Coffee & Games 20.12.2025:
Καλημέρα, καλησπέρα, και καλή βραδιά, αναλόγως που το διαβάζεις αυτό “Τάκη μου”. Σήμερα για ακόμα μία φορά έχω στο κεφάλι μου να γράψω ένα κειμενάκι που θα είναι μικρό. Μάντεψε όμως… Και την προηγούμενη φορά το ίδιο σκεφτόμουν και τελικά βγήκε αρκετά μεγαλύτερο το κείμενο. Τέλος πάντων, κουβέντα να γίνεται. Σήμερα θα γράψω λίγα λόγια για τα δύο τελευταία Ninja Gaiden games τα οποία έπαιξα και τερμάτισα μία φορά. Ναι, δεν ξέρω αν είναι για παραπάνω φορές. Να πω την αλήθεια, με πόνεσαν λίγο τα δάχτυλά μου με αυτούς τους τίτλους. Στην τελική όμως βγήκαν και οι δύο, οπότε ας τα πούμε λίγο πριν μας αφήσει ο παλιός ο χρόνος.
Για σήμερα στη φωτογραφία έχουμε… Δε γνωρίζω τι ακριβώς θα έχω, γιατί το κείμενο γράφεται πολύ πριν βγει αυτή η φωτογραφία. Είμαι σίγουρος όμως – μίας και δεν έχω κανένα από τα games για τα οποία θα μιλήσουμε, και τα έπαιξα μέσω του Game Pass – ότι και πάλι δε θα έχει καμία σχέση με το άρθρο! (Edit: Τελικά, κάτι έκανα και έχει λίγο σχέση! 😅)
Οι δύο εν λόγω τίτλοι είναι τα Ninja Gaiden 2 Black και Ninja Gaiden 4. Έπαιξα και τερμάτισα τα δύο game back to back. Θα αρχίσω με τα βασικά, δεν έχω ξαναπαίξει ποτέ στη ζωή μου κάποιον τίτλο Ninja Gaiden. Γνωρίζω τον Hayabusa από τα Dead or Alive, καθώς είχα λιώσει μικρός το Dead or Alive 3 στο original Xbox, και κάποια στιγμή στο Xbox 360 είχα περάσει και από το Dead or Alive 4. Πάντα άκουγα ότι τα Ninja Gaiden ήταν πολύ δύσκολα σαν games, και αυτό με αποθάρρυνε από το να τα πιάσω κάποια στιγμή. Ειλικρινά το μόνο από τη σειρά που μου φαίνονταν ενδιαφέρον ήταν το Yaiba: Ninja Gaiden Z, και αυτό εξαιτίας της αισθητικής του. Μιας που το ανέφερα, είναι και το μόνο της σειράς που δεν μπορείς πλέον να παίξεις με κάποιο τρόπο πέραν του να έχεις κάποια παλιά κονσόλα και κόπια του τίτλου. Και όπως γράφω αυτές τις γραμμές ανακάλυψα ότι τελικά μπορείς ακόμα και τώρα να το αγοράσεις στο Steam. Αν κάποιος ενδιαφέρετε, ας το ξέρει και αυτό.
Με αυτά και αυτά φτάσαμε στο 2025, με τρεις Ninja Gaiden κυκλοφορίες. Το 2D δε με ενδιέφερε, δεν είναι και στο Game Pass οπότε… Τα άλλα δύο είναι στην υπηρεσία της Microsoft, και μιας και έχω συνδρομή μέχρι τον επόμενο Απρίλη, είπα να τα δω. Πρώτα έπιασα το παλιό. Ναι, το Ninja Gaiden 2 Black είναι καλύτερο μόνο στα γραφικά, σε όλα τα άλλα είναι παλιό. Το καταλαβαίνεις αυτό και όταν παίζεις, αλλά κυρίως όταν κάνεις την μεταφορά στο Ninja Gaiden 4, που είναι από άλλο studio όμως, αλλά δεν έχει να κάνει. Προσωπικά δε με χάλασε και τόσο το ότι είναι παλιό σε πολλά πράγματα το game, αν και κάποιες φορές με νευρίασε εδώ και εκεί.
Δύο είναι τα μεγάλα ελαττώματα του τίτλου για εμένα. Το ένα είναι η κάμερα. Δε σε ενοχλεί όλη την ώρα, αλλά όταν είναι να το κάνει, το κάνει και μάλιστα αρκετά άσχημα. Μαζί με αυτό πάει και το κλείδωμα των εχθρών. Δεν είχα πολύ μεγάλο πρόβλημα με αυτό, αλλά όταν είναι να πεθάνεις και πρέπει να δώσεις ένα τελευταίο χτύπημα στον αντίπαλο και χάνεις εξαιτίας της κάμερας αυτό είναι κάτι που σε νευριάζει. Μιλώντας για το “τελευταίο χτύπημα” να αναφέρω ότι αυτό ήταν και το δεύτερο μεγάλο μου θέμα. Το κουμπί που το κάνει αυτό το τελευταίο χτύπημα κάνει κάτι άλλο στη μάχη. Ο τίτλος πολλές φορές δυσκολεύεται να καταλάβει αν εσύ θέλεις να δώσεις το τελικό χτύπημα στον αντίπαλο που είναι έτοιμος να πεθάνει ή θέλεις να κάνεις την κίνηση που κάνει ο Ryu όταν πατάς αυτό το κουμπί στη μάχη. Επίσης, ένας ακόμα λόγος που πέθανα κάποιες φορές.
Ένα μέτριο θεματάκι είναι και η ιστορία του τίτλου. Μη με ρωτήσεις τι γίνεται, δε θυμάμαι τίποτα. Και δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας που το τελείωσα! Ναι, δε θα μιλήσω καθόλου για τη δυσκολία του. Δεν ξέρω αν το έκαναν nerf το game, αλλά σίγουρα δεν είναι τόσο δύσκολο όσο άκουγα ότι είναι. Ίσως κάποια bossάκια να πάρουν λίγο παραπάνω προσπάθειες. Ίσως κάποιες περιοχές να θέλουν ένα ακόμα πέρασμα. Αν δεν κάνω λάθος όμως, πρέπει να πέθανα λιγότερο από δέκα φορές σε ένα playthrough στη Normal δυσκολία του τίτλου.
Ένα πολύ ωραίο στοιχείο είναι το ότι το game έχει και άλλους χαρακτήρες πέραν του Ryu. Σε κάποια levels ο παίχτης θα πάρει τον έλεγχο κάποιου άλλου. Αυτό σπάει λίγο την μονοτονία. Δεν είναι πολλά αυτά τα levels, και αν δεν κάνω λάθος δε θα παίξετε πάνω από μία φορά με τον κάθε διαφορετικό χαρακτήρα, αλλά και πάλι… Μετά το τέλος του βασικού campaign μπορείτε να παίξετε με αυτούς σε ένα mode με κύματα εχθρών. Και αν θυμάμαι καλά σε αυτό mode έχετε πάντα κάποιον άλλον χαρακτήρα μαζί σας. Τώρα δε μου έρχεται στο μυαλό αν αυτός είναι πάντα AI ή μπορεί να παιχτεί από κάποιον άλλο παίχτη, είτε μέσω split screen, είτε μέσω του ίντερνετ.
Νομίζω ότι αυτά τα λίγα μπορώ να γράψω για το Ninja Gaiden 2 Black. Ένα ωραίο game, αλλά να πω την αλήθεια, δε με ξετρέλανε. Ίσως αν το είχα παίξει τότε που βγήκε για πρώτη φορά και τώρα έπαιζα την Black/Remake έκδοσή του να έλεγα άλλα. Μετά από το 2 Black πήγα κατευθείαν στο 4.
Εκεί τα πράγματα είναι αρκετά πιο απλά και “σημερινά”. Ξέρετε τι γα**τους action τίτλους φτιάχνει η PlatinumGames. Ε, αυτό θα βρείτε και εδώ. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ότι καλύτερο έχω παίξει από το studio, αλλά σίγουρα είναι ένας τίτλος που τουλάχιστον η μάχη του είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από του 2 Black, και πηγαίνει “νεράκι”. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το γράψω. Είναι τόσο ωραίος ο ρυθμός και το τι κάνει ο χαρακτήρας στην οθόνη, που δε θες να σταματήσεις να σκοτώνεις τέρατα. Το συγκεκριμένο game όμως θα πρέπει να το κρίνουμε με σημερινά δεδομένα, και εκεί νομίζω ότι λίγο χάνει. Για ακόμα μία φορά, στη Normal δυσκολία δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι το τόσο δύσκολο. Αυτό το αναφέρω και εδώ γιατί γενικώς η δυσκολία είναι κάτι που η σειρά αυτή το έχει ως “καμάρι”. Τι να σου πω; Μπορεί να έπεσα στα δύο πιο εύκολα κεφάλαιά της, δεν το αποκλείω. Κανένα όμως από τα δύο αυτά games δε μου φάνηκε όσο δύσκολο άκουγα ότι θα είναι.
Εδώ έχουμε ωραία γραφικά – όπως και στο 2 Black βέβαια – αλλά έχουμε και ένα game που σίγουρα παίζεται και ανταποκρίνεται όπως κάτι “σημερινό”. Εδώ υπάρχει πάλι το ίδιο κόλλημα με την τελειωτική κίνηση των αντιπάλων. Δηλαδή, στο ίδιο πλήκτρο ο χαρακτήρας που ελέγχουμε έχει και μία άλλη κίνηση όταν είναι στη μάχη. Εδώ όμως δουλεύει όπως πρέπει. Δεν μπορώ να πω ούτε μία φορά από όσες πέθανα – που και πάλι δεν ήταν πολλές – ότι αυτό έγινε γιατί ο τίτλος δεν κατάλαβε καλά τι ήθελα να κάνω με το κουμπί που πατούσα. Και αυτό το game όμως έχει κάποια όχι και τόσο καλά σημεία.
Πρώτο και κύριο από αυτά είναι η διάρκειά του. Νομίζω ότι είναι πολύ μικρό game για τα χρήματα που ζητάει. Προσοχή, τα videogames δεν είναι κάτι που μπορείς τόσο εύκολα να βάλεις μία τιμή. Δεν είναι όμως και κάτι που έτσι απλά βάζουμε ότι γουστάρουμε και το πουλάμε. Δε θα πω ότι πρέπει ένα game να σου δώσει την περισσότερη δυνατή διάρκεια, αλλιώς θα έπαιζα όλην την ώρα Ubisoft. Επί τη ευκαιρία, να πω ότι είμαι περίπου στις πενήντα πέντε ώρες στο Assassin’s Creed Shadows… Άσε, θα τα πούμε άλλη φορά αυτά. Και δε μιλάμε για έναν τίτλο που θα σου δώσει και τις δώδεκα με είκοσι ώρες – που θα σου πάρει να το τερματίσεις μία φορά – κάτι διαφορετικό σε κάθε level. Και ίδια boss fights υπάρχουν, και ίδια levels υπάρχουν. Δηλαδή θα ξαναπεράσεις από κάπου που πέρασες πριν, τουλάχιστον άλλη μία φορά. Αν δεν κάνω κάποιο μεγάλο λάθος, σε τουλάχιστον το δεύτερο μισό game, αν όχι παραπάνω, είναι πίστες που έχεις δει στο πρώτο μισό. Κοίτα, μην πάρεις ακριβώς ότι λέω εδώ με αριθμούς γιατί δεν είμαι 100% σίγουρος ότι το θυμάμαι σωστά αυτό. Όμως αυτό που έχει σημασία νομίζω είναι ότι ο τίτλος μου άφησε αυτή την εντύπωση, όποτε μάλλον επαναλαμβάνονται πολλά περιβάλλοντα στα διάφορα levels του.
Τώρα υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο κακό για εμένα, αλλά δεν μπορώ να το πω γιατί είναι spoiler. Ας πούμε ότι δε χόρτασα Hayabusa και ας το αφήσουμε εκεί. Πάντα όμως μιλάμε για έναν τίτλο που πέρασα καλά. Η μάχη του είναι πολύ καλή, και όταν πέσει η τιμή του μπορεί να το αγοράσω να το έχω. Επίσης, πριν κλείσουμε να αναφέρω ότι και τα δύο games είναι Xbox Play Anywhere, και εγώ τα είδα στο PC μου. Αυτό το Play Anywhere είναι ίσως το μόνο καλό πράγμα που έχει ακόμα το Xbox, και με έσωσε τώρα που παίζω το Silent Hill 2 Remake στα streams. Επίσης ένα θέμα για το οποίο θα μιλήσουμε άλλη φορά.
Γενικώς, η πρώτη μου επαφή με τη σειρά μόνο καλές εντυπώσεις μου αφήνει. Ακόμα και τώρα όμως ακόμα φοβάμαι να πιάσω το πρώτο game της σειράς. Έχω κάπου την Black edition, και νομίζω ότι αυτή είναι και η πιο δύσκολη. Δε θυμάμαι. Θα ήθελα να το δω όμως. Και μετά γιατί όχι και το 3, και ίσως και το Yaiba; Αν και ξέρω ότι αυτό το τελευταίο είναι πολύ κακό. Πολύ πιο κακό και από το 3, που είναι ήδη πολύ κακό. Όλα αυτά όμως, σύμφωνα με ότι έχω διαβάσει κατά καιρούς για τη σειρά. Στην τελική μπορεί να κάνω και λάθος και εμένα πχ να μου αρέσουν αυτοί οι δύο τίτλοι, because reasons! Ποιος ξέρει; Γι’ αυτό πάντα λέω, καλά και τα reviews, και το τι λέει “η κοινότητα” για ένα game, αλλά αν δεν το πιάσεις δε θα μάθεις. Είναι τέτοιο το μέσο, που θέλει εμπειρία από πρώτο χέρι δυστυχώς ή ευτυχώς.
Τελικώς, έχουμε να κάνουμε με ωραία games που έχουν όμως θέματα, και σίγουρα δε θα τα πρότεινα στις τιμές που κυκλοφορούν. Σε εκπτώσεις σίγουρα όμως. Το ένα είναι απλά ένας παλιός τίτλος με σημερινά γραφικά. Το άλλο είναι δυστυχώς αρκετά επαναλαμβανόμενο, και δυστυχώς για ακόμα μία φορά το σενάριό του δε βγάζει νόημα αν δεν ξέρεις για τη σειρά, και… Είναι και αυτό το άλλο που δε θέλω να γράψω για να μη spoilάρω. Το κλείνω κάπου εδώ γιατί είπαμε ότι το θέλω μικρό το κείμενο. Σίγουρα να τα δείτε αν μπορέσετε κάποια στιγμή. Εννοείται ότι πρέπει να σας αρέσουν τα action games, και η τρέλα που κουβαλούν και δίνουν οι Ιάπωνες σε κάποια από αυτά.
Την επόμενη Κυριακή, που είναι και η τελευταία του χρόνου θα γράψω κάτι special… Δεν ξέρω τι ακόμα, αλλά θα είναι special! Θα το βρω μέσα στην εβδομάδα. Καλά, καλά, εδώ που τα λέμε μάλλον θα πάω με το κλασσικό και εύκολο, “τα καλύτερα του 2025” ή κάπως έτσι! Ότι να’ναι τελευταία παράγραφο πάλι. Τις ευχές μου για καλή συνέχεια, καλό Σαββατοκύριακο, καλές γιορτές, και όπως πάντα να δώσω τα φιλία μου σε εσένα που έφτασες μέχρι εδώ!! 😘😗😙😚
