Coffee & Games 26.07.2025:
Ακόμα ένα C&G αυτή τη βδομάδα, μιας και δεν πήγα ακόμα να δω το Fantastic Four ή το Superman, οπότε δεν έχω και άποψη για να γράψω review. Έτσι, λοιπόν, για σήμερα, έχουμε ένα κείμενο που ξεκινά με ένα “déjà vu”. Άλλη μια φωτογραφία του Claire Obscur: Expedition 33. Ίσως είναι η πρώτη φορά που βγάζω δύο φορές φωτογραφία από το ίδιο game σε C&G — αλλά το θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένο.
Γιατί; Γιατί ήρθε η ώρα να μιλήσω και εγώ σοβαρά για το Clair Obscur.
Το τελείωσα. Όλο. Main story, αρκετά side stuff, αρκετά μυστικά bosses. Έβγαλα τρία από τα πιο δύσκολα bosses, συμπεριλαμβανομένου και του “απόλυτου μυστικού boss”, που μου έσπασε τα νεύρα. Για εβδομάδες. Και ναι, τελικά κατέφυγα σε ένα “σπασμένο” build από το internet για να το περάσω. Δεν είμαι περήφανος, αλλά ούτε μετανιώνω. Κάποια πράγματα είναι εκεί για να σου σπάνε τα νεύρα. Πιστεύω απόλυτα ότι αυτό το boss ήταν ένα από αυτά.
Δεν έχουμε να πούμε και πάρα πολλά για τα τεχνικά — δεν είναι AAA παραγωγή. Φαίνεται. Ο κόσμος του είναι κάπως άδειος, ειδικά στο τρίτο act, όταν έχεις πια ξεκλειδώσει τα πάντα και κινείσαι γρήγορα από το ένα σημείο στο άλλο. Παρ’ όλα αυτά, τα γραφικά είναι πανέμορφα, η αισθητική εξαιρετική και η μουσική… απλά μαγεία.
Η μουσική είναι από τα highlights του παιχνιδιού. Κάθε περιοχή έχει το δικό της theme. Κάθε boss, δική του μελωδία. Κάποιοι χαρακτήρες έχουν προσωπικά themes. Δε βρήκα ούτε ένα κομμάτι που να με ενοχλήσει. Απ’ ό,τι διάβασα, το soundtrack θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο και CD. Ήδη το σκέφτομαι για αγορά…
Βασική ιστορία μπαίνει με ένα κλασικό ξεκίνημα. Κάποιοι πάνε να κάνουν κάτι. Στην αρχή φαίνεται απλό. Κοινότυπο. Ίσως βαρετό. Σαν βασική πλοκή πάντα. Αλλά μετά γίνται το μπαμ! Το τέλος του πρώτου act σε ξαφνιάζει. Το τέλος του δεύτερου act σε διαλύει. Η αφήγηση παίρνει απίστευτη στροφή και το ενδιαφέρον εκτοξεύεται. Το φινάλε είναι συγκλονιστικό, με πολλαπλά τέλη που αλλάζουν με απλές επιλογές λίγο πριν το τέλος. Δε χρειάζεται να παίξεις από την αρχή — απλά κάνεις ένα load, αλλάζεις κάποιες αποφάσεις και βλέπεις την άλλη πλευρά. Αυτό είναι κάτι που μου άρεσε πολύ. Στα περισσότερα RPGs αν θες να δεις κάτι διαφορετικό στο τέλος θα πρέπει να παίξεις το game από την αρχή και να αλλάξεις αρκετές αποφάσεις. Εδώ είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα.
Ίσως αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ είναι πως θέλω να το ξαναπαίξω, τώρα που ξέρω την αλήθεια, μόνο και μόνο για να παρατηρήσω πώς χτίζεται η ιστορία από την αρχή. Έχω μιλήσει με φίλους που το έκαναν και μου είπαν πως όλα είναι “εκεί”, από την αρχή. Χτίζεται αριστοτεχνικά, και όταν ξέρεις που πάει, βλέπεις τα στοιχεία που σου δίνει ο δημιουργός του τίτλου. Στοιχεία που μη γνωρίζοντας τη βασική πλοκή του game, θα χάσεις. Όπως ακριβώς τα χάσαμε σχεδόν όλοι όταν το παίξαμε για πρώτη φορά. Νομίζω όμως ότι το New Game+ με περιμένει.
Στα του gameplay έχουμε κλασικές turn-based μάχες. Αλλά όχι βαρετές. Καθόλου. Για να αποφύγεις τις επιθέσεις, πρέπει να κάνεις perfect dodge ή parry, ενώ για να εκτελέσεις δικές σου, πρέπει να πατήσεις τα κουμπιά με ακρίβεια σε σωστό timing. Σαν μικρό rhythm game μέσα στη μάχη. Η ομάδα σου έχει πάντα τρεις χαρακτήρες, και αυτό δεν αλλάζει. Αυτό που δε μου άρεσε: δεν μπορείς να αλλάξεις μέλη της ομάδας κατά τη διάρκεια της μάχης. Μόνο όταν πεθάνει όλο στο το αρχικό party, έρχεται το επόμενο από πίσω, αλλά δεν μπορείς να κάνεις rotation όπως σε άλλα RPG. Για μένα, αυτό είναι μείον, και ίσως αφαιρεί από την στρατηγική στις μάχες.
Οι χαρακτήρες έχουν τα δικά τους side quests, και για να τα κάνεις, πρέπει να τους βάλεις στο party τις περισσότερες φορές. Αν δεν τους έχεις ανεβασμένους σε level, την πάτησες. Ευτυχώς, όλοι παίρνουν XP — απλά αυτοί που δεν παίζουν ενεργά, ανεβαίνουν πιο αργά.
Το σύστημα με τα Lumina και τα Pictos είναι το απόλυτο εργαλείο για customization. Εκεί χτίζεις τα builds σου βασικά. Το game σου δίνει τα εργαλεία να γίνεις όσο σπασμένος θες — εφόσον ξέρεις τι κάνεις. Έχει synergy, buffs, debuffs, όλα. Όποιος αγαπάει το “να στήσω χαρακτήρα για να σκοτώνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ στο παιχνίδι με ένα χτύπημα”, θα το λατρέψει.
Μιλώντας γι’ αυτό, πάμε και στο τελικό μυστικό boss… δεν έχω λόγια. Το μίσησα και το λάτρεψα. Με ανάγκασε να ψάξω, να πειραματιστώ, να “κλέψω”. Δύο εβδομάδες προσπαθούσα με δικά μου builds — τίποτα. Έβαλα “σπασμένο” build από το internet και τέλος. Είναι από αυτά τα bosses που σε διαλύουν αλλά μετά λες “το νίκησα, δε με νοιάζει τίποτα άλλο”.
Ήταν το μόνο σημείο του παιχνιδιού που ένιωσα κούραση. Και είναι περίεργο γιατί δεν ένοιωσα το ίδιο στο Sekiro ας πούμε. Και όταν τελικά το έβγαλα, απλά έγινε uninstall ο τίτλος. Δεν ήθελα να το ξαναδώ μπροστά μου το game. Αλλά… ναι, ακόμα το σκέφτομαι.
Χωρίς σημειώσεις, χωρίς βίντεο, χωρίς αναζήτηση. Ό,τι διάβασες, είναι από τη μνήμη μου. Με το κουτί του παιχνιδιού μπροστά μου να με κοιτάει και να με βοηθάει να θυμηθώ όσα πέρασα. Το Clair Obscur: Expedition 33 είναι μέσα στα 20 καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Ίσως και παραπάνω. Δεν το περίμενα. Δεν είμαι φανατικός των RPGs, και δη αυτού του είδους των RPGs. Αλλά αυτό το game με έπεισε.
Η ιστορία του σε στοιχειώνει. Το gameplay του είναι εθιστικό. Η μουσική του σε ταξιδεύει. Και το σημαντικότερο: σου μένει. Σε βάζει σε σκέψεις. Σε αναγκάζει να διαλέξεις — και όχι απλά ανάμεσα στο “καλό” και στο “κακό”, αλλά τι είναι σωστό και τι όχι.
Το έπαιξα μέσω του Game Pass, και το αγόρασα μετά σε physical έκδοση. Γιατί έτσι κάνεις όταν κάτι σε κερδίζει. Το θες στο ράφι σου. Το θες να το βλέπεις.
Για όσους το φοβούνται, δεν είναι τεράστιο. 30 με 40 ώρες αν δεν το λιώσεις. Εγώ το έλιωσα και πήγε πολύ παραπάνω, αλλά τις άξιζε όλες τις ώρες που έριξα. Εκτός ίσως από εκείνο το μυστικό boss… Εκεί ήθελα απλά να πεθάνει το Xbox μου από τα νεύρα!
Αλλά ναι, αξίζει. Παίξτε το. Αγοράστε το. Ακούστε το soundtrack. Στηρίξτε την ομάδα από τη Γαλλία που έφτιαξε αυτό το αριστούργημα. Πάρτε το σαν μάθημα οι μεγάλοι publishers: έτσι θα έπρεπε να γίνονται τα games, με αγάπη, φαντασία και σεβασμό προς τον “μ**άκα” που θα στα ακουμπήσει!
Καλή συνέχεια, καλό Σαββατοκύριακο, και όπως πάντα τα φιλία μου!! 😘😗😙😚
