Coffee and Games 17.04.2022:
Ναι, ναι το ξέρουμε! Είμαι τρελός! Πόσες εβδομάδες τώρα βάζω φωτογραφίες με το Elden Ring αλλά μιλάω λίγο γι’ αυτό. Σήμερα θα γίνει το αντίθετο. Η φωτογραφία είναι από το ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟ Guardians of the Galaxy αλλά το κείμενο θα είναι για το Elden Ring. Γιατί πολύ απλά, το τελείωσα. Περίπου 120 ώρες και 179 levels μου πήρε για να βγάλω το τελικό boss. Βέβαια είμαι 100% σίγουρος ότι πρέπει να μην ακούμπησα αρκετό υλικό από αυτό που μου πρόσφερε το game αλλά προς υπεράσπιση μου, έψαξα. Κι έψαξα πολύ! Απλά δεν έψαξα τόσο πολύ. Δηλαδή από τα διάφορα που ακούω από ‘δω κι από ‘κει.
Όπως λέω κάθε φορά σε αυτές τις περιπτώσεις, δε θα γράψω review. Δεν το έχω με αυτά τα games πρώτον, και δεύτερον δεν είναι αυτή η λογική πίσω από αυτό το κειμενάκι. Απλά λίγα λόγια θέλω να πω για ένα game που τερμάτισα, μου άρεσε πολύ και θέλω να μιλήσω γι’ αυτό. Πριν αρχίσουμε να γράψω ένα disclaimer. Αυτό θα το αναφέρω μία φορά εδώ και μία στο τέλος. Απλά και μόνο για να μην λέω τα ίδια και τα ίδια. Το μόνο “soulsborne” game που έχω βγάλει ποτέ είναι το Lords of the Fallen. Το μόνο game από την FromSoftware που έχω παίξει (καμιά τριανταριά ώρες) είναι το 1ο Dark Souls. Οπότε ότι πω σε αυτό το άρθρο θα είναι καθαρά από την σκοπιά ενός ανθρώπου που δεν είναι και ο μεγαλύτερος υποστηρικτής είτε της κατηγορίας, είτε του studio.
Όπως ξέρετε το Elden Ring είναι το μόνο πράγμα που ήταν στην “gaming ζωή” μου τον τελευταίο μήνα και κάτι. Νομίζω ότι αυτό συντέλεσε λίγο άσχημα για την όλη φάση. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που με έκανε ίσως να μην το απολαύσω φουλ. Γιατί πολύ απλά περίπου τις τελευταίες δύο εβδομάδες που πέρασαν, δηλαδή πάνω-κάτω το τελευταίο ¼ ή ⅕ του game, μπορώ να πω ότι είχα κουραστεί. Γενικά από αυτή τη φάση και κάτω δεν έβλεπα την ώρα να το βγάλω για να πιάσω να παίξω κάτι άλλο. Το ξέρω ακούγομαι “αιρετικός” αλλά έτσι ένιωσα.
Μπήκα με ένα κακό για να σπάσω λίγο τον πάγο! Η αλήθεια είναι όμως ότι το game με κέρδισε από την αρχή. Και με κέρδισε πολύ! Από τα λίγα games που έχω πιάσει τα τελευταία χρόνια και πραγματικά το είχα στο κεφάλι μου όσο δεν το έπαιζα. Ξέρεις από αυτά τα games, που έχω ξαναπεί εδώ, που κλείνεις την κονσόλα για να κάνεις κάτι άλλο, όπως να έχεις ζωή ας πούμε (!), και δεν βλέπεις την ώρα να την ξανανοίξεις. Αυτή η αίσθηση που σου δίνει όταν βλέπεις κάτι στο ορίζοντα και θες να πας αλλά δεν προλαβαίνεις, γιατί ξέρεις ότι θα σου πάρει ώρα που δεν έχεις αυτή τη στιγμή, και μέχρι να πας στροβιλίζει στο κεφάλι σου το τι μπορεί να είναι εκεί. Ένα παραπάνω σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι όλος ο κοντινός μου κύκλος, εδώ στη Πράγα (και όχι μόνο), έπαιζαν αυτό το game.
Αυτό οδηγούσε στο ότι όποια συζήτηση γίνονταν για videogames πάντα ήταν για το Elden Ring. Και το πιο “κακό” όταν η κουβέντα έφτανε σε κάτι που δεν είχες κάνει εσύ για τον “α” ή “β” λόγο. Όταν άκουγες από κάποιον για κάτι που μπορούσες να περάσεις κάπως και δεν το σκέφτηκες. Όταν άκουγες από κάποιον για κάποιο μυστικό boss κάπου. Όταν άκουγες από κάποιον για μια περιοχή ή έναν NPC που εσύ δεν είχες δει ποτέ. Όλα με έκαναν να θέλω να πιάσω και πάλι το μοχλό όσο το δυνατόν πιο νωρίς γίνεται.
Αυτό μαζί με το γεγονός ότι αυτό το game είχε πολύ καλό το “αναζητήση και ανταμοιβή”. Δεν θυμάμαι κάποιο άλλο game να το έχει κάνει τόσο καλά. Δηλαδή εγώ να έχω παίξει κάποιο άλλο. Μπορεί να υπάρχει και να μην το γνωρίζω φυσικά. Γενικά αυτό το ότι μπορείς να πας όπου βλέπεις, αρκεί να βρεις το δρόμο, και όταν κάτι σου τραβήξει την προσοχή συνήθως είναι και κάτι καλό, εγώ προσωπικά δεν το έχω ξαναζήσει. Έτσι αυτά τα δύο ήταν τα πρώτα πράγματα που αγάπησα στο game. Η αναζήτηση και το κόλλημα στο κεφάλι που τρως με αυτό, και όχι άδικα.
Κάποια στιγμή όμως, μετά από κάποιες ώρες, έρχεται και η κούραση με κάποια πράγματα. Καταρχάς είναι οι τοποθεσίες και οι εχθροί. OK, δεν λέω, το πόσο εφάνταστα ήταν κάποια bosses, με αποκορύφωμα τα main, είναι από αλλού. Δυστυχώς όμως από κάποια στιγμή και μετά έρχεται η επανάληψη και αυτή είναι μεγάλη. Πολλοί ίδιοι μικροί εχθροί. Σχεδόν, όλα τα dungeons στο ίδιο μοτίβο, αν και με διαφορετικούς γρίφους το καθένα κτλ. Πιστεύω ότι αυτό δούλευε σε games σαν το Dark Souls ή κάποιο άλλο της FromSoftware. Εδώ όμως υπάρχει το κακό ότι μιλάμε για πραγματικά μεγάλο game, που αν κάνεις τα ίδια και τα ίδια κάποια στιγμή θα κουραστείς. Δηλαδή αυτό είναι κάτι που κράζουμε στα Assassin’s Creed εδώ και καιρό, πρέπει να το πούμε και σε αυτή την περίπτωση.
Ευτυχώς όμως περάν των main bosses, που σίγουρα είναι πολύ διαφορετικά το ένα με το άλλο, υπάρχει και το θέμα του build σου και το πως θα παίξεις με αυτό ή αν το αλλάξεις τι θα το κάνεις και γιατί. Αυτό είναι κάτι που είναι μοναδικό, τουλάχιστον σε αυτά που έχω δει εγώ. Πέραν του Mass Effect και του Witcher 3, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο game που να έχω παίξει και να μπορείς να λύσεις ένα quest με τόσους διαφορετικούς τρόπους.
Προσοχή, στα δύο προαναφερθέντα μπορείς να λύσεις τα quests και χωρίς να σκοτώσεις κανέναν (κάποια από αυτά, τουλάχιστον), εδώ συνήθως πρέπει να πεθάνει κάποιο boss. Δεν μιλάω γι’ αυτό όμως. Μιλάω για το ότι ακόμα κι αν παίζεις μόνο ξύλο με τα bosses η FromSoftware σου έχει δώσει τόσες πολλές επιλογές σε όλα που πραγματικά πιστεύω ότι ίσως ο κάθε ένας gamer που θα πιάσει το game (χωρίς οδηγούς) θα παίζει λίγο διαφορετικά από κάποιον άλλον. Εκεί είναι, πιστεύω, και η μεγαλύτερη μαγεία του τίτλου.
Παρόλα αυτά, δεν θα πω ψέματα. Ο συνεχόμενος θάνατος και αυτή η ιδέα του ότι μένω στα ίδια, παρόλο που δεν είναι αλήθεια, με κούρασε. Υπήρξαν στιγμές που δεν μου άρεσε το να χάνω ξανά και ξανά. Όχι γιατί μου πέφτει το ηθικό, που μου έπεφτε, αλλά γιατί μου περνούσε η ιδέα ότι ενώ πάλευα μία και δύο ώρες με το game, τελικά δεν πήγαινα πουθενά… Από την άλλη όμως υπήρχε αυτή η μεγάλη ικανοποίηση όταν σκοτώνεις ένα boss, που δεν σου τη δίνει κανένα άλλο game. Ναι μεν, πέθαινα ξανά και ξανά. Ναι μεν, κολλούσα σε ένα σημείο για μία ώρα. Όταν περνούσα όμως το όποιο “εμπόδιο” ήταν τόσο γα**το το συναίσθημα ικανοποίησης. Νομίζω πολύ λίγα games μπορούν να δώσουν το ίδιο feeling.
Σε αυτό νομίζω βοηθάει και το open world του game. Γιατί μπορείς αν κολλήσεις κάπου, ή καλύτερα αν νομίζεις ότι έχεις κολλήσει κάπου, να πας να κάνεις τη γύρα σου να πάρεις τα levels σου και να γυρίσεις πάλι πίσω. Αυτό αν και δεν είναι ο σωστός τρόπος, ας πούμε, είναι κάτι που βολεύει και σίγουρα είναι κάτι που εγώ έκανα πολλές φορές στα σημεία που είχα κολλήσει. Το κακό με αυτό έρχεται όταν βρεις κάποιο καλό σημείο για farming και το κάνεις συνέχεια.
Εγώ το βρήκα! Και δυστυχώς, ίσως, “έσπασα” λίγο το game. Προσπάθησα όμως να το κάνω λίγες φορές και μόνο όταν ήμουν κοντά στο επόμενο level. Αυτό γενικά όμως πιστεύω ότι είναι κάτι που μπορείς να κάνεις σε κάθε game με levels και RPG στοιχεία, οπότε σίγουρα δεν είναι κάτι κακό εδώ. Κάτι κακό για το game. Είναι κακό για τους παίκτες που θα το “εκμεταλλευτούν” πολύ. Πιστεύω ότι έτσι χάνεις κάτι από την ατμόσφαιρα και το άγχος που θέλει ο τίτλος να σου περάσει.
Ίσως είναι ώρα σιγά-σιγά να κλείνω το κείμενο. Είπα ότι δε θέλω να κάνω review, δεν μπορώ στην τελική γιατί οι γνώσεις μου για τίτλους της FromSoftware είναι πολύ μικρές. Τι αποκόμισα τελικά εγώ από εδώ; (Για μία τελευταία φορά) Εγώ σαν κάποιος που δεν έχει ξαναπιάσει κάποιο άλλο game από το studio. Σίγουρα μία ευχάριστη διασκέδαση και έναν τίτλο που θα θυμάμαι για πάντα. Μετά το τέλος του είχα αυτό που σου κάνουν οι μεγάλοι τίτλοι, ότι όλα τα άλλα games μοιάζουν λίγο μάταια! Ναι, δεν είναι αλήθεια αλλά αυτό νιώθεις. Έτσι κι εδώ. Ένιωσα λίγο άδειος όταν τελείωσα. Το καλό είναι ότι για τα livestreams έπιασα και πάλι το Guardians of the Galaxy, οπότε ήρθε λίγο να με ηρεμήσει αυτό. Όσο γίνεται δηλαδή με το θέμα που καταπιάνεται αυτό το game!
Αν το προτείνω σε κάποιον που δεν έχει εμπειρία με αυτά τα games δεν ξέρω… Αν σας αρέσει η μεγάλη πρόκληση “περάστε μέσα” άφοβα! Είναι όμως δύσκολο. Όχι, όσο θέλει να πιστεύεις στην αρχή αλλά σίγουρα είναι. Εγώ πέρασα καλά. Ίσως περάσεις κι εσύ. Αν τώρα σου αρέσουν τα game σε στυλ Assassin’s Creed και θες να δεις το Elden Ring γιατί είναι open world ή κάτι τέτοιο, μάλλον θα απογοητευτείς και σίγουρα θα το αφήσεις στη μέση. Και αυτό όχι γιατί είναι τόσο δύσκολο αλλά απλά γιατί είναι απαιτητικό σαν ασχολία.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι το game που θα το βάλεις για μισή ώρα να ηρεμήσεις μετά τη δουλειά σου ή να χαλαρώσεις στο ρεπό σου. Ο τίτλος σε θέλει εκεί. Και σε θέλει εκεί για ώρες. Το αν αυτό είναι κακό ή καλό θα το κρίνει ο καθένας μόνος του. Εγώ πέρασα καλά αν και λίγο κουράστηκα στο τέλος όπως έγραψα παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μου άνοιξε την όρεξη για να δω κι άλλους τίτλους της FromSoftware αλλά σίγουρα όχι τώρα στα κοντά.
Αυτά και για σήμερα. Καλή εβδομάδα και τα φιλιά μου!! 😗😙😚😘
Υ.Γ. Την επόμενη εβδομάδα θα πάρω “ρεπό”! Έχω να πάω σε live την επόμενη Κυριακή, δε θα έχω ώρα να γράψω κάτι. Sorry! Οπότε καλές δύο εβδομάδες και λιώστε όποτε μπορείτε και θέλετε!!
