ναι, αγνοώ υποδειγματικά το Book of Memories… Α! Λίγο πριν κλείσω να πω κιόλας ότι τα 2 και 3 τα έπαιξα από την HD Edition. Ακόμα μία πολύ κακή κίνηση της Konami για τη σειρά. Και κατηγορώ την Konami γιατί αυτό που πήραμε στα χέρια μας είναι πραγματικά ότι καλύτερο μπορούσε να κάνει το studio που έκανε την μεταφορά με τον χρόνο και το υλικό που τους έδωσαν από την Konami.
Άντε μεγάλο κείμενο για πρώτο του 2025, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω και άλλα να πω. Εχτές τελείωσα το Death Stranding, όποτε αν δε γίνει τίποτα πολύ συνταρακτικό μέσα στην εβδομάδα, μάλλον την επόμενη εβδομάδα θα έχουμε “πέντε λόγια” γι’ αυτόν τον τίτλο στο Coffee & Games. Να δώσω τις ευχές μου για καλή χρονιά, καλή Κυριακή, καλή εβδομάδα, και όμως πάντα τα φιλιά μου! 😘😗😙😚
ΥΓ. Μόλις κατάλαβα ότι αυτό είναι το C&G No.200!
