Coffee & Games 11.01.2025:
Καλησπέρα σας και αυτή την εβδομάδα. Σήμερα θα πάμε με κάτι που είχα υποσχεθεί την Κυριακή που μας πέρασε. Στο πρώτο άρθρο για το 2025 είχα γράψει ότι αν δεν υπάρξει κάτι συγκλονιστικό αυτήν την εβδομάδα θα κάνω ένα mini review για το Death Stranding. Αυτή την εβδομάδα λοιπόν δεν έγινε τίποτα το αξιοσημείωτο, όποτε πάμε να μιλήσουμε για το τελευταίο game του Hideo Kojima.
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ένα δύο νέα που θα ήθελα να γράψω λίγο γι’ αυτά, αλλά δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να κρατήσει ολόκληρο κείμενο. Πάμε λίγο γρήγορα σε αυτά, σε αυτή την παράγραφο, απλά για να τα πω να και φύγουν από μέσα μου. Πρώτον, έχουμε την παρουσίαση του Switch 2, από όλους εκτός από την Nintendo. Πραγματικά δεν ξέρω τι κάνουν εκεί στην Ιαπωνία. Να πω μόνο μία σκέψη, νομίζω ότι κάποιο κόλλημα θα υπάρχει στην παρουσίαση που θέλουν να κάνουν. Αυτό στο στηρίζω σε δύο πράγματα. Από τη μία έχουμε εδώ και καιρό τις φήμες ότι η παρουσίαση θα γινόταν στις 7 του μήνα. Από την άλλη, την επόμενη μέρα στη CES όλες οι εταιρείες περιφερειακών που είχαν κάτι για το Switch 2, έδειξαν εκεί τα περιφερειακά, και μάλιστα κάποιες από αυτές είχαν και mockups της κονσόλας. Επειδή μιλάμε για την Nintendo, που κυνηγάει τον καθένα για την όποια μικρή μα**κία, μου δίνεται η εντύπωση ότι όντως ήθελαν να παρουσιάσουν την κονσόλα στις 7 του μήνα. Την επομένη μέρα θα παρουσιάζονταν και τα περιφερειακά στη CES για το hype κτλ. Οι εταιρίες περιφερειακών έκαναν τα “κουμάντα” τους να είναι έτοιμες για την έκθεση. Η Nintendo για κάποιο λόγο δεν έκανε την παρουσίαση της κονσόλας, και οι εταιρείες δεν μπορούσαν να κόψουν την παρουσία τους στην έκθεση μία μέρα πριν, και τελικά έγινε ότι έγινε. Όλο αυτό το μακρινάρι, είναι μία ιδέα που έχω για το γιατί όλοι έχουν δείξει το Switch 2 εκτός από την Nintendo.
Το δεύτερο θέμα είναι η μετακίνηση της κυκλοφορίας του Assassin’s Creed Shadows για ένα μήνα μετά. Υπάρχουν πολλά που παίζουν από πίσω, υπάρχουν πολλά που παίζουν στο κεφάλι μου σαν σενάρια, υπάρχει όμως ένα σίγουρο -σχεδόν- γεγονός. Αν δεν πάει καλά αυτό το game, η Ubisoft θα είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση, και δεν ξέρω πως θα μπορέσουν να “γυρίσουν” την εικόνα που έχει ο κόσμος γι’ αυτούς. Μακάρι να είναι καλός τίτλος το Shadows, για τους fans της σειράς σαν και εμένα. Μακάρι να τους πάει καλά, για να μην κλείσουν. Αλλά και καλά να τους πάει, θα πρέπει να δουν μετά πότε και τι θα πρέπει να αλλάξουν από το σκεπτικό τους σαν εταιρεία. Αν θέλουν να γυρίσουν και πάλι στις παλιές καλές τους μέρες…
Στο θέμα μας τώρα. Death Stranding Director’s Cut. Ήρθε στο Xbox, ήρθε η ώρα να το παίξω και εγώ. Περίεργος τίτλος. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορείς να πεις για το game. Περίεργες και οι σκέψεις μου γι’ αυτό. Ας βγάλουμε τα εύκολα από τη μέση, μουσική και γραφικά είναι φοβερά. Εντάξει, για τον Kojima το θέμα “μουσική” δεν είναι εύκολο, αλλά γενικά από αυτές τις δύο παραμέτρους του τίτλου δεν έχω κανένα παράπονο. Ένα περίεργο ίσως που μπορώ να πω είναι η φάση με τους ηθοποιούς. Αν και τα γραφικά είναι πολύ καλά, νομίζω ότι αν είχαν άλλες φάτσες αντί γι’ αυτές που ξέρουμε από τους ηθοποιούς στην πραγματικότητα θα ήταν ακόμα καλύτερα. Θέλω να πω, ότι αν έπαιρναν πιο πολύ στα υπόψη τους τις “αδυναμίες” της μηχανής τους ή των κονσολών στις οποίες θα κυκλοφορήσει κτλ, νομίζω ότι θα φαίνονταν καλύτερα τα διαφορετικά μοντέλα των χαρακτήρων. Ας πούμε το παράδειγμα των The Last of Us. Αυτά τα games ναι μεν έχουν ηθοποιούς να παίζουν τους ρόλους, σε φωνή και motion capture, αλλά οι χαρακτήρες στο game είναι φτιαγμένοι με ένα art direction που βοηθάει στο να φαίνονται όμορφοι ακόμα και σήμερα. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Νομίζω ότι όσο όμορφο και αν δείχνει τώρα το Death Stranding, σε πέντε με δέκα χρόνια θα φαίνεται μάλλον όχι και τόσο καλό -για να μην πω τίποτα χειρότερο. Από την άλλη games που “παίζουν” με το art direction και στους φωτορεαλιστικούς τους χαρακτήρες, νομίζω ότι κρατάνε/θα κρατήσουν καλύτερα στο χρόνο. Τέλος πάντων, και πολύ που έκατσα στο θέμα. Δεν άξιζε τόσο, απλά και μόνο γιατί τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο οι χαρακτήρες φαίνονται πολύ όμορφοι, αν και όχι τόσο όσο αυτοί του The Last of Us Part. 2 -και αναφέρω αυτό συγκεκριμένα, απλά και μόνο γιατί το ανέφερα και παραπάνω.
Πάμε στο επόμενο όμορφο κομμάτι του τίτλου, και αυτό είναι το σενάριο. Για εμένα ίσως ο λόγος που με έκανε να το τερματίσω. Πολύ ωραίο και διαφορετικό σενάριο. Ένα σενάριο που κολλάει άμεσα με το gameplay, αλλά γι’ αυτό θα μιλήσω παρακάτω. Η κεντρική ιστορία είναι αρκετά καλή. Τα γύρω σενάρια επίσης. Σίγουρα κάποια από αυτά είναι καλύτερα από άλλα, αλλά γενικά -όσα είδα- είναι μία χαρά για να μη νιώθεις ότι χάνεις τον χρόνο σου. Ένα κακό μόνο βρήκα στο σενάριο, και αυτό έχει να κάνει με την ροή του. Αν και δε νομίζω ότι είχαμε κάπου κάποια μεγάλη κοιλιά, είχαμε σίγουρα ένα περίεργο τέλος. Δε θα μιλήσω για το τέλος, μη φοβάσαι. Έχει όμως ένα πρόβλημα ο τίτλος και αυτό είναι ότι στο τέλος προσπαθεί να σου εξηγήσει ότι δε σου έχει εξηγήσει μέχρι εκεί. Κάποιος θα πει ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα, και ναι δεν είναι από μόνο του. Το θέμα μου όμως είναι ο τρόπος.
Μου κάνει λες και στο τέλος έχουμε τη μία σκηνή μετά την άλλη όπου απλά κάποιοι χαρακτήρες λένε πράγματα για να τα μάθουμε εμείς, χωρίς να είναι και τόσο καλά βαλμένα στην κεντρική πλοκή. Είναι απλά σαν να κάθονται και να μιλάνε μεταξύ τους, μόνο και μόνο για να μάθουμε εμείς τις πληροφορίες που δεν ξέρουμε. Μου κάνει λίγο σαν να έφτιαξε ο Kojima τον τίτλο, μετά να πήρε λίγο κατάκαρδα που του λένε όλοι ότι τα games του δε βγάζουν νόημα, και στο τέλος να τα πέταξε όλα στα μούτρα μας, απλά για να καταλάβουμε 100% τι παίζει. Αυτό τουλάχιστον το πέτυχε. OK, ίσως να θες και ένα video του YouTube για να τα πιάσεις όλα, αλλά σίγουρα στο τέλους του τίτλου ξέρεις τι έγινε, ποιοι είναι οι χαρακτήρες, γιατί κάνουν ότι κάνουν, και τι έγινε στην κεντρική πλοκή από την αρχή μέχρι το τέλος. Βέβαια, εδώ κάπου να αναφέρω ότι το Death Stranding είναι το πρώτο game που πιάνω από τον Kojima και το τελειώνω. Ναι, δεν έχω βγάλει ποτέ ολόκληρο κανένα Metal Gear Solid. Έβγαλα τα Zone of Enders, αλλά εκεί ήταν απλά στην παραγωγή και στην δημιουργία, και όχι ο βασικός σκηνοθέτης των δύο τίτλων. Με αυτή την πληροφορία μπορείτε να καταλάβετε ότι δε γνωρίζω και πολλά για το πως δένει τα σενάριά του ο Kojima, αλλά έχω διαβάσει πολλά για το πόσο δύσκολα κατανοητή είναι η σειρά Metal Gear Solid γενικά, αλλά και το κάθε games της ξεχωριστά.
Αυτά νομίζω με το σενάριο, πάμε στο gameplay. Εδώ ναι, για εμένα έχουμε προβληματάκια. Είναι λίγο χαζούλι το όλο θέμα. Δεν κάνεις και πολλά, και νομίζω ότι στην αρχική έκδοση του τίτλου έκανες ακόμα λιγότερα. Εγώ προσωπικά βαρέθηκα μετά από κάποια φάση και κάτω, και πήγαινα απλά και μόνο για να δω το σενάριο. Δυστυχώς, δε με έπιασε η λούπα του game και να πω την αλήθεια μου, μου είναι λίγο δύσκολο να το προτείνω σε κάποιον απλά και μόνο για το gameplay του.
Πολύ περπάτημα, και δεν είναι ότι γίνεται και τίποτα το πολύ σημαντικό στο περπάτημα αυτό που να σε κρατήσει και τόσο. OK, το έδαφος δεν είναι παντού πεδιάδες, και θέλει λίγο να το ψάξεις πως θα πας κάπου. Όχι τόσο πολύ όμως που να το κάνει και τόσο ενδιαφέρον. Μετά έχουμε και τους εχθρούς, που αυτοί είναι δύο τύπων. Τα BTs και οι άνθρωποι. Και στους δύο καλό είναι να είσαι όσο το δυνατόν περισσότερο stealth, είναι πιο εύκολο για εσένα. Αν όμως σε πάρουν είδηση δεν είναι ότι αλλάζει και κάτι πολύ. Απλά η διαδρομή σου θα γίνει λίγο πιο σπαστική. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλιώς. Δεν είναι ότι υπάρχει το τόσο μεγάλο challenge αν σε δουν που θα σε κάνει να ξαναπαίξεις το “τάδε” σημείο απλά και μόνο για να το βγάλεις όλο stealth.
Από την άλλη όμως έχει κάτι που μου αρέσει πολύ στο gameplay του. Όπως στο σενάριο που μου άρεσε υπήρχε κάτι που με χάλασε, έτσι και εδώ, παρόλο που δε μου αρέσει το gameplay του γενικώς, έχει κάτι που σχεδόν με ξετρέλανε. Αυτό έχει να κάνει με το multiplayer κομμάτι του. Μιλάμε για έναν τίτλο που δε βλέπεις κανέναν άλλον παίχτη στο χάρτη σαν φιγούρα, τον βλέπεις όμως μέσα από τις πράξεις του. Αν κάποιος φτιάξει μία κατασκευή, αυτή υπάρχει και στο game session κάποιου άλλου. Πως διαλέγει ο τίτλος ποιοι παίχτες θα κάνουν match δεν ξέρω, αλλά το σημείο αυτό δουλεύει πολύ και από τις δύο μεριές του. Από την μία, εγώ προσωπικά δεν ξέρω πόσες φορές πέρασα κάτι γιατί κάποιος άλλο παίχτης είχε φτιάξει μία κατασκευή που με βοήθησε και δεν έχασα δέκα με δεκαπέντε λεπτά να κάνω το “κύκλο” με τα πόδια.
Από την άλλη, είναι μία ευχαρίστηση που παίρνεις εσύ σαν παίχτης όταν το game σου πει ότι η “τάδε” κατασκευή σου βοήθησε τον “τάδε” παίχτη, και αυτός σου έδωσε τον “τάδε’ αριθμό από likes. Αυτό δουλεύει και σε κάποιον σαν και εμένα, που απλά παίρνει την ευχαρίστηση του ότι συνεισφέρει σε μία ομάδα, δουλεύει και σε αυτόν που θέλει απλά να παίρνει likes για να έχει πολλά. Προσοχή, αυτά τα likes δε βοηθούν πουθενά. Δεν είναι XPs ή κάτι. Είναι απλά για να δώσουν στους παίχτες -και στους χαρακτήρες του τίτλου- μία επιλογή για το αν θα ευχαριστήσουν με αυτόν τον τρόπο κάποιον που τους βοήθησε στο δικό τους game session και στην τελική στην ολοκλήρωση του game.
Αυτός ο μηχανισμός είναι μάλλον αυτό για το οποίο ο Kojima έλεγε και ξαναέλεγε ότι το Death Stranding είναι μία κατηγορία game από μόνο του. Καλά υπάρχουν και άλλα τέτοια, νομίζω, αλλά σίγουρα αυτό που πέρασα εγώ στο Death Stranding μέσω αυτού του μηχανισμού, είναι κάτι που δεν το έχω ξαναδεί σε κάποιον άλλον τίτλο. Είναι ένα multiplayer στοιχείο που είναι ακριβώς το αντίθετο σε όλα από όλες τις multiplayer ιδέες εκεί έξω. Αντί να πρέπει να είσαι ανταγωνιστικός, πρέπει να βοηθάς τους άλλους, και αυτό όχι ακριβώς γιατί “πρέπει” αλλά γιατί μετά από κάποια φάση και κάτω νιώθεις ότι και εσύ θες να βοηθήσεις τη φάση, όπως κάνουν άλλοι και άλλοι παίχτες γύρω σου χωρίς να τους βλέπεις.
Λίγο πριν πάμε για κλείσιμο, και μιας και είμαστε ακόμα στα του gameplay, να αναφέρω ότι το game έχει και boss fights. Αυτά είναι και δεν είναι καλά. Κάποιες στιγμές είναι ωραίες ανάπαυλες από περπάτημα, κάποιες άλλες είναι απλά ένα ακόμα σπαστικό σημείο. Εδώ να αναφέρω για ακόμα μία φορά το “άτσαλο” τέλος του τίτλου. Ένα ακόμα στοιχείο που προσδίδει σε αυτό αυτή την “ατσαλοσύνη” είναι και το γεγονός ότι έχουμε τέσσερεις ή πέντε μάχες με το “τελικό boss”, που δεν είναι τελικά το “τελικό boss” ή “τελική μάχη”. Και αυτό δεν το λέω απλά εγώ, δηλαδή θέλω να πω ότι κατάλαβα λάθος ότι αυτό είναι το τελικό boss. Αυτό το λέει το ίδιο το game μέσω των χαρακτήρων του. Και η αλήθεια είναι ότι φαίνονται σαν τελικά bosses όλα αυτά τα “μη-τελικά” bosses που παλεύεις στο τελευταίο κομμάτι του τίτλου.
Πού είμαστε όμως; Θα πω ένα “εμένα μου άρεσε” και θα το αφήσω εκεί. Είναι από τα σενάρια που σου μένουν. Είναι από τα games που θα σκέφτεσαι όταν το τελειώσεις. Ίσως για τους λάθους λόγους, αλλά σίγουρα κάπου εκεί θα υπάρχουν και μερικά σημεία που θα τα σκέφτεσαι με χαρά, και αγάπη. Κάτι που δεν ανέφερα καθόλου είναι οι χαρακτήρες του τίτλου, και δεν το έκανα για να μην κάνω κανένα spoiler άθελά μου. Αυτό που θα πω μόνο είναι ότι το BB είναι καλός αλλά σπαστικός companion! 😅😅
Με αυτά λίγα λόγια πάμε για να κλείσουμε και σήμερα. Αν θέλετε να παίξετε το Death Stranding από περιέργεια, δε νομίζω ότι θα περάσετε άσχημα, απλά πρέπει να ξέρετε που θα μπείτε. Δεν είναι Metal Gear Solid 5, δεν είναι όμως και Dear Easther. Είμαστε κάπου ενδιάμεσα, με μία ιστορία που αν σας τραβήξει από την αρχή, σίγουρα θα σας πάει μέχρι τέλους. Άντε να δούμε αν την επόμενη εβδομάδα θα μιλάμε για το Switch 2 τελικά ή όχι… 😆😆
Τις ευχές μου για ένα καλό Σαββατοκύριακο σε όλους, καλή εβδομάδα, και τα φιλιά μου! 😘😗😙😚
