Coffee and Games 26.12.2021:
Ε, ήρθε η καινούργια γενιά! Τώρα θέλω να πω “επιτέλους” αλλά πιο πολύ είναι για το “περίμενε” πάρα κάτι άλλο. Το μηχάνημα, Xbox Series X, είναι κάτι το πολύ ωραίο και σίγουρα δυνατό. Πέρασα από το Xbox One S εκεί και η διαφορά φαίνεται από τη πρώτη στιγμή. Anyway, ακόμα έχω πολύ λίγες μέρες με αυτό. Θα μιλήσω καλύτερα την επόμενη εβδομάδα για το “τι και πως” έχω δει μέχρι τότε από την “καινούργια γενιά” μας. Σήμερα θα μιλήσουμε λίγο παραπάνω για τις αναμνήσεις.
“Οι αναμνήσεις…”, που λέει και ο Τόλης όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο! Ήθελα να έχω κάπου τις πρώτες εικόνες από το μυαλό μου με εμένα παιδάκι να βλέπω κάτι που έχει να κάνει με τον κόσμο των videogames. Έτσι για να υπάρχει! Όπως έκανα με αυτά τα games που με έκαναν λίγο να δακρύσω, ή και να κλάψω στο τέλος. Σε ένα παλιό άρθρο.
Δεν θα είναι μεγάλη η πολυλογία μου σήμερα. Πρώτον, δεν έχω πολλά στο κεφάλι μου. Και δεύτερον δεν είναι και πολλά αυτά που μπορείς να πεις ή να “αναλύσεις” σε κάτι τέτοιο! Λες την εμπειρία σου, λες δύο-τρία πράγματα γι’ αυτό και όλα καλά.
Σκέφτηκα να πω κάτι για Χριστούγεννα μιας και το έχουν οι μέρες. Δυστυχώς όμως αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου δεν έχω καμία χριστουγεννιάτικη ιστορία που να έχει να κάνει με videogames και αναμνήσεις. Δεν ξέρω γιατί… Όλο και κάτι θα υπήρχε λογικά αλλά δεν…
Πιάνοντας το θέμα να πω ότι δεν θυμάμαι ακριβώς ποιά από τις τρεις αναμνήσεις που θα αναφέρω εδώ ήταν η πρώτη. Και οι τρεις έχουν να κάνουν με το ίδιο συγγενικό πρόσωπο. Σχεδόν, στον ίδιο χώρο (ένα δωμάτιο διαφορά δηλαδή). Γι’ αυτόν τον λόγο τα έχω “χ*σει” λίγο μέσα στο μυαλό μου. Θα μιλήσω για αυτές τις αναμνήσεις και εικόνες που με έκαναν, σαν τότες παιδάκι, να πω ότι “αυτό το μέσο έχει πολλά να μου δώσει”. Με ότι επακολούθησε δέκα, δεκαπέντε, είκοσι ή εικοσιπέντε χρόνια μετά. F**k μεγαλώνουμε…
Ψάχνοντας μια σειρά για να δω πως θα τα πω σκέφτηκα να τα βάλω με ημερομηνία κυκλοφορίας. Το λογικό σε αυτό είναι να τα είδα και έτσι. Μιλάμε όμως για μια Ελλάδα αρχές του ‘90. Τα videogames δεν ήταν κάτι το διαδεδομένο και, ίσως, δεν είχαμε τα πάντα day-one. Όποτε δεν θα μου κάνει εντύπωση αν αυτό που ήρθε στην αγορά πρώτο εγώ το έχω δει τελευταίο και απλά τα έχω κάνει μαντάρα στο κεφάλι μου.
Λοιπόν, με αυτή τη λογική, πρώτο χρονολογικά είναι το Batman The Video Game, του NES! Ήταν που είχαμε “έρθει” και μετά την πρώτη ταινία του Burton. Το game έχει πολύ αμυδρή σχέση με αυτή. Γενικά ο Batman τότε στις ζωές μας ήταν κάτι το μεγάλο. Το game όταν βγήκε ήμουν τριών χρονών. Για ακόμα μια φορά, και τελευταία, δεν θυμάμαι να το έπαιξα όταν βγήκε ακριβώς, οπότε δεν θυμάμαι αν ήμουν όντως τριών όταν το είδα.
Συγκεκριμένα αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό σαν εικόνα είναι η φάση στο πρώτο ή στο δεύτερο “cut scene” του game που ο Batman με το Batmobile πυροβολεί ένα γκαράζ για να μπει μέσα ή κάτι τέτοιο! Είχα τρελαθεί για κάποιο λόγο! Μετά θυμάμαι τις πόσες προσπάθειες κάναμε, με τον ξάδερφο τότες, να το βγάλουμε αλλά το game ήταν τόσο δύσκολο που δεν θυμάμαι ποτέ να κατάφερα να δω τους τίτλους τέλους.
Εδώ στο video του link μπορείτε να δείτε για ποιό σημείο του game πράγμα μιλάω:
Είναι ακριβώς στο σημείο που μιλάω. Βέβαια εδώ μπορούμε να δούμε ότι όλο το game ήταν λίγο περισσότερο από μισή ώρα… 😆😆 Δεν ξέρω γιατί δεν καταφέραμε ποτέ να το βγάλουμε!
Δεύτερο σε, χρονική, σειρά είναι το Street Fighter 2, που το είχα δει στο δυνατό σαν τότε PC του εν λόγω ξαδέρφου για ακόμα μια φορά! Θυμάμαι κάποιες εικόνες από διπλό στο πληκτρολόγιο. Με ένα πληκτρολόγιο εννοείται! Πολύ ξύλο, πολλά νεύρα και ένας Dhalsim να σώζει την κατάσταση πάντα γιατί ήταν λίγο “σπασμένος” σαν χαρακτήρας με τις επιθέσεις του από μακριά! Άλλη τρέλα με αυτό μετά! Όπου σταθώ και όπου βρεθώ μιλούσα για το game.
Το μόνο που το ξεπέρασε παρακάτω, σαν fighting, ήταν όταν είχα δει για πρώτη φορά το Tekken 3 σε arcade σε κάποιο καράβι, αν δεν κάνω λάθος! Εκτός από αυτό βέβαια έχουμε την καλύτερη έκδοση του Street Fighter για εμένα, στο PlayStation, και αυτή είναι το Street Fighter Alpha 3. Εντάξει, μετά πήγαμε σε Dead or Alive 3 στο Xbox, Soul Calibur 2 κτλ! Λίγο πανικός από fighting games αρχές των ‘00!
Τρίτο, και όχι καταϊδρωμένο, έχουμε το Wolfenstein 3D. Επίσης στον ίδιο “πανίσχυρο” υπολογιστή! Δε θα ξεχάσω το πόσο “mind-blowing” ήταν αυτό που έβλεπα τότε για εμένα, και φαντάζομαι και για τους περισσότερους σαν εμένα τότε. Ήταν τόσο γ**άτο το ότι μπορούσες να κινήσε σε 3D χώρο και να πυροβολείς τους εχθρούς σου τόσο άμεσα. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Μετά από τόσα χρόνια εξέλιξης του μέσου, σε γραφικά και μηχανισμούς, ίσως ακούγεται λίγο κάπως αυτό… Αλλά πραγματικά ήταν αυτό, “mind-blowing”! Δεν υπήρχε κάτι άλλο πιο πριν σαν αυτό! Ή για να το πω καλύτερα, εγώ δεν είχα δει κάτι άλλο σαν αυτό.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο ιστορία! Έχουμε πάντα το GameBoy, κάπου εκεί, που έκανε θραύση σε όλο το κόσμο τότε. Έχουμε PlayStation (1) λίγο πιο μετά με τις κόπιες και τα, πραγματικά, ατελείωτα, τόσο σε αριθμό όσο και σε τερματισμό, games. Το original Xbox με τις “γραφικάρες” του κτλ. Αυτά ίσως τα γράψω σε άλλο κείμενο, έτσι για υπάρχουν όπως κάνω κι εδώ!
Αυτά τα λίγα για σήμερα. Καλές γιορτές σε όλους και με το καλό να μας μπει το ‘22… Δύσκολα το βλέπω αλλά άντε να δούμε τι θα δούμε και φέτο!
Καλή εβδομάδα, και καλή Πρωτοχρονιά! Θα τα πούμε μια μέρα μετά!
Τα φιλιά μου και λιώστε ότι μπορείτε, όποτε μπορείτε και θέλετε!! 😘 😗 😙 😚
