Coffee And Games 21.05.2023:
Ακόμα μία Κυριακή σε μία εβδομάδα που το gaming δεν ήταν και τόσο “πλούσιο” στη ζωή μου. Τουλάχιστον, κάτι είδαμε. Τουλάχιστον κάτι βγάλαμε. Για ακόμα μία φορά η φωτογραφία του άρθρου έχει να κάνει με το θέμα. Πολύ απλά, το μόνο game που είχα το χρόνο να δω λίγο μέσα στην εβδομάδα ήταν και αυτό που έπαιζα στα livestreams, δεν υπήρξε χρόνος για τίποτα άλλο.
Όπως ξέρετε έχω κάποια OCD! Αν και δεν είναι σωστά έτσι γραμμένο, το OCD είναι κάτι που έχεις ή δεν έχεις. Τέλος πάντων. Στην αρχή των streams είχα στο κεφάλι μου να παίζω ότι παίζω και στον ελεύθερό μου χρόνο και το μόνο που να αλλάζει να είναι το κουμπί που βγάζει το τι παίζω στον αέρα. Με τον καιρό έπαιξα κάποια games που ήθελα να έχω όλο το gameplay μου με αυτά σε stream. Μετά ήρθαν οι σειρές. Επειδή το Xbox έκλεινε 20 χρόνια το ‘21 σκέφτηκα να παίξω τα δύο μεγαλύτερα franchise που έχει στην πλειονότητά τους. Έτσι και έκανα, και τώρα μπορείτε να δείτε στο κανάλι το οτιδήποτε υπάρχει από Gears of War και φυσικά Halo. Ίσως κάποιοι διαφωνήσουν αλλά για εμένα αυτά τα δύο είναι τα μεγαλύτερα “ονόματα” από σειρές στο “πράσινο στρατόπεδο”.
Μετά από αυτά, μου ήρθε η ιδέα να κάνω και άλλες σειρές. Resident Evil, Dead Space – αν και αυτά έγιναν λίγο πιο πριν – “Remedy’s Universe” και τα Borderlands. Σε αυτό το τελευταίο χρωστάω ακόμα δύο τίτλους. Μέσα στο καλοκαίρι νομίζω ότι θα πάμε και εκεί. Για κάποιο λόγο όμως ήθελα να δω τα games της Supermassive Games. Πάντα μου αρέσουν οι horror τίτλοι, και δεν έχω κανένα πρόβλημα με games όπως αυτά της Telltale Games. Τα παιδιά της Supermassive κάνουν την ένωση αυτών των δύο και μας δίνουν “ταινίες” τρόμου που παίζεις μέσα σε αυτές. Σε αυτά τα “games” μπορείς να διαλέξεις τι θα αλλάξει στο σενάριο με τις επιλογές σου.
Να αναφέρω ότι ίσως έχουμε λίγο παραπάνω αλλαγές απ’ ότι στα games της Telltale αλλά όχι τόσες πολλές που να αλλάζουν τα πάντα στο τέλος όπως σε κάποιους από τους τίτλους της Quantic Dream. Παρόλα αυτά, οι επιλογές σου σίγουρα θα σώσουν ή θα σκοτώσουν κάποιους χαρακτήρες. Όπως σε όλα τα games της κατηγορίας, αυτό δε θα είναι και πολύ ξεκάθαρο για εσένα. Δε θα υπάρξει κάποια επιλογή που θα σου δώσει να καταλάβεις ότι από αυτή θα αλλάξει το μέλλον του “τάδε” χαρακτήρα. Συνήθως όμως, θα το πιάσεις δύο δευτερόλεπτα μετά ότι έκανες τη μ**ακία και τώρα αυτός ο “τάδε” χαρακτήρας θα πεθάνει τελικά!
Έχοντας βγάλει τα δύο πρώτα επεισόδια της πρώτης season της The Dark Pictures Anthology σειράς, το μόνο που έχω να πω είναι ότι σίγουρα το studio εξελίσσεται σε αυτό που κάνει. Ναι μεν η φόρμουλα είναι η ίδια, άλλα τίτλο με τον τίτλο βάζουν ακόμα πιο πολλά πράγματα σαν gameplay. Αυτό από τη μία είναι καλό, μιας και μιλάμε για videogames και όχι για ταινίες. Από την άλλη όμως είναι κάτι που κάνει το “ποιος θα ζήσει και ποιος όχι” λίγο πιο δύσκολο για εσένα. Γιατί πολύ απλά, αν έχεις περισσότερα πράγματα να κάνεις, αυτομάτως αυτό σημαίνει ότι έχεις και περισσότερες ευκαιρίες να σκοτώσεις κάποιον από τους χαρακτήρες που χειρίζεσαι.
Προσωπικά όμως, μόνο ως καλό παίρνω το ότι βάζουν και άλλα πράγματα μέσα στο gameplay. Γιατί γενικά νομίζω ότι την περισσότερη ώρα θα την περάσετε να βλέπετε cutscenes παρά να παίζετε. Βέβαια, εκεί είναι και το ζουμί του τίτλου, γιατί αυτές οι cutscenes αλλάζουν δραματικά αν κάνετε άλλες επιλογές. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι μπορεί να χάσεις το οποιοδήποτε χαρακτήρα με κάτι που έκανες, αλλάζει την επόμενη cutscene γιατί αυτή τη φορά αυτός ο χαρακτήρας δε θα είναι μέσα σε αυτή.
Για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν είναι και τόσο μεγάλη η ελευθερία που έχουμε στα χέρια μας. Το καταλαβαίνω αυτό. Δε γίνεται να φτιάξεις κάθε πιθανό μονοπάτι, για κάθε πιθανή επιλογή του παίχτη σου. Δεν το λέω γι’ αυτόν τον λόγο όμως. Υπάρχουν χαρακτήρες που θα είναι εκεί απλά και μόνο γιατί το game δε σου έχει δώσει ακόμα την επιλογή που θα αλλάξει την τύχη τους. Δεν το γράφω με κακό τόνο αυτό. Είπαμε είναι αδύνατο να προβλέψεις τα πάντα που θα κάνει ο παίχτης σου.
Αυτό το σημείο ήταν πολύ πιο φανερό – τουλάχιστον – στο πρώτο The Walking Dead της Telltale. Εκεί υπήρχε μία σεναριακή επιλογή που αν δεν την έκανες θα έπρεπε να μη βγει το τέλος του τίτλου. Και μαντέψτε, εγώ δεν την έκανα. Και αυτό που έγινε στο τέλος μου έδωσε να καταλάβω ότι κάτι πήγε λίγο στραβά στο σενάριο του game. Στη Supermassive έχουν καταφέρει να το κρύψουν καλά αυτό, αν και πάλι για εμένα φαίνεται απλά και μόνο γιατί δεν έχεις την ελευθερία που θα ίσως θα ήθελες να έχεις. Και πάλι, δεν το λέω ως κάτι κακό αυτό, απλά το λέω.
Επίτηδες προσπαθώ να περιγράψω το τι γίνεται στον τίτλο σαν game και όχι να μπω στα πολύ βαθιά του. Ένα μεγάλο ποσοστό της χαράς του να παίζεις αυτά τα games είναι το σενάριο. Αν κάποιος σου πει τι γίνεται τελικά, ίσως να χάσεις κάτι. Και πάλι, με τις επιλογές σου αυτό μπορεί να αλλάξει, αλλά η βασική ιδέα από πίσω θα μείνει η ίδια. Το υπόλοιπο ποσοστό της χαράς είναι αυτές οι επιλογές. Θέλεις να δεις τι θα γινόταν αν στα επόμενα cutscenes ο χαρακτήρας που έχασες ήταν εκεί.
Στην τελική, θέλεις να πάρεις και το καλύτερο τέλος/happy end. Όσο το δυνατόν καλύτερο “happy end” έχουν βάλει μέσα. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει κάποιο happy end που να είναι 100% “happy”! Μπορώ να το δω αυτό στο ίντερνετ αλλά δε θέλω. Έτσι έκανα και με τους τίτλους της Telltale ή της Quantic Dream. Πρώτον, το βλέπω ως κάτι που επειδή το επέλεξα, θα πρέπει “να ζήσω” και με αυτό. Δεύτερον, φοβάμαι ότι τα spoilers και το πως να το κάνεις αυτό το “καλό” τέλος θα είναι ΠΑΝΤΟΥ αν ψάξω για κάτι τέτοιο. Γενικά, σαν παίχτης θα ήθελα να το ψάξω μόνος και να δω με τις επιλογές μου πως θα μπορούσα να πάρω το καλό τέλος.
Πάμε τώρα στα δύο που έχω βγάλει, για να πούμε δύο λόγια χωρίς spoilers. Το Man of Medan δυστυχώς δε μου άρεσε. Για κάποιο λόγο κατάλαβα το plot twist από την πρώτη ώρα του τίτλου και αυτό μου γ**ησε όλη την εμπειρία μετά. Γιατί οι περισσότερες επιλογές μου έγιναν με βάση αυτό που κατάλαβα και έτσι δεν είχα και πολύ άγχος για το ποιος θα ζήσει ή όχι. Όπως είπα παραπάνω οι επιλογές για τη ζωή κάποιου δεν είναι και τόσο ξεκάθαρες. Αν όμως καταλάβεις το plot twist κάποια πράγματα βγάζουν παραπάνω νόημα. Και δυστυχώς μετά από αυτό χάνεις και λίγο το άγχος.
Στο Little Hope ευτυχώς αυτό δεν υπάρξει. Εντάξει, ίσως όταν δεις τι έγινε στο τέλος, να πεις και ένα “α, ναι μωρέ το είχα σκεφτεί αλλά δε μου έκοψε ότι αυτό είναι η αλήθεια”. Το γεγονός αυτό είναι που προσωπικά με έκανε να έχω ένα παραπάνω άγχος και για την ιστορία αλλά και για τους χαρακτήρες του Little Hope. Για εμένα αυτό έκανε το Little Hope όχι απλά καλύτερο game, αλλά και ένα καλό sequel – αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Το ακόμα πιο ελπιδοφόρο είναι ότι στις άλλες δύο συνέχειες της πρώτης season έχουμε ακόμα πιο πολλά βήματα προς το σωστό από το studio – όπως έχω διαβάσει σε διάφορα reviews. Αυτό μονό πιο ανυπόμονο με κάνει για να τα παίξω.
Όταν τα βγάλω και τα άλλα δύο ίσως να μιλήσουμε λίγο παραπάνω για το σύνολο και την πιθανή προσμονή μου για την συνέχεια της σειράς στη δεύτερη season ή το αν θέλω να παίξω το The Quarry πριν δούμε κάτι από τη δεύτερη season.
Κάτι που δεν άγγιξαν καθόλου είναι το multiplayer των τίτλων. Εκτός του ότι μπορείτε να παίξετε από την ίδια κονσόλα – φαντάζομαι δίνοντας ο ένας το χειριστήριο στον άλλον στην αλλαγή κάθε χαρακτήρα, υπάρχει και η επιλογή για online multiplayer και εκεί είναι που γίνεται πιο ενδιαφέρον το θέμα. Στο online άλλα βλέπει ο ένας παίχτης και άλλα ο άλλος. Όταν εσύ παίζεις με κάποιον χαρακτήρα, ο άλλος παίζει την ίδια ακριβώς στιγμή με κάποιον άλλον. Δεν θα ήθελα να spoilάρω κάτι όποτε θα πω απλά ότι αυτό το “άλλον ο ένας, άλλον ο άλλος” παίζει μεγάλο ρόλο τουλάχιστον στο Man of Medan. Στο Little Hope δεν κατάλαβα ακριβώς πως μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο αλλά κάτι δυνατό θα έχουν σκεφτεί και εκεί.
Με αυτά λίγα λόγια ας κλείσω και σήμερα. Την επόμενη εβδομάδα λογικά θα έχουμε αρκετά νέα από το PlayStation Showcase οπότε νομίζω ότι το άρθρο θα είναι γύρω απ’ αυτό. Ελπίζουμε τα καλύτερα, για να δούμε…
Καλή συνέχεια, καλή εβδομάδα, και τα φιλία μου!! 😘😗😙😚
