Κάποια στιγμή θα έρχονταν κι αυτό! Περάσαμε ήδη από τον Green Lantern οπότε πόσο πιο δύσκολα να είναι τα πράγματα εδώ; Ε, είναι και εδώ λίγο δύσκολα. Αλλά όχι τόσο όσο στην “μεγάλη ταινία” του Ryan Reynolds. Ας πιάσουμε όμως πρώτα τα ιστορικά που έχουν να κάνουν με εμένα και την ταινία και μετά ας πάμε παρακάτω. Για ακόμα μία φορά έχουμε να κάνουμε με ταινία που είδα στο σινεμά, σαν τότες. Ήταν από αυτές που έκαναν τα studios να σκεφτούν ότι “έχει ψωμάκι” η υπόθεση με τους SuperHeroes, αν και αυτή δεν έβγαλε τα όσα ήλπιζαν.
Το “μακρινό”, πλέον (f**k μεγαλώνουμε), 2003 πήγαμε στο σινεμά να δούμε ακόμα μία ταινία μεταφορά από comic αλλά δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Ίσως καλύτερα για εμάς, τότε ήμασταν μικροί και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέραμε ότι μπορούν να υπάρξουν “και σοβαρές” μεταφορές από comics. Με αυτό στο μυαλό να πω ότι θυμάμαι τον μικρό Vegeta να βγαίνει από την αίθουσα πολύ ικανοποιημένος με αυτό που είδε. Δυστυχώς όμως, πλέον μεγαλώσαμε, έχουμε κι αν έχουμε SuperHero ταινίες… Που κάθεται το Daredevil του 2003 στο σήμερα; Αξίζει τον χρόνο σας ή καλύτερα να πάμε για τη σειρά του Netflix (κάποτε) και του Disney+ (πλέον);
Γενικώς, Γενικά:
Γενικά στο σενάριο η ταινία δείχνει λίγο να με μπερδεύει. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς αν έχει ως στόχο της αυτούς που ξέρουν τι πάνε να δουν ή προσπαθεί να πιάσει και κάποιον άλλον άσχετο με το comic. Δηλαδή δίνει πολλές πληροφορίες για κάποιον που ξέρει τι είναι ο Daredevil αλλά από το άλλο χέρι δίνει λίγες για κάποιον που δεν ξέρει τι είναι. Τα βασικά παρόλα αυτά υπάρχουν. Η ταινία παίζει με την κλασική μορφή, “είμαστε εδώ, πάμε να δούμε τι έγινε και φτάσαμε εδώ”. Αυτό της δίνει την “ευκαιρία” να πιάσει τη ζωή του Daredevil λίγο πριν πάρει τις δυνάμεις που έχει, να πάει στο πως τις πήρε και τι αυτές κάνουν, μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και το τι μας έφερε εδώ.
Η ταινία παίρνει καθαρά θέση στο αν ο Matt έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Ναι, έχει υπερφυσικές δυνάμεις. Στην σειρά του Netflix ας πούμε, αυτό το θέμα είναι κάτι που δεν γίνεται 100% γνωστό στον θεατή. Εδώ όμως το βλέπουμε και αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να δώσω κάποια εύσημα στον δημιουργό. Δεν ξέρω αν είναι οι αναμνήσεις που με “χτυπούν” αλλά σίγουρα η οπτικοποίηση για τον κινηματογράφο των δυνάμεων του Daredevil είναι ότι καλύτερο, και ίσως σωστό, μπορούσαν να κάνουν για την εποχή.
Ο Daredevil έχει κάτι σαν σόναρ/ραντάρ, αντί για όραση. Αν και η ταινία δεν σου δείχνει ακριβώς το ότι ο πρωταγωνιστής της μπορεί να “δει” παντού γύρω του αναπάσα στιγμή, σου περνάει πολύ καλά, τουλάχιστον, το πως βλέπει μπροστά του. Κάποιες φορές μέσω του ήχου κάποιες άλλες μέσω της όσφρησης. Όπως και να έχει και στις δύο περιπτώσεις η οπτικοποίηση είναι πολύ καλή.
Στον αντίποδα, αυτό που δεν μου άρεσε είναι ότι μας παρουσιάζει πως ο Daredevil ότι έγινε το έκανε από μόνος του. Στα comics υπάρχει ο Stick που τον εκπαίδευσε και αυτό μπορώ να πω ότι βγάζει λίγο παραπάνω νόημα. Εδώ μάλλον ήθελαν να κρατήσουν τα πράγματα όσο πιο “κοντά στην πραγματικότητα” γίνονταν και δεν έβαλαν αυτόν τον χαρακτήρα καθόλου μέσα στην ταινία και στο origin του Matt. Κακώς για εμένα αλλά εντάξει, γούστα είναι αυτά.
Ο Daredevil και οι άλλοι:
Το κακό με το σενάριο αρχίζει από το γεγονός ότι βλέπουμε πως αυτές τις μέρες που παρακολουθούμε τον Matt, μέσα από τα γεγονότα της ταινίας δηλαδή, είναι και αυτές που θα γίνουν τα πιο κοσμοιστορικά πράγματα στη ζωή του. Προσωπικά αυτό δεν μου αρέσει. Βγάζει λίγο την αληθοφάνεια από αυτά που συμβαίνουν. Δεν γίνεται μέσα σε περίοδο μίας εβδομάδας, ή κάτι τέτοιο, και να γνώρισε τον έρωτα της ζωής του, και να βρήκε τον δολοφόνο του πατέρα του, και να διέλυσε τον Kingpin και δεν ξέρω και εγώ τι… Δεν μου αρέσει αλλά το δίνω στην ταινία. Είναι παλιά ταινία, πράγμα που θα πει ότι μπορείς να συγχωρέσεις κάποια πράγματα. Αν το ίδιο γίνονταν σε μία παραγωγή του 2022 σίγουρα δεν τα περνούσα έτσι στα ψηλά.
Όταν μιλάμε για “έρωτα” και “Daredevil” στην ίδια πρόταση, μιλάμε πάντα για την Elektra. Η αντι-ήρωας της Marvel κάνει την εμφάνισή της στην ταινία. Η ιστορία και όλο το “saga” που αυτή έχει με τον Daredevil μου κάνει πολύ βιαστικό. Καταλαβαίνω ότι η ταινία έπρεπε να κάνει κάποιες συστάσεις με τους χαρακτήρες της και συνάμα να έχει και μία πλοκή αλλά τα πράγματα με το πως μπαίνει και βγαίνει η Elektra από τη ζωή του Matt, μου κάνουν πολύ-πολύ γρήγορα. Γρήγορα σε σημείο που μου φαίνεται πως ίσως να ήταν καλύτερα να μην την έβαζαν καν μέσα στην ταινία. Ίσως αν η πλοκή με τον Daredevil και τον Kingpin είχε παραπάνω “χώρο να αναπνεύσει” μπορεί και να είχαμε μία αρκετά καλύτερη ταινία.
Ο βασικός κακός μας είναι ο Kingpin, όπως έγραψα και παραπάνω. Αυτός μου κάνει πολύ σαν το final boss σε κάποιο videogame. Από την πρώτη στιγμή που θα τον δούμε, μέχρι την τελευταία αυτό σου περνάει. Καταρχάς δεν είναι και πολύ στην ταινία, σε σχέση με τη διάρκειά της. Πέραν αυτού είναι εκεί μόνο για να είναι. Γι’ αυτό λέω ότι αν δεν υπήρχε η Elektra μέσα στην ταινία και έδιναν παραπάνω χρόνο στον Fisk ίσως να είχαμε έναν αρκετά καλύτερο arch enemy για τον ήρωα μας. Εμένα τελικά, δεν με έπεισε πολύ ο Kingpin.
Σε αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι για να έχει έναν λόγο να πάει εναντίον του και να τον αναζητεί ο Daredevil, συνέδεσαν κάπως το παρελθόν των δύο χαρακτήρων. Ακόμα ένα παλιό cliche που το παραβλέπω μόνο και μόνο γιατί είναι παλιά η ταινία. Πιστεύω βέβαια ότι ακόμα και τότε θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι αλλά με τόσους βασικούς χαρακτήρες να πρέπει να μας συστηθούν στην παραγωγή ο χρόνος της ταινίας δόθηκε αλλού.
Ο επόμενος αχρείαστος είναι ο Bullseye. Και πάλι όμως, καταλαβαίνω γιατί είναι εδώ κι αυτός. Λογικά οι παραγωγοί ήθελαν κάποιες σκηνές δράσης. Λογικά ήθελαν αυτές να είναι αρκετές. Ο Kingpin δεν θα βοηθούσε σε αυτό. Δεν μπορείς να έχεις τον βασικό villain να παίζει τις μπουνιές κάθε τρεις και λίγο με το πρωταγωνιστή. Χάνει κάτι από την “final boss αύρα” του. Επίσης ο Bullseye είναι ακόμα ένας βασικός εχθρός του Daredevil. Έτσι, συνδέοντας αυτά τα δύο έχουμε το λόγο που αυτός είναι εδώ. Απλά, για κάποιες σκηνές δράσης και επειδή είναι γνωστός από τα comics. Μεγάλο λάθος κι αυτός. Για ακόμα μία φορά η γνώμη μου είναι ότι αν δεν υπήρχε και είχαμε παραπάνω focus στον Fisk η πλοκή θα ήταν γενικά πολύ καλύτερη.
Director’s Cut:
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι το Director’s Cut έχει περίπου 30’ παραπάνω υλικό αλλά και, όπως διάβασα τώρα, κόβει κάποιες σκηνές από τη βασική έκδοση. Να πω ότι φαίνεται λίγο πιο σκοτεινή αυτή η κοπή. Λίγο πιο πολύ βία εδώ κι εκεί. Λίγο αίμα. Λίγο κανένα “f**k”. Και πολύ, θα έλεγα, ανάπτυξη της σχέσης του Matt με τον φίλο του Foggy αλλά και μία συγκεκριμένη υπόθεση που αυτοί καλούνται να λύσουν σαν δικηγόροι. Γενικά βλέπεις λίγο παραπάνω την προσωπική ζωή του Matt, και όχι μόνο. Εμένα μου άρεσε αυτό το κομμάτι. Δεν μου άρεσε το σύνολο όμως.
Τεχνικά:
Οι ηθοποιοί είναι ένα ακόμα μεγάλο κακό. Δεν ξέρω… Κάποιοι παίζουν καλά, τουλάχιστον γι’ αυτό που τους είπαν. Οι περισσότεροι όμως δεν το έχουν. Σε αυτό συμβάλλει πολύ ο πρωταγωνιστής. Δυστυχώς για εμένα, ο Ben Affleck δεν παίζει καθόλου καλά το ρόλο του. Δεν ξέρω γιατί… Από τι στιγμή μάλιστα που έχει δείξει ότι όταν θέλει είναι καλός ηθοποιός. Δεν με έπεισε στιγμή γι’ αυτό που θέλει να κάνει ο σκηνοθέτης μαζί του. Βέβαια μπορεί να φταίει και ο σκηνοθέτης σε αυτό, οπότε…
Οι υπόλοιποι κυμαίνονται λίγο-πολύ στα ίδια επίπεδα. Με άλλους να είναι λίγο καλύτερα και κάποιους λίγο χειρότερα. Να μιλήσω επίσης λίγο για τον Colin Farrell. Επίσης δεν γνωρίζω τι οδηγίες είχε από τον σκηνοθέτη του αλλά έτσι όπως παίζει τον ρόλο του είναι αρκετά σπαστικός. Επίσης όμως δεν γνωρίζω αν είναι έτσι ο χαρακτήρας και στα comics, οπότε ίσως θα έπρεπε να το προσπεράσω αυτό.
Έκπληξη είναι τα CGI. Ναι, είναι κακά αλλά έχει γίνει η πολύ σωστή επιλογή, για πολλούς λόγους, το περισσότερο μέρος της ταινίας να είναι γυρισμένο το βράδυ ή σε σκοτάδι γενικά. Αυτό βοηθάει πολύ την κατάσταση. Κρύβει θα μπορούσα να πω τα όποια κακά CGI και έτσι τα όσα φαίνονται δεν δείχνουν τόσο άσχημα στο μάτι. Βεβαίως, να μην ξεχνάμε και την οπτική μεταφορά των δυνάμεων του Daredevil. Εκεί, όπως είπα και παραπάνω, πιστεύω ότι έχει γίνει καταπληκτική δουλειά παρόλα τα, κάπως, άσχημα CGI.
Εδώ κολλάει να γράψω λίγα λόγια και τις σκηνές μάχης. Δυστυχώς κάπου το χάνουν αυτές. Κάποιες στιγμές, και είναι πολλές αυτές οι “κάποιες”, ο σκηνοθέτης μοιάζει λες και έχει ξεχάσει πως δουλεύει η βαρύτητα. Καλά, αυτό το κάνουν σχεδόν όλοι σε τέτοιες ταινίες. Το κακό εδώ είναι όμως ότι δεν συμβαίνει παντού αυτό. Έτσι φαίνεται αρκετά ψέμα όταν κάπου γίνεται αυτό, ακόμα και για τα standards που η ίδια η ταινία θέτει στον εαυτό της.
Μουσικά έχουμε κι εδώ ένα μπέρδεμα. Ενώ τα μουσικά θέματα που φτιάχτηκαν για την ταινία, τα πολύ λίγα η αλήθεια είναι, είναι καλά όλο το υπόλοιπο κάπου το χάνει. Έχει αυτή την συνήθεια του τότε να βάζουν rock και metal κομμάτια σε τέτοιες ταινίες. Το είχαμε στο The Punisher, το έχουμε κι εδώ.
Για ακόμα μία φορά, όπως και στο The Punisher, είχα αγορασμένο το OST σε CD! Ε, εντάξει ήταν τότε τα πρώτα βήματα μου στην metal, κάπως. Δεν είχα αλλά ερεθύσματα και πηγαίναμε με OST από τέτοιες ταινίες. Αξίζει να αναφέρω ότι μέσα στο OST υπάρχουν δύο κομμάτια των Evanescence. Κάτι που μου έχει κολλήσει στο μυαλό, χωρίς να ξέρω αν είναι 100% αληθεία, είναι το ότι η μπάντα απέκτησε αρκετή φήμη από αυτή την ταινία και μετά πήραν το δρόμο που πήραν. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι οι rock/metal επιλογές κάποιες φορές είναι λίγο περίεργες αν και ταιριάζουν κάπως με την όλη σκοτεινή ατμόσφαιρα που θέλει να έχει η ταινία.
Επίλογος:
Να πω την αλήθεια μου δεν περίμενα να πάει τόσο μεγάλο το κείμενο σήμερα. Πίστευα ότι κάπου στις 1000 λέξεις θα το έκλεινα. Αλλά να, εδώ είμαστε ακόμα. Τελικά στα αρχικά ερωτήματα, δυστυχώς, όλες οι απαντήσεις είναι κατά της ταινίας αυτής. Δυστυχώς γιατί ακόμα την έχω στο κεφάλι μου ως καλή μεταφορά. Με το “ακόμα” να υποδηλώνει ότι και τώρα που την είδα και κατάλαβα γιατί δεν είναι καλή, εγώ ακόμα θέλω να πιστεύω ότι είναι! Δεν είναι όμως, και δεν αξίζει το χρόνο σας και ούτε το δικό μου.
Οι χαρακτήρες πάσχουν από κάποια βασικά θέματα με την ανάπτυξη τους. Γρήγορη πλοκή σε κάποια “sagas” απλά και μόνο γιατί έπρεπε να είναι μέσα στην ταινία χωρίς να υπάρχει μεγάλος λόγος. Και τέλος ένα τελικό boss που δεν έχει, σχεδόν, καθόλου ανάπτυξη και κάτι σοβαρό που να τον κάνει να έρθει αντιμέτωπος με τον Daredevil. Με αυτό εννοώ ότι, ναι μεν του έδωσαν μία δικαιολογία αλλά αυτή μοιάζει πολύ “δικαιολογία” για να την πάρω στα σοβαρά.
Τέλος, πάσχουμε από τους ηθοποιούς. Δυστυχώς φαίνεται σαν κάποιοι να μην πήρα και πολύ σοβαρά τους ρόλους τους. Σαν να βαριούνται να παίξουν καλά ή να μην έχουν καταλάβει τι παίζουν. Ή, ακόμα χειρότερα, να ακολουθούν ότι τους λέει ο σκηνοθέτης, που μάλλον δεν είχε και πολύ καλό “όραμα” για την ταινία του.
Σήμερα το Daredevil κάθεται πολύ μακριά από τις μεσαίες προς καλές μεταφορές comics. Δεν αξίζει να χάσετε τον χρόνο σας εδώ. Το έκανα εγώ γι’ εσάς! Πραγματικά η σειρά του Netflix, τουλάχιστον η 1η season, είναι πολύ-πολύ καλύτερη σε όλα τα σημεία. Ακόμα κι αν είναι πολύ πιο μεγάλη σε χρόνο, κάτι που σημαίνει ότι θα “χάσετε” πολλές ώρες μπροστά από την οθόνη σας, αξίζει πολύ πιο πολύ. Πηγαίντε εκεί και αφήστε το τι έγινε το 2003. Αυτό ανήκει στο μακρινό, και ίσως σκοτεινό, παρελθόν των πρώτων “μεγάλων” SuperHero ταινιών.
ΥΓ. Πιο πολύ φοβάμαι για το επόμενο… Η ταινία είχε και sequel μόνο με τον χαρακτήρα της Elektra και θυμάμαι πολύ καλά ότι δεν μου άρεσε ούτε και τότε. Μία φορά το έχω δει και έχω ξεχάσει τα περισσότερα πράγματα. Κάτι που θα πει ότι μάλλον την μεθεπόμενη Κυριακή θα χάσω πραγματικά άλλες δύο ώρες από τη ζωή μου!
