Coffee and Games, 29.08.2020:
Για ακόμα μια εβδομάδα πάμε με το Shadow of War. Είμαι στο τελευταίο chapter του game και αυτό με το πιο πολύ grinding. Δεν θα ήθελα να έχω παίξει το game στην κυκλοφορία του, που ήταν πολύ πιο δύσκολο να σου πέσουν καλά orcs πράγμα που σε ωθούσε ή στο μαγαζάκι του game (που τώρα το έχουν κλείσει μια και καλή) ή στο να παίζεις ώρες ατελείωτες για να βρεις καλούς συμμάχους. Μετά από 30 ώρες ενασχόλησης με το game (τόσες γράφει το Steam μου), το ερώτημα μου είναι το ίδιο με της προηγούμενης εβδομάδας. Αλήθεια ποιος έβαλε 8 και 9, στα 10, σε αυτό το gameι;
Αφορμή για το σημερινό άρθρο μου έδωσε ένα από τα θέματα που βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ του Netflix, “High Score”, και πιστεύω ότι δεν θα είναι το μόνο καθώς βλέποντας το ανοίγουν πολλά σημεία για την ιστορία των videogames για τα οποία θα ήθελα να μιλήσω. Σήμερα θα σταθώ στο θέμα που έχει να κάνει με τη βία στα videogames, ίσως με λίγο σαρκαστικό χαρακτήρα, όπως μου αρέσει να γράφω γενικά, συμπληρώνοντας και προχωρώντας ακόμα παραπέρα τη προσπάθεια μου για να δούμε το μέσο πέρα από οπαδισμούς και τέτοιες μ**ακίες αφού στην τελική ότι θέλει ο καθένας θα παίξει, όπου θέλει, και αυτό που μας ενώνει όλους είναι η αγάπη για αυτό το χόμπι.
Το θέμα θα αρχίσει με μια ερώτηση. Που είναι αυτοί οι μελλοντικοί δολοφόνοι που δημιουργήθηκαν από τα “Mortal Kombat” και “Night Trap”; Η απάντηση είναι απλή. Μέσα στα μυαλά των ανθρώπων που τότε κατηγορούσαν ένα μέσο που καλά, καλά δεν καταλάβαιναν. Ένα μέσο που ίσως δεν θα καταλάβουν ποτέ.
Βλέποντας πολύ επιδερμικά το θέμα, λίγο πριν αρχίσω να γράφω αυτό το άρθρο, είδα υπήρχε ότι η ίδια αντίδραση από πολλούς και όταν βγήκαν τα πρώτα μυθιστορηματικά βιβλία τα όποια σου έδειχναν τη πλευρά του εκάστοτε δολοφόνου, “μα τα παιδιά μας θα μπουν στο μυαλό του δολοφόνου, θα καταλάβουν πως ενεργεί και θα γίνουν δολοφόνοι”.
Το ίδιο όταν ο κινηματογράφος έδειχνε σκηνές βίας, “άλλο να διαβάζεις και άλλο να βλέπεις να γίνεται. Αυτό σε ωθεί να κάνεις τα ίδια”.
Το ίδιο με τη μουσική, “είναι δυνατόν να τραγουδάς αυτά τα πράγματα, άρα τα πιστεύεις, άρα θες να βγεις έξω να σφάξεις κόσμο στο όνομα του Σατανά (ή δεν ξέρω κι εγώ ποιόν φανταστικό φίλο έχει ο καθένας)”.
Το ίδιο με τα videogames, “άλλο να τα βλέπεις στη ταινία να τα κάνει κάποιος άλλος. Άλλο να τα κάνεις εσύ ο ίδιος σε κάποιο game”.
Πιστεύω ότι πιάσατε το πάτερν σε αυτό που θέλω να πω. Εδώ να συμπληρώσω, πιστεύω πως σε κάποια μελλοντική μορφή τέχνης/διασκέδασης σίγουρα θα υπάρξει το, “ναι αλλά εδώ κάνεις το τάδε. Δεν είναι σαν τα videogames που δεν το κάνεις έτσι” κτλ. Μιλάω καθαρά για κάτι άυλο και φανταστικό παιδιά. Όχι ότι αν γίνει μορφή διασκέδασης να κυνηγάς και να σκοτώνεις κάποιον ότι αυτό θα είναι αποδεκτό.
Για να κλείσω το αρθράκι, θα πω ότι, ναι, υπάρχει πολύ βία στα videogames, υπάρχει όμως και πολύ βία παντού. Ένα καλό, τουλάχιστον, που βγήκε από όλη αυτή τη τότε φάση είναι η κατηγοριοποίηση των games για τις κατάλληλες ηλικίες, οπότε τουλάχιστον στα videogames μπορείς να δεις ποιο προϊόν είναι για ποιες ηλικίες, στις ειδήσεις των 20.00 (20.30, 21.00 ίσως, δεν ξέρω έχω ΠΟΛΥ καιρό να δω τηλεόραση), το εκάστοτε ανήλικο τρώει στα μούτρα όλη τη βία και τις αιματηρές εικόνες από το κάθε θέμα χωρίς φίλτρο. Οπότε, περνάει στα χέρια του γονιού η ευθύνη, να μην πάρει το “GTA V” στο παιδί του. Όχι στα χέρια της βιομηχανίας.
Για να πούμε εδώ όμως όλη την αλήθεια ακόμα, οι επισημάνσεις στα κουτιά των videogames δεν είναι 100% σίγουρες. Κάνουμε φόκους στη βία, στο σεξ κτλ και οι εταιρείες αλόγιστα βάζουν μέσα στο game κάθε μορφής τζόγου και αυτό να είναι “άνω των 3”. Γιατί; Απλά και μόνο γιατί δεν δείχνει ανθρώπους να γ**ιούνται ή κεφάλια να κόβονται. Ξέρεις εσύ για ποια αθλητικά games μιλάω φίλε μου). Τέλος αν κάποιος είναι τόσο βλάκας, θέλει να βγει έξω να αρχίσει να καθαρίζει κόσμο θα το κάνει ούτως ή άλλως. Το αν έπαιζε videogames πριν, άκουγε “Cannibal Corpse” ή έβλεπε “Friday the 13th”, δεν έχει καμία σημασία. Γιατί απλά κρίνοντας από τον εαυτό μου, που έχω κάνει και τα τρία αυτά πράγματα, δεν είχα ποτέ ανάγκη να βγω και να αρχίσω να τουφεκίζω κόσμο.
