Σειρά έχει η τελευταία προσπάθεια να φέρουν τον Punisher στο σινεμά πριν το Netflix κάνει αρκετά καλά τη δουλειά του. Η σημερινή ταινία είναι κάτι σαν reboot/remake που δεν παίρνει στα υπόψη της το τι έγινε στην προηγούμενη παραγωγή. Έχει άλλους πρωταγωνιστές. Έχει άλλο setting και τελικά είναι κάτι το διαφορετικό. Για καλό ή για κακό λόγο…
Μαζί με αυτή έχουμε την πρώτη και τελευταία εμφάνιση του brand “Marvel Knights” στο σινεμά. Mε το δικό του logo στην αρχή της ταινίας. Προσωπικά αυτό το project είναι κάτι που θα ήθελα να δω. Έχουμε να κάνουμε με ήρωες (ή αντιήρωες) στα comics που γενικά είναι λίγο πιο “σκοτεινοί”. Oι μεταφορές τους στο σινεμά θα μπορούσαν να γίνουν όλες “άνω των 18”. Θα μιλούσαμε για ένα κάπως πιο σκοτεινό MCU που δεν θα είχε σχέση με αυτό που ξέρουμε σήμερα, ίσως… Ποτέ δε θα μάθουμε όμως! Πάμε να δούμε αυτά που σίγουρα ξέρουμε, με αυτό που έχουμε στα “χέρια” μας για σήμερα.
Jigsaw, Loony Bin Jim και οι λοιποί κακοί μας:
Αρχή, αρχή έχουμε την πρώτη μας επαφή με τον βασικό villain. Η ταινία μας συστήνει αυτόν και τους ανθρώπους γύρω του για να ξέρουμε και να μην έχουμε απορίες γιατί κάνει ότι κάνει αυτός μετά. Μιας που είπαμε για τον Jigsaw ας αρχίσουμε ανάποδα για ακόμα μια φορά και ας δούμε αυτόν πρώτα.
Η αλήθεια είναι ότι λίγο με χάνει η ταινία με τον χαρακτήρα. Έχουμε μία ωραία μεταφορά του villain από τα comics με καινούργια στοιχεία για να κολλάει καλύτερα σε αυτό που θέλει να κάνει η ταινία με αυτόν. Γενικά η όλη ταινία δεν έχει και πολύ καλή ηθοποιία θα μπορούσα να πω. Σίγουρα όμως είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη. Ο κακός μας εδώ δεν αποτελεί εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα.
Ο Dominic West κάνει καλή δουλειά αλλά πάντα στα πλαίσια του τι βλέπουμε. Και σίγουρα αυτό που βλέπουμε είναι μία b-movie. Έχουμε τον villain που ακόμα και αν κάποιες φορές οι πράξεις του δεν βγάζουν νόημα για τον δικό μας κόσμο, σε αυτό που θέλει να κάνει η ταινία νομίζω ότι κολλάνε μια χαρά. Το βασικό του σχέδιο είναι ένα. Πολλά λεφτά, να ανέβει στην πυραμίδα των μαφιόζων και, από μία στιγμή και μετά στην ταινία, να σκοτώσει τον Punisher.
Δίπλα του έχουμε έναν χαρακτήρα που αν και μοιάζει ότι προήλθε από τα comics είναι φτιαγμένος μόνο για την ταινία. Ο λόγος για τον Loony Bin Jim, τον αδερφό του βασικού κακού μας. Πραγματικά αν κάποιος μου έλεγε ότι αυτός είναι από κάποιο ξεχασμένο comic του Punisher θα το πίστευα. Είναι πολύ κοντά σε αυτό που λες “comic villain”. ”Over the top” ερμηνεία, από τον Doug Hutchison. Κλασικός “είμαι τόσο τρελός που μέχρι και οι τρελοί με φοβούνται” κάτι που πάντα πάει χέρι-χέρι με το “είμαι σε άσυλο με ψυχοπαθείς και κάπως θα βγω έξω”. Δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε και αυτός ο villain. Ίσα-ίσα που έβαζε κάτι στις σκηνές που έπαιρνε μέρος. Έβγαζε αυτό το συναίσθημα του κακού που δεν ξέρεις ποτέ ποιά θα είναι η επόμενη του κίνηση. Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ ωραίο για έναν χαρακτήρα σαν και αυτό.
Μαζί τους έχουμε και δύο-τρεις άλλους. Ίσως για να έχει κάτι να σκοτώνει ο Punisher μέχρι να φτάσει στα δύο μεγάλα “bosses” της ταινίας. Αυτοί μπορώ να πω ότι είναι καλά στημένοι ακόμα και αν είναι το κλασικό πρότυπο του gangster που βλέπουμε στα comics και στις “ελαφριές” αστυνομικές ταινίες και σειρές.
Ο Τιμωρός vol.2:
Συνήθως μπαίνω με το βασικό σκελετό στα κείμενα μου. Πορεύομαι με αυτό στο κεφάλι για να δώσω τις πληροφορίες που θέλω να δώσω. Αφού έπιασα τον villain μας όμως θα πάμε με κάτι διαφορετικό σήμερα… Θα βάλουμε αυτόν σαν τον “συνδετικό κρίκο” για την παρουσίαση της ταινίας.
Για να μην spoilάρω πολλά-πολλά να πω ότι στο κυνηγητό του Jigsaw από τον Punisher ο ήρωας μας πέφτει κατά λάθος σε μια παρασπονδία. Αυτή του η πράξη θα τον φέρει αντιμέτωπο με κάποιες ερωτήσεις στο κεφάλι του σχετικά με το πως θα πρέπει να πορευτεί από εδώ και πέρα σαν Punisher, αν θελήσει τελικά να συνεχίσει να είναι αυτό που είναι. Η βασική πλοκή μπορώ να πω ότι είναι καλή. Όχι τέλεια. Κάποιες φορές μάλιστα η ταινία ξεχνάει τι ακριβώς θέλει να κάνει με αυτά τα ερωτήματα στο κεφάλι του Punisher και βλέπουμε έναν Frank να μην τον νοιάζει τίποτα όταν προσπαθεί να φέρει εις πέρας τον κάθε στόχο του. Εκεί λίγο με χάνει και εμένα.
Όπως και ο Jigsaw, έτσι και ο Punisher κάποιες φορές κάνει πράγματα που δεν θα έπρεπε να κάνει σαν χαρακτήρας μέσα σε αυτή την ταινία. Ίσως αν τους ξέρεις από τα comics να καταλαβαίνεις αλλά όπως έχουμε πει κι άλλες φορές μια ταινία θα έπρεπε να στέκει από μόνη της.
Πιστεύω ότι ο Ray Stevenson έκανε πολύ καλή δουλειά στο ρόλο του. Αρκετά καλύτερη θα έλεγα από τον Thomas Jane στην προηγούμενη παραγωγή που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Οι “αρετές” που φέρνει στο ρόλο είναι σίγουρα αυτές που σε κάνουν να καταλαβαίνεις, σχεδόν, πάντα πότε ο Punisher είναι ο “Punisher” και πότε είναι ο “Frank Castle”. Αυτό δεν ξέρω αν είναι καθαρά κομμάτι των ηθοποιών ή των σκηνοθετών πίσω από τις κάμερες. Όπως και να έχει όμως και οι δύο σκηνοθέτες είναι αρκετά άπειροι σε αυτό που πήγαν να κάνουν. Μάλιστα ο Jonathan Hensleigh, της προηγούμενη ταινίας, έχει μεγαλύτερη εμπειρία από παράγωγες του Hollywood από την Lexi Alexander, αυτής της ταινίας.
Αυτό με πάει, σχεδόν αυτόματα, στο ότι ένα καλό που μπορείς να προσάψεις στην Lexi για αυτή τη δημιουργία είναι και το ότι σίγουρα ξέρει τι θέλει να κάνει με το ύφος της ταινίας της. Από την αρχή μέχρι το τέλος έχουμε ένα splatter, στα όρια του gore σε πολλές σκηνές, που κατά τη γνώμη μου φέρνει τον Punisher στη μεγάλη οθόνη όπως του αξίζει. Η σκηνοθέτης, και ο (άντι)ήρωας μας δεν λυπούνται κανέναν και τίποτα. Ο Punisher σκοτώνει όποιον νομίζει ότι πρέπει να σκοτώσει με διάφορους και ευφάνταστους τρόπους θα έλεγα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα θα σας θυμήσουν αρκετά τα Fatalities από τα Mortal Kombat! Ναι, για τόσο gore μιλάμε κάποιες στιγμές.
Για καλή ή κακή τύχη του κακού μας (!) ο Punisher σε αυτή την ταινία έχει και αρκετούς χαρακτήρες γύρω του. Κάποιοι από αυτούς είναι εκεί για να βοηθήσουν την όλη “σταυροφορία” του. Κάποιοι είναι για μπουν εμπόδιο όταν το σενάριο το θέλει. Και τέλος κάποιοι είναι εκεί απλά για να έχει και κάτι να σώσει ο Punisher. Δεν θέλω να προβώ σε spoilers, και πάλι, γι’ αυτό δεν λέω πολλά γι’ αυτούς. Ίσως το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μερικοί από αυτούς βρίσκονται και στα comics και εδώ έχουμε μια αξιότιμη μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη.
Τεχνικά:
Η ταινία παίζει έξυπνα, για ακόμα μια φορά, και με το budget που έχει κάνει έμφαση, στο μεγαλύτερο μέρος της, στα πρακτικά εφέ. Αυτό σίγουρα δίνει μια αληθοφάνεια σε αυτά που βλέπουμε, καθώς πράσινη οθόνη δεν υπάρχει πουθενά. Ή τουλάχιστον αυτή η εντύπωση μου δόθηκε εμένα. Βέβαια εδώ έρχεται σε αντιδιαστολή το γεγονός ότι ο West φοράει μάσκα για να “φέρει στη ζωή” τον Jigsaw και αυτό φαίνεται αρκετά. Τον έχουν κάνει κάτι σαν τον Freddy Krueger θα έλεγα, με τα καλά και τα κακά του. Το ψέμα φαίνεται αλλά αν χαθείς για λίγο στην ταινία αυτό που σου περνάει είναι ένας αρκετά τρομακτικός (εξωτερικά) villain που πιστεύω ότι πολλά παιδάκια θα έβλεπαν στους εφιάλτες τους.
Με τέτοιον villain, τέτοιον (anti)hero και γενικά τέτοιο κλίμα και σχέδιο η ταινία δεν θα μπορούσε να μην έχει τους metal ρυθμούς της να παίζουν στο background για τη μουσική υπόκρουση της. Καλό και ωραίο είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με αυτές τις μελωδίες όμως αλλά πάντα όταν “πρέπει” η κιθάρα, το μπάσο και τα ντραμς θα παίζουν σε heavy ρυθμούς για να μας τονίσουν τη σκηνή που πρέπει. Κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει με αυτό. Σίγουρα δεν είναι ένα soundtrack που θα θυμάσαι για πάντα αλλά το ίδιο μπορώ να πω για, σχεδόν, όλες τις μεταφορές comics σε ταινίες.
Πριν κλείσω με τα τεχνικά να πω και λίγο για μία “noir ατμόσφαιρα” που μου έβγαλε η παραγωγή. Τα χρώματα από τους φωτισμούς είναι πάντα έντονα, ειδικά το βράδυ, μια στιγμή της ημέρας που η ταινία διαλέγει να μας πει την περισσότερη ιστορία της. Έχουμε έντονα κίτρινα, κόκκινα, μπλε αλλά και πράσινα φώτα να “παίζουν” πάντα στο background. Για κάποιο λόγο μάλιστα αρκετές είναι οι φορές που έχουν μπει φίλτρα στην κάμερα για να κάνουν την αντίθεση των χρωμάτων στην εικόνα πολύ πιο έντονη. Σαν να βλέπεις μια “ασπρόμαυρη” ταινία αλλά με χρώμα… Εμένα προσωπικά, σαν έναν άνθρωπο που χρησιμοποιώ πολύ αυτό το εφέ στο Instagram, δεν με χαλάει καθόλου. Για κάποιον άλλον όμως δεν ξέρω… Οπότε καθαρά υποκειμενικά θα το αναφέρω σαν κάτι το θετικό αυτό. Θα καταλάβω όμως και κάποιον που θα πει το αντίθετο.
Επίλογος:
Έτσι έχουμε μια ταινία αιματηρής δράσης που είναι λίγο περισσότερο από ενενήντα λεπτά. Μέσα σε αυτά έχουμε αρκετές σκηνές μάχης. Αρκετό gore. Λίγα πράγματα για να καταλάβουμε πως έγινε ο Frank Punisher. Και τέλος την όλη πλοκή που τρέχει με τον κακό μας. Προσωπικά νομίζω ότι ήθελε, ίσως, λίγο παραπάνω για να μας συστήσει κάποιους χαρακτήρες της όπως πρέπει. Δεν υπάρχει όμως μεγάλο πρόβλημα και ίσως να τελειώνει ακριβώς την ώρα που πρέπει για να μην γίνει βαρετή. Οπότε για ακόμα μια φορά έχουμε να κάνουμε με κάτι που ναι μεν δεν κάνει το καλύτερο που μπορεί για να μεταφέρει το υλικό που έχει στο σινεμά αλλά είναι διασκεδαστική και η ώρα περνάει καλά βλέποντας την.
Για ακόμα μια φορά όμως είμαι μπερδεμένος στο αν μπορώ να πω σε κάποιον να τη δει ή όχι. Αν ρωτάτε το Marvel fanboy μέσα μου, θα έλεγα σίγουρα ναι. Είναι ωραία μεταφορά του Punisher και έχουμε έναν χαρακτήρα, έναν villain και έναν κόσμο γενικά που μοιάζει λες και βγήκε από τις σελίδες του comic. Αν ρωτάτε όμως τον Vegeta που βλέπει “καλές” ταινίες, θα έλεγα μάλλον όχι. Δεν έχει κάτι να δώσει σαν ταινία πέρα από καλές σκηνές δράσεις και έναν Punisher που είναι πολύ καλύτερος από τον προηγούμενο αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει και πολλά…
