Τα Dead Space του B. K. Evenson

Coffee & Games 15.02.2025:

Καλημέρα/καλησπέρα! Θα μπορούσα να μιλήσω σήμερα για το State of Play, γιατί σε αντίθεση με άλλους, εμένα μου τράβηξαν την προσοχή διάφορα games από εκεί, αλλά δε θα το κάνω. Ο λόγος είναι ότι έχω κάτι άλλο στο μυαλό που θέλω να μιλήσω σήμερα. Σήμερα δεν είναι ένα από αυτά τα C&G που γράφονται οι γραμμές για να γράφονται, αλλά γράφονται γιατί όντως έχω κάτι που θέλω να πω. 

Μεγάλα λόγια στην εισαγωγή, και ακόμα και εγώ που τα γράφω δεν ξέρω αν θα βγουν αληθινά! Σίγουρα όμως κάτι μου ταλανίζει το κεφάλι και έχει να κάνει με μία σειρά που αγαπώ πολύ. Για ακόμα μία φορά έχουμε ένα κείμενο που η φωτογραφία που το κοσμεί έχει σχέση με αυτό. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε πως θα μιλήσω για το Dead Space. Τι άλλο θα μπορούσα να πω όμως για τη σειρά Dead Space που να μην έχω πει; “Review” έχω βγάλει για το remake, έχω μιλήσει γενικώς για τη σειρά, έχω κάνει livestreams με όλα τα games της. Μάλιστα, ήταν η δεύτερη σειρά που έπιασα στο κανάλι μετά τα Resident Evil. Κάτι που ίσως μας λέει ότι πρέπει να τα ξαναδώ μόνο και μόνο γιατί πλέον τα livestreams είναι σε πολύ καλύτερο level απ’ ότι ήταν όταν άρχισα. Τέλος πάντων, πάμε στο θέμα μας. 

Τελείωσα σήμερα το πρωί -λίγο πριν γράψω αυτές τις γραμμές- και τα δύο βιβλία της σειράς Dead Space. Το ένα ονομάζεται Martyr, και το άλλο Catalyst. Και τα δύο δίνουν παραπάνω lore για τη σειρά, με το Martyr να είναι ίσως από τα πιο σημαντικά κομμάτια αυτού του lore σύμφωνα με την άποψη μου. Το Catalyst είναι ένα ωραίο βιβλίο που δένει λίγο παραπάνω με τα games. Το Martyr όμως είναι κάτι που αν δεν το διαβάσεις νομίζω ότι χάνεις πολλά από το τι είναι η εκκλησία της Unitology, το πως δημιουργήθηκε αυτή η θρησκεία, το τι είναι ο “μάρτυρας” της, πότε βρέθηκε το πρώτο Marker κτλ. 

Όλα αυτά είναι τόσο γ**άτα. Εκτός του ότι έχουμε να κάνουμε με έναν συγγραφέα που ξέρει τι γράφει -B. K. Evenson- φαίνεται ότι οι ρίζες αυτού του lore έχουν δημιουργηθεί με αγάπη και σκέψη από πίσω. Αν σκεφτείς και το τι πληροφορίες παίρνουμε από το Dead Space 3 πάνω στο origin των Markers και των necromorphs, νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα lore που σίγουρα πολλές άλλες sci-fi horror δημιουργίες θα ζήλευαν. 

Κοίτα τώρα τι γίνεται, θέλω να μιλήσω για το σενάριο και των δύο βιβλίων, και να κουβεντιάσω με κάποιον που τα έχει διαβάσει ίσως, αλλά δε θέλω να ρίξω spoilers. Ναι, έχουμε να κάνουμε με παλιά βιβλία, το πιο πρόσφατο είναι ήδη δώδεκα χρονών, αλλά πραγματικά νομίζω ότι κάποιες λεπτομέρειες είναι καλύτερα να τις διαβάσετε και να μη σας τις πει κάποιος. Τι θα πούμε λοιπόν εδώ; Λέω να γράψω λίγο για την ιδέα -ας το πούμε έτσι, και για κάποια πράγματα που εμένα μου έκαναν εντύπωση. 

Πάμε με το Martyr πρώτα. Εδώ έχουμε την πρώτη επαφή της ανθρωπότητας με τα Markers και τα necromorphs. Δε λέω τίποτα παραπάνω. Εδώ εκτός από το πολύ καλό lore για την αρχή της εκκλησίας κτλ, η ιστορία νομίζω ότι το πάει καλύτερα απ’ ότι στο Catalyst. Βλέπεις πως λίγο-λίγο οι άνθρωποι που είναι γύρω από το Marker αρχίζουν και τα χάνουν. Επειδή είναι βιβλίο όμως, και μπορούμε να δούμε τις σκέψεις των χαρακτήρων -περισσότερο από ένα game- νομίζω ότι ο συγγραφέας παίζει πολύ καλά με το τι βλέπουν αυτοί που βλέπουν διάφορα όταν είναι κοντά στα Markers. Μπαίνεις στο κεφάλι του κάθε χαρακτήρα. 

Καταλαβαίνεις και ακούς την φωνή της λογικής του, όταν βλέπει μπροστά του οράματα ανθρώπων που έχουν πεθάνει και του λένε ότι του λένε. Καταλαβαίνεις πως αυτοί που επηρεάζονται από τα Markers αρχίζουν και τα χάνουν. Αρχίζουν και κάνουν πράγματα που δε βγάζουν νόημα και στην τελική ή σκοτώνουν ή σκοτώνονται γιατί βλέπουν και ακούνε αυτά που βλέπουν και ακούνε. Ακόμα και τώρα μου έχουν μείνει δύο “σκηνές” από το βιβλίο. Νομίζω ότι η περιγραφή του πως το ζει αυτός που βλέπει αυτό που βλέπει και τι σκέφτεται όταν κάνει αυτά που κάνει, μαζί με την περιγραφή του συγγραφέα για το τι φρικιαστικό κάνει, είναι κάτι που θα θυμάμαι για πολύ καιρό ακόμα. 

Στο Catalyst η ιστορία μας πάει πολλά χρόνια στο μέλλον. Αυτό το βιβλίο είναι πολύ πιο κοντά στα games, και χρονολογικά, αλλά και σαν λογική στης ιστορίας που μας λέει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιον που είναι όπως ο Isaac στα games. Είναι ένας άνθρωπος που τα Markers επηρεάζουν διαφορετικά το μυαλό του απ’ ότι όλων των άλλων. Βλέπουμε την ιστορία αυτού, και του αδελφού του. Και πάλι όμως δε θα πω τίποτα παραπάνω. Για εμένα το Catalyst χάνει λίγο τον τρόμο που έχει το Martyr. Νομίζω ότι η βασική πλοκή του είναι απλά OK, και δεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι που πρέπει να ξέρεις για το lore. Δεν είναι όμως κακό βιβλίο, είναι λίγο κατώτερο του Martyr, και σαν sci-fi horror, αλλά και σαν σημείο στην ιστορία της σειράς του Dead Space.

Κάτι που είναι κοινό και στα δύο βιβλία είναι η έλλειψη δράσης. Σίγουρα έχουν εδώ και εκεί κάποια πράγματα, άλλωστε οι πρωταγωνιστές πρέπει σε κάποια σημεία να περάσουν μέσα από χώρους με necromorphs κτλ. Δεν είναι όμως αυτό το στοιχείο που παίρνουν από τα games τα βιβλία. Η ατμόσφαιρα και το πως λίγο-λίγο όλα πάνε “κατά διαόλου” όσο είσαι κοντά στα Markers είναι κάτι που παίρνουν πολύ περισσότερο σαν δάνειο από τη σειρά Dead Space. Πόσο μάλλον όταν μπλέξουμε στη μέση και τη θρησκεία. Σε οποιαδήποτε θρησκεία όταν μπούμε στο “δρόμο” του, “αυτό είναι έτσι γιατί το λέει αυτό που πιστεύω εγώ, και απλά εσύ δεν το καταλαβαίνεις”, το θέμα ξεφεύγει. 

Γενικώς η σειρά Dead Space έχει μεγάλο κόλλημα με αυτό το θέμα, και εγώ σαν άνθρωπος είναι κάτι που εκτιμώ γιατί το έχω ζήσει σε κουβέντες με άλλους θρησκευόμενους -στην “α” ή “β” θρησκεία- ανθρώπους. Μπορώ να καταλάβω πόσο παλεύουν οι πρωταγωνιστές των βιβλίων αυτών να περάσουν σε κάποιους άλλους χαρακτήρες γύρω τους ότι αυτό που γίνεται δεν είναι λογικό, και το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα οδηγήσει σε κάποιο “παράδεισο”. Κάτι που βέβαια πιάνει πολύ καλά και η σειρά Silent Hill, αλλά αυτό είναι κουβέντα για άλλο κείμενο. 

Και στην τελική ποιο είναι το συμπέρασμα; Η σειρά Dead Space με τα games, τα βιβλία, τα comics, και τις animated ταινίες είναι ένα σύμπαν που σίγουρα έχει πλούσιο lore. Είναι από τα λίγα sci-fi horror σύμπαντα που έχουν κάνει πέρασμα από τόσα πολλά μέσα, αλλά καταφέρνουν -σχεδόν- πάντα να κρατούν μία ατμόσφαιρα, και να περνούν τον κοσμικό τρόμο όπως λίγες σειρές. Με όλα αυτά θέλω ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ και πάλι να παίξω τα Dead Space τώρα. Αυτό το πρώτο ακόμα το έχω εκεί στο “περίμενε” για να πάρω το τελευταίο achievement. Πρέπει να το τερματίσω στο impossible, και πιστέψτε με είναι σχεδόν impossible κάτι τέτοιο! Σκέφτομαι να το πιάσω σε κάποιο livestream, και να είναι κάτι σαν καινούργια σειρά για το κανάλι. “Οι προσπάθειες μου να βγάλω ένα game στη μεγαλύτερη δυσκολία του”, or whatever. Δεν ξέρω, δεν έχω σκεφτεί τον τίτλο. 

Λίγο πριν κλείσω να πω και πάλι ότι το remake του Dead Space είναι ένας τίτλος που δυστυχώς δεν πούλησε και άξιζε να πουλήσει πολύ. Αυτό είναι κάτι που θα έλεγα για όλη τη σειρά, αλλά εκεί έχει κάνει πολλά λάθη η EA σε κάποια κεφάλαιά της. Όσο και αν προσωπικά μου αρέσουν όλα τα Dead Space -για άλλους λόγους το καθένα, καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που δεν τους αρέσει το τρίτο κεφάλαιο και πάντα λένε ότι μετά το πρώτο Dead Space η σειρά έχασε τον χαρακτήρα της. Δείτε τα αν σας αρέσουν τα horror games. Αν δε θέλετε να τα πληρώσετε και έχετε Xbox ή PC, υπάρχει και το Game Pass Ultimate που τα έχει μέσα. Μόλις έμαθα ότι μπορείς και στο PlayStation 5 κάπως να τα παίξεις, αλλά δε γνωρίζω ακριβώς τον τρόπο. 

Αυτά. Πάω πίσω στο Eternal Strands τώρα, γιατί πλέον μέσα στην εβδομάδα δεν έχω χρόνο να παίξω καθόλου και έχει μείνει πίσω το game, και το review του. Καλό Σαββατοκύριακο, καλή εβδομάδα, και τα φιλιά μου!! 😘😗😙😚