Coffee And Games 15.01.2023:
Το ότι με πήγε δύο Κυριακές συνεχόμενες Coffee & Games το λες και κάτι καλό! 😅 Πάμε λίγο γρήγορα και σήμερα γιατί οι δουλειές τρέχουν και δυστυχώς οι ώρες τις ημέρας είναι μετρημένες.
Η φωτογραφία έχει να κάνει με δύο games που έπαιξα μέσα στο 2022 και ακόμα απορώ πως και δεν τα είχα δει πιο παλιά. Ο λόγος -όπως μπορείτε να δείτε- είναι τα δύο Psychonauts. Αρκετά χρόνια πριν είχα δει το Brutal Legend. Aπό τις διάφορες κουβέντες και άρθρα είχα καταλάβει το πόσο μεγάλος δημιουργός είναι ο Tim Schafer. Εντάξει, μία γρήγορη ματιά στο Wikipedia του θέλεις για να δεις τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος. Αλλά δεν περίμενα ότι μιλάμε για κάτι τέτοιο!
Είμαι λιγάκι τρελός, με ξέρετε. Έτσι, δεν ήθελα να δω το δεύτερο πριν τελειώσω το πρώτο. Πόσο μάλλον, από τη στιγμή που και τα δύο είναι στο Game Pass και μπορούσα χωρίς κάποιο χρηματικό πόσο να τα δοκιμάσω. Εδώ να αναφέρω ότι είχα ξεχάσει πως είχα το DVD από το πρώτο. Επίσης, σίγουρα δεν το αγόρασα εγώ αυτό το DVD. Δεν ξέρω πως ήρθε στα χέρια μου αλλά αυτή τη στιγμή το έχω.
Παίζοντας το, κατάλαβα ότι αν το είχα δει στον καιρό του σίγουρα θα ήμουν πολύ μεγάλος υποστηρικτής της σειράς. Σίγουρα θα περίμενα το δεύτερο πώς και πώς -όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Παίζοντας το τώρα έχω να πω ότι είναι από τα λίγα παλιά games που παίζεται ΤΟΣΟ άνετα. Σίγουρα τα γραφικά θα σε ξενίσουν λίγο. Ίσως, και κάποιοι μηχανισμοί εδώ και εκεί. Γενικά όμως το game είναι σαν να φτιάχτηκε εχτές -μιλώντας καθαρά για όλα τα άλλα εκτός των γραφικών.
Η δε ιστορία που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο τίτλων είναι από τις λίγες ιστορίες σε games που είναι τόσο έξυπνες. Αυτό είναι κάτι που έπρεπε να περιμένω κάπως. Ο Schafer έχει αποδείξει ήδη πόσο έξυπνος δημιουργός είναι στο Brutal Legend -και σε τόσους τίτλους πριν αλλά εγώ αυτό έχω τερματίσει από τον άνθρωπο. Εδώ όμως δεν ξέρω γιατί, αλλά η ιστορία του με έπιασε πάρα πολύ. Ειλικρινά, μιλάμε για μεγέθη ίδια με το The Last of Us.
Κάποιος ίσως να γελάσει. Κάποιος που θα δει απλά το art direction του τίτλου και δε θα καταλάβει γενικά τι “παίζει” πίσω από το χιούμορ και του χαρακτήρες που βλέπουμε στην οθόνη. Πέραν αυτού όμως ο Schafer έχει “παίξει” τόσο όμορφα με κάποιες ψυχικές ασθενείς και τις περνάει τόσο καλά στο game του, με πολύ χιούμορ αλλά και τη σοβαρότητα που πρέπει. Με αυτό θέλω να πω ότι ποτέ δεν κοροϊδεύει τους “τρελούς” που καταπιάνεται. Υπάρχει πάντα μία σοβαρότητα, χωρίς να υπάρχει σοβαροφάνεια.
Εκεί είναι που έρχεται το σενάριο και το βάζω στα ίδια μεγέθη με το The Last of Us. Το ένα ήταν ένα απολύτως σοβαρό game, με μία ιστορία πολύ “μαύρη” που ήθελε να περάσει τα δικά της νοήματα και “μαθήματα” για το παίκτη της. Το άλλο είναι ένα χιουμοριστικό game που καταφέρνει όμως να σου δείξει με πλούσια χρώματα και πολύ καλό διάλογο τον τρόπο που κάποιος με αυτή ή την άλλη ψυχική ασθένεια σκέφτεται και βλέπει τον κόσμο μας. Σίγουρα θα μπορούσε να βελτιωθεί σε κάποια πράγματα αλλά αυτά είναι πολύ λίγα.
Μιλώντας για τα “δυάρια”, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Psychonauts 2 -όπως και το The Last of Us Part. 2- είναι από τα λίγα “2” που έχουμε στη βιομηχανία που είναι πραγματικό sequel. Ο τίτλος παίρνει όλα τα καλά του πρώτου game και βάζει ΤΟΣΑ πολλά άλλα, κάνοντας -σχεδόν- τα πάντα σωστά. Δε μιλάμε μόνο για το gameplay -που πάει άλλου την platform κατηγορία. Το story μας δίνει όλες τις πληροφορίες που θέλουμε για την ιστορία της ομάδας των Psychonauts. Βλέπουμε την οικογένεια του πρωταγωνιστή. Παίρνουμε απαντήσεις για άλλα μεγάλα ερωτήματα που άφησε το πρώτο. Ο κόσμος -που είναι μερικώς ανοικτός- δίνει την ευκαιρία για πολλά και διάφορα quests, που και αυτά με τη σειρά τους μας δείχνουν το background άλλων χαρακτήρων του τίτλου.
Εμένα μου έκανε μεγάλη εντύπωση -και πρέπει να το αναφέρω- το πως ο δημιουργός έβαλε ένα σεναριακό υπόβαθρο για κάτι -που φαντάζομαι- δεν μπορούσαν να τρέξουν οι τότε κονσόλες. Ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να κολυμπήσει. Στην πραγματικότητα μπορείς να δεις ότι αυτό είναι γιατί για κάποιο λόγο η ομάδα δεν ήθελε να δουλέψει και να τον βάλει αυτόν τον μηχανισμό. Παρόλα αυτά ο δημιουργός σκέφτηκε δικαιολογία γιατί αυτό συμβαίνει στον τίτλο. Ίσως, κάποιος θα πει ότι δεν ήταν και η πιο έξυπνη, αλλά τουλάχιστον υπάρχει. Πχ, στις ίδιες κονσόλες είχαμε τίτλους όπως το Grand Theft Auto 3 ή σε μεταγενέστερες το Assassin’s Creed -1- αλλά εκεί οι δημιουργοί δεν μπήκαν ποτέ στο κόπο να μας πουν γιατί το να πέσεις στο νερό ισοδυναμεί με θάνατο. Εδώ ο Schafer το έκανε και εμένα που άρεσε πολύ αυτό!
Το art του; Τι να πρωτοπώ; Από το πρώτο που έκανε ότι έκανε σε αυτόν τον τομέα, το δεύτερο το πάει τόσο, μα τόσο μακριά, που μου είναι πολύ δύσκολο ακόμα και να διανοηθώ να μπω στο κεφάλι των δημιουργών και της ομάδας πίσω από το game. Δε μιλάμε απλά για διαφορετικά χρώματα και τόνους, μιλάμε ότι σε κάθε κεφάλι που μπαίνεις μπορεί να δεις και διαφορετική τεχνική στα γραφικά. Το έχουν πάει άλλου. Νομίζω είναι το πρώτο game που έχω δει να “παίζουν” με τόσα πολλά πράγματα σε ένα και μόνο τίτλο, χωρίς να αλλοιώνουν την ιδέα και την ατμόσφαιρα που αυτός θέλει να περάσει.
Όλα αυτά μαζί συνθέτουν έναν τίτλο που είναι από τους λίγους στη βιομηχανία “μας” που μπορούν να χαρακτηριστούν ως Τέχνη. Ναι παιδάκια μου, δεν είναι μόνο τα studio της Sony και ο Kojima που φτιάχνουν Τέχνη, μπορεί να είναι και άλλοι! Για όσους έχουν Xbox -το οποιοδήποτε Xbox- θα έλεγα να τα παίξετε και τα δύο. Για όσους έχουν PlayStation, το δεύτερο οπωσδήποτε πρέπει να το δείτε μία φορά τουλάχιστον. Δεν πειράζει αν δεν έχετε δει το πρώτο, στην αρχή του τίτλου υπάρχει μία αρκετά κατατοπιστική εισαγωγή που σου εξηγεί ακριβώς ότι πρέπει να ξέρεις για να καταλάβεις την ιστορία του game.
Αυτά και για σήμερα. Το αρθράκι για τα Psychonauts είναι κάτι που υπάρχει στη λίστα μου εδώ και καιρό και έπρεπε να γίνει. Με αφορμή τη φωτογραφία είπα να το κάνω. Είναι από τις πολύ λίγες φορές στο C&G που η φωτογραφία έχει σχέση με το κείμενο. Αυτό είναι κάτι που σκέφτομαι να αλλάξω αλλά δε νομίζω να κάνω στο άμεσο μέλλον.
Σε κάθε περίπτωση, κάλη εβδομάδα να έχουμε και όπως πάντα τα φιλία μου!! 😘😗😙😚
