Coffee And Games 05.11.2023:
Βαριέμαι αρκετά να γράψω αυτή την Κυριακή να πω την αλήθεια! Ή για να το θέσω καλύτερα θέλω να πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ στο Xbox μου να παίξω Alan Wake 2. Είναι από αυτές τις φορές που το θέμα του κείμενου θα είναι το ίδιο με τη φωτογραφία. Ναι, θα μιλήσω για το Alan Wake 2.
Πριν από όλα όμως να πω το εξής, ΕΚΑΝΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΕΒΓΑΛΑ ΤΟ SEKIRO! 😆😆 Ναι, δεν είδα όλα τα bosses. Ναι, μάλλον δεν είδα όλες τις μυστικές περιοχές κτλ. Αλλά πραγματικά δε με νοιάζει. Είναι τόσο μεγάλη η έκπληξη που μπόρεσα και το τελείωσα που δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Καλό ή κακό το game δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι το έκανα uninstall με την μία! Δε θέλω να το βλέπω. Πάμε όμως στον Alan και θα τα πούμε και γι’ αυτό την επόμενη φορά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν το έχω τελειώσει ακόμα. Δυστυχώς, γιατί ήθελα να έχω ολοκληρωμένη άποψη πριν πιάσω να γράψω κάτι για τον τίτλο. Ευτυχώς, γιατί αυτό που παίζω μου αρέσει τόσο πολύ που δε θέλω να τελειώσει! Εδώ όμως να προσθέσω κάτι στα θετικά, όσο και αν μου αρέσει αυτό που παίζω, δεν μπορώ να παίξω πάνω από δύο με τρεις ώρες.
Από τη μία είναι πολύ καλό. Σημαίνει ότι η ατμόσφαιρα του τίτλου με έχει πιάσει. Μου γα**ει τόσο καλά το μυαλό… Δεν μπορώ να είμαι σε αυτές τις συνθήκες για πάνω από κάποιο χρονικό διάστημα. Από την άλλη όμως αυτό είναι και λίγο κακό. Όντως θέλω να δω τι θα γίνει παρακάτω στην ιστορία του game και “δε μπορώ”! 😅
Μιλώντας για την ιστορία να πάω και σε αυτή για λίγο. Δε θα πω κανένα spoiler εννοείται. Για όποιον δεν το ενδιαφέρει όμως μπορεί να πάει να δει τα livestreams μου με τον τίτλο. Ξέρω ότι στο Part 2 είχα μεγάλα προβλήματα με τη σύνδεσή μου, αλλά σίγουρα θα το ξανακάνω άλλο ένα πέρασμα το game. Οπότε θα υπάρξει ολοκληρωμένο σε καλή ποιότητα κάποια στιγμή στο μέλλον.
Το σενάριο νομίζω ότι είναι αυτό που θα σε κρατήσει στον τίτλο. Λέγοντας αυτό, ίσως κάποιος να καταλάβει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο καλό στο game αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Για τα άλλα θα μιλήσουμε παρακάτω όμως. Φαντάζομαι ότι όλοι ξέρουμε πως υπάρχει μία εναλλαγή μεταξύ του Alan και της Saga στο σενάριο και στο gameplay. Αυτή η εναλλαγή γίνεται όποτε θέλεις εσύ. Εγώ όμως έφτασα σε ένα σημείο το οποίο φαντάζομαι ότι είναι το τέλος του Alan. Ο τίτλος μου έχει ως αποστολή στο campaign του Alan να παίξω με την Saga από εδώ και πέρα -ή τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα, δε γνωρίζω. Υπάρχουν στοιχεία που με κάνουν να πιστεύω ότι δεν είναι ακόμα το τελικό σημείο του Alan, αλλά προς το παρόν πρέπει να πάω να παίξω με την Saga.
Αυτή η εναλλαγή χαρακτήρων κάνει τη ροή του τίτλου λίγο περίεργη. Είναι καθαρά στο δικό σου χέρι με ποιόν θα παίξεις και για πόσο. Αυτό είναι δύσκολο να σε κρατήσει ως παίχτη στην ιστορία. Εννοώ, ότι πρέπει εσύ να κάνεις το “παραπάνω βήμα” για να τα βάλεις όλα σε μία σειρά. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό, αλλά είναι περίεργο στη σήμερον ημέρα. Κολλάει κάπου εδώ να περάσω στις gameplay αλλαγές μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά θέλω να μιλήσω λίγο ακόμα για το σενάριο.
Και το θέμα είναι το “meta” του. Πραγματικά το τι γίνεται, με ποιόν, και γιατί, είναι κάτι που περιέχει τόσο πολύ “meta”, με έναν Sam Lake να φαίνεται ότι το διασκεδάζει τόσο πολύ αυτό. Πραγματικά δε θα πω τίποτα για τίποτα, αν και φαντάζομαι τα βασικά -και όχι μεγάλα- spoilers για το ρόλο του Sam Lake στο game τα ξέρετε ήδη. Πέραν αυτού, υπάρχει και ένα level που είναι τρομερό στο τι κάνει και το πως “σπάει τον Τέταρτο Τοίχο” και μιλάει με τον παίχτη του τίτλου. Προσοχή όμως, δεν είναι ότι “σπάει το Τοίχο” όπως το κάνει ο Deadpool ή η She-Hulk. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχω φτάσει σε κάποιο σημείο που κάποιος από τους χαρακτήρες να καταλαβαίνει ότι είναι σε videogame κτλ. Υπάρχει όμως σε πολλαπλά σημεία αυτό το “κλείσιμο του ματιού” στον παίχτη ότι οι χαρακτήρες ξέρουν πως κάποια πράγματα δεν είναι πραγματικά, και παίρνουν κάποιες πληροφορίες για την όλη πλοκή μέσω ενός “σπασίματος του Τέταρτου Τοίχου” αλλά καθαρά μέσα στον κόσμο τους.
Ξέρω ότι ίσως περιγράφω κάποια πράγματα λίγο περίεργα στην προηγούμενη παράγραφο και ίσως να μη σας δίνω να καταλάβετε ακριβώς τι παίζει. Από την μία δεν είμαι και τόσο καλός στο γράψιμο. Από την άλλη, αν πρέπει να κάνω λίγο πιο “λιανά” κάποια πράγματα θα πρέπει να περάσω σε spoilers για να περιγράψω τι εννοώ με το καθετί, και αυτό είναι κάτι που δε θέλω, τουλάχιστον όχι ακόμα.
Πάμε τώρα στο gameplay που έχουμε λίγο πιο “χειροπιαστά” πράγματα να πούμε, και μπορώ να μιλήσω ανοιχτά. Πρώτα θα πω τα κακά. Καλά-καλά, το ένα κακό που έχει τίτλος σε αυτόν τον τομέα. Είναι σίγουρα step-down σε σχέση με το Control. Υπάρχει όμως κάτι που το εξηγεί αυτό. Μιλάμε για άλλα games, και για άλλη κατηγορία. Άλλο πράγμα ήθελε να κάνει το Control, άλλο πράγμα θέλει να κάνει το Alan Wake 2. Οπότε δεν ξέρω ακριβώς αν μπορείς να το βάλεις στα κακά αυτό, αλλά είναι εκεί. Κατά τα άλλα η φόρμουλα του πρώτου Alan Wake είναι λίγο-πολύ και εδώ, με πολύ καλύτερη ανταπόκριση όμως.
Στον πρώτο τίτλο ένιωθες ότι κάποιες φορές, κάποιες κινήσεις σου γίνονταν κατά λάθος. Για να το πω διαφορετικά, φαινόταν σαν να έχεις ένα πολύ μικρό lag στις κινήσεις σου, για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου. Οπότε, εσύ σαν παίχτης έπρεπε να το έχεις στο κεφάλι σου αυτό. Εδώ το έχουν φτιάξει αυτό, και η ανταπόκριση του χαρακτήρα που ελέγχεις είναι πολύ-πολύ πιο καλή. Για να πω την αλήθεια από το Alan Wake’s American Nightmare το είχαν φτιάξει αυτό.
Τα βασικά όμως είναι τα ίδια, για να κάνεις damage στους εχθρούς πρέπει να πρώτα να χάσουν το σκοτάδι από γύρω τους και μετά να τους πυροβολήσεις. Μία μεγάλη αλλαγή που έχει να κάνει με τον φακό είναι ότι πλέον πρέπει να χάσεις τις μπαταρίες σου αν θέλεις να διώξεις το σκοτάδι γύρω από τους εχθρούς σου. Στο πρώτο game έκανες, δεν έκανες κάτι σαν “focus” στον εχθρό, το σκοτάδι έφευγε από γύρω του. Σίγουρα, λίγο πιο αργά, αλλά έφευγε. Εδώ πρέπει να κάνεις “focus” σε αυτόν αν θέλεις να του ρίξεις τη μαύρη αύρα που έχει γύρω του, και αυτό καταναλώνει μπαταρίες. Επίσης στον πρώτο τίτλο, όταν σταματούσες το “focus” η ενέργεια του φακού ανέβαινε και πάλι. Εδώ αυτό δε συμβαίνει. Όλο αυτό βοηθάει ακόμα πιο πολύ στη survival-horror ατμόσφαιρα που θέλει να περάσει η Remedy.
Με την εναλλαγή χαρακτήρων έρχεται και μία αλλαγή στο gameplay. Γενικά δεν είναι και πολλά αυτά που αλλάζουν εκτός από ένα πολύ βασικό. Η Saga έχει το Mind Place για να λύνει κάποια μυστήρια και να δίνει απαντήσεις που θα προχωρούν το campaign της, και ο Alan έχει το Writer’s Room, για να αλλάζει κάποια πράγματα. Δε θα πω πιο πολλά για τον Alan γιατί νομίζω ότι είναι spoilers. Αυτός όμως είναι και ο χαρακτήρας που έχει ακόμα κάτι για να λύνει τα διάφορα puzzles που βρίσκει στο δρόμο του. Το κλείνω εδώ, γιατί θα μου ξεφύγει τίποτα.
Καλά τώρα για ήχο, γραφικά κτλ, δεν το μιλάμε καθόλου. Ήταν, είναι, και μάλλον θα είναι τρελοί στη Remedy σε αυτόν τον τομέα. Με κάθε καινούργιο game σπρώχνουν την μπάρα όλο και πιο ψηλά. Αν δεν κάνω λάθος, το Alan Wake 2 και το Cyberpunk 2077 είναι αυτή τη στιγμή τα games με τα καλύτερα γραφικά. Όχι μόνο γι’ αυτό που βλέπεις -εννοείται πάντα σε ένα “τούμπανο” PC, αλλά και για τις τεχνολογίες που τρέχουν από πίσω τους κτλ. Αυτά δεν είναι λόγια που λέω εγώ -δεν έχω τον εξοπλισμό και τις γνώσεις να τα μετρήσω αυτά- αλλά το Digital Foundry, που το μόνο που κάνουν οι άνθρωποι εκεί είναι να βλέπουν, και να μετρούν λεπτομέρειες σε games. Λεπτομέρειες βέβαια που μπορεί εμείς να μη δούμε ποτέ όταν παίζουμε, αλλά κάνουν το αποτέλεσμα πολύ ωραίο.
Νομίζω όμως ότι είπα πάλι πολλά για έναν τίτλο που δεν έχω τερματίσει ακόμα. Οπότε ας το κόψουμε εδώ και τα λέμε με την επόμενη Κυριακή όπου λογικά θα το έχω τελειώσει το game. Κατά τα άλλα, μετά το τέλος του Sekiro πριν κοιμηθώ παίζω και λίγο Assassin’s Creed Mirage για να χαλαρώνω από την “καταπίεση της ψυχούλας μου” από το Alan Wake 2! 😆😆 Καλό και το Mirage -σίγουρα καλύτερο από το Valhalla, αλλά θα μιλήσουμε και γι’ αυτό την επόμενη Κυριακή.
Τις ευχές μου για μία καλή Κυριακή, μία καλή εβδομάδα, και τα φιλία μου! 😘😗😙😚
