Δυστυχώς (ή ευτυχώς) το “trend” του Hollywood που θέλει την τρίτη ταινία της τριλογίας να είναι και η χειρότερη συνεχίζει κι εδώ. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι το “κακό” είχε ξεκινήσει από την δεύτερη ταινία. Σαφώς κι εκεί είχαμε κάτι κατώτερο της original Men In Black παραγωγής αλλά τουλάχιστον κρατούσε λίγο από την “χάρη”, αν θέλετε. Εδώ κάτι πήγε αρκετά στραβά. Aν και στα σημεία τα περισσότερα μοιάζουν ίδια, κάπου το χάνει πολύ… Ίσως όχι τόσο πολύ όσο θυμόμουν όμως.
Γενικώς, Γενικά:
Από τη βασική πλοκή φαίνεται να αρχίζουν τα προβλήματα. Για ακόμα μια φορά, δυστυχώς, σχεδόν αμέσως βλέπουμε ότι δεν υπήρχε κάποιος “καλλιτεχνικός” λόγος για να γίνει το τρίτο μέρος. Αν και τελικά το έχουν φέρει, κάπως ωραία, και δένει όλη την τριλογία. Ενώ και στις δύο προηγούμενες ταινίες “παίζαμε” με τον χώρο, εδώ κάνουμε “παιχνίδι” με τον χρόνο. Αυτό δημιουργεί πολλές τρύπες. Γενικά ο χρόνος είναι ένα δύσκολο σεναριακό “αντικείμενο” και αν δεν σκεφτείς τι θέλεις να κάνεις 100% υπάρχει πρόβλημα. Εδώ βλέπουμε ότι αυτό το πρόβλημα είναι υπάρκο.
Προς υπεράσπιση της ταινίας όμως, δεν ήθελε να γίνει κάποιο δυνατό Sci-Fi. Μία “popcorn-χαλαρή-ταινία” ήθελε να είναι και αυτό νομίζω ότι το πέτυχε. Δεν ήθελε να “βαρύνει” τον θεατή της με θεωρίες περί χωροχρόνου. Απλά, πας πίσω αλλάζεις κάτι, αυτό αλλάζει κάτι μπροστά και τελικά κάποιος πρέπει να πάει πίσω να το ξαναλλάξει για να τα φέρει όλα όπως πρέπει. Από την τελευταία πρόταση και μόνο νομίζω ότι καταλαβαίνει κάποιος τα παράδοξα. Όλα καλά όμως, ας πάμε έτσι όπως θέλει να μας παρουσιάσει το ταξίδι στον χρόνο το Men In Black 3.
Το σενάριο, λοιπόν, έχει την εξής ιστορία να μας πει: κάποιος πολύ κάκουλας εξωγήινος έχει φυλακιστεί από τον K, αυτός τελικά ξεφεύγει από την φυλακή και γυρίζει πίσω στον χρόνο να σκοτώσει τον K. Πέραν αυτού, ο K την ίδια στιγμή έχει οπλίσει και κάποιο αμυντικό σύστημα εναντίον της φυλής αυτού του κακού. Έτσι με το θάνατο του οι εξωγήινοι θα μπορούν να την πέσουν στη Γη και να την κατακτήσουν. Για κάποιο λόγο ο J είναι ο μόνος που θυμάται την ύπαρξη του K. Έτσι πηγαίνει πίσω στο χρόνο να τον σώσει από τον Boris, όπως είναι το όνομα του villain μας εδώ.
Το “Τριπλό Δίδυμο”!
Πέραν της πλοκής, το σενάριο είναι έτσι και για ακόμη έναν πολύ βασικό λόγο. Ο Tommy Lee Jones είναι πλέον πολύ μεγάλος σε ηλικία. Η παραγωγή βγήκε στον κινηματογράφο δέκα χρόνια μετά την δεύτερη ταινία, που ήδη κι εκεί ο Tommy φαίνοταν αρκετά μεγάλος. Εδώ από την πρώτη σκηνή που βλέπουμε τον ηθοποιό φαίνεται ότι του είναι δύσκολο να “ακολουθήσει” τον χαρακτήρα του. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, ο άνθρωπος κάνει την ίδια καλή δουλειά που κάνει και στις δύο προηγούμενες ταινίες, απλά φαίνεται ότι μάλλον δεν το είχε για να βγάλει όλη την παραγωγή. Ή τουλάχιστον το studio δεν τον ήθελε εκεί για κάποιο λόγο.
Έτσι με το ταξίδι στο χρόνο μπαίνει ο Josh Brolin στο “παιχνίδι” σαν K. Ο γνωστός ηθοποιός από το MCU πλέον, σαν Thanos, κάνει κι αυτός πολύ καλή δουλειά στην μεταφορά του ρόλου. Αυτό που μου αρέσει πολύ είναι ότι και μοιάζει πολύ σε μία πιο νέα version του Tommy Lee Jones αλλά και ο ίδιος παίζει πολύ καλά σαν να είναι μία τέτοια. Δηλαδή και δίνει στο χαρακτήρα του κάτι από την “χαλαρότητα των νιάτων”, ας το πω έτσι, αλλά και κρατάει τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον K, K, όπως τον ξέρουμε από τις προηγούμενες ταινίες. Πραγματικά δεν ξέρω πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό για τον Josh, αλλά στα μάτια μου φέρνει εις πέρας το “έργο” του στο έπακρο.
Στην άλλη μεριά ο J είναι πάντα ο Will Smith. Μου αρέσει το πως έφτιαξαν τον χαρακτήρα εδώ. Πήγαν λίγο πίσω στην πρώτη ταινία. Αν και πάλι είναι ο κωμικός της υπόθεσης δεν είναι τόσο “joker” όσο στην δεύτερη ταινία. Θέλω να πιστεύω ότι το studio κατάλαβε το λάθος του και το έφτιαξε. Κάτι τέτοιο βλέπεις στην οθόνη σου σίγουρα. Ο Will κάνει πολύ καλή δουλειά, όπως πάντα θα έλεγα. Ακόμα και στα στραβοπατήματα της δεύτερης παραγωγής το φταίξιμο δεν το ρίχνω στον ίδιο, πιστεύω οι σεναριογράφοι έκαναν λάθη με το χαρακτήρα του.
Εδώ έχουμε και ένα πολύ δυνατό φινάλε για τον J. Κοίτα, δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε πως η ταινία ήθελε να κάνει “επίκληση στο συναίσθημα” αλλά το τέλος του χαρακτήρα του στην τριλογία, και το πως το δένει με την πρώτη ταινία, είναι κάτι που μου άρεσε σαν ιδέα. Απλά βγάζει λίγο μάτι ότι έγινε για να γίνει και δεν δόθηκε η απαραίτητη σκέψη από πίσω. Ωραίο είναι αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω.
Υπάρχει (και πάλι) πρόβλημα με τον Villain…
Για το villain μας έχω αρκετούς ενδοιασμούς. Φαίνεται πολύ ένας κακός από τις πρώιμες μεταφορές comics. Αν και σίγουρα έχει αιτία και σχέδιο για αυτά που κάνει, δεν ξέρω… Κάτι δεν μου κολλάει στη φάση του. Ο ηθοποιός, Jemaine Clement, κάνει πολύ καλή δουλειά στο ρόλο και πιστεύω ότι θα του ήταν πολύ δύσκολο να παίξει όπως παίζει με όλα αυτά τα προσθετικά αλλά κάπου δεν με πείθει. Καταρχάς δεν μου περνάει στιγμή ότι είναι αυτή η μεγάλη απειλή για τον πλανήτη μας.
Αν και σίγουρα η ταινία προσπαθεί να σου περάσει κάποιο άγχος, με την ιδέα του ότι ξέρεις τι θα συμβεί και πότε, κι ο J πρέπει να τρέξει για να το αλλάξει, με τα απανωτά λάθη του δεν φαίνεται ότι τελικά ξέρει τι θέλει να κάνει και πως να το κάνει. Σίγουρα μέσα στο κεφάλι μου αυτός ο villain δεν είναι κάτι που θα θυμάμαι, αν και το σενάριο προσπαθεί να του δώσει πολύ παραπάνω χαρακτήρα από τους δύο στις προηγούμενες ταινίες.
Τα Τεχνικά:
Τεχνικώς όλα είναι ένα βήμα παραπάνω. Θα μου πεις, “τι πιο λογικό”! Η ταινία είναι του 2012, δέκα χρόνια μετά την προηγούμενη. Σίγουρα πολλά από τα εφέ φαίνονται λίγο ψέμα στο μάτι σήμερα αλλά έχει ένα art direction που, προσωπικά, δεν με χάλασαν ακόμα και αυτά που φαίνονται έτσι. Το καλό είναι ότι δόθηκε λίγο παραπάνω “ελευθερία” στο σενάριο να κάνει ότι τρελό ήθελε. Το κακό είναι ότι τα παρακάνουν και πάλι με τα CGI.
Δηλαδή αν και είναι ωραία στο μάτι τα CGI το να έχεις καλά πρακτικά εφέ είναι κάτι που εγώ θέλω να βλέπω στην ταινία σου. ‘Οπως λέω πάντα. Απλά και μόνο γιατί όσα χρόνια κι να περάσουν αυτά, σχεδόν, πάντα θα φαίνονται “αληθινα” και επιπλέον οι ηθοποιοί σου θα έχουν κάτι να βλέπουν και σίγουρα θα παίζουν πολύ καλύτερα. Αυτό δεν είναι “μπηχτή” για τους ηθοποιούς στις καινούργιες παραγωγές. Κάθε άλλο. Μία χαρά κάνουν την δουλειά τους εκεί οι άνθρωποι. Απλά πιστεύω ότι θα την έκαναν ακόμα καλύτερα αν δεν ήταν όλη η ταινία “ένα green screen”.
Μουσικά, αν και έχουμε τα ίδια θέματα (λίγο παραλαγμένα) σαν να ερχόμαστε σίγα-σιγά στο άσχημο σήμερα του Hollywood. Πέραν του βασικού θέματος είναι πολύ λίγοι οι ρυθμοί που θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι με κούρασε ή κάτι. Απλά είναι αυτό το αδιάφορο μουσικό χαλί που έχει το Hollywood πλέον και πολύ λίγες ταινίες το έχουν ξεπεράσει και έχουν κάνει τη διαφορά. Εδώ, για εμένα, η ταινία είναι στο μεταίχμιο. Σίγουρα δεν είναι κακή, μουσικά, αλλά δεν είναι και καλή.
Επίλογος:
Και κάπως έτσι κλείνει η τριλογία των Men In Black, μία τριλογία που είμαι 100% σίγουρος ότι η Columbia δεν είχε στο μυαλό της να κάνει τριλογία! Αυτό φαίνεται από το πως παίζει, γράφει και ξαναγράφει χαρακτήρες και γεγονότα μέσα στις ταινίες της. Από την μία αυτό είναι καλό. Δηλαδή να πω την αλήθεια μου λείπει λίγο αυτό το “ωχ, αμάν κάναμε επιτυχία και τώρα πρέπει να γράψουμε τη συνέχεια”. Έχω λίγο κουραστεί από τις σημερινές ταινίες, μεταφορές comic και μη, που ΠΑΝΤΑ πρέπει να αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο για sequel. Βέβαια υπάρχουν και οι χειρότερες που δεν κάνουν τίποτα για δύο ώρες (τουλάχιστον) και απλά υπάρχουν για να μας πετάξουν κάτι στο τέλος και να μας κα***σουν για την επόμενη, ας πούμε. Από την άλλη όμως υπάρχει το πρόβλημα που έχουμε εδώ.
Η πρώτη ταινία κλείνει καλά και δεν θέλει συνέχεια. Η δεύτερη επίσης κλείνει καλά, αν και αφήνει κάτι για συνέχεια. Η τρίτη σίγουρα αφήνει “μία πόρτα” για συνέχεια αλλά, για εμένα, δεν “κλείνει” όσο καλά θα έπρεπε τις άλλες “πόρτες” που άφησαν ανοιχτές οι προηγούμενες παραγωγές. Για ακόμα μία φορά βλέπουμε κάτι που ενώ μοιάζει ωραίο στο χαρτί, σαν ιδέα, κάπου το χάνει στην οθόνη. Και αυτό μου είναι πολύ περίεργο γιατί, όπως είδα τώρα, είναι ο ίδιος σκηνοθέτης πίσω απ’ όλη την τριλογία… Τι πήγε λάθος λοιπόν;
Όπως πάντα, ας απαντήσω και στην πιο σημαντική ερώτηση, αξίζει να “χάσεις” το χρόνο σου; Δεν ξέρω… Όπως συνήθως σε αυτές τις παραγωγές η πρώτη είναι η καλύτερη, μετά πάμε στην δεύτερη και τέλος στην τρίτη. Προσωπικά δεν ξέρω αν μετά την θέαση της πρώτης αξίζουν οι άλλες δύο και τελικά έτσι όπως κλείνει η τριλογία. Κοίτα, δεν θα χάσεις το χρόνο σου. Πρέπει όμως να κλείσεις το μυαλό σου για να την απολαύσεις και ίσως να ξεχάσεις λίγο το πόσο καλή ήταν η πρώτη!
