Coffee And Games 03.12.2023:
Καλό τελευταίο μήνα να έχουμε για το ‘23, και μακάρι να πάει λίγο καλύτερα το ‘24! Για ακόμα μία χρονιά θα παίξει κείμενο “τι παίξαμε εφέτο” αλλά είναι ακόμα νωρίς. Σήμερα είναι ακόμα μία Κυριακή που τα πράγματα στη “gaming ζωή” μου είναι πολύ χαλαρά. Για ακόμα μία εβδομάδα αρχίζω το C&G χωρίς να ξέρω με το τι θα καταπιαστώ στο άρθρο… 😅😅
Ας πούμε για τη φωτογραφία που είναι εύκολο θεματάκι. Συνήθως, η φωτογραφία είναι κάτι που κάνω μετά το κείμενο, έχοντας πάντα στο κεφάλι το θέμα της εννοείται. Σήμερα το έκανα πριν. Αυτό μας λέει μόνο ένα πράγμα, μία κούπα καφέ δε θα είναι αρκετή!
Το The Evil Within 2 είναι ένα από τα ευχάριστα παραδείγματα σε αυτό που κάνω στο κανάλι του YouTube. Γενικά, η ιδέα – όπως φαντάζομαι ξέρετε μέχρι τώρα – είναι να βλέπω games από διάφορες σειρές, με τη σειρά που βγήκαν, από το πιο παλιό – που μπορώ να παίξω τώρα στο Xbox μου – μέχρι το πιο καινούργιο. Οι στόχοι είναι δύο. Πρώτον, να δω κάποια games που δεν έχω δει ποτέ. Δεύτερον – και κύριον, να δω τι εξέλιξη έχει η σειρά μέσα στα χρόνια. Τα The Evil Within δεν είναι μεγάλη σειρά. Οι αλλαγές που έχουν γίνει όμως από το πρώτο στο δεύτερο είναι πολύ σημαντικές και δυνατές κατά τη γνώμη μου.
Εδώ να αναφέρω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω του δύο τίτλους. Έχουν περάσει όμως αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που είδα κάποιον από αυτούς, και σίγουρα τότε δεν έγραφα κάτι, κάπου στο ίντερνετ. Οι αντιδράσεις μου όμως – καλές ή κακές – είναι σχεδόν όπως ήταν την πρώτη φορά που τους έπιασα στα χέρια μου. Τα χρόνια περνούν, και με τα τόσα πολλά games που παίζουμε κάθε χρόνο οι αναμνήσεις από το καθένα είναι λίγες. Με αυτό στο μυαλό, μπορώ να πω ότι είναι σχεδόν σαν να βλέπω αυτούς τους τίτλους πρώτη φορά, και σίγουρα είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι γι’ αυτούς σαν σειρά.
Έχοντας ρίξει μόλις δύο ώρες στο δεύτερο The Evil Within ήδη έχω αρχίσει να το αγαπώ πιο πολύ από το πρώτο, για διαφορετικούς λόγους. Αυτό είναι κάπως δύσκολο, καθώς το πρώτο είναι αρκετά πιο “άρρωστο” σε σημεία, ή τουλάχιστον έτσι φαντάζει σε εμένα. Αυτό το γράφω έτσι γιατί νομίζω ότι αρκετά φανερό πως το πρώτο game έχει μία “Ιαπωνική αρρώστια” μέσα του. “Αρρώστια” που μόνο οι δημιουργοί αυτής της χώρας μπορούν να δημιουργήσουν, και εμένα μου αρέσει πολύ. Στο δεύτερο, από τις πρώτες ώρες βλέπεις ότι έχουμε γίνει πιο “δυτικό” σε κάποια πράγματα.
Για εσάς που δε γνωρίζετε να αναφέρω ότι ο Shinji Mikami είναι και πάλι εδώ σαν παραγωγός όμως. Ο δεύτερος τίτλος έχει περάσει στα χέρια του John Johanas. Ο Johanas ήταν ο σκηνοθέτης των δύο story DLCs του πρώτου τίτλου, και έχει σκηνοθετήσει και το Hi-Fi Rush, που μας ήρθε “από το πουθενά”! Αυτά τα projects νομίζω ότι ανεβάζουν αυτόν τον δημιουργό σε ένα άλλο level από οποιονδήποτε άλλον που κάνει για πρώτη φορά το δικό του game.
Πίσω στην “αρρώστια” τώρα. Δε γνωρίζω λοιπόν αν εμένα μου περνάει αυτό το διαφορετικό επειδή είναι άλλος ο σκηνοθέτης, αλλά σίγουρα δε νιώθω το ίδιο. Αυτό είναι κακό; Δε θα το έλεγα. Μπορεί να μην έχω πια αυτό το πολύ αγχωτικό – που ίσως μόνο οι Ιάπωνες δημιουργοί μπορούν να μου περάσουν – αλλά δεν είναι και το ότι αυτό που παίζω είναι περίπατος.
Εδώ να αναφέρω ότι στην όλη “χαλάρωση” την ατμόσφαιρας ίσως να συνεισφέρει και το γεγονός ότι παίζω New Game+. Έχω ήδη αρκετό από το “δέντρο” του χαρακτήρα ανεβασμένο – αν όχι “τελικιασμένο”. Το ίδιο συμβαίνει και στα “δέντρα” των όπλων. Ίσως να είμαι αρκετά πιο δυνατός απ’ ότι θέλει το game να είμαι. Ίσως αυτό να μου δημιουργεί κάποιο αίσθημα ασφάλειας και όχι άγχους. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το ότι θέλω να παίξω και άλλο, όσο το δυνατόν πιο σύντομα γίνεται!
Είναι περίεργο για εμένα αυτό. Γενικά όσο και αν αγαπώ τα horror games, είναι πολύ λίγα αυτά που με έκαναν να θέλω να παίζω όλη την ώρα. Αυτή τη στιγμή το The Evil Within 2 είναι ένα από αυτά. Και ένας από τους λόγους είναι το πόσο έξυπνα και όχι εις βάρος της όλης εμπειρίας έχουν περάσει τον μικρό ανοιχτό κόσμο στο gameplay.
Δε μιλάμε για Assassin’s Creed. Δεν υπάρχει κάτι ενιαίο εδώ. Έχουμε να κάνουμε με μικρές ανοιχτές περιοχές που έχεις πρόσβαση για κάποιο χρονικό διάστημα σε αυτές. Όταν η ιστορία του τίτλου προχωρήσει, χάνεις ότι δεν έκανες σε αυτές και πας παρακάτω. Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε πόσο “κακό” είναι αυτό για το “OCD” μου, γιατί ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνω όλα πριν πάω παρακάτω! 😅😅 Πράγμα που θα πει ότι μάλλον τα streams με αυτόν τον τίτλο θα είναι πολλά.
Το καλό όμως είναι πως ο τίτλος δε σε σπρώχνει να κάνεις ό,τι βλέπεις στον χάρτη. Ίσα-ίσα, αν θες, και απλά και μόνο γιατί θα πάρεις κάποια έξτρα πράγματα. Είναι όμως και ωραία δημιουργημένοι οι χάρτες που σε κάνουν να θες να δεις τι παίζει παντού. Θυμάμαι ότι υπάρχει και έντονα το στοιχείο της έκπληξης σε πολλά από αυτά που θα ψάξεις να βρεις. Θέλω να πω, ότι πέραν του πόσες σφαίρες ή υλικά για αναβαθμίσεις θα βρεις, υπάρχουν και μικρές ή μεγάλες ιστορίες τρόμου που ανοίγουν μόνο αν ψάξεις τα πάντα σε κάθε περιοχή. Και πάλι όμως χωρίς να είναι κάτι που το game θα σε βάλει να κάνεις “με το στανιό”. Αυτή τη στιγμή βέβαια εγώ θέλω να τα δω όλα. Θα δούμε αν θα αλλάξει αυτό στο μέλλον.
Παίζοντας το πρώτο The Evil Within, πηγαίνοντας στο δεύτερο, και έχοντας βγάλει μία φορά το Ghostwire Tokyo, μπορείς να δεις πολύ εύκολα την εξέλιξη του studio πάνω στο τρόμο και την εξερεύνηση. Σίγουρα το τελευταίο από τα τρία δεν είναι και τόσο τρόμου, αλλά βλέπεις τις αλλαγές και ίσως τον δρόμο που ακολούθησαν στο studio. Ακόμα περισσότερο το καταλαβαίνεις αυτό από την πληροφορία που έχουμε ότι το Ghostwire Tokyo ήταν να γίνει το The Evil Within 3 πριν πάει σε κάτι καινούργιο.
Σίγουρα μέσα στην εβδομάδα θα παίξουμε αρκετό από το The Evil Within 2 στα livestreams, και είμαι πολύ περίεργος να δω αν θα αλλάξει η γνώμη μου την επόμενη Κυριακή. Οπότε ας το κλείσω εδώ αυτό, για να έχω και άλλα πράγματα για γράψιμο για τις 10 του μήνα.
Τι άλλο παίξαμε αυτή την εβδομάδα λοιπόν; Παραπάνω Need for Speed Unbound, και είμαι πολύ κοντά στο να το βγάλω. Σήμερα, αύριο, σίγουρα κάτι θα γίνει. Είμαι λίγο “κουρασμένος” να πω την αλήθεια. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που συμβαίνει, αλλά μου συμβαίνει σε κάθε Need for Speed. Σε κάθε τίτλο, λίγο πριν το τέλος κάτι με πιάνει και βαριέμαι. Νομίζω σε έναν ή δύο δεν πρέπει να έγινε αυτό. Κοίτα, κάτι μου περάνει από το μυαλό, αλλά δεν είμαι σίγουρος…
Τα θέματά μου με το game είναι δύο. Για αρχή μου την κάνει το ότι δεν μπορείς να διαλέξεις τους αγώνες από κάποιο menu και πρέπει να πας εκεί μέσω του χάρτη. Καταλαβαίνω γιατί το έκαναν, και τι θέλουν να σου περάσουν, αλλά εμένα μου φαίνεται σαν να χάνω τον χρόνο μου. Μετά έχουμε την AI των αντιπάλων. Σίγουρα έχει γίνει καλύτερη δουλεία σε αυτόν τον τίτλο σε σχέση με παλιότερα αλλά και πάλι…
Στους τελευταίους αγώνες όλα είναι πολύ πιο δύσκολα, και αν κάνεις κάποιο λάθος και σε περάσει η AI είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσεις. Οι αντίπαλοι κάνουν σχεδόν τα πάντα σωστά. Όπως είπα και πριν όμως, είμαστε κάπως καλύτερα. Κάνουν και κάποια λάθη πού και πού. Βέβαια, για παράδειγμα αν σε περάσει κάποιος κατά πολύ, και δεν τον βλέπεις πια μπροστά σου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι δε θα τον φτάσεις ποτέ, γιατί ποτέ δε θα κάνει κάποιο λάθος για να χάσει.
Αυτό μετά από την ενασχόληση με οποιοδήποτε Forza των τελευταίων δέκα σχεδόν ετών φαντάζει τουλάχιστον παλιό, για να μην πω τίποτα χειρότερο. Είναι πολύ “ψέμα” να βλέπεις τους αντιπάλους σου να είναι σχεδόν “τρενάκι” και κανένας να μην κάνει λάθη. Και πάλι, ίσως τα παραλέω για τον συγκεκριμένο τίτλο, γιατί έχουν κάνει προσπάθειες να το φτιάξουν αυτό εδώ. Τα drivatars όμως του Forza είναι σε άλλο επίπεδο πλέον. Το κακό με αυτό είναι ότι κάνουν όλα τα άλλα racing games να μοιάζουν παλιά.
Παρόλα αυτά, είχε περίπου 4 ευρώ το Remaster του τελευταίου Hot Pursuit αυτές τις μέρες και το πήρα! Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου Need for Speed όποτε ήθελα να το έχω. Τώρα πότε θα το παίξουμε θα δούμε… Όχι τώρα στα καπάκια πάντως, να ηρεμήσουμε λίγο από τα αμάξια. Μετά το τέλος του Unbound με βλέπω για κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι που κράζω γενικά τα τελευταία χρόνια αλλά κάτι που έπαιξα πρόσφατα μου ξύπνησε και πάλι την αγάπη μου για τη σειρά. Περισσότερα την επόμενη Κυριακή, αν θα έχω προλάβει να παίξω δηλαδή!
Τις ευχές μου για μία καλή Κυριακή, μία καλή εβδομάδα, και τα φιλία μου! 😘😗😙😚
