Coffee And Games 27.10.2024:
Καλησπέρα σας, με καφέ και Alan Wake 2 σήμερα. Ακόμα μία Κυριακή που η φωτογραφία έχει άμεση σχέση με το κείμενο. Το Alan Wake 2 μόλις τελείωσε ολοκληρωτικά. Αν δεν κάνω κάποιο μεγάλο λάθος, και εκτός από patchies για κάποια θεματάκια εδώ και εκεί, η Remedy τελείωσε με το κεφάλαιο που ονομάζεται “Alan Wake 2” και είναι έτοιμη σαν ομάδα να προχωρήσει με τα “μπούνια” στο οποιοδήποτε επόμενο project της. Γνωρίζουμε ήδη για κάποια από αυτά, αν όχι για όλα. Έχουμε σίγουρα 2 projects που τρέχουν από το Control, και τα remakes των Max Payne ένα και δύο. Μάλιστα, από το ένα project του Control -το multiplayer- έχουμε και κάποια εικόνα, και το όνομα του είναι FBC: Firebreak.
Πάμε όμως στο θέμα μας γιατί και πάλι νομίζω ότι αρχίζω για ένα σχετικά μικρό κείμενο και τελικά θα γράψω πολλά. Αν θέλετε μία άποψη για τον τίτλο μετά το πρώτο του τέλος μπορείτε να βρείτε κάποια παλιά κείμενα στο blog. Εδώ θα ήθελα λίγο να μιλήσω για τα δύο DLCs του, αλλά και για το σύνολο που πήραμε τελικά.
Άξιζε την αναμονή τόσο πολλών χρόνων το Alan Wake 2; Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι σίγουρα “ναι”. Δεν είναι όμως ένα τίτλος χωρίς σφάλματα, και εδώ είναι που θα πρέπει να διαχωρίσουμε για ακόμα μία φορά το τι μας αρέσει και το τι είναι καλό. OK, είναι καλό game το Alan Wake 2 λοιπόν; Η απάντηση είναι και πάλι “ναι”, αλλά υπάρχουν κάποια μεγάλα “αλλά” που κρατούν το τίτλο από το να γίνει “το δέκα, το καλό”. Για κάποιον αυτά μπορεί να είναι μικρά, για κάποιον μεγάλα, εγώ απλά θα τα αναφέρω και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Γνωρίζαμε αρκετό καιρό τώρα ότι το Alan Wake 2 θα είναι horror τίτλος. Κάποιοι θα πουν ότι και το πρώτο ήταν, αλλά για κάποιο λόγο η Remedy δε θέλει να το βλέπει έτσι. Για εμένα και τα δύο games είναι horror, αλλά σίγουρα στο δεύτερο βλέπεις την πλάστιγγα να γέρνει κατά πολύ στον τρόμο και στην ατμόσφαιρα. Και πάλι, όχι ότι το πρώτο game δεν είχε ατμόσφαιρα, κάθε άλλο, αλλά το δεύτερο παιχνίδι σε κάνει πραγματικά να νιώθεις άβολα και τρόμο με πολλά από αυτά που βλέπεις στην οθόνη σου.
Η ιστορία στον δεύτερο τίτλο είναι 100% πιο κατανοητή απ’ ότι στον πρώτο. Αυτό είναι και καλό και κακό. Σίγουρα είναι καλό το ότι και να μην έχεις παίξει το πρώτο game, μία χαρά θα καταλάβεις τι γίνεται στο δεύτερο και όχι μόνο. Αυτό το τελευταίο είναι αναφορά για το ότι ίσως πιάσεις και κάποια σεναρικά υπόβαθρα για το Control γενικά. Πάμε όμως πίσω στο αν το σενάριο είναι καλό που είναι τόσο κατανοητό. Κάποιος θα πει σίγουρα ναι, εγώ πιστεύω ότι αρκετή από την “χάρη” του πρώτου Alan Wake ήταν εκεί επειδή ακριβώς δε γνωρίζαμε 100% τι συμβαίνει και κάναμε πολλά “σενάρια” και για το τέλος, αλλά και το όλο θέμα γενικά. Βέβαια, και πάλι με την προσθήκη του πρώτου Control στο όλο θέμα, το σενάριο του Alan Wake έβγαζε ακόμα παραπάνω νόημα, αλλά με το δεύτερο Alan Wake, νομίζω ότι αυτό ήρθε και “έδεσε”. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που δεν έχει καταλάβει 100% τι παίζει με τους χαρακτήρες, αν και ακόμα και ο δεύτερος τίτλος αφήνει ανοιχτά θέματα με κάποιους από αυτούς.
Τουλάχιστον, μπορείς να πεις ότι αυτά που θέλει να σου πει το game για την δική του βασική πλοκή και μόνο, είναι στο κατά πολύ μεγαλύτερό του μέρος κατανοητά, και δεν υπάρχουν θέσεις για “σενάρια”. Μιλώντας για το σενάριο πρέπει να αναφέρω ότι αν θέλετε να τα δείτε όλα, θα πρέπει να παίξετε και το New Game Plus του τίτλου. Δεν είναι ότι θα πάρετε μία τελείως διαφορετική εμπειρία, αλλά το game είναι καλό από μόνο του και μαζί με τις έξτρα πληροφορίες που παίρνει ο παίχτης από το The Final Draft -όπως το ονομάζει ο τίτλος- είναι μία ακόμα “δικαιολογία” για να ξαναπαίξεις το βασικό campaign του Alan Wake 2. Βεβαία, υπάρχουν διαφορές σε σημεία, και υπάρχει βασική σεναριακή πλοκή πίσω από το γιατί αυτό ονομάζεται The Final Draft και γιατί θα πρέπει να το παίξεις για να καταλάβεις 100% τα πάντα από το βασικό campaign.
Μετά από αυτό ας πάμε γρήγορα στα του gameplay, γιατί νομίζω ότι τα έχω ξαναπεί. Έχουμε ένα ωραίο shooter τρίτου προσώπου, που ναι μεν είναι ένα “πισωγύρισμα” από το Control -που είναι το αμέσως προηγούμενο game του studio, αλλά κάνει αυτό που πρέπει να κάνει πολύ καλά. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν horror τίτλο που δε θέλει να σε κάνει “superhero” όπως την Jesse στο Control. Θέλει να νιώθεις άβολα, θέλει να νιώθεις ότι δεν έχει ποτέ το “πάνω χέρι”, θέλει να νιώθεις ότι μπορεί κάποιος να σε σκοτώσει άμεσα, γρήγορα, και χωρίς προειδοποίηση. Αυτό το πετυχαίνει στο έπακρο, και σίγουρα είναι κάτι που βοηθάει την ατμόσφαιρα του τίτλου.
Μαζί με αυτό έχουμε και τα περιβάλλοντα του Alan Wake 2. Οι τοποθεσίες μόνο ευχάριστες δεν είναι, και αν και κάποιες δείχνουν αρκετά OK και καθημερινές, ο τίτλος τις έχει ντύσει έτσι που σε κάνει να φοβάσαι όταν τις βλέπεις. Αλλά αυτές είναι οι εξαιρέσεις. Συνήθως περνάς από μέρη και είσαι σε “άλλες πραγματικότητες” που κάθε άλλο παρά φιλόξενες μοιάζουν. Αυτό σε συνδυασμό με το ήχο, τα γραφικά, και το γενικό art direction του τίτλου σε καταβάλει -με την καλή έννοια, έτσι όπως είναι και το ζητούμενο από κάποια horror games. Δε θες το πέρασμα σου από τον τίτλο να είναι “βόλτα”, και αυτό είναι κάτι που το Alan Wake 2 το καταφέρνει πολύ καλά. Και η αναφορά εδώ γίνεται απλά και μόνο στα κομμάτια της Saga, που είναι στον πραγματικό κόσμο. Τα κομμάτια του Alan είναι ακόμα πιο ατμοσφαιρικά, και πραγματικά σε κάνουν να είσαι στην τσίτα σχεδόν πάντοτε όταν παίζεις με τον συγγραφέα που είναι εκεί που είναι κλειδωμένος -για να μη δώσω και spoilers.
Περνάμε στα “καλούδια” της Deluxe Edition. Καλά δε θα μιλήσω καν για τα κοσμητικά αντικείμενα. Αυτά καλά είναι, αλλά είναι για να είναι εκεί που είναι. Το βασικότερο κομμάτι είναι τα δύο DLCs, το τι γίνεται εκεί, και το γιατί τελικά είμαι λίγο στεναχωρημένος με το όλο πακέτο. Στο πρώτο Alan Wake τα δύο Special Episodes -όπως τα έλεγε ο τίτλος- ήταν νομίζω κάτι βασικό για να καταλάβεις τι γίνεται με το σενάριο του τίτλου. Αν και ήταν DLC -σαν κάτι έξτρα δηλαδή, αν δεν τα έπαιζες έχανες κάτι από την πλοκή του Alan Wake. Εδώ έχω πρόβλημα, με τα DLCs του Alan Wake 2. Κοίτα, από τη μία είναι καλό το ότι αυτά τα DLCs είναι κάτι το τελείως προαιρετικό, και αν δεν τα παίξεις δε θα χάσεις κάτι από την βασική πλοκή του game. Είναι καλό γιατί δε σε “κλειδώνει” ο τίτλος στο να τα πάρεις σώνει και καλά για να δεις την πλήρη βασική ιστορία του.
Από την άλλη όμως αυτό είναι κάτι που εμένα με στεναχωρεί. Τα DLCs μοιάζουν σαν το Alan Wake’s American Nightmare, που και να μην το παίξεις δε χάνεις κάτι. Ναι μεν, είναι σίγουρα ωραίες εμπειρίες, διαφορετικές από το βασικό campaign που μας δείχνουν πιο πολλά από τον όμορφο κόσμο που έχει φτιάξει η Remedy, αλλά και πάλι. Όταν έπαιξα το πρώτο, περίμενα πολλά από το δεύτερο. Αυτό γιατί το πρώτο είναι σχεδόν κάτι πολύ έξω από το campaign του Alan Wake 2. OK, έχει πολύ ωραίες ιδέες στο σενάριο του -σε κάποια από τα τρία επεισόδια του, αλλά και πάλι… Φαίνεται σαν να είναι εκεί για να είναι. Το δεύτερο όμως κάνει κάτι διαφορετικό και ίσως περίεργο, στήνει περισσότερο το επόμενο Control game, και πολύ λιγότερο το οτιδήποτε πάνω στο Alan Wake, είτε μιλάμε για τον τίτλο που εξετάζουμε τώρα, είτε για μελλοντικό projects πάνω σε αυτόν. Αυτό ήταν κάτι που δε μου άρεσε καθόλου.
Σίγουρα περίμενα κάποια σύνδεση με το Control. Το γνωρίζαμε αυτό και από τον τίτλο του, The Lake House. Δεν περίμενα όμως αυτό που είδα. OK, ναι, είναι μία ιστορία που έρχεται και δένει με τον κόσμο του Alan Wake, αλλά δεν είναι μία ιστορία που αν κάποιος δεν τη δει θα χάσει κάτι. Θα χάσει δύο, το πολύ τρεις καλές ώρες μίας horror εμπειρίας σίγουρα, αλλά δε θα χάσει τίποτα από το σενάριο του Alan Wake 2, και αυτό για εμένα δεν είναι καλό. Τελικώς, και τα δύο DLCs είναι όπως είπα και παραπάνω σαν να ξαναβλέπεις το Alan Wake’s American Nightmare, και αυτό ρίχνει την αξία της Deluxe Edition του τίτλου. Δε χρειάζεται να τα παίξεις για να καταλάβεις, αλλά αν τα παίξεις δεν είναι ότι θα χάσεις και κάτι. Μία χαρά περιεχόμενο είναι, αλλά ίσως όχι τόσο πλήρες για τα χρήματα που ζητούν.
Οπότε, μιλάμε για ένα game που είναι “άθλος” μόνο και το ότι κυκλοφόρησε. Μιλάμε για να έναν τίτλο που είναι πολύ καλός σε αυτό που θέλει να κάνει. Μιλάμε για ένα survival/horror που κάνει τα βήματα παραπέρα σε σχέση με τον προκάτοχό του. Μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο και κατανοητό σενάριο, που δίνει μία συνέχεια που περιμέναμε, λύνει κάποια μυστήρια, αλλά μας αφήνει και σε ένα cliffhanger για το επόμενο κεφάλαιο της σειράς. Μιλάμε όμως και για έναν τίτλο που τα DLCs του θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει και fillers. Όμορφα και δουλεμένα fillers, αλλά fillers παρόλα αυτά.
Στην τελική νομίζω ότι αυτή είναι η γεύση που μου αφήνει η Deluxe Edition του τίτλου. Έχουμε ένα game που σίγουρα πρέπει να παίξετε αν σας άρεσε το πρώτο. Σίγουρα πρέπει να παίξετε αν σας αρέσουν τα horror games. Και τέλος, σίγουρα θα πρέπει να παίξετε αν σας αρέσει η Remedy. Αλλά αυτό το θέμα με τα DLCs το κρατάει κάπως “κάτω”. Για εμένα, αν θέλετε να δείτε το Alan Wake 2, αγοράστε την κανονική έκδοση του τίτλου και παίξτε το έτσι. Βάλτε και το Deluxe update σε κάποια wishlist και όταν πέσει η τιμή του αγοράστε το. Αλλιώς, υπάρχει πλέον και σε φυσική έκδοση το game που έχει την Deluxe Edition και -για όποιον δεν το έχει παίξει μέχρι τώρα- έχει και κωδικό για το remaster του πρώτου Alan Wake. Αυτό το πακέτο θα έλεγα ότι είναι το καλύτερο. Παίρνεις όλη την εμπειρία “Alan Wake”, αν και θα λείπει ένα μικρό κομμάτι που είναι το DLC του Control και το Alan Wake’s American Nightmare.
Νομίζω ότι περιέγραψα ακριβώς το τι υπάρχει στο μυαλό μου για το Alan Wake 2 μετά και το τελευταίο “κομμάτι του”. Οπότε πάμε για λίγο Dragon Ball Sparking! Zero τώρα και θα τα ξαναπούμε την επόμενη Κυριακή. Ευχές για μία καλή Κυριακή, καλή εβδομάδα, τα φιλιά μου!! 😘😗😙😚
ΥΓ. Κάποιος θα πει ότι και στο Control ένα από τα DLCs -αυτό που είχε να κάνει με τον Alan Wake- ήταν εκτός του σεναρίου του τίτλου, και εντελώς αχρείαστο για όποιον ήθελε να δει αποκλειστικά και μόνο το Control. Το άλλο DLC όμως είχε μεγάλη σημασία για κάποιους χαρακτήρες από το game, και αν ήθελες να ξέρεις τα πάντα από το πρώτο Control έπρεπε να το παίξεις. Ναι, και πάλι η βασική πλοκή έβγαζε νόημα και να μην το έπαιζες, αλλά δεν είναι το ίδιο με τα DLCs του Alan Wake 2 που είναι εντελώς, μα εντελώς εκτός του βασικού σεναρίου, και δε χρειάζεται σε καμία περίπτωση να τα παίξεις για να καταλάβεις αυτό το σενάριο.
