Coffee And Games 04.08.2024:
Την προηγούμενη Κυριακή είπα ότι θα γράψω για όλα τα indie games που έχω παίξει αυτόν τον καιρό, και αυτό θα γίνει σήμερα. Λίγα λόγια για το καθένα. Τι μου άρεσε, τι όχι, και γενικά πως ήταν αυτή η εμπειρία. Αυτό το τελευταίο το λέω γιατί είναι πολύ-πολύ λίγα τα indie games που έχω παίξει στη ζωή μου, οπότε μπορείς να το δεις και ως μία κατηγορία που πιάνω για πρώτη φορά.
Η φωτογραφία είναι από ένα από αυτά, το Gris. Τώρα να σας πω ένα μυστικό, την προηγούμενη Κυριακή είχα ετοιμάσει το κείμενο για να μπει φωτογραφία του Gris. Για κάποιο λόγο το ξέχασα και έβαλα φωτογραφία από το Planet of Lana. Μικρό το κακό γιατί και τα δύο games κατά τη γνώμη μου αξίζουν την όποια δημοσιότητα μπορούν να πάρουν από κάποιον, μικρή ή μεγάλη.
Θα αρχίσω το αρθράκι όμως με τον πρώτο στη σειρά τίτλο που έπιασα, και αυτός είναι το game της φωτογραφίας. Το Gris έχει έναν μοναδικό τρόπο να σου επικοινωνεί αυτά που θέλει σαν δημιουργία. Δεν έχει καθόλου διάλογο, και αυτό μου άρεσε πολύ. Σε αφήνει να καταλάβεις ότι θέλεις εσύ να καταλάβεις. Ναι, σίγουρα υπάρχουν βίντεο και άρθρα που μιλούν για το τι θέλει να περάσει ο τίτλος, αλλά εμένα μου αρέσει να έχω το δικό μου “canon” στο κεφάλι μου γι’ αυτόν. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν έχω δει και τίποτα που να εξηγεί την ιστορία του Gris. Στα καλά έχουμε την ιστορία, το art direction και τη μουσική.
Στα κακά είναι το γεγονός ότι πρόκειται για ένα αρκετά εύκολο platformer game, με στοιχεία metroidvania. Αυτό δεν είναι κακό από μόνο του, απλά νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι λιγάκι πιο δύσκολο για να τη φάση. Αυτό όμως είναι πολύ μικρό “κακό” μπροστά σε αυτό που θέλει να κάνει ο τίτλος, και αυτό που θέλει να κάνει, το κάνει πολύ-πολύ καλά.
Μετά πάμε στο Cocoon. Καινούργιο game από δημιουργούς δύο πολύ καλών indie games, του Limbo και του Inside. Δύο τίτλους που έχω δει στο παρελθόν. Μου άρεσαν πολύ, και ήθελαν να δω και το Cocoon. Το game λοιπόν είναι υπέροχο. Νομίζω ότι το challenge έλειπε από το Gris, το βρήκα εδώ. Νομίζω ότι οι γρίφοι σε αυτόν τον τίτλο είναι απλά πανέξυπνοι! Το αγάπησα, και θα ήθελα να το ξαναπαίξω, απλά και μόνο για να βρω όλα τα μυστικά του. Για ακόμα μία φορά έχουμε να κάνουμε με τίτλο που έχει πολύ ωραίο art, ωραία μουσική, και σίγουρα σε ταξιδεύει στον κόσμο του.
Συνέχεια με το Planet of Lana. Τι να πω και γι’ αυτό το game; Το αγάπησα και αυτό. Ναι μεν, δεν είναι κάτι το πρωτότυπο σαν gameplay, αλλά είναι κάτι πολύ έξυπνο. Platformers έχουμε δει αρκετά, αλλά κατά τη γνώμη μου όχι κάτι σαν το Planet of Lana. Κάθε διαφορετική οθόνη που βλέπεις είναι και ένας ακόμα έξυπνος γρίφος. Η ιστορία από την άλλη είναι κάτι το πολύ δυνατό. Ειδικά αν είχατε ποτέ στη ζωή σας κάποιο ζωάκι, θα αγαπήσετε αυτό το game όπως το αγάπησα και εγώ.
Κάνει λάθη η Don’t Nod; Δε νομίζω! Έτσι για ακόμα μία φορά πέτυχαν το στόχο τους με το Jusant. Δεν είχα ποτέ τρέλα να κάνω αναρρίχηση σε κάποιο βουνό, με το Jusant όμως κάτι με έψησε λίγο παραπάνω. Για ακόμα μία φορά μιλάμε για τίτλο με πολύ όμορφο εικαστικό, και μουσική. Η ιστορία στην αρχή μοιάζει λίγο περίπλοκη, αλλά αν διαβάσεις τα διάφορα documents που βρίσκεις και δεις και το τέλος, νομίζω ότι βγάζεις άκρη. Το Jusant είναι ακόμα ένας τίτλος που θέλω να ξαναδώ για να βρω όλα του τα μυστικά. Και παρόλο που φοβάμαι τα ύψη, είναι ένας τίτλος που όσο έπαιζα με ηρεμούσε για κάποιο λόγο.
Τέλος, έχουμε το Still Wakes the Deep. OK, αν έχετε δει τα The Thing ξέρετε πάνω-κάτω με τι έχουμε να κάνουμε εδώ. Είναι όμως μία πολύ ωραία ιστορία τρόμου θα έλεγα. Όσο το έπαιζα σκεφτόμουν ότι πραγματικά η Ανταρτική και μία πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου ίσως είναι τα μόνα σημεία που θα μπορούσε να δουλέψει μία ιστορία τρόμου όπως αυτές οι δύο. Ίσως, και κάποιος οικισμός στη μέση κάποιας ερήμου, αλλά εκεί υπάρχει το “πρόβλημα” ότι το όποιο τέρας μπορεί να ξεφύγει αρκετά εύκολα και να πάει στην κοντινότερο “πολιτισμό” που θα υπάρχει κάπου εκεί γύρω. Τέλος πάντων, εδώ εξετάζουμε γενικά το game.
Γενικά, αν και έπαιξα στο normal και πάλι έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι ευκολάκι και δεν έχουμε και πολλούς-πολλούς μηχανισμούς σαν gameplay. Αν δεν κάνω λάθος από θέμα δυσκολίας πρέπει να κόλλησα μόνο σε ένα σημείο, και αυτό γιατί δεν είχα καταλάβει 100% τι πρέπει να κάνω και έχανα ξανά και ξανά. Θα μου μείνει ο τίτλος σίγουρα, και ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να τον ξαναπαίξω, αλλά νομίζω ότι είναι σαν το Hellblade 2. Επειδή δεν έχει και πολλά να προσφέρει σαν video game στο gameplay του, νομίζω είναι λίγο βαρετό να το ξαναπαίξεις στα καπάκια. Πάντως, η ιστορία είναι πολύ καλή, και σίγουρα τα γραφικά του είναι κάτι που ξεχωρίζει, αν και όχι στον ίδιο βαθμό όπως το Hellblade 2.
Έκανα και ένα πέρασμα από το Neon White αλλά για κάποιο λόγο δε με κράτησε το game. Δεν είναι ότι ήταν άσχημο γι’ αυτά που θέλει να κάνει σαν τίτλος, απλά δεν ξέρω… Ίσως να μην ήταν η ώρα μου να το δω. Ξέρεις, είναι κάποιες στιγμές που ακόμα και τα καλύτερα games να πιάσεις, δεν μπορείς να τα παίξεις, για τον “α” ή “β” λόγο. Ίσως να είναι αυτό. Ίσως να μην είναι και τόσο καλός ο τίτλος. Θα του δώσω ακόμα μία ευκαιρία όμως, κάποια στιγμή στο μέλλον.
Εδώ να αναφέρω ότι μεγάλο ρόλο στο να παίξω αυτά τα indie games έπαιξε και το Game Pass -καθώς δε χρειάστηκε να τα πληρώσω, και το xCloud μέσω του Game Pass Ultimate. Ήταν αρκετές η φορές που έπαιζα τους τίτλους αυτούς από το κινητό μου -με το Razer Kishi πάνω. OK, η εμπειρία σίγουρα δεν είναι η ίδια με την τηλεόραση, αλλά το γεγονός ότι μπορώ να το κάνω είναι κάτι που με βοήθησε πολύ. Το μόνο κακό, μην παίξεις το Still Wakes the Deep στο κρεβάτι πριν κοιμηθείς, δε θα έχεις κάλο ύπνο!
Οπότε, πάνω-κάτω αυτή ήταν η μέχρι τώρα εμπειρία μου με τα indie games που έχω δει. Θα συνεχίσω σίγουρα με αυτά για μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, μπορεί και πιο μετά. Σειρά έχουν τα Flintlock, Harold Halibot, A Little to the Left, Solar Ash, Warhammer 40K: Boltgun -για να ψηθούμε και λίγο τώρα που βγαίνει το Space Marine 2, και τέλος το Chants of Sennaar. Αυτά τα είναι στη λίστα καιρό τώρα και σίγουρα θα τα δω. Τώρα αν διαβάζει κάποιος αυτό το κείμενο και νομίζει ότι πρέπει να δω και άλλους τίτλους, παρακαλώ πολύ γράψτε κάτι! Ή εδώ σαν σχόλιο, ή στο Facebook, ή στο κανάλι στο YouTube. Όπου θέλετε! Ονόματα από games που είναι είτε στο Game Pass, είτε όχι, δε με πειράζει. Καλό θα ήταν να είναι στο Game Pass για να βγει πιο φτηνά η φάση, αλλά και να μην είναι, θα τα βάλω σε κάποια wishlist και κάποια στιγμή θα τα αγοράσω να τα δω.
Αυτά τα λίγα και αυτή την Κυριακή, και τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα πάρω ρεπό για τις επόμενες Κυριακές. Θα πάρω δηλαδή αν δε γίνει κάτι μεγάλο και πρέπει να γράψω γι’ αυτό. Τις δύο επόμενες εβδομάδες θα δημοσιεύσω δύο κείμενα που έχω έτοιμα για τις άλλες δύο στήλες του blog τις οποίες τις έχω κλασμένες κανονικά εδώ και μήνες -αν όχι χρόνια! Λογικά δε θα σταματήσω και τα livestreams, οπότε αν κάποιος θέλει, μπορεί να έρθει εκεί να τα πούμε. Όπως το βλέπω μάλλον ο μήνας όλος θα μας βγάλει με τη σειρά BioShock. Τώρα που μιλάμε, είμαι πολύ κοντά στο να βγάλω το πρώτο, και μετά πάμε για το δεύτερο που θα είναι και η πρώτη φορά που θα το δω!
Αυτά λοιπόν για τώρα και να δώσω τις ευχές μου όπως πάντα για μία καλή Κυριακή, καλή εβδομάδα, καλό υπόλοιπο του μήνα μέχρι να τα ξαναπούμε και τα καλοκαιρινά φιλιά μου! 😘😗😙😚
