Coffee & Games 19.07.2025:
Επιστροφή από το πουθενά στα C&G, γιατί για να είμαι ειλικρινής, αυτή την εβδομάδα είχα στο μυαλό μου να γράψω ένα review για την καινούργια ταινία Superman. Αλλά δυστυχώς δεν πήγα να τη δω, και για κάποιο λόγο δεν είμαι σχεδόν καθόλου ψημένος να πάω. Οπότε, μιας και δεν έχουμε ταινία, ας πάμε σε ένα C&G, το οποίο έχω να γράψω πάνω από μήνα και προφανώς έχουν μαζευτεί διάφορα.
Το σημερινό κείμενο θα είναι λίγο από όλα. Δεν έχω κάποιο πολύ συγκεκριμένο θέμα, αλλά πολλά μικρά θεματάκια που ήθελα να πιάσω, και δεν τα είχα γράψει τόσο καιρό. Θα μιλήσω για παιχνίδια που έπαιξα και τερμάτισα, θα σχολιάσω μια σειρά, και φυσικά θα πάμε και στα τελευταία με τη Microsoft και το Xbox.
Ας ξεκινήσουμε με το PC: το καινούργιο μηχάνημα ήρθε, είναι δυνατό, και μπορώ πλέον να παίξω παιχνίδια που πριν δεν μπορούσα, κυρίως τα αποκλειστικά του PlayStation. Η λίστα είναι μεγάλη, αλλά δεν πήρα τα πάντα γιατί ούτε θέλω να παίξω τα πάντα ούτε μπορώ να τα αγοράσω όλα – είναι και ακριβά. Πήρα μερικά συγκεκριμένα. Αν παρακολουθείς αυτή τη στήλη από την αρχή, ξέρεις ότι από τα πρώτα μου άρθρα εδώ ήταν κάποια για τα The Last of Us και τα Uncharted, όταν τα είχα παίξει για πρώτη φορά. Οπότε, φυσικά, ξεκίνησα με αυτά όταν πήρα το PC μου.
Στα livestreams, παίζω το πρώτο The Last of Us (το remake). Είναι εντυπωσιακό στα γραφικά, και παρόλο που θυμάμαι πολλά, με την ανανέωση μοιάζει σαν να παίζω κάτι σχεδόν καινούργιο. Δε θα επεκταθώ πολύ σε αυτό τώρα, γιατί έχω ήδη μιλήσει αρκετά στο παρελθόν και θέλω να το αφήσω για πιο μετά, όταν παίξω και το δεύτερο. Ίσως να γράψω ένα κείμενο για το πως ήταν η επιστροφή μου στη σειρά μετά από τόσα χρόνια, σε ένα καινούργιο hardware, και με τις βελτιώσεις που αυτοί οι τίτλοι έχουν πάρει. Προς το παρόν όμως, πάμε να σχολιάσουμε τη δεύτερη σεζόν της σειράς στα γρήγορα.
Η δεύτερη σεζόν του The Last of Us ήταν απογοητευτική. Ξαφνικά, σαν να άλλαξαν οι δημιουργοί, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες – δεν ξέρω. Η ποιότητα έπεσε κατακόρυφα σε κάποια θέματα. Η πρώτη σεζόν, έστω και με διαφορές, βασίστηκε πάνω στο σενάριο του παιχνιδιού και δούλεψε. Κάποιες αλλαγές ήταν καλές, όπως εκείνο το επεισόδιο με τον Bill. Αλλά η δεύτερη σεζόν… όχι.
Ένα από τα πράγματα που με ενόχλησαν πιο πολύ ήταν το ότι επανέφεραν τους σπόρους, που στο lore της σειράς δεν υπήρχαν. Και τους βάζουν τώρα, ξαφνικά, γιατί προφανώς χρειάζονται για να δουλέψει κάποια βασική σκηνή του Part II. Αυτό δεν έχει λογική, 20 και 30 χρόνια μετά την αποκάλυψη και ξαφνικά “ανακαλύπτουμε” ότι οι σπόροι μολύνουν του ανθρώπους; Wtf?
Αλλά το πιο μεγάλο μου πρόβλημα είναι η Abby. Στη σειρά, από την αρχή σου λένε ποια είναι η κοπέλα που κάνει αυτό που κάνει, κάτι που το game κρατούσε για αργότερα, και το έκανε με τρόπο που άλλαζε τελείως τον τρόπο που έβλεπες την ιστορία. Στη σειρά, αυτό το χάνεις. Και έτσι χάνεις και αυτό το μίσος που ένιωθες αρχικά, πριν καταλάβεις γιατί έγινε ό,τι έγινε. Εδώ δεν υπάρχει suspense, δεν υπάρχει χτίσιμο. Σαν να φοβούνται από τον θεατή να μισήσει αυτόν τον χαρακτήρα. Κάτι που στο game δουλεύει τρομερά καλά γι’ αυτό που θέλει να σου περάσει σαν βασική του ιδέα. Δηλαδή το μίσος.
Και η Ellie σαν χαρακτήρας βέβαια είναι απλά… κακή. Δεν έχει απλώς διαφορές από την Ellie του game – έχει αλλάξει άσχημα. Κάνει βλακείες, έχει εκνευριστικές γκριμάτσες και αντιδράσεις που δεν ταιριάζουν με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Δεν κατηγορώ την Bella Ramsey – πιστεύω ότι κάνει ό,τι της λένε. Αλλά το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι πολύ κακά σε αυτά που λένε στην ηθοποιό να κάνει.
Η απουσία του Joel (Pedro Pascal) στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν είναι αισθητή, ειδικά στο προτελευταίο επεισόδιο, όπου τον βλέπουμε και πάλι. Εκείνος παίζει καταπληκτικά, ειδικά στο τέλος του επεισοδίου, που πιστεύω ότι όσοι έχουν παίξει το game καταλαβαίνουν σε τι αναφέρομαι. Ίσως το μοναδικό κομμάτι που θυμίζει το πόσο δυνατό μπορεί να είναι αυτό το σύμπαν. Το υπόλοιπο της σεζόν, δυστυχώς, δε σώζεται. Κρίμα. Και το μεγαλύτερο κρίμα είναι ότι δεν ξέρω πως θα το δώσουν παρακάτω. Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που θα μπορούσε να κάνει την τρίτη σεζόν τόσο καλή που να δικαιολογεί όλα στα στραβοπατήματα της δεύτερης.
Προχωράμε. Στα livestreams τερμάτισα και το Until Dawn, το μοναδικό game της Supermassive Games που δεν είχα παίξει. Και καταλαβαίνω γιατί λένε ότι είναι το καλύτερό τους. Έχει φανταστικό μυστήριο, ωραία ιστορία, χαρακτήρες που θες να σώσεις, και πολλές επιλογές που αλλάζουν τα πάντα στη συνέχεια. Σου δίνει αυτό το horror movie vibe με διαδραστικότητα, και μου άρεσε τόσο που σκέφτομαι να το ξαναπαίξω. Έσωσα 5 από τους 8 χαρακτήρες – με λίγες σωστές επιλογές θα μπορούσα να είχα σώσει και άλλους. Αν το βρείτε σε λογική τιμή, αξίζει.
Για το Clair Obscur: Expedition 33, θα πω πολύ λίγα γιατί θέλω να γράψω ολόκληρο άρθρο. Το τερμάτισα, βγήκαν και μερικά κρυφά bosses. Ο κόσμος είναι μαγικός, η μουσική φανταστική, το art direction κορυφή, και η ιστορία σε κρατάει μέχρι τέλους. Υπάρχουν περισσότερα από ένα endings, αλλά δεν είναι κάτι που θα σου πάρει πολύ χρόνο αν θες να τα δεις όλα. Δε χρειάζεται να κάνεις αλλαγές στις επιλογές σου σε όλο το game για να τα δεις, όπως γίνεται σε άλλα μεγάλα RPGs. Το έπαιξα από το Game Pass, αλλά νιώθω ότι άξιζε κάθε ευρώ που έδωσα για να αγοράσω και τη φυσική του έκδοση. Περισσότερα σύντομα…
Και τώρα Microsoft. Οι απολύσεις, τα κλεισίματα studio, η γενικότερη αναστάτωση. Δε θα σταθώ μόνο στο ανθρώπινο κομμάτι, που προφανώς είναι θλιβερό και σημαντικό. Αλλά από την πλευρά του gaming, σαν Xbox gamer τόσα χρόνια, με ανησυχεί πολύ αυτό που συμβαίνει.
Είχα γράψει και ένα άρθρο πέρσι τέτοια εποχή – αν δεν κάνω λάθος – για το πώς οι Xbox fans χάνουν σιγά-σιγά την ελπίδα τους. Δυστυχώς, και φέτος το ίδιο γίνεται. Αν δηλαδή έχουμε ακόμα κάποια ελπίδα να χάσουμε. Όταν βλέπεις να ακυρώνονται παιχνίδια όπως το Perfect Dark ή το Everwild, τα οποία έχουν ανακοινωθεί εδώ και χρόνια και δεν έχεις δει σχεδόν τίποτα… απογοητεύεσαι. Και δεν έχει να κάνει μόνο με την επιλογή να τα ακυρώσεις. Αυτό είναι κατανοητό όταν δεν υπάρχει κάτι από αυτούς τους τίτλους να δείξεις τόσα χρόνια μετά την ανακοίνωσή τους. Το κακό στην υπόθεση είναι το γιατί τους άφησες να πάρουν τόσα χρόνια χωρίς να έχουν κάτι να δείξουν… Και τώρα που έχω και δυνατό PC, είναι ακόμα πιο εύκολο να πω “δε θα παίζω στο Xbox πλέον”. Αλλά θέλω να παίζω εκεί. Μου αρέσουν τα achievements, η εμπειρία της κονσόλας αυτή, όλα.
Υπάρχει πρόβλημα όμως. Δεν είναι μόνο οι ακυρώσεις. Είναι το ότι δε βλέπεις κανένα πλάνο. Ή τουλάχιστον κανένα πλάνο που να κρατάει πάνω από έξι μήνες. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Και είναι κρίμα, γιατί το Game Pass πάει πολύ καλά. Κάθε μήνα έχει τουλάχιστον ένα εξαιρετικό παιχνίδι εδώ και εφτά με οχτώ μήνες. Με έχει βοηθήσει πολύ να δοκιμάσω τίτλους που δε θα έπαιζα ποτέ, και τελικά αγόρασα να τους έχω. Όπως το Hades, που επειδή δε μου αρέσουν τα roguelikes μάλλον δε θα έβλεπα ποτέ, αλλά μέσω της υπηρεσίας το δοκίμασα, μου άρεσε και τελικά το αγόρασα.
Αλλά η τελευταία παρουσίαση στο Summer Game Fest με ανησύχησε. Πρώτο πράγμα που προβλήθηκε: “Play Anywhere”. Όχι “Day One on Game Pass”. Όχι “Coming to Game Pass”. Κάτι έχει αλλάξει και έχει αλλάξει πολύ…
Και μετά έχουμε και την “φορητή κονσόλα” που παρουσιάστηκε ως Xbox, αλλά δεν είναι Xbox. Είναι ένα PC με Windows 11 που κάνει περισσότερο focus στην gaming πλευρά των Windows. Δεν μπορείς καν να παίξεις όλα τα ψηφιακά σου καθαρά Xbox games, εκτός αν είναι Play Anywhere. Οπότε… ποιο είναι το νόημα;
Το Xbox κάνει πολλές κωλοτούμπες τα τελευταία χρόνια. Και αυτό με τρομάζει – όχι μόνο για την εταιρεία ή τους εργαζόμενους, αλλά για ολόκληρη τη βιομηχανία. Αν το Xbox βγει τελείως από το παιχνίδι, η Sony και η Nintendo θα κάνουν ό,τι θέλουν. Ήδη βλέπουμε αυξήσεις στα πάντα – στις υπηρεσίες, στις τιμές των παιχνιδιών, των κονσολών κτλ. Και αν φύγει και ο τελευταίος σοβαρός ανταγωνιστής τους, τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Το χειρότερο είναι ότι εμείς οι ίδιοι τους δίνουμε το πράσινο φως. Αγοράζουμε ακόμα και όταν ξέρουμε ότι μας κοροϊδεύουν. Και έτσι δεν αλλάζει τίποτα. Αλλά ακόμα και αν όλα πάνε χάλια, έχουμε ένα τεράστιο backlog παιχνιδιών. Αν δεν ξαναβγεί ποτέ καινούργιο παιχνίδι, πάλι θα έχουμε κάτι να παίξουμε. Δεν το ελπίζω, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι αν δε θέλω ή δεν πρέπει (για το καλή της) να στηρίζω αυτή τη βιομηχανία, σίγουρα θα έχω κάτι να παίξω.
Οπότε αυτά. Λίγα λόγια για πολλά θέματα σήμερα, γιατί είχα καιρό να γράψω. Για το επόμενο C&G, δεν ξέρω – ίσως γράψω για το Clair Obscur: Expedition 33 ή κάνω κάτι συνολικό για το Summer Game Fest και την Gamescom, αν τελικά το επόμενο άρθρο στη στήλη είναι κοντά στα τέλη Αυγούστου.
Συνεχίζουμε το The Last of Us στα livestreams – το game είναι πανέμορφο και το PC μου το τρέχει απίστευτα. Μετά θα πάμε στο Part II, και μετά σκέφτομαι να περάσω και στα δύο τελευταία Uncharted που υπάρχουν στο PC (το 4 και το Lost Legacy). Λίγο περίεργο, αλλά αυτά έχουμε και σκέφτομαι να τα εντάξω στη σειρά “ότι έχει βγει από Naughty Dog για τα PC”!
Καλή συνέχεια, καλό Σαββατοκύριακο, παίξτε ό,τι θέλετε – απλώς κρατάτε λίγο τα μπόσικα με τιμές και αγορές. Αν υποκύπτουμε συνέχεια, δεν αλλάζει τίποτα. Είτε είναι η Sony, είτε η Nintendo, είτε η Microsoft – όταν κάνουν βλακείες και εμείς συνεχίζουμε να τις στηρίζουμε, τότε απλώς επιδεινώνεται η κατάσταση. Δε λέμε να σταματήσουμε “μαχαίρι”. Πρώτος εγώ δε θα το κάνω αυτό. 40 χρόνια σχεδόν παίζω videogames, δε θέλω να τα παρατήσω – αλλά κάποιες φορές πρέπει να πούμε και τα πράγματα όπως είναι. Worst case scenario? Όπως είπα και πριν, έχουμε πάντα το backlog.
Τα φιλιά μου!! 😘😗😙😚
