Στα καπάκια πάμε για τη δεύτερη και μεταφορά των Fantastic Four στην μεγάλη οθόνη. Εδώ έχουμε την εισαγωγή του Silver Surfer και, ας πούμε, του “αφεντικού” του Galactus. Για ακόμα μια φορά οι αναμνήσεις μου από το σινεμά ήταν πολύ καλές. Θυμάμαι να βγαίνω αρκετά ευχαριστημένος από την αίθουσα, με τις μετέπειτα προβολές στο σπίτι, από κάποιο DVD ή κάτι, να είναι εξίσου ωραίες και διασκεδαστικές. Είχα όμως να τη δω πολλά χρόνια την ταινία. Για ακόμα μια φορά υπάρχει αυτή η αίσθηση στο “ίντερνετ” ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι το πολύ κακό. Βλέποντας την πάλι μπορώ να πω ότι κατάλαβα το γιατί!
Η ιστορία είναι γνωστή για εμάς τα geeks των comics. Ο Galactus πρέπει να σκοτώσει πλανήτες για να τραφεί και ο Silver Surfer πρέπει να του τους βρει. Κάποια στιγμή έρχεται και η σειρά της Γης και ο SS πέφτει πάνω στους Fantastic Four που την προστατεύουν. Από την αρχή της ταινίας μπορείς να καταλάβεις ότι το budget είναι πολύ πιο μεγάλο. Τα εφέ, τα κοστούμια, οι τοποθεσίες, γενικά όλα είναι ένα βήμα παραπάνω από την πρώτη περιπέτεια της ομάδας. Αυτό όμως δεν λέει τίποτα παραπάνω από μόνο του. Έχουμε καλύτερη εικόνα και μεταφορά της ομάδας. Σε σχεδόν όλα τα άλλα έχουμε να κάνουμε με μια συνέχεια που δεν πιάνει την πρώτη προσπάθεια. Κάτι που κατά τη γνώμη μου δεν ήταν και τόσο δύσκολο να γίνει.
Με αυτή τη βάση πάμε παρακάτω. Η ταινία έχει το καλό ότι δεν χρειάζεται να μας συστήσει και πάλι τους περισσότερους χαρακτήρες της. Έχουμε μέσα τους Τέσσερις Φανταστικούς, που μάθαμε από την πρώτη ταινία τι κάνουν, έχουμε τον Dr. Doom, που μάθαμε από την πρώτη ταινία τι κάνει. Σαν καινούργια πρόσωπα έχουμε έναν αδιάφορο και “πιο-generic-πεθαίνεις” Ταγματάρχη των U.S.Forces και φυσικά τον Silver Surfer.
Έχουμε σκηνές που προσπαθούν, πετυχημένα κατά τη γνώμη μου, να σου δώσουν να καταλάβεις που βρίσκεται η ομάδα αυτόν τον καιρό. Τι έχει αλλάξει στις ζωές τους από την στιγμή που έγιναν διάσημοι SuperHeroes; Τα στοιχεία αυτά είναι ωραία δοσμένα με τις σκηνές δράσης και “μπλα-μπλα” να εναλλάσσονται αρκετά καλά. Όχι σαν της πρώτης ταινίας, που είχαμε όλο το “μπλα-μπλα” στην αρχή και όλη τη δράση τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά.
Σχεδόν από την αρχή έχουμε την πρώτη καταδίωξη του Silver Surfer από τον Johnny. Η σκηνή είναι από τις καλύτερες που υπάρχουν σε SuperHero ταινίες. Το κακό με τη δράση και στις δύο ταινίες είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν εχθρό (ή στην δεύτερη δύο ας πούμε). Για να μην αναλωθούν αυτοί από την αρχή συνήθως έχουμε μικρές σκηνές δράσης ή/και μάχης μέχρι το “μεγάλο φινάλε”. Κατανοητό και δεκτό αυτό.
Εδώ όμως ο σκηνοθέτης, που είναι ο ίδιος με την πρώτη ταινία, Tim Story, δεν μπορεί να χειριστεί και πολύ καλά αυτό το πράγμα. Μαζί με το ότι ο ένας από τους εχθρούς μας που δεν είναι και πολύ εχθρός. Είναι πολύ λίγες οι στιγμές που θα νιώσεις πραγματικά άγχος για τους ήρωες. Για να μην παρεξηγηθώ, κάποιες τέτοιες σκηνές υπάρχουν, ειδικά προς το τέλος, αλλά η γενική ιδέα είναι ότι όλα θα τα βγάλουν πέρα οι Fantastic Four. Ακόμα και αν το σενάριο προσπαθεί να “φωνάξει” το αντίθετο.
Ως κάτι το θετικό βλέπω την προσθήκη πολλών και διαφόρων πραγμάτων από το κόσμο της ομάδας στα comics. Όπως και στην πρώτη ταινία, έχουν προσπαθήσει να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη όσα περισσότερα μπορούν, όσο περίεργα και μη λογικά κι αν είναι. Παντού στους Fantastic Four υπάρχει αυτό έχω περιγράψει και σε άλλες ταινίες σαν “φυσική και χημεία των comics”. Πολλά πράγματα όχι μόνο δεν βγάζουν λογική σαν τεχνολογία να έχουν φτιαχτεί από τον Reed. Η φυσική που μας περιγράφει ο ίδιος μέσα στην ταινία γι’ αυτά δεν βγάζει και πολύ νόημα. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο “αλλά” και αυτό έχει να κάνει ότι μιλάμε για μεταφορά comic! Έτσι όπως θα δεχτώ στο MCU ότι επιστήμονες από τον κ**ο τους έφτιαξαν το ‘40 ορό που έκανε κάποιον Super Soldier, μπορώ να δεχτώ και εδώ ότι κάποιος έφτιαξε ένα αμάξι που πετάει και μπορεί να χωριστεί σε κομμάτια.
Δεν ξέρω πως να πιάσω να μιλήσω για τον villain χωρίς να μπω σε spoilers… Ας πιάσουμε αυτόν που ξέρουμε και πάμε μετά στον Silver Surfer. Ο Dr. Doom είναι για ακόμα μια φορά απογοητευτικός. Ο ίδιος ηθοποιός κάνει την ίδια κακή δουλειά όπως και στην πρώτη ταινία. Ο χαρακτήρας είναι το ίδιο χαζός με την πρώτη ταινία. Για να το πω καλύτερα δεν είναι τόσο έξυπνος όσο στα comics. Η αλήθεια είναι όμως ότι προσπαθούν να αλλάξουν κάτι από αυτόν για να πάει πιο κοντά στο συνονόματό του.
Έχουμε λίγο παραπάνω Latveria, αν και πάλι μάλλον δεν είναι αυτό που είναι στην Latveria στα comics ο χαρακτήρας. Έχουμε έναν Doom που πραγματικά προσπαθεί να κάνει ένα σχέδιο για να βγει νικητής. Και τέλος μπορώ να πω ότι αυτό το σχέδιο βγάζει νόημα. Όλα τα άλλα όμως είναι το ίδιο άσχημα. Η δε στολή, άσε… Αν έμοιαζε μια φορά ψέμα το “μέταλλο” στην μάσκα του στην πρώτη ταινία, εδώ έχουμε ολόκληρη στολή που “φωνάζει” πόσο πλαστική είναι και όχι μέταλλο…
Δεύτερος στη λίστα είναι ο Silver Surfer. Εδώ μπορώ να πω ότι έχουμε μια μεταφορά που είναι πολύ κοντά στα comics με κάποιες μικρές αλλαγές για να βγάλουν και μια πλοκή στο σενάριο με αυτόν. Γενικά μου άρεσαν σχεδόν όλα στον χαρακτήρα εκτός από ένα…
Spoiler Alert:
Καλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει ούτε ένας που θέλει να δει την ταινία και να μην την έχει δει ήδη ή να μην καταλάβει ότι ο Silver Surfer θα πάει εναντίον του Galactus στο τέλος. Για να έχω όμως τον κ*λο μου καλημένο θα μπω σε spoiler tag. Ο Silver Surfer στο τέλος γίνεται καλός και ο λόγος που αυτό συμβαίνει είναι πολύ παιδιάστικος κατά τη γνώμη μου. Η ταινία μας λέει ότι βλέποντας από κοντά την Sue και την ομάδα γενικά καταλαβαίνει για πρώτη φορά στη ζωή του ότι έχει επιλογή να πάει εναντίον του Galactus. Ότι το κάνει αυτό γιατί η Γη έχει κάτι “καλό” και οι άνθρωποι δεν πρέπει να πεθάνουν. Αυτό το τελευταίο είναι το θέμα μου.
Καταρχάς η ταινία δεν σου το λέει έτσι απλά. Με τα πλάνα που υποτίθεται ότι είναι το βλέμμα του ήρωα καταλαβαίνεις ότι αυτό θέλει να πει. Το κακό είναι ότι θέλουν να μας περάσουν πως ο SS έχει πάει σε τόσους κόσμους. Έχει σκοτώσει τόσους και τόσους πολιτισμούς αλλά πρώτη φορά ήρθε κάπου που κάποιος του είπε, “ρε Τάκη μου έχεις επιλογή”. Δεν με πείθεις ταινία, συγγνώμη! Έτσι η τελική απειλή απλά σταματάει να υπάρχει από μια στιγμή και μετά γιατί ο SS κατάλαβε αλλιώς. Όπως είναι λογικό αυτό φωνάζει από μακριά “για να έχουμε happy end”!
Πριν βγω από το tag να μιλήσω λίγο και γι’ αυτή την τελική απειλή που τελικά δεν βλέπουμε ποτέ. Από την πρώτη στιγμή που μιλάει ο SS σε κάποιον (ή ακόμα και από τους τίτλους αρχής) καταλαβαίνουμε ότι ο Galactus είναι κάτι πολύ δυνατό. Είναι κάτι που θα οδηγήσει σε μια επική μεγάλη μάχη στο τέλος. Με τους ήρωες να μην ξέρουν πως να νικήσουν και τελικά τον Silver Surfer να βοηθάει σε όλο αυτό. Ο μέγας κακός όμως δεν είναι πουθενά εκεί για τον δούμε… Ακόμα και στην τελική του καταστροφή βλέπουμε απλά ένα μεγάλο σύννεφο από κάτι στο Διάστημα και αυτό να καταστρέφεται. Ε, που είναι βρε παιδιά μου ο Galactus; Τον στήνεται, τον στήνεται και στο τέλος έχουμε απλά ένα νέφος από καυσαέριο στο Διάστημα που νικάει ο SS και δεν αλλάζει τίποτα.
End of Spoilers
Τουλάχιστον όπως είπα και πιο πάνω έχουμε αρκετές σκηνές δράσεις. Αν και δεν είναι αυτό που περιμένεις, ή αυτό που σου υπόσχεται η ταινία καλύτερα, είναι διασκεδαστικές. Έχουμε μια ωραία αν και μικρή τελική μάχη με τον Doom, που παίρνει αρκετές ιδέες από τον Super Skrull villain των comics. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την τελική μάχη και τον τελικό κακό έτσι όπως το έγραψα στα spoilers. Γενικά η ταινία χτίζει, χτίζει, χτίζει και στο τέλος τίποτα. Ακόμα πιο πολύ βλέποντας αυτή τη μάχη με τον Dr. Doom και γνωρίζοντας ότι ο Galactus έρχεται είσαι σε ένα mindset ότι θα γίνει της π**τανάρας αλλά “μάπα το καρπούζι”.
Μέσα σε όλα να πω ότι η ταινία είναι πιο μικρή από την πρώτη αλλά για κάποιο λόγο εγώ βαρέθηκα πιο πολύ από την πρώτη. Σκέψου ότι με όλες αυτές τις σκηνές δράσης και με ένα villain πολύ καλύτερο από την πρώτη και πάλι βαρέθηκα… Έτσι όπως το σκέφτομαι πιστεύω ότι αυτό που λείπει είναι η “ψυχή”, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Βλέπεις τους Fantastic Four, βλέπεις τον Silver Surfer, όλοι κάνουν τα “κόλπα” τους από τα comics (καλά, εκτός του Doom) αλλά για κάποιο λόγο δεν το νιώθεις. Πχ. στην Iron Man ταινία, νιώθεις το τι περνάει ο Tony, καταλαβαίνεις ότι όταν στην τελική βάλει τη στολή και γίνει ο “Iron Man” το κάνει γιατί ένα ταξίδι τον πήγε εκεί για να καταλάβει τι είναι σωστό να κάνει. Εδώ δεν γίνεται τίποτα από αυτά και δεν ξέρω το γιατί; Δηλαδή το ξέρω αλλά κουβέντα να γίνεται…
Είναι φανερό ότι έπρεπε να πέσει λίγο παραπάνω δουλειά στο σενάριο και ίσως λίγο παραπάνω λεφτά στα CGI μπας και δούμε τον Galactus και όχι την κλανιά του από νέφος στο Διάστημα! Πλανάται μια ιδέα στο κεφάλι μου ότι εξαιτίας του ότι δεν είχαν budget για CGI, που είχαν αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, ο Doom είναι εκεί για να έχουν κάτι να παίξουν ξύλο οι πρωταγωνιστές στο τέλος και όχι γιατί τον ήθελαν πραγματικά. Προσπάθησαν κιόλας να βάλουν πιο πολλά κωμικά στοιχεία μέσα μπας και γελάσουμε λίγο και ξεχαστούμε, αλλά για ακόμα μια φορά είναι πολύ λίγα αυτά που πιάνουν και σε κάνουν να χαμογελάς.
Τεχνικά όλα είναι καλύτερα από την πρώτη ταινία αλλά το θέμα με τα εφέ του Reed είναι για ακόμα μια φορά εδώ. Ο μόνος λόγος που του δίνω ελαφρυντικό είναι το ότι έχουμε να κάνουμε με μια παλιά ταινία που είναι προϊόν της εποχής της με όλα τα καλά και τα κακά του. Βέβαια θα μου πεις ότι ένα χρόνο μετα βγήκε το πρώτο Iron Man αλλά θα σου απαντήσω ότι δεν είναι το ίδιο. Αν είναι δύσκολο να φέρεις τον Iron Man στη ζωή μέσω μιας ταινίας, το να κάνεις το ίδιο με τους Fantastic Four είναι δέκα φορές πιο δύσκολο εξαιτίας των δυνάμεων τους.
Και πριν κλείσω από εδώ να πω ότι δεν μου άρεσε και ο Silver Surfer σαν γενική εικόνα στα CGI. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με το ότι είναι παλιά η ταινία γιατί σαν να θυμάμαι τον τότε εαυτό μου να μην έχει κανένα πρόβλημα με το πως φαίνεται ο χαρακτήρας.
Τελικά η αλήθεια είναι ότι λυπάμαι λίγο… Θυμόμουν την ταινία πολύ καλύτερη από αυτό που είναι. Πάντα νόμιζα ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι που είναι μέτριο προς καλό και απλά το “ίντερνετ” αγαπά να μισεί αλλά δεν είναι έτσι. Ναι, έχουμε να κάνουμε με μια κακή ταινία. Εγώ όπως και στην πρώτη διασκέδασα βέβαια και αν και βαρέθηκα λίγο μπορώ να πω ότι θα την ξανάβλεπα κάποια στιγμή μετά από δέκα χρόνια πάλι! “Κλείστε” το κεφάλι σας και απολαύστε υπεύθυνα!
