Εγώ είπα ότι σήμερα θα ανέβαζα κείμενο για μια ταινία που παίζεται στο σινεμά… Ξέρεις τι λένε όμως, “όταν κάνεις σχέδια ο Θεός τα βλέπει και γελά”! Τελικά η δουλειά δε με άφησε να πάω να δω αυτό που ήθελα. Έτσι αφού δεν θα κάνω σωστά τη δουλειά μου πάμε πίσω σε “κανονικά” για την ώρα. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι θα προσπαθήσω να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω γι’αυτή την ταινία που είναι στα σινεμά. Την επόμενη εβδομάδα θα γίνει το “κόνε” και απλά εύχομαι να μπορέσω να τελειώσω αυτό που πρέπει, όπως πρέπει!
Γενικώς, Γενικά:
Πάμε τώρα στη συνέχεια στις περιπέτειες του Kick-Ass με την τελευταία του μεταφορά στον κινηματογράφο με το “Kick-Ass 2”. Για αρχή να πω ότι έχουμε αλλαγή σκηνοθέτη και αυτό είναι κάτι που φαίνεται. Από τον Matthew Vaughn πήγαμε στον Jeff Wadlow. Το πρώτο πράγμα που θα παρατηρήσει κανείς είναι ότι η μουσική πλέον έχει χάσει τη σημαντικότητα της. Πέρα από αυτό έχουμε να κάνουμε καθαρά με μια ταινία που είναι πολύ ωραίο sequel. Κάνει ότι και το πρώτο αλλά από μια άλλη ματιά. Αυτό μόνο καλό είναι για εμένα. Δεν έχουμε χάσει την αίγλη της αρχικής δημιουργίας αλλά βλέπουμε κάποια ίδια πράγματα, διαφορετικά.
Η ταινία δεν έχει αλλάξει σχεδόν κανέναν ηθοποιό στο καστ. Το “σχεδόν” πάει στο ότι αν δεν κάνω λάθος είναι μόνο μία η αλλαγή που έχει γίνει. Ακόμα και οι ηθοποιοί που ίσως δεν μπορούσαν να παίξουν πολύ ή είχαν κάτι άλλο στο μυαλό τους να κάνουν εκείνο τον καιρό έχουν ένα μικρό ρόλο για να δικαιολογήσουν την απουσία τους από το δεύτερο μέρος. Αυτό δουλεύει πολύ καλά. Δίνει ευχάριστα την εντύπωση πως έχουμε να κάνουμε με έναν ενιαίο κόσμο που απλά χωρίζεται σε δύο μέρη σαν ταινίες.
Από την άλλη όμως δεν είναι ότι πρέπει να έχεις δει το ένα για να δεις και το δύο. Σίγουρα βοηθάει. Για ακόμα μια φορά όμως έχουμε τον Dave που θα μας πει ότι πρέπει να ξέρουμε για να πάμε παρακάτω σε κάθε σκηνή. Όποτε αυτό χρειαστεί. Ο ρόλος του στο “μπλα-μπλα” βέβαια έχει μειωθεί καθώς πλέον βλέπουμε και τη ζωή της Hit-Girl εκτός από αυτού.
Hit-Girl και Kick-Ass:
Η Hit-Girl ή αλλιώς Mindy από δευτεραγωνιστής του πρώτου έχει περάσει να είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τον Dave. Η ταινία επιλέγει να μας δείξει το μισό, σχεδόν, χρόνο της τις περιπέτειες της Mindy. Το πως αυτή προσπαθεί να “κερδίσει” πίσω τη ζωή που της “έκλεψε” ο πατέρας της, κάνοντας την Hit-Girl από τόσο μικρή ηλικία. Έτσι έχουμε τις παράλληλες διαδρομές των δύο χαρακτήρων μέσα στην ταινία. Ο Dave προσπαθεί να γίνει όσο καλύτερος SuperHero μπορεί και η Mindy προσπαθεί να γίνει όσο καλύτερη “κοπέλα” μπορεί. Είναι πολύ ωραίο το πως έχει διαλέξει ο σκηνοθέτης να μας δώσει αυτούς του δρόμους προς την επιλογή του καθένα. Στο τέλος βγάζει πολύ νόημα το τι επιλέγει ο καθένας να κάνει για την υπόλοιπη ζωή του.
Η σημαντική διαφορά από τις περιπέτειες του Kick-Ass σε σχέση με το πρώτο έχει να κάνει με μια ομάδα “SuperHeroes” που αυτός βρίσκει και γίνεται μέλος της. Αυτοί είναι και άλλοι άνθρωποι που ο ίδιος έχει εμπνεύσει, από τη στιγμή που έγινε διάσημος, να πάνε ενάντιας στο έγκλημα. Η ομάδα είναι λίγο μια κωμική JLA αλλά με ανθρώπους που δεν έχουν δυνάμεις. Ακόμα και το όνομα της “Justice Forever” είναι κάτι που είναι παρμένο από εκεί. Κατά τη γνώμη μου η ομάδα βοηθάει σε αυτό που θέλει να κάνει η ταινία. Να δείξει πως μια επιλογή ενός ανθρώπου μπορεί να εμπνεύσει άλλους να τον ακολουθήσουν για να κάνουν κάτι καλό για την κοινωνία. Είτε το κάνουν σοβαρά, είτε το κάνουν για την πλάκα τους.
Ο Πρώτος SuperVillain:
Ακόμα μια καλή συνέχεια της πρώτης ταινίας είναι και ο villain της υπόθεσης μας. Αυτός είναι ο Red Mist που όμως αλλάζει όνομα και περσόνα. Έτσι γίνεται ο πρώτος “SuperVillain” που θα υπάρξει ποτέ. Πλέον λέγεται Motherfucker και, όπως ο Kick-Ass έχει τη ομάδα του, προσπαθεί και αυτός να φτιάξει τη δική του. Εδώ έχουμε κάποια στραβοπατήματα αλλά είναι πολύ λίγα. Ας πούμε η σκηνή που έκανε τον Chris Motherfucker είναι εκεί μόνο για αυτό και τίποτα άλλο. Δηλαδή δεν είναι κάτι που βοηθάει την πλοκή τόσο, πέραν του να κάνει τον Chris να “τρελαθεί” ας πούμε. Μετά από αυτό είναι μια κλασική ιστορία εκδίκησης και τίποτα άλλο.
Το σχέδιο του δημιουργού πετυχαίνει όμως. Στο τέλος έχουμε μια ωραία μάχη μεταξύ των παρατάξεων. Όσο ωραία μπορεί να είναι μια μάχη μεταξύ ανθρώπων με στολές που απλά “παίζουν τις μπουνιές”! Έχει την πλάκα της η σκηνή. Και εδώ φαίνεται πολύ το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε για ακόμα μια φορά με μαύρη κωμωδία. Τα πτώματα είναι πολλά στο τέλος αλλά έτσι όπως είναι τραβηγμένη η μάχη σε κάνει να γελάς με το τι κάνει ο καθένας.
Έχουμε μία Μικρή Κοιλίτσα:
Αν και η ταινία είναι μικρή σε διάρκεια, τουλάχιστον μικρότερη της πρώτης, για εμένα κάνει λίγο κοιλίτσα στις σκηνές που έχουν να κάνουν με την Mindy. Το πως αυτή προσπαθεί να γίνει αποδεκτή στο σχολείο της από τους άλλους. Είναι κάτι που βοηθάει τον χαρακτήρας της να καταλάβει κάποια πράγματα. Τελικώς πάει το σενάριο παρακάτω αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα και να μην είναι τόσο εκτός της γενικής πλοκής. Φαίνεται λίγο σαν να κόβει την ταινία για να πάμε εκεί και μετά να πάμε πίσω στις περιπέτειες της μικρής ως Hit-Girl.
Από την μεριά του Kick-Ass έχουμε άλλη μια μικρή κοιλίτσα με το “Spider-Man 2 θέμα”. “Να είμαι ήρωας ή να μην είμαι;”. Εδώ μπορώ να πω ότι είναι παραπάνω έκτος σεναρίου αυτό. Πέραν του ότι όλοι ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο αν γίνει ποτέ θα γίνει μετά την τελική μάχη, είναι και πολύ λίγο στην ταινία. Το καλό είναι ότι σου δίνει να καταλάβεις όμως τι κινδύνους έχει το να είσαι “SuperHero”. Και για εσένα αλλά και για τους ανθρώπους γύρω σου. Οπότε και για τις δύο αυτές περιπτώσεις μπορώ να πω ότι ναι μεν είναι κοιλίες αλλά και οι δύο ήθελαν κάτι να πουν. Αυτό με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήθελε λίγο παραπάνω δουλίτσα το σενάριο σας παιδιά.
Η κωμωδία είναι εδώ και αυτή τη φορά, το ίδιο μαύρη και αστεία όπως και στο πρώτο. Δεν υπάρχει κάποιο παράπονο από αυτό. Αν σου άρεσαν τα αστεία στην πρώτη ταινία θα σου αρέσουν και εδώ. Όπως είπα και στην αρχή είναι σαν να βλέπεις την ίδια δημιουργία από τα μάτια κάποιου άλλου δημιουργού. Εμένα αυτό μου άρεσε πολύ. Είναι σαν να δίνεις σε δύο ανθρώπους να σου φτιάξουν την ίδια ταινία και να κάνουν κάτι άλλο και οι δύο με το σενάριο. Προσοχή δεν λέω ότι είναι οι ίδιες σεναριακές εξελίξεις ή κάτι τέτοιο. Απλά λέω ότι η γενική εικόνα είναι η ίδια, ή τουλάχιστον αυτό μου πέρασε εμένα.
Επίλογος:
Όπως είναι λογικό, λοιπόν, για κάτι που μου πέρασε την ίδια εικόνα με κάτι που μου αρέσει, μου αρέσει και αυτή η ταινία πολύ. Δεν ξέρω αν την έχω στην ίδια βάση με την πρώτη. Έχει αυτό που έχει και το Deadpool 2. Είναι πολύ καλή ταινία σε αυτό που θέλει να κάνει αλλά το έχουμε ξαναδεί το έργο στην πρώτη. Μόνο η κεντρική πλοκή ή τα διαφορετικά αστεία είναι αυτά που έχουν κάποια διαφορά. Αυτό δεν το λέω σαν κάτι το κακό γι’ αυτή την ταινία. Το κακό είναι ότι πρέπει να “κλείσεις” πιο πολύ το μυαλό σου για να την απολαύσεις καθώς υπάρχουν πιο πολλά πράγματα από την πρώτη που δεν βγάζουν νόημα για τον κόσμο μας, εκεί που θέλει να είναι η ταινία, αλλά και πλοκές στο σενάριο που είναι εκεί απλά γιατί έχουμε να κάνουμε με ταινία και δεν βγάζουν 100% νόημα.
Εμένα όπως και η πρώτη μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι είναι πολύ καλή συνέχεια αν και δεν κάνει “κλικ” σε όλα τα σημεία που θα έπρεπε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεις την πρώτη θα θες να δεις και αυτή και αν δεις αυτή θα θες να δεις και την πρώτη, οπότε πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με μια δυλογία που δε θα χάσεις τίποτα αν ξαναδεις και πάλι για δεύτερη και τρίτη φορά.
