Coffee And Games 19.02.2023:
Βρε, τι να γράψουμε σήμερα; Δεν είχα θέμα μίας και ο χρόνος για ακόμα μία φορά είναι περιορισμένος. Δυστυχώς, δεν είδα κάτι άλλο μέσα στην εβδομάδα εκτός του Hogwarts Legacy. Και αυτό με τη “δικαιολογία” ότι το κάνω για τα streams. Δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω όμως γιατί έχω ακόμα αρκετό “ψωμί” μπροστά μου.
Α! Όχι, ίσως και να λέω μα**κίες. Έβγαλα ένα game την περασμένη Κυριακή… Ή τη Δευτέρα, δε θυμάμαι τώρα να πω την αλήθεια. Το High on Life, και άρχισα το Hi-Fi Rush. Αυτά και τα δύο μπαίνουν στην κατηγορία, “games που παίζω για την πάρτη μου”. Αυτοί είναι οι τίτλοι που όποτε έχω χρόνο παίζω γιατί θέλω να τους δω μία φορά – τουλάχιστον – και όχι στα streams.
Ας μιλήσουμε λίγο γι’ αυτά, λοιπόν. Εδώ έχω ένα μικρό πρόβλημα γιατί δε θυμάμαι αν έχω γράψει γι’ αυτά! Νομίζω ότι δεν έχω γράψει, μιας και τα έβγαλα την περασμένη εβδομάδα. Μάλλον… 😅😅 Έχω πει κάποια πράγματα για τους τίτλους αυτούς στα streams και τώρα είμαι λίγο μπερδεμένος με το τι και πως. Δεν πειράζει, αν τα έχω ξαναγράψει στο blog ζητώ ταπεινά συγνώμη για το χάσιμο χρόνου σας. Τουλάχιστον, θα είναι γρήγορο.
Το High on Life, ήταν καλό. Πέφτει όμως στην ίδια κατηγορία με το Hogwarts Legacy θα μπορούσα να πω. Το High on Life είναι δημιουργημένο από έναν από τους δημιουργούς του Rick and Morty. Το χιούμορ είναι το “άλφα και ο ωμέγα” του τίτλου. Το πρόβλημα έρχεται αν δε σου αρέσει το χιούμορ του Rick and Morty. Αν δε γελάς με αυτή τη σειρά, σίγουρα δε θα γελάσεις και εδώ. Και το κακό για εσένα είναι ότι το game δε σταματά να μιλάει και να κάνει αστεία.
Κάποιοι reviews το έχουν γράψει αυτό σαν αρνητικό και το καταλαβαίνω. Δηλαδή, οι χαρακτήρες μιλάνε πολύ σε αυτό το παιχνίδι. Αλλά όταν λέμε “πολύ”, εννοούμε πραγματικά ΠΟΛΥ. Ας πούμε όμως ότι όλα καλά με αυτό και σου αρέσει, τι έχει να δώσει σαν “game” αυτό το game; Εμένα μου άρεσαν οι μηχανισμοί. Για πρώτο τίτλο σε μία σειρά – που ακόμα βέβαια δεν ξέρουμε αν θα γίνει σειρά – το πάει καλά. Ωραίο σενάριο – πάντα αν σου αρέσει αυτό που ανέφερα παραπάνω – και καλό gameplay. Όχι τέλειο, αλλά καλό γι’ αυτό που θέλει να κάνει.
Προσωπικά μου άρεσε ότι μέσω της απλότητάς του σου δίνει να καταλάβεις, και πως πρέπει να χρησιμοποιείς τα όπλα που σου δίνει, αλλά και πως τα όπλα είναι και λίγο επιλογής. Με αυτό θέλω να πω ότι ναι μεν υπάρχουν εχθροί που θέλουν συγκεκριμένα όπλα για να πεθάνουν αλλά από την άλλη είναι και άλλοι που σε αφήνουν να πράξεις όπως σου αρέσει. Αυτή η επιλογή μου άρεσε.
Τέλος, το άλλο πολύ καλό είναι τα boss battles. Ok, δεν είναι Elden Ring ή κάτι, αλλά έχει αρκετά bosses, με διαφορετική αντιμετώπιση το καθένα. Και μου πέρασε κάποια “Zelda vibes”, στο ότι συνήθως ο πιο σωστός τρόπος για να σκοτώσεις το “τάδε boss” είναι με κάποιο όπλο που πήρες λίγο πιο πριν. Έτσι, το game σου “μαθαίνει” και πως να δουλεύεις το όπλο. Αυτό για το Zelda δεν ξέρω αν είναι έτσι 100%, αλλά αυτό θυμάμαι από το Wing Waker που είχα παίξει.
Μετά έχουμε το Hi-Fi Rush που μου κάνει αρκετά καλό. Είμαι αρχή ακόμα, έχω βγάλει δύο bosses. Είναι όμως ωραίο, παίζεται ευχάριστα και σε κάνει να αγαπήσεις τους χαρακτήρες του/να θες να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Θα μιλήσω γι’ αυτό πιο σίγουρα όταν το βγάλω όμως. Δηλαδή, σε τρεις μήνες ίσως! 😅😅 Τόσο μου πήρε να βγάλω το High on Life.
Και τώρα ερχόμαστε στο “για τι να γράψω σήμερα;” σημείο του κειμένου. Ιδέες έχω πολλές. Η λίστα όλο και μεγαλώνει. Επειδή, δεν υπάρχει κάτι που να με καίει να μιλήσω γι’ αυτό στην επικαιρότητα των videogames, έπιασα τη “κάβα” μου. Η ιδέα εδώ είναι ίδια όπως και στο κείμενο για τα Psychonauts. Τους μήνες που δεν έγραφα έπαιξα ένα game που μου έκανε πολύ μεγάλη θετική εντύπωση.
Για του λόγου το αληθές, δεν ήταν ένα αλλά δύο. Νομίζω με ξέρετε μέχρι τώρα. Όταν έχω μία σειρά, όσο παλιό και αν είναι το πρώτο μέρος αν δεν το έχω δει, προσπαθώ να το δω. Το “κεντρικό” κείμενο σήμερα έχει να κάνει τη σειρά Alice του American McGee.
Έψαχνα να δω πως μπορώ να παίξω το πρώτο game και με χαρά μου είδα ότι μέσα στο δεύτερο έχουν ολόκληρο το πρώτο. Έτσι, το έπιασα από εκεί. Το πρώτο είναι πολύ παλιό. Όπως βλέπω τώρα από το Wiki – ε, δε θα πω ψέματα ότι το θυμόμουν – είναι του 2000. Αυτό σημαίνει αρκετά κακά πραγματάκια εδώ και εκεί με διάφορα. Έχουμε τα γραφικά – όπως περιμένουμε όλοι – αλλά δεν είναι το μόνο κακό. Υπάρχει το θεματάκι με τον χειρισμό και την κάμερα. Όπως σχεδόν σε όλα τα 3D games του τότε, έτσι και εδώ ο δημιουργός δεν έχει βρει 100% το μοντέλο που να του δουλεύει πάντα καλά. Δεν πειράζει πολύ όμως, ήξερα που πάω.
Βλέποντας απλά το εξώφυλλο του τίτλου καταλαβαίνεις ότι τα θέματα που θα καταπιαστεί – αυτό αλλά και η σειρά αργότερα – μόνο ευχάριστα δεν είναι. Η Alice στο κόσμο αυτόν δεν είναι ένα κορίτσι που έχει περάσει/περνάει καλά στη ζωή της. Δεν μπορώ να πω για τα νοήματα πίσω από τη βασική επιρροή του game – που φαντάζομαι όλοι καταλαβαίνουμε ποια είναι – γιατί δεν έχω διαβάσει ούτε το βιβλίο, ούτε το έχω ψάξει ποτέ. Ότι έχω δει από την “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων” είναι ότι μας έχει δώσει η Disney. Και από αυτό καταλαβαίνω ότι μάλλον έχω γνωρίσει μόνο τη “μαγική και όμορφη πλευρά” του πράγματος. Οπότε δεν μπορώ να πω αν και στη βασική κλασσική ιστορία τα νοήματα από πίσω είναι άλλα.
Εδώ βλέπουμε ότι η Alice είναι ένα κορίτσι που είναι σε κάποιο άσυλο για ψυχικές ασθένειες. Ο λόγος είναι πως όλη η οικογένεια της έχει πεθάνει σε κάποιο ατύχημα από φωτιά που ξέσπασε στο σπίτι τους. Spoiler Alert, ο τίτλος μας δίνει να καταλάβουμε ότι η Alice είναι υπαίτια γι’ αυτό.
Η ηρωίδα πηγαίνει σε έναν άλλον “Κόσμο των Θαυμάτων”, και μέσω αυτού ο δημιουργός θέλει να μας περάσει τη μάχη που έχει το κορίτσι στο μυαλό του. Ένα μυαλό που είναι γεμάτο με σκοτεινές σκέψεις αλλά “παλεύει” να βγει “καθαρό” και να αφήσει την Alice να ζήσει αυτή την παιδική ηλικία, που η φωτιά και ο χαμός τον δικών της, της πήραν μακριά. Ο δημιουργός έχει “παίξει” πραγματικά πολύ καλά με την ψυχική ασθένεια της ηρωίδας του, και έχει μεταφέρει όμορφα την “ένωση” αυτής με τους κλασσικούς ήρωες του παραμυθιού.
Spoiler Alert, στην τελική τα καταφέρνει. Σώζει τη Wonderland από τους εφιάλτες της και φεύγει από το άσυλο. Εμείς δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς αν η Alice έχει γίνει 100% καλά ή όχι, αλλά βλέπουμε ένα χαρούμενο κορίτσι να κρατάει τη βαλίτσα της και να βγαίνει από το άσυλο.
Αν θες να παίξεις το πρώτο game σήμερα, θα το κάνεις καθαρά για ιστορικούς λόγους. Θα το παίξεις για εσένα, για να δεις από που ξεκίνησε αυτή η σειρά. Τα γεγονότα του μπορείς να τα δεις σε ένα μικρό βίντεο μέσα στο δεύτερο. Πολύ καλό είναι να το κάνεις αυτό σίγουρα, αλλά το δεύτερο στέκεται και μόνο του σαν τίτλος. Καλό είναι να ξέρεις τι έγινε με την Alice αλλά δεν είναι δεδομένο για να περάσεις καλά με το επόμενο.
Αυτό είναι το game που με έκανε να “τρελαθώ” και εγώ με τη σειρά. Όπως και το Psychonauts 2, το Alice: Madness Returns είναι από τα sequels σε αυτή τη βιομηχανία που είναι Sequel – με το “S” κεφαλαίο. Δεν μπορώ να θυμηθώ ένα πράγμα που να μην πήρε από το πρώτο και να μην το έκανε καλύτερα. Και όπως κάθε καλό Sequel, βάζει ακόμα πιο πολλά πράγματα στη συνταγή του τίτλου.
Στα του gameplay, έχουμε πολλά παραπάνω να κάνουμε, με πολλούς παραπάνω τρόπους. Σχεδόν, όλα γίνονται καλά και σωστά. Δεν έχω – ή καλύτερα δε θυμάμαι να έχω – κανένα παράπονο εκεί. Η ιστορία και τα νοήματα πίσω απ’ αυτή είναι όμως που κλέβουν την παράσταση.
Όπως είναι φυσικό η Alice δεν είναι εντελώς καλά. Βασικά, δε γνωρίζω πως ένας άνθρωπος θα μπορούσε να είναι “εντελώς καλά” μετά από τα γεγονότα που έχει ζήσει η Alice. Προσπαθεί όμως, και προσπαθεί πολύ. Εδώ έρχεται μία καινούργια απειλή για τον “κόσμο της”. Η αλήθεια για τον θάνατο της οικογένειάς της δεν είναι αυτή που ξέρει. Πληροφορίες έρχονται να τις δείξουν τι έγινε εκείνη τη νύχτα. Για ακόμα μία φορά η πραγματικότητα της Alice αλλάζει και η Wonderland την έχει ανάγκη.
Τα θέματα που καταπιάνεται το δεύτερο game είναι πολλά. Όταν τα Psychonauts “έπαιξαν” με αυτά με χιούμορ εδώ και εκεί, το Alice: Mandess Returns τα βλέπει από μία “πιο πραγματική” και σκοτεινή ματιά αν θέλετε. Και τα θέματα αυτά είναι πολύ δύσκολα για να δουλέψεις μαζί τους. Μιλάμε για παιδική κακοποίηση, βιασμούς, παιδική πορνεία, και ένα Λονδίνο που όλοι θα σε εκμεταλλευτούν όσο μπορούν και θέλουν. Ακόμα και αν μιλάμε για τις “φιγούρες” που στο κοινωνικό στερέωμα της πόλης έχουν το πρόσωπο του καλού και βοηθητικού ανθρώπου.
Δεν ξέρω πως αλλιώς να γράψω για το σενάριο χωρίς να προβώ σε spoilers. Παρακάτω κάτι θα πω για το τέλος αλλά και πάλι δεν είναι αυτό που μετράει. Όπως και στον πρώτο τίτλο, περισσότερο ενδιαφέρον έχει το ταξίδι αυτού του κοριτσιού και λιγότερο ο προορισμός. Πρώτα όμως θα πω για αυτά που μου πέρασαν εμένα αυτά τα games. Ναι, πιστεύω ότι είναι ακόμα ένας τίτλος που τον λες “Τέχνη”, είναι ακόμα ένας τίτλος που μπορεί δύο άνθρωποι να δούν άλλα πράγματα όταν τον παίξουν.
Εμένα το πρώτο μου έδωσε να καταλάβω ότι πρέπει να παλέψεις με τα “θέματά σου”. Όταν το βάλεις κάτω, θα δεις ότι μπορείς να τα φτιάξεις όλα, τουλάχιστον μέσα στο κεφάλι σου. Μπορείς να δεις τι πάει “λάθος” εκεί, να το παλέψεις και τέλος να ηρεμήσεις από τους “δαίμονές” σου.
Το δεύτερο μου βγάζει ακριβώς το αντίθετο, αν μπορώ να το πω έτσι. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το παρελθόν σου. Ούτε να “ζεις” σε μία φανταστική εκδοχή του, για να τα έχεις καλά με το κεφάλι σου. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις, να δεις την αλήθεια, να την αποδεχτείς, και τελικά να αποδεχτείς αυτό που είσαι. Με αυτό το τελευταίο να μη σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό που είσαι είναι και ένας “καλός άνθρωπος”. Πάμε λίγο στα spoilers για σου να δώσω να καταλάβεις Τάκη μου.
Spoiler Alert, στο τέλος η Alice σκοτώνει τον πραγματικό υπαίτιο του θανάτου της οικογένειάς της, της δίκης της εκμετάλλευσης και όλων των κακών που τη βρήκαν σε μία τόσο μικρή και τρυφερή ηλικία. Επίσης, μαθαίνει και τους λόγους που έγινε αυτό. Η Alice αποδέχεται ότι είναι “τρελή” και δεν τη νοιάζει. Παίρνει την εκδίκησή της και στο τέλος βλέπει μπροστά της μία εκδοχή του Λονδίνου που έχει ντυθεί με πράγματα από τη Wonderland. Αυτό το τελευταίο μου δίνει να καταλάβω ότι ο δημιουργός ήθελε να μας πει πως η ηρωίδα του ξέρει πλέον ότι δεν υπάρχει “γιατρειά” για την ίδια και δεν την ενδιαφέρει να γίνει καλά.
Όλα αυτά μέσα από τη δική μου ματιά. Μπορεί κάποιος άλλος να το δει διαφορετικά, και δε θα πω όχι. Αυτή είναι η μαγεία της Τέχνης στην τελική. Γνωρίζω ότι ο McGee έχει δώσει στοιχεία για το τι θέλει να περάσει μέσα από τα games του, και τα έχω δει/διαβάσει/ακούσει. Αν σε κάποια από αυτά που λέω εδώ διαφέρουμε, δε με ενδιαφέρει και πολύ να σου πω την αλήθεια μου. Εγώ έτσι το ένιωσα το game, αυτό θυμάμαι, αυτό αγάπησα. Πιστεύω είναι από τα πράγματα που έχουν ξεφύγει πλέον από τα χέρια του δημιουργού και ό,τι και αν ήθελε να περάσει αυτός όταν το έφτιαχνε, ο καθένας μπορεί να καταλάβει κάτι – από λίγο έως πολύ – διαφορετικό στο τέλος.
Η τελική “ετυμηγορία μου” είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία σειρά από δύο games που είναι από αυτά που λέμε “χαμένα διαμάντια”. Ο McGee είχε ιδέες και κάποιο demo – νομίζω – για το κλείσιμο της σειράς, με την ονομασία του Alice: Asylum. Το κακό είναι ότι επειδή η σειρά δεν τα πήγε πολύ καλά δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Νομίζω είναι λίγο δύσκολο για την EA να βάλει το χέρι στην τσέπη. Α! Ναι, δεν ανέφερα ότι τα δικαιώματα του IP είναι τώρα στην EA.
Ο McGee το προσπαθεί πάντως. Λίγο παραπάνω από απλά “το προσπαθεί”. Έχει κάνει ένα Parteon που μαζεύει χρήματα για το project και φαίνεται ότι όλα πάνε καλά εκεί. Βέβαια, τα χρόνια περνούν, αλλά όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να βγει ένας κάλος τίτλος από κάποιο indie studio που πρέπει να πληρώσει και την EA για κάποια δικαιώματα. Φαίνεται όμως ότι το project πάει. Δύσκολα μεν, αλλά πάει. Ο στόχος τώρα είναι να βγει μέσα στο 2026 – αν κατάλαβα καλά, για Xbox Series X/S, PlayStation 5 και PCs. Για να δούμε. Μακάρι…
Θέλω πολύ να δω με τι θα καταπιαστεί σαν concept. Το πρώτο είχε τη μάχη με τους “δαίμονές σου”. Το δεύτερο είχε την αποδοχή του τι είσαι. Για να δούμε το τρίτο.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε τα αγάπησα τα games όσο λίγα. Δεν μπορώ να πω σε κάποιον, “παίξε το πρώτο”, αλλά το δεύτερο είναι κάτι που πρέπει να δείτε κατά τη γνώμη μου. Είναι από αυτούς τους τίτλους που λίγο στεναχωριέσαι που δεν πήραν τη δημοσιότητα που τους έπρεπε. Δυστυχώς, βγήκε μία εποχή που όλοι έκαναν focus στα multiplayer και στα FPS. Δεν πειράζει όμως. Ας βγει το επόμενο και μακάρι να ξαναπάρει φόρα η σειρά.
Όσο περιμένετε γι’ αυτό υπάρχουν και δύο μικρά ταινιάκια κάτω από την ονομασία Alice: Otherlands. Καλά είναι αλλά δε μου έκαναν τόση εντύπωση όπως τα games, όπως είναι φυσικό άλλωστε.
Καιρό είχα να γράψω κάτι τόσο μεγάλο. “Μάλλον” η αγάπη μου για τα games αυτά είναι μεγάλη. Ελπίζω το τρίτο – όταν και αν βγει – να είναι εξίσου καλό. Και ελπίζω με αυτό το κείμενο να έκανα γνωστούς τους τίτλους αυτούς σε δύο ανθρώπους παραπάνω. Πραγματικά αν μπορέσετε κάπου/κάπως/κάποτε δείτε τουλάχιστον τον δεύτερο τίτλο, είναι ένα game που δύσκολα θα ξεχάσετε.
Καλή Κυριακή, καλή εβδομάδα και τα φιλία μου! 😘😗😙😚
ΥΓ. Τόσο τρελαμένος ήμουν με τη σειρά που ξέχασα να μιλήσω για τη φωτογραφία ο μα**κας! Έχουμε μία κίτρινη πανδαισία από ό,τι Cyberpunk 2077 “πράγματα” έχω στο σπίτι! 😍😍😍
