Coffee And Games 26.06.2022:
Ίσως από τις λίγες φορές που η φωτογραφία έχει να κάνει κάπως με το θέμα. Το Assassin’s Creed Valhalla είναι ένα game που “παλεύω” αρκετό καιρό τώρα και όπως φαίνεται θα το “παλεύω” γι’ αρκετό καιρό ακόμα. Με αφορμή αυτό, αλλά και το Borderlands που παίζω στα livestreams, μου δημιουργήθηκε μία απορία, τι είναι RPG στα videogames; Λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε αλλά μέσω σκέψεων είπα να το πάω λίγο παρακάτω. Να σκεφτώ λίγο ποιά είναι τα βασικά γνωρίσματα ενός RPG και μέσω μιας λογικής που θα βγει από αυτό να δούμε, στην τελική, αν τα μεγάλα RPG του χώρου είναι όντως RPG ή όχι. Όπως επίσης και ότι τελικά στην κατηγορία ίσως να μπαίνουν κι άλλα games που οι δημιουργοί τους για κάποιο λόγο δεν θέλουν να λένε RPG.
Πάντα τα C&G είναι κάπως αυθόρμητα όποτε, αν και υπάρχουν κάποιες σκέψεις σε σειρά μεσα στο κεφάλι μου, το κείμενο θα είναι απλά αυτές οι σκέψεις. Το λέω αυτό γιατί ίσως κάποιες φορές να πετάγομαι από το ένα θέμα και game στο άλλο. Θα προσπαθήσω να τα βάλω σε σειρά αλλά με ξέρετε, όταν αρχίσω δύσκολα σταματάω!
Το πρώτο, ίσως, RPG που ξέρουμε όλοι είναι το Dungeons and Dragons. Ήταν αυτό που έβαλε τα θεμέλια για όλα. Αυτά τα “όλα” άρχισαν από τα pen and paper games και έφτασαν κάποια στιγμή και σε “εμάς”, στα videogames. Αν όχι όλα, τα περισσότερα RPGs που υπάρχουν στην κατηγορία των videogames σήμερα έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάρει τους βασικούς κανόνες του Dn’D και τους έχουν φέρει στα μέτρα που τους θέλει ο κάθε δημιουργός.
Με τη γενική έννοια το όρου, “Role Playing Games”, μπορείς να πεις ότι RPG είναι ΟΛΑ στα videogames. Ή αν όχι όλα-όλα, τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο μέρος τους. Αυτό το λέω με το σκεπτικό ότι στην τελική σε ΚΑΘΕ videogame καλούμαστε να πάρουμε το ρόλο κάποιου άλλου και μέσω αυτού να ζήσουμε τις, όποιες, περιπέτειές του. Η διαφορά στο τι είναι και τι όχι RPG στον χώρο μας έρχεται από τους μηχανισμούς και το gameplay που μας δίνει ο εκάστοτε developer για να περάσουμε τα “εμπόδια” που μας βάζει στο δρόμο μας.
Εδώ είναι που ξεχωρίζουμε και βάζουμε όρους όπως, “lite RPG”, “Hack n’ Slash RPG”, “βαρύ RPG”, κτλ. Οι μηχανισμοί είναι αυτοί που αλλάζουν το τι θα μπει στην περιγραφή. Οι μηχανισμοί είναι αυτοί που θα μας δώσουν να καταλάβουμε, στην τελική, αν αυτό το game είναι για εμάς ή όχι. Για μένα όμως μπαίνει και ένα ακόμα στοιχείο που πάει τον όρο ένα βήμα παραπάνω και, όπως πάντα μέσα στο κεφάλι μου, κάνει όλα τα πράγματα λίγο πιο περίπλοκα! Το δεύτερο, αλλά πολύ σημαντικό, στοιχείο είναι και το τι επιλογές μας δίνει ο developer, και εδώ είναι που ανοίγει ο “ασκός του Αιόλου” και οι διαφωνίες που σίγουρα θα έχουν πολλοί με τα αυτά που θα γραφούν παρακάτω… Όπως πάντα όμως το άρθρο δεν είναι “Ευαγγέλιο”! Τις σκέψεις μου λέω, πόσο μάλλον σε ένα θέμα που ακόμα δεν έχω καταλήξει στο κεφάλι μου τι είναι “σωστό” και τι όχι. Αφορμή για κουβέντα είναι το κείμενο κι έτσι να το δείτε.
Με το σκεπτικό λοιπόν ότι τα RPGs είναι games που σε αφήνουν να αναπτύξεις τον χαρακτήρα σου όπως θες, μπορούμε να βάλουμε μέσα στην κατηγορία αυτή όλα τα μεγάλα, γνωστά και καλά ονόματα. Από τα αγαπημένα μου SW: KotOR (sorry, που δεν πάω πιο παλιά αλλά δεν είχα παίξει κάτι άλλο πριν), μέχρι το πιο πρόσφατο και πετυχημένο Elden Ring. Μέσα σε αυτή την κατηγορία μπορούν, ίσως, να μπουν και ονόματα όπως τα Horizon ή και τα τελευταία τρία Assassin’s Creed γιατί σου δίνουν επιλογές στο πως θα αναπτύξεις τον χαρακτήρα σου.
Παραδείγματα όπως τα τελευταία όμως δεν είναι 100% RPG. Σου δίνουν κάποια στοιχεία αλλά σαν games είναι καθαρά action περιπέτειες. Πέραν κάποιων πολυ μικρών επιλογών, δεν θα αλλάξουν και πολλά στο gameplay ή στο τι κάνεις αν πάρεις το ένα παρακλάδι του skill tree ή το άλλο. Απλά στο ένα θα πρέπει να πας, ίσως, λίγο πιο stealth και στο άλλο “βουρ στον πατσά”. Μέσω αυτού του διαχωρισμού όμως είναι που έρχονται στο κεφάλι μου τα ερωτήματα που έρχονται, και στην τελική αρχίζω να θεωρώ games όπως και το Elden Ring “lite RPG” και όχι κανονικό “RPG”… Και κάπου εδώ αρχίζουμε να έχουμε τα πρώτα νεύρα από τους “pureίστες”! 😅😝😆
Εδώ είναι που μπαίνει το θέμα του ότι αν στην τελική το RPG είναι το game που σου δίνει επιλογές στο τι θα κάνεις και όχι μόνο στο πως θα το κάνεις, τότε το Elden Ring (αναφέρομαι στο συγκεκριμένο απλά και μόνο γιατί το έγραψα στην προηγούμενη πρόταση) δεν είναι και τόσο RPG όσο θέλει να λέει ότι είναι. Στα Horizon, στα Assassin’s, στο Elden Ring, ο στόχος είναι ένας, να σκοτώσεις όλους τους εχθρούς σου, και αν όχι όλους, τους περισσότερους τέλος πάντων. Μπορείς να το κάνεις με σπαθιά, μπορείς να το κάνεις με μαγεία, μπορείς να το κάνεις stealth, μπορείς να το κάνεις με κατα μέτωπον επίθεση.
Γυρνώντας πάλι στη βάση μας, το Dn’D, αν ο DM δεν έχει βάλει σε κάποια αποστολή ότι ο τελικός στόχος είναι να πεθάνει ο τάδε NPC αυτό σημαίνει ότι μπορείς να φέρεις εις πέρας την αποστολή και χωρίς να σκοτώσεις κανέναν. Αυτό είναι κάτι που κάνει το RPG, RPG για μένα. Δεν είναι μόνο ότι το game σου δίνει τα μέσα, σου δίνει και την ελευθερία να πράξεις όπως θες με αυτά. Εκεί είναι που σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό games όπως τα Dishonored ή και το Prey, είναι πιο RPG από τίτλους όπως το Elden Ring ή ακόμα και το Witcher. Όπως πάντα όμως δεν θέλω να είμαι απόλυτος, και δεν είμαι. Δεν έχω ξεχωρίσει ακόμα μέσα στο κεφάλι μου “τι και πως”. Απλά μου δημιουργούνται αυτές οι απορίες.
Για να το πάω ένα βήμα παραπέρα, τι παίζει με τα JRPGs; Αν πας με αυτό το σκεπτικό, αυτά κι αν δεν είναι RPGs! Εδώ να αναφέρω ότι το μόνο JRPG που έχω βγάλει στη ζωή μου είναι το Blue Dragon, φαντάζομαι όλοι καταλαβαίνουμε γιατί (Toriyama ftw). Επίσης, έχω βγάλει, πολύ παλιά, και το Lord of the Rings: The 3rd Age. Game που δεν είναι 100% JRPG αλλά πατάει ΠΑΡΑΠΟΛΥ σε μηχανισμούς του είδους. Από αυτή την εμπειρία μου λοιπόν, και από αυτά που βλέπω και ακούω, έχοντας τόσα χρόνια ασχολίας με αυτό το Μέσο, καταλαβαίνω ότι σε αυτά τα games η παραμετροποίηση του τάδε χαρακτήρα είναι πολύ μικρή. Εξηγούμε για να μην παρεξηγούμε: ναι μεν έχεις κάποιο skill tree αλλά πχ. ο Cloud για πάντα θα μείνει ο ίδιος, δεν θα γίνει μάγος, η Kluke (Blue Dragon) θα είναι για πάντα η healer για το party σου κτλ.
Σε αυτά τα Ιαπωνικά games ο όρο ίσως να κολλάει γιατί παίζεις με παραπάνω από έναν χαρακτήρες. Αν και στην τελική ο στόχος είναι πάντα να σκοτώσεις αυτά που πρέπει να σκοτώσεις συνήθως δεν παίζεις μόνο με τον πρωταγωνιστή. Κινείς και επιλέγεις το τι θα κάνει όλο το party σε μία μάχη. Αυτό είναι που αλλάζει τον ρόλο του παίκτη στο game, ίσως γι’ αυτό μπαίνουν και τέτοιοι τίτλοι κάτω από την ταμπέλα RPG. Και ίσως αυτό είναι κάτι που κάνει λίγο πιο δύσκολα αυτά τα games γιατί πρέπει να σκεφτείς και να πράξεις ως παραπάνω από ένας χαρακτήρας.
Μετά έχουμε και τα Hack n’ Slash RPGs. Αυτά είναι περισσότερο RPG από άλλα games; Και αν ναι, γιατί; Για ακόμα μία φορά θα αναφέρω το Dishonored, είναι πιο RPG το Diablo ας πούμε από το Dishonored; Στο Diablo το μόνο που κάνεις είναι να σφάζεις ότι υπάρχει στην οθόνη με την ελπίδα ότι θα πέσει κάτι καλό να φοράσεις. Οι επιλογές που έχεις ως παίκτης είναι καθαρά στο πως θα σφάζεις ότι υπάρχει στην οθόνη και τίποτα παραπάνω. Πως ένα game σαν κι αυτό είναι πιο RPG από το Prey; Έναν τίτλο που πραγματικά μπορείς να κάνεις, τουλάχιστον, τρία playthroughs και να είναι και τα τρία τελείως διαφορετικά στο πως θα τα κάνεις. Ένα αποκλειστικά μόνο stealth, με τις αναβαθμίσεις που θες γι’ αυτό, ένα αποκλειστικά μόνο “μπάκα-μπάκα”, και ένα ανάμεικτο.
Τέλος, είναι και η ιστορία ενός game. Έχουμε συνηθίσει τα RPGs να έχουν καλές (εντάξει, όπως το δει κανείς) και μεγάλες ιστορίες ή/και κρίσιμες επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε εμείς. Η περιπέτεια που θα περάσουμε συνήθως είναι αρκετές ώρες. Είτε μιλάμε για videogame, είτε μιλάμε για Dn’D, που εκεί κι αν είναι μεγάλες οι ιστορίες! Αυτό από μόνο του σημαίνει μόνο ένα πράγμα, το RPG πρέπει να έχει και ενδιαφέρουσα ιστορία. Ή τουλάχιστον κάτι που να σε ιντριγκάρει σαν άνθρωπο. Εντάξει τώρα, κουτσά-στραβά, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που τα μεγάλα ονόματα της Βιομηχανίας έχουν και πολύ καλές ιστορίες να μας πουν, όποτε δε θα έβαζα κάτι τέτοιο ως το κύριο γνώρισμα. Υπάρχουν βέβαια και RPGs που το διαψεύδουν αυτό καθώς τα θυμόμαστε πάντα για την ιστορία τους, μέσα σε όλα. Τίτλοι όπως το Cyberpunk 2077 ή τα Mass Effect είναι games που κάνουν αυτό εξαιρετικά καλά και πάνε την ιστορία ένα βήμα παραπάνω, ίσως όχι μόνο την κεντρική αλλά γενικά, και πάντα τα θυμόμαστε και για την ιστορία τους.
Οπότε έχουμε τα εξής γνωρίσματα: επιλογές στο στήσιμο του χαρακτήρα, επιλογές στο πως θα φέρεις εις πέρας την αποστολή και το τι είναι αυτή η αποστολή, και τέλος το καλό, και ίσως μεγάλο, σενάριο με επιλογές για τον παίκτη. Με αυτά τα γνωρίσματα πολύ λίγα games μου έρχονται στο μυαλό που πληρούν όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις και να είναι 100% RPG με όλη την έννοια. Πάντα αν πάρουμε τα παραπάνω ως δεδομένα γι’ αυτά. Πρώτα-πρώτα είναι τα Deus Ex, τα δύο τελευταία (γιατί αυτά έχω παίξει). Πραγματικά σε αυτά τα games πιστεύω ότι όλοι θα έχουμε να πούμε κάτι διαφορετικό στο πως φέραμε εις πέρας την τάδε αποστολή. Ίσως και πάλι τα Dishonored, που είναι πολύ περίεργο ακόμα και για εμένα να το λέω αυτό μιας και η σειρά δεν πλασάρεται ως RPG.
Με αυτά τα γνωρίσματα όμως αφήνεις απ’ έξω μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως το The Witcher 3 ή το Elden Ring. Και τα δύο αυτά games πληρούν κάποιες από τις προϋποθέσεις αλλά όχι όλες. Στο Elden Ring μόνο σκοτώνεις, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Στο The Witcher 3, αν και μπορείς σε κάποιες φάσεις να κάνεις κι άλλα πράγματα, η βασική σου ασχολία είναι να σκοτώνεις. Ίσως και στο The Witcher 2, αλλά εκεί υπάρχει μία πολύ μεγάλη επιλογή στη μέση του game που αλλάζει τη συνέχεια και μετά από αυτή κάποιοι έπαιξαν διαφορετικό game από κάποιους άλλους. Ίσως μπορείς να πεις ότι έκανες μία μεγάλη επιλογή που άλλαξε τη συνέχεια και το πως θα παίξεις παρακάτω. Κάτι που βέβαια υπάρχει και στο τρίτο Witcher αλλά όχι με τόσο μεγάλη διαφορά όσο στο δεύτερο, αν έχω καταλάβει καλά από τα playthroughs που έχω κάνει στους τίτλους.
Ειλικρινά όμως ακόμα δεν ξέρω και δεν έχω καταλήξει μέσα στο μυαλό μου αν αυτά που αναφέρω εδώ είναι σωστά. Γιατί δηλαδή το Cyberpunk 2077 “είναι πιο RPG” από τα τελευταία Assassin’s Creed; Στην τελική και στα δύο ο στόχος σου είναι να σκοτώσεις αυτόν ή τον άλλο. Και στα δύο, δεν υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά στο αν θα διαλέξεις το ένα path στο skill tree ή το άλλο. Εδώ εννοώ καθαρά για τον τελικό στόχο, όχι για το πως θα το κάνεις. Ίσως εκεί είναι λίγο που υστερεί το Assassin’s, γιατί στο Cyberpunk 2077 σίγουρα το ένα κομμάτι του skill tree ανοίγει τελείως άλλο δρόμο από το άλλο, στο πως θα παίξεις καθαρά και μόνο. Απλά και στα δύο ο τελικός στόχος είναι ο θάνατος του αντιπάλου σου, κάτι που στα Deus Ex (αν δεν είναι κάποιο boss) δεν είναι πάντα ο στόχος, και ο θάνατος κάποιου δεν είναι πάντα ο δρόμος για να τελειώσεις μία αποστολή.
Anyway, σχεδόν 2000 λέξεις για να είμαι και πάλι με την απορία στο κεφάλι! Αυτά είναι τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής! 😆😆 Τι κάνει άραγε το “σωστό” RPG αυτό που λέμε “RPG”;
Και με αυτά θα κλείσω και για σήμερα. Πραγματικά είναι ένα από τα κείμενα που θέλω να ακούσω τι έχει να πει κάποιος πάνω στο θέμα. Ίσως στην τελική βγάλω κι εγώ κάποια άκρη μέσα στο κεφάλι μου.
Καλή εβδομάδα και τα φιλιά μου!! 😘😗😙😚
