Coffee And Games 17.07.2022:
Borderlands 2, λοιπόν! Έφτασε η ώρα. Έβγαλα ό,τι είχα να βγάλω στο πρώτο και πήγα κατευθείαν στο δεύτερο. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ακόμα έχει ένα DLC του πρώτου που δεν τελείωσα. Είναι όμως αρένα μάχες που δεν έχουν να κάνουν και πολύ με το κεντρικό σενάριο.
Το πρώτο Borderlands έχει τέσσερα DLCs. Τα τρία είναι ιστορία που πάνε παρακάτω τον κόσμο, και σε ένα από αυτά και την βασική πλοκή κάπως. Το δεύτερο, κατα σειρά, όμως είναι απλά τρεις -νομίζω- μεγάλες αρένες. Βαριέμαι αυτού του τύπου τα DLCs. Αν δεν αλλάζει λίγο το σκηνικό, αν δεν μου δίνεις την εντύπωση ότι προχωράω κάπως, βαριέμαι μετά από κάποια φάση.
Έχουμε και αυτό που παίζει με τα XPs σε αυτό το DLC. Αν κατάλαβα καλά, παίρνεις τα XP σου όταν τελειώσει το “πανηγύρι”. OK, βγάζει νόημα αυτό. Το κακό είναι ότι μιλάμε για seasons που μπορεί να πάρουν και μιάμιση ή και δύο ώρες. Οπότε εσύ σαν παίκτης παίζεις μία και δύο ώρες χωρίς να έχεις κάποια άμεση ανταμοιβή. Ναι, σου δίνει κάποια όπλα σαν loot ενδιάμεσα. Συνήθως, ή τουλάχιστον αυτά που μου έδωσε εμένα, ήταν “χρέπια” σε σχέση με αυτά που είχα ήδη. Έτσι ήταν σαν να μην έπαιρνα τίποτα για την προσπάθεια μου.
Μετά έχουμε και το τι συμβαίνει όταν χάνεις. Εκεί είναι που φαίνεται πολύ καθαρά ότι το συγκεκριμένο DLC έχει φτιαχτεί για multiplayer. Όταν χάσει όλη η ομάδα παίρνει “πέναλτι” και γυρνάει ένα wave πίσω. Στην περίπτωση μου αυτό σημαίνει όταν χάσω εγώ, καθώς παίζω μόνος μου. Για να δώσω να καταλάβει κάποιος, δεν μιλάμε για ένα section μόνο.
Η κάθε αρένα έχει 5 waves, όπως τα λέει το game. Αυτά έχουν 5 rounds το καθένα, με το τελευταίο να είναι πάντα ένα boss. Αν εγώ χάσω στο 3ο round του 4ου wave πχ. δεν θα πάω πίσω σε αυτό ή στην αρχή του 4ου wave… Το game θα με πάει στην αρχή του 3ου wave. Αν θέλετε ένα παράδειγμα μπορείτε να δείτε το τελευταίο livestream που έκανα με τον τίτλο. Εκεί προσπάθησα να βγάλω τουλάχιστον τη μία αρένα από τις τρεις που θέλει η βασική αποστολή.
Είναι αρκετά μα**κία για εμένα, σαν single player gamer, να με βάζεις να ΠΡΕΠΕΙ να βρω ομάδα, “γιατί έτσι βγαίνει αυτό”. Δεν μου αρέσει, πόσο μάλλον όταν νιώθω ότι χάνω την ώρα μου σε κάτι. Όταν έχω άλλα 200 games να με περιμένουν -πραγματικός αριθμός, όχι παπάτζες. Και τέλος, όταν όλο αυτό γίνεται livestream που πρέπει και λίγο να διαδεσκάζω με το game και όχι να το κάνω αγγαρεία.
Οπότε με αυτά κι αυτά, αντίο Borderlands, καλησπέρα Borderlands 2! Για κάποιο λόγο είχα και ένα save κάπου από αυτό… Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πως. Έγινε διαγραφή όμως και έπιασα καινούργιο χαρακτήρα για να τον δούμε από την αρχή στα streams.
Εδώ να αναφέρω για τον αριθμό που είπα παραπάνω. Τις προάλλες κάτι με έπιασε και είπα να βάλω πέντε πράγματα στη σειρά. Έτσι για να γνωρίζω έναν αριθμό και να τρελαίνομαι λίγο παραπάνω από το άγχος, είπα να φτιάξω μία λίστα με όλα τα games που έχω και θέλω να παίξω κάποια στιγμή, τουλάχιστον μία φορά. Σε αυτή έβαλα games ακόμα και από το Game Pass, αν κι εκεί δεν είναι δικοί μου οι τίτλοι. Έγραψα πλατφόρμες, αν θέλω να τα δω μία φορά ή παραπάνω και τέλος αν μπορώ, και υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον, να τα παίξω και σε livestreams.
Ε, μετά τον τερματισμό του πρώτου Borderlands, που ήταν στην λίστα, μετράμε 248 games! Μέσα σε αυτά όμως είναι και κάποιοι τίτλοι που θα κυκλοφορήσουν φέτος και δεν τους έχω στα χέρια μου. Είναι πολλά! Θέλουμε πέντε ζωές και τίποτα άλλο να μην κάναμε. Οπότε νομίζω ότι είναι λίγο βλακεία να κολλάω σε έναν τίτλο που πιστεύω ότι μου τα έχει δώσει όλα, έχω βγάλει τουλάχιστον το βασικό campaign -γιατί “έχουμε” και ένα OCD, και το κομμάτι από αυτόν που δεν έχω τερματίσει είναι ένα DLC φτιαγμένο απλά για να περνάει η ώρα. Έτσι, Borderlands 2 it is!
Σήμερα η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάποιο θέμα στο κεφάλι μου να μιλήσω γι’ αυτό και αυτή η μεγάλη αναφορά στον τίτλο της φωτογραφίας. Έχω όμως κάποια πραγματάκια που σκέφτομαι κάποιο καιρό τώρα και επί της ευκαιρίας του ότι δεν υπάρχει θέμα λέω να τα γράψω να φύγουν από το κεφάλι μου.
Νομίζω ότι έχω πιάσει ένα concept για τα livestreams που μου αρέσει πολύ και θα ήθελα να το συνεχίσω έτσι. Αυτό έχει να κάνει με τις σειρές. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι στο κανάλι στο YouTube υπάρχουν όλα τα Resident Evil, που μπορούσα να παίξω σε Xbox One/Series X, υπάρχουν όλα Halo, όλα τα Gears of War, ότι έχει να κάνει με τον κόσμο του Alan Wake -με το Control μέσα δηλαδή- κ.α. Τώρα με το Borderlands σκέφτηκα να κάνω το ίδιο, τουλάχιστον για τους τίτλους που έχω.
Έτσι, μου πέρασε η ιδέα να κάτσει αυτό το concept γενικά στο κανάλι. Μόνο σειρές από games, με κάποια ίσως μεγάλα ονόματα που θα βγαίνουν ενδιάμεσα για τη φάση, μιας που θα έχω αγοράσει το εκάστοτε game. Δεν ξέρω αν είναι τόσο καλή ιδέα, πάντως -με το προαναφερθέν OCD- μου αρέσει να τα βλέπω όλα από μία σειρά και με τη σειρά που κυκλοφόρησαν. Επίσης, αυτή τη στιγμή έχω κάποιες σειρές που έχω όλους -ή τους περισσότερους- τίτλους εξ αυτών στην κατοχή μου και θα μου άρεσε να τους δω. Άλλους για πρώτη φορά, άλλους για μία ακόμα φορά.
Οπότε πάμε με αυτό το “σχέδιο” προς το παρόν και βλέπουμε. Με τη σειρά Borderlands θα γεμίσει το καλοκαίρι και αρκετό από το φθινόπωρο, παράπονο δεν έχω.
Τελευταίο, άκυρο, θέμα είναι η καινούργια σειρά του Netflix με την ονομασία Resident Evil. Γι’ αυτό το θέμα θα είμαι πιο αναλυτικός την επόμενη εβδομάδα που θα έχω την έχω δει όλη, μάλλον. Ή όποτε την δω όλη, τέλος πάντων. Αν και μπαίνω με θετική σκέψη νομίζω ότι το “πρώτο γκολ” για την ομάδα εναντίον της σειράς έχει μπει πριν ακόμα αρχίσει ο αγώνας! Θα πιάσω όμως το σκεπτικό μου από την αρχή για να βγάλει λίγο νόημα η κουβέντα μας.
Η πρώτη σκέψη που μου περνάει από το μυαλό -που μπορεί κάλλιστα να είναι και λάθος βέβαια- είναι ότι, ό,τι μεταφορά γίνεται από κάτι είναι για το “fan service” του πράγματος. Δηλαδή μου κάνει πολύ δύσκολο ο στόχος της ταινίας Mortal Kombat του 2021 να μην ήταν οι φανατικοί του videogame. Και αυτό πάει όπου άλλου μπορεί να “κολλήσει”, βλέπε μεταφορές βιβλίων, μεταφορές comics κτλ.
Σε αυτή την τελευταία βέβαια έχει ξεφύγει το πράγμα λίγο οπότε ο στόχος των παραγωγών αυτών δεν είναι μόνο το κοινό που διαβάζει comics αλλά το βασικό κοινό -που σίγουρα θα πάει σινεμά- είναι κατά 90% αυτοί που διαβάζουν comics. Οπότε όταν φτιάχνεις μία ταινία σαν κι αυτές -αν και όπως είναι λογικό βλέπεις να πιάσεις τους περισσότερους- ο στόχος σου πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι αυτοί που είναι ήδη fans αυτού που πας να μεταφέρεις σε άλλη μορφή.
Το δύσκολο μέρος με τη μεταφορά των videogames είναι το ότι από αυτή λείπει ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό του μέσου, η αλληλεπίδραση. Έχω γράψει ένα λίγο πιο αναλυτικό G&C παλία που μιλούσα γι’ αυτό το θέμα, δε θα το αναλήσω εδώ παραπάνω. Αφού όμως φεύγει αυτή η πολύ βασική λειτουργία, η επόμενη για μένα είναι το σενάριο και οι χαρακτήρες.
Για να με κάνεις εμένα να χαρώ λίγο παραπάνω, ίσως θα πρέπει να μου δώσεις τον εκάστοτε πρωταγωνιστή που ξέρω, να κάνει τα ίδια ή παρόμοια πράγματα που ξέρω ότι κάνει. Κάπου εκεί χώσε και τέσσερις-πέντε ιδέες για να πιάσεις και το άλλο κοινό που θες.
Με αυτά στο μυαλό, έχω αρχίσει και ξενερώνω όλο και πιο πολύ με τις μεταφορές -από κάποιο μέσο γενικά αλλά από τα videogames ειδικά- που αλλάζουν πολλά πράγματα από αυτά που ξέρουμε και αγαπάμε “για να δούμε μία νέα ιστορία στον κόσμο του τάδε game” ή “μία διαφορετική ματιά σε αυτά που ξέρουμε από το άλλο game”. Εγώ προσωπικά πλέον δεν θέλω τίποτα από τα δύο. Αν θες να μεταφέρεις ένα game κάπου, κάνε κάτι που με ηθοποιούς με μέχρι τώρα το έχουμε δει φτιαγμένο μόνο από γραφικά και πολύγωνα. Αυτό είναι κατά την άποψη μου η μεταφορά κάποιου game σε σειρά ή ταινία.
Γιατί, όπως έχω ξαναπεί σε κάποιο άλλο κείμενο, αν θες να κάνεις κάτι παρόμοιο ή στην ίδια ιδέα με το εκάστοτε game, κάνε μία δική σου ιστορία και έναν δικό σου κόσμο. Μπορείς να τη βγάλεις όπως θες, μπορείς να παίξεις με όποιον πρωταγωνιστή θες, μπορείς να πεις ότι θες μέσα σε αυτή. Και στην τελική μπορεί να είναι 1000 φορές καλύτερη από το υλικό που πήρες έμπνευση και να κάνεις δικό σου franchise. Οπότε γιατί όχι;
Ε, ξέρουμε όλοι γιατί όχι. Ακόμα και εγώ που το κράζω αυτό, να, τώρα βλέπω μία σειρά -που μου είναι αδιάφορη στο 1ο και στο 2ο επεισόδιο- απλά και μόνο γιατί τη λένε “Resident Evil”. Ακόμα και αν υπάρχουν -και στο ίδιο το Netflix- άλλες σειρές με zombies και τέρατα που είναι πολύ καλύτερες.
Σε αυτό το τελευταίο όμως δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Μπορεί στην τελική και η Resident Evil σειρά να είναι πολύ καλή γι’ αυτό που θέλει να κάνει. Απλά δεν είναι καλή σαν Resident Evil… Αλλά και πάλι μπορεί να κάνω λάθος. Πιο πολλά την επόμενη εβδομάδα.
Αυτά τα λίγα και μπερδεμένα κι αυτή την Κυριακή. Καλή συνέχεια και καλή εβδομάδα!
Τα φιλία μου!! 😘😗😙😚
