Πέρασαν μερικά χρόνια μέχρι να πάρει το Hollywood την απόφαση να βγάλει sequel για το πολύ πετυχημένο Men in Black. Άξιζε η αναμονή; Εδώ, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, να πω ότι ήταν μία ταινία που είχα δει στο σινεμά. Μάλιστα για κάποιο λόγο την είχα δει δύο φορές. Αυτός δεν ήταν απαραίτητα γιατί μου άρεσε τόσο πολύ. Γενικά εκείνη την περίοδο στη ζωή μου θυμάμαι ότι ο κινηματογράφος μία φορά την εβδομάδα ήταν κάτι standard, σαν έφηβος που ήμουν. Ίσως από εκεί να δημιουργήθηκε και η όλη αγάπη για το μέσο αυτό. Χωρίς να θυμάμαι, λοιπόν, 100% πιστεύω ότι μάλλον δεν θα υπήρχε κάτι που θα ήθελα να δω, σαν τότε, και “αναγκαστικά” το MIB II έγινε η μόνο επιλογή για την, τότε, Παρασκευή μου.
Γενικώς, Γενικά:
Η πλοκή λαμβάνει μέρος μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας αλλά δεν μας λέει πότε ακριβώς. Καταλαβαίνουμε ότι έχουν περάσει κάποια χρόνια αλλά όχι πόσα. Ο J είναι ένας διάσημος MIB μέσα στην Υπηρεσία, αν όχι ο πιο διάσημος. Έχει όμως ένα “μεγάλο” πρόβλημα. Δεν μπορεί να βρει συνάδελφο ισάξιο του K. Αυτό τον οδηγεί στο να αλλάζει συνέχεια συναδέλφους και στο να δώσει μια δικαιολογία στην ταινία γιατί η Dr. Laurel Weaver ή Agent L δεν είναι πια μαζί μας. Μου αρέσει σαν ιδέα οπότε πάμε παρακάτω. Αυτό βοηθάει και αρκετά στο να δώσει έναν ακόμα λόγο για την επιστροφή του K στην ταινία. Δεν είναι το μόνο όμως…
Η βασική πλοκή και ο κακός μας έχει να κάνει με μία ακόμα επιχείρηση που οι Men in Black πήραν μέρος και ήταν μεγάλης σημασίας για κάποιον πλανήτη αλλά και για τον K συγκεκριμένα. Έτσι, η αιτία που ο K θα επιστρέψει και πάλι στην Υπηρεσία είναι πολύ συγκεκριμένος και το σενάριο μας περνάει πολύ καλά ότι αυτή η επιστροφή είναι μονόδρομος αν θέλουμε η Γη να βγει ζωντανή από αυτή τη διαμάχη.
Για ακόμα μια φορά έχουμε έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο για τη Γη και για ακόμα μία φορά όλοι ενεργούν σαν “μία κανονική μέρα στο γραφείο”. Προσωπικά μου αρέσει αυτό. Σου περνάει πολύ καλά το ότι αυτοί οι πράκτορες έχουν δει και περάσει πολλά. Το να σώζουν τη Γη από βέβαιη καταστροφή είναι κάτι που κάνουν, πιθανώς, κάθε δεύτερη εβδομάδα!
Ας ξαναγνωρίσουμε τους Men in Black:
Οι πρωταγωνιστές μας είναι το ίδιο καλοί και έχουν το ίδιο καλή χημεία μεταξύ τους όπως και στην πρώτη παραγωγή. Οι ηθοποιοί για ακόμα μία φορά δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους σε αυτό που κάνουν και δεν υπάρχει στιγμή που να μην είναι πειστικοί στους ρόλους τους. Ο K είναι ο ίδιος ακόμα κι αν στην αρχή της ταινίας έχει ξεχάσει τους Men in Black. Ο J έχει περάσει λίγο παραπάνω στον κωμικό χαρακτήρα της ομάδας και κάποιες φορές νομίζω ότι αυτό παραπάει. Όχι ότι είναι κακό, απλά ο χαρακτήρας είναι λίγο παραπάνω απ’ όσο του πρέπει “Goofy” σε αυτή την ταινία. Βέβαια και στην πρώτη ήταν έτσι αλλά εκεί υπάρχει η δικαιολογία του ότι ήταν καινούργιος στην όλη φάση. Εδώ δεν έχουμε αυτό, οπότε στα μάτια μου μοιάζει λίγο περίεργο το πόσο κωμικός είναι. Δεν υπάρχει όμως πολύ μεγάλο πρόβλημα με αυτό.
Ο K είναι κάτι ίδιο με το J από την πρώτη ταινία. Έτσι εδώ έχουμε τον J να προσπαθεί στο πρώτο μισό να φέρει τον K μέσα στην Υπηρεσία. Αυτό είναι κάτι που αντιστρέφει τους ρόλους και βλέπουμε γι’ ακόμα μια φορά αυτό το “ψάρι έξω από το νερό”. Γίνεται καλά και μπορώ να πω ότι ο Tommy Lee Jones παίζει πολύ ωραία, με το δικό του τρόπο όμως, αυτή τη στιγμή στη ζωή του χαρακτήρα του. Βέβαια μου περνάει από το μυαλό ότι μάλλον δεν είχαν τι άλλο να κάνουν και πήραν την ίδια “οδό” για το sequel. Από την άλλη όμως δεν ξέρω και τι άλλο θα μπορούσαν να γράψουν από τη στιγμή που ήθελαν και πάλι τον K μέσα στην ταινία. Θα το ξαναπώ για τελευταία φορά, τουλάχιστον γίνεται καλά και δεν κουράζει, οπότε μικρό το κακό.
Σίγουρα είσαι μία Καλή Villain;
Αυτό που δεν μου άρεσε είναι ο villain. Πρώτον,δεν με κέρδισε, για να με αγχώσει λίγο, αυτή η κακός εδώ. Δεύτερον, αν και στην πρώτη ταινία ο villain ήταν για να είναι, ο ηθοποιός που τον υποδύεται έπαιζε πολύ καλά αυτό που του είπαν να παίξει, εδώ δεν ξέρω… Έχουμε ένα trend του τότε Hollywood, ο κακός στις ταινίες να είναι κάποια δυναμική γυναίκα. Εδώ δεν ξέρω αν δούλεψε πολύ αυτό. Ενώ το πλάσμα που υποτίθεται ότι είναι αυτή είναι αρκετά μεγάλη απειλή για όλους, για κάποιο λόγο δεν μου πέρασε ότι θα μπορούσε να βγάλει εις πέρας την αποστολή της/του με τους Men in Black στη μέση.
Ίσως ήθελαν να περάσουν κάτι το “80s” σε αυτή… Δεν ξέρω, δεν κατάλαβα… Πάντως δεν μου άρεσε και το πως έπαιζε η ηθοποιός που την υποδύεται. Δεν ήταν καλή. Το μόνο καλό που έχει η Lara Flynn Boyle, και συγνώμη αν ακούγομαι λίγο σεξιστής (δεν είμαι έτσι γενικά), είναι το σώμα και την εμφάνιση. Κάτι που σίγουρα κλέβει την παράσταση όπου ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει να την βάλει με τα απολύτως απαραίτητα ρούχα στα πλάνα του!
Δίπλα σε αυτή έχουμε και έναν άλλον “Goofy” χαρακτήρα. Δεν γνωρίζω αν είναι η μόνη, ούτε η πρώτη, αλλά έχουμε την κινηματογραφική εμφάνιση του Johnny Knoxville. Φαντάζομαι καταλαβαίνετε πόσο “καλά” πάει αυτό. Το ακόμα πιο άσχημο εδώ είναι ότι ο Knoxville κάνει δύο χαρακτήρες… Δεν θέλω να πω ότι ο άνθρωπος δεν προσπαθεί απλά δυστυχώς δεν είναι καλός σε αυτό που προσπαθεί. Και το χειρότερο είναι ότι ο δεύτερος χαρακτήρας που υποδύεται είναι σχεδόν 100% CGI.
Τεχνικά:
“Πάσα” για να περάσω στα τεχνικά ήταν αυτό! Στα τεχνικά έχουμε κάτι που δεν θα έπρεπε να γίνει και πολύ έξυπνα απέφυγαν στην πρώτη ταινία. Αυτό είναι η έντονη χρήση CGI. Βέβαια, όπως και στην πρώτη ταινία έχουμε αρκετά πρακτικά εφέ αλλά γενικά εδώ τα CGI είναι αυτά που δίνουν και παίρνουν. Το κακό είναι ότι αυτά, είκοσι χρόνια μετά, δεν κρατάνε καθόλου. Σχεδόν όπου έχει γίνει χρήση τους φαίνεται, και φαίνεται πολύ άσχημα. Ακόμα και στις σκηνές που απλά υπάρχει το, λεγόμενο, green screen καταλαβαίνεις το ψέμα από “μακριά”.
Σκηνές όπου οι δύο ηθοποιοί υποτίθεται ότι είναι στο αμάξι και μιλούν ενώ οδηγούν, φαίνεται πολύ ψέμα. Σκηνές που κάποιος παλεύει με κάποιο τέρας που δεν είναι εκεί, επίσης πολύ ψέμα. Με αποκορύφωμα και τους δύο villains, που ανέφερα παραπάνω. Και οι δύο σε όποιες σκηνές γίνεται χρήση CGI σε αυτούς δείχνουν πολύ μη-αληθοφανείς και δεν σε πείθουν στιγμή ότι όντως αυτό που βλέπεις στην οθόνη σου είναι πραγματικό.
Μουσικά έχω να πω μόνο καλά πράγματα για ακόμα μια φορά. Νομίζω ότι όλα δουλεύουν μία χαρά και σε αυτή την ταινία, όπως και στην προηγούμενη. Οπότε, να και κάτι που δεν έχω τίποτα κακό να αναφέρω.
Στα του Σεναρίου:
Λίγο πριν κλείσω ας πάμε και σε κάτι που ανέφερα και στο προηγούμενο κείμενο. Αυτό έχει να κάνει με την διάρκεια της παραγωγής και το πως καταφέρνουν μέσα σε τόσο “μικρή” ταινία να βάλουν όλα αυτά που θέλουν να βάλουν και παράλληλα να ξετυλίξουν την ιστορία που θέλουν να μας πουν. Αυτό είναι κάτι που όπως και πριν κι εδώ το κάνουν πολύ καλά.
Μέσα στην, και πάλι, μιάμιση ώρα που κρατάει η ταινία έχουμε ότι πρέπει να δούμε. Βασική πλοκή, μία ακόμα γνωριμία με τον κόσμο, αν και πιο γρήγορη αυτή τη φορά, γνωριμία με τους χαρακτήρες του και ένα happy ending. Καλά, δεν θα βάλω spoilers εδώ, δεν νομίζω να μην το περίμενε κανείς αυτό! Οπότε αυτό, τουλάχιστον, μπορείς να πεις ότι είναι κάτι που έχει περάσει καλά ανάμεσα στις δύο παραγωγές. Έχουμε κάτι που μου λείπει πολύ από το Hollywood με τα σωστά και τα λάθη του. Σωστό ας πούμε, για μένα, είναι το ότι δεν ξεπερνάμε τις δύο ώρες. Λάθος από την άλλη είναι ότι εξαιτίας αυτού οι παραγωγοί υποθέτουν ότι έχεις δει ήδη το πρώτο Men in Black οπότε δεν χρειάζεται να σου εξηγήσουν τα πάντα.
Επίλογος:
Και με αυτό να κλείσω και για σήμερα. Σίγουρα κάτι έχει χαθεί από τη μαγεία του πρώτου. Δεν ξέρω γιατί και πως… Σκέφτομαι ότι ίσως φταίνε οι πολύ “ρηχοί” villains. Ίσως το πρώτο μισό που το “ξαναείδαμε” από την άλλη μεριά στην πρώτη ταινία. Δεν είναι όμως κακή ταινία. Εμένα απλά μου περνάει ότι δεν της δόθηκε για κάποιο λόγο η ίδια αγάπη στη δημιουργία. Προσοχή, δεν μιλάω για τους ανθρώπους μπροστά στην κάμερα. Εκεί όλοι, εκτός από τους villains, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους και σε πείθουν.
Φαίνεται ότι κάτι λείπει. Ίσως αυτό να είναι η έκπληξη. Όπως και να το κάνεις πάντα τα πρώτα σε κάτι καλό έχουν ένα παραπάνω θετικό ότι είναι πρώτα, και αυτή η έκπληξη που δημιουργούν τους δίνει τον ένα βαθμό παραπάνω από τα sequels. Βέβαια σε αυτή τη στήλη έχουμε δει sequels που είναι, αν όχι καλύτερα, ισάξια των πρώτων ταινιών τους. Εδώ δεν μπορώ να πω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει.
Άσχημη ταινία δεν είναι. Και δεν θα χάσετε τον χρόνο σας αλλά σίγουρα δεν είναι τόσο καλή όσο η πρώτη. Και για εμένα δεν είναι ένα από τα sequels που με κάνει να θέλω να δω στα καπάκια το επόμενο. Μάλλον περισσότερο μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να ξαναδώ την πρώτη ταινία παρά την τρίτη. Και το περίεργο εδώ είναι ότι η τρίτη είναι αυτή που έχω δει και τις λιγότερες φορές και δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από αυτή!
