Για κάποιο λόγο είπα να αρχίσω τα Hellboy(s) με τη σειρά που βγήκαν! Καταρχάς έχω δει αρκετά στα κοντά το τελευταίο και δε θα ήθελα ξανά… Spoiler alert για το τι θα γίνει στο κείμενο αυτού! Από την άλλη έχω να δω τις δύο παλιές ταινίες αρκετό καιρό, και αν δεν κάνω λάθος χρόνια. Αρχή με την πρώτη, καθώς αυτές έχουν χρονική σειρά και δεν είναι σωστό να την αλλάξεις. Για ακόμα μια φορά έχουμε να κάνουμε με ταινία που είχα δει στο σινεμά όταν βγήκε. Επίσης με ένα comic που διάβασα μετά αλλά αγάπησα πολύ! Συγκεκριμένα έχω διαβάσει τρεις “τόμους” με ιστορίες του Hellboy. Με αυτό στο μυαλό μπορώ να πω ότι μου αρέσει πολύ ο ήρωας στα comics.
Πάμε να δούμε αν (συνεχίζει να) μου αρέσει και στην μεγάλη οθόνη. Πίσω από τις κάμερες έχουμε τον Guillermo del Toro κάτι που μας προϊδεάζει για κάτι το πολύ καλό.
γενικώς, Γενικά:
Το πρώτο που θα παρατηρήσει κάποιος είναι ότι η ταινία έχει λίγο πιο ανάλαφρο ύφος από τα comics. Αυτό είναι κάτι που δουλεύει σε αυτή την δημιουργία κατά τη γνώμη μου. Μας παρουσιάζει το πως ήρθε στην Γη μας ο πρωταγωνιστής της και το πως οι άνθρωποι που ήταν εκεί την ώρα εκείνη παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή του και στις επιλογές του. Αν κάτι θέλει να περάσει η ταινία αυτό είναι ότι δεν είμαστε ότι γεννιόμαστε αλλά ότι επιλέξουμε. Μπορώ να πω ότι το περνάει αρκετά καλά.
Από το ξεκίνημα της ταινία αρχίζεις να καταλαβαίνει τις cthulhuικές της επιρροές. Αυτό είναι κάτι που πιστεύω ότι το δίνουμε στα comics της σειράς. Γενικά όλα τα τέρατα που βλέπουμε εδώ έχουν να κάνουν με πλοκάμια, το Απέραντο Σκοτάδι, Παλαιούς Θεούς αλλά είναι μπλεγμένα ωραία, κατά τη γνώμη μου, με την χριστιανική θρησκεία και το τι είναι Κόλαση (Παραδεισο δεν έχουμε). Μέσα σε αυτόν τον κόσμο έχουμε το Bureau for Paranormal Research and Defense, ή B.P.R.D. για συντομία. Αυτό είναι μια μυστική υπηρεσία της Αμερικανικής Κυβέρνησης που ασχολείται με παραφυσικές απειλές. Σε αυτό πέρα από τους “κανονικούς” πράκτορες έχουμε και κάποιους λίγο πιο “περίεργους”… Όπως τον Hellboy ή και τον Abe Sapien.
Το σενάριο είναι αρκετά βατό με αρχή, μέση και τέλος χωρίς να έχει κάτι που να μπερδεύει ή πολλές τρύπες. Τώρα που το σκέφτομαι παίζει να μην έχει καμία τρύπα! Ίσως να είχα χαθεί στην μαγεία της ταινίας αλλά είναι από τις λίγες που δεν έχω σχεδόν τίποτα γραμμένο για κάτι που δεν έβγαζε νόημα μέσα στον κόσμο της. Το “σχεδόν” πάει γιατί το μόνο που με “πείραξε” είναι μια σκηνή με όχι Αμερικανούς που δεν έχουν κανένα λόγο να μιλάνε αγγλικά μεταξύ τους αλλά η ταινία τους βάζει να μιλάνε αγγλικά. Το ξέρετε το κόλλημα μου με τις γλώσσες!
B.P.R.D.:
Ο Hellboy είναι εκεί, όπως είναι φυσικό. Η ταινία όμως αποφασίζει να κάνει έναν άλλον χαρακτήρα πρωταγωνιστή της στο πρώτο μέρος. Αυτός ονομάζεται John Myers. Δεν υπάρχει στα comics. Είναι ο γνωστός χαρακτήρας που “είμαστε εμείς” για να να καταλάβουμε τι παίζει με τον κόσμο της. Για εμένα αυτή είναι λίγο περίεργη επιλογή για δύο λόγους.
Πρώτον, μετά από το δεύτερο μέρος της η ταινία βάζει τον Hellboy κανονικά εκεί που πρέπει μέσα στην πλοκή της. Σχεδόν ξεχνάμε τον Myers που ειδικά στο τρίτο μέρος δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι μέσα σε αυτή. Δεύτερον, για εμένα ο χαρακτήρας αυτός είναι πολύ ουδέτερος και καθόλου όσο ωραίος θα έπρεπε να είναι για πρωταγωνιστής. Ακόμα και αν δεν θα έπρεπε να είναι ο πρωταγωνιστής σε μια ταινία που λέγεται “Hellboy”. Πιστεύω ότι αν ήθελαν να τον βάλουν, που κακώς για μένα, θα έπρεπε να τον δουλέψουν λίγο πιο πολύ.
Ήρθαμε όμως για να δούμε τον “Red” όπως είναι το κωδικό του όνομα στην οργάνωση. Αυτός είναι αρκετά ωραία δοσμένος. Είναι κάπως διαφορετικός σαν χαρακτήρας σε σχέση με το comic, τουλάχιστον όσο θυμάμαι. Πιστεύω ότι ο Ron Perlman είναι ότι καλύτερο για τον ρόλο. Αν έχεις διαβάσει το comic δεν σου περνάει από το μυαλό κάποιος άλλος γι’ αυτόν, τουλάχιστον σε εξωτερική εμφάνιση. Από εκεί και πέρα η δουλειά του ηθοποιού στο ρόλο είναι αξεπέραστη για μένα. Τον αγαπώ πολύ αυτόν τον Hellboy ακόμα και αν είναι αρκετά μ**άκας σε πολλά σημεία στην ταινία του.
Οι άνθρωποι (και όχι μόνο) που πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή είναι πολύ καλοί σαν χαρακτήρες. Όλοι έχουν ένα μοτίβο που κρατάει από την πρώτη στιγμή που θα τους δούμε μέχρι το τέλος χωρίς να κάνουν πράγματα εκτός χαρακτήρα που έχουμε δει πολλάκις σε άλλες παράγωγες. Αυτό μπορείς να πεις ότι είναι ένα ακόμα πολύ καλό χαρακτηριστικό της ταινίας. Όλοι έχουν τις στιγμές τους αλλά ο Hellboy είναι αυτός που κάνει τα πιο πολλά. Κάτι που είναι λογικό αφού το δικό του όνομα είναι στους τίτλους της ταινίας!
Villains με Λίγο διαφορετικό Σχέδιο Απ’ ότι έχουμε Συνηθίσει:
Ο κακός μας είναι ο Grigori Rasputin, ο γνωστός από την ιστορία της Ρωσίας. Για ακόμα μια φορά έχουμε να κάνουμε με μυθοπλασία που παίρνει ιστορικά πρόσωπα και τα αλλάζει βάζοντας τους παραφυσικές δυνάμεις κτλ. Εμένα αυτό μου αρέσει. Έτσι όπως είναι ο Rasputin στην ταινία επίσης μου αρέσει. Είναι, σχεδόν, ένα προς ένα η μεταφορά από τα comics. Ο χαρακτήρας ξέρει τι θέλει να κάνει και όλες του οι δράσεις έχουν από πίσω αυτόν τον απώτερο σκοπό. Στην τελική δεν είναι τόσο άμεσα μεγάλη απειλή για τον Hellboy. Ο ίδιος δεν θέλει να σκοτώσει τον πρωταγωνιστή μας. Το σχέδιο που θέλει να φέρει εις πέρας είναι κάτι που βοηθάει στο να καταλάβουμε γιατί ισχύει αυτό το “δεν είσαι ότι γεννιέσαι” που ανέφερα πιο πριν.
Δεν μπορώ να πω παραπάνω για να μην προβώ σε spoilers. Για εμένα αυτός και οι γύρω του βγάζουν νόημα και είναι μια χαρά villains, πάντα για τον κόσμο αυτόν. Το μόνο λίγο που δεν καταλαβαίνω, και είναι ίσως αν θέλετε η μόνη τρύπα στο σενάριο, είναι γιατί μία από τους ακολούθους του δεν γέρασε ποτέ; Ή η ταινία δεν μας το εξηγεί αυτό ή κάπου το είπαν και δεν το έπιασα. Πάντως αν υπάρχει λόγος που αυτό γίνεται όλα καλά, πάμε παρακάτω.
Τεχνικά:
Τα εφέ είναι αρκετά καλά. Ειδικά αν σκεφτείς το πότε βγήκε η ταινία και επίσης το τι εφέ είχαν άλλες παράγωγες που ήρθαν την ίδια χρονιά ή και αρκετά χρόνια αργότερα. Έχει κάποιες στιγμές που καταλαβαίνεις τον “υπολογιστή” πολύ αλλά το καλό είναι ότι έχουν φτιάξει όσα πιο πολλά πρακτικά εφέ μπορούν σε τέρατα, στολές, μακιγιάζ κτλ. Για ακόμα μια φορά φαίνονται πολύ ωραία όλα αυτά μπροστά στην κάμερα. Το soundtrack μπορώ να πω ότι είναι αρκετά ενδιαφέρον αν και δεν συγκράτησα κάποιο κομμάτι. Η δουλειά που πρέπει να γίνει έχει γίνει όμως.
Επίλογος:
Για ακόμα μια φορά έχουμε μια ταινία που θα προτείνω σε κάποιον να δει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του. Δεν είναι η τέλεια SuperHero movie, ούτε κάνει τα πάντα καλά. Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα σαν μεταφορά ακόμα και αν έχει αλλάξει λίγο το ύφος σε κάτι πιο κωμικό. Στην τελική αυτό δουλεύει οπότε γιατί όχι; Σίγουρα θα περάσετε καλά αν τη δείτε αν και τα όποια μικρά λαθάκια εδώ και εκεί είναι παρόν σε σημεία μέσα στην δημιουργία.
