Πριν πιάσουμε τους Men In Black θα κάνω μία “προ-εισαγωγή” για κάτι άλλο. Σήμερα ήθελα να γράψω το review για το Morbius αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ για έναν πολύ απλό λόγο. Διαβάζω, και βλέπω, παντού ότι η ταινία είναι μεγάλη “φόλα”! Γι’ αυτόν τον απλό λόγο εγώ δε θα ήθελα να βοηθήσω τη Sony σε αυτό που πάει να κάνει. Οπότε δεν θα ήθελα να δώσω τα λεφτάκια μου για να δω κάτι που, λένε ότι, είναι τόσο άσχημο. Υπομονή, λοιπόν, μέχρι να βγει η ταινία κάπου και “να μου τη φέρει ο θείος από την Αμερική”!
Πάμε λίγο πίσω στα κείμενα για ταινίες που είναι μεν από comics αλλά δεν έχουν να κάνουν με τον όρο “SuperHero” αναγκαστικά. Θα πιάσω αυτή την τετραλογία πολύ απλά γιατί, τουλάχιστον τα τρία πρώτα, είναι αρκετά διασκεδαστικές ταινίες που έχω να δω καιρό. Ήθελα να κάνω ένα πέρασμα και πάλι. Ας δούμε τι παίζει με αυτή την αρκετά παλιά, πλέον, κωμική μεταφορά των Men In Black στη μεγάλη οθόνη.
Καταρχάς να πούμε ότι κανένας στην Columbia δεν περίμενε ότι θα γίνει τόσο μεγάλη επιτυχία αυτή η μεταφορά. Κάποια χρόνια πριν οι SuperHero ταινίες αρχίζουν να γίνονται διάσημες στο σινεμά, τα studios προσπαθούσα να πάρουν ιδέες από τον κόσμο των comics. Αυτό δεν είναι πρωτότυπο. Ανέκαθεν το Hollywood “δανείζεται” και θα “δανείζεται” ιδέες από άλλα μέσα για να φτιάξει ταινίες. Κακό δεν είναι, ειδικά αν οι ταινίες αυτές είναι και καλές. Όπως θα δούμε σε αυτή στην περίπτωση των Men In Black.
Γενικώς, Γενικά:
Φαντάζομαι ότι μία τόσο παλιά παραγωγή έχει ήδη θεαθεί από τα μάτια όποιου ήθελε να τη δει μέχρι τώρα. Τα όποια spoilers δε θα μπουν σε tag. Άσε που κατά τη γνώμη μου η σεναριακή βασική πλοκή δεν είναι το “ζουμί” της ταινίας εδώ. Απλά το αναφέρω σε περίπτωση που κάποιος δεν την έχει δει και δεν θέλει να διαβάσει κανένα spoiler γι’ αυτή.
Το σενάριο ακολουθεί δύο πράκτορες της υπηρεσίας “Men In Black”. Αυτή η υπηρεσία είναι υπεύθυνη για να ελέγχει την εξωγήινη δραστηριότητα των πλασμάτων από άλλους πλανήτες στην Γη. Είναι μυστική όσο δεν πάει και πολύ λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη της. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των πολλών gadgets που αυτοί έχουν στον έλεγχο τους, πάντα σε συνδυασμό με την εξωγήινη τεχνολογία που χρησιμοποιείται από την υπηρεσία. Το σενάριο είναι απλό και λιτό. Και εδώ έχουμε κάτι που μου έχει λείψει από τις σημερινές ταινίες του Hollywood. Αυτό είναι ο περιορισμός στο χρόνο τους. Δεν περίμενα ότι θα το πω/γράψω ποτέ αυτό αλλά είναι αλήθεια. Έχω λίγο κουραστεί από το πόσο μεγάλες είναι πλέον οι ταινίες και ερχόμενος με αυτό στο κεφάλι εδώ είδα κάτι το πολύ καλό. Δεν ξεπερνάμε την μιάμιση ώρα και μέσα σε αυτή όλες οι σκηνές προσπαθούν, και πετυχαίνουν με το παραπάνω, και να μας συστήσουν το κόσμο και τους χαρακτήρες της ταινίας αλλά και να ακολουθήσουμε την βασική απειλή για τον πλανήτη μας. Σε αυτό βοηθάει πολύ ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές.
Ποιοι είναι οι Men In Black;
Ο Will Smith παίζει πολύ ωραία τον J. Αυτός είναι ακόμα ένας χαρακτήρας που στην ουσία είμαστε εμείς. Μέσω αυτού γνωρίζουμε την υπηρεσία, το τι κάνει, πως το κάνει και τέλος βλέπουμε την εξέλιξη του χαρακτήρα από κάτι, ίσως, σαν κι εμάς σε κάτι άλλο. Αυτό το “άλλο” είναι που δικαιολογεί έτσι και την όλη βάση στο πρόσωπό του. Με αυτό θέλω να πω ότι ναι μεν κι ο συνάδελφος του είναι μεγάλο μέρος της ταινίας αλλά στην ουσία ο J είναι ο πρωταγωνιστής της.
Πάμε και στο K. Αυτός είναι ο “παλιός”! Μάλιστα ήταν εκεί και στην δημιουργία της Υπηρεσίας. Ο K, μαζί με τον J πάντα, είναι αυτός που φέρνει στην ταινία το feeling της “buddy cop movie”. Καταρχάς η χημεία του Tommy Lee Jones με τον WIll Smith είναι καταπληκτική και βοηθάει σε αυτό όσο τίποτα. Ο K είναι αυτός που, μέσω του J και πάλι, θα μας συστήσει το τι παίζει με τους Men In Black και θα μας δώσει να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στη Γη. Πάντα όμως, μέσω του πως παίζει ο ηθοποιός, ο χαρακτήρας δε θα χάσει στιγμή τη ψυχραιμία του. Αυτό μας περνάει ότι μάλλον “έχουν δει πολλά τα μάτια του” και, ίσως, αυτή η περιπέτεια που βλέπουμε εδώ να είναι γι’ αυτόν ακόμα “μία μέρα στο γραφείο”.
Αυτή χημεία και το πως οι δύο χαρακτήρες αντιδρούν στα διάφορα που τους πετάει το σενάριο, μας κάνει να καταλαβαίνουμε και το πως είναι να δουλεύεις σε μια τέτοια Υπηρεσία χρόνια αλλά και πως, (και πάλι) ίσως, θα αντιδούσαμε εμείς αν μπαίναμε για πρώτη φορά σε κάτι τέτοιο. Το καλό εδώ; Και στις δύο περιπτώσεις οι χαρακτήρες και οι αποφάσεις τους βγάζουν νόημα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία επιλογή αυτών που να είναι παράταιρη με το πως αυτοί μας παρουσιάζονται ή ακόμα χειρότερα να είναι μία απλή βλακεία για να πάει παρακάτω το σενάριο και η πλοκή.
Ταινία που δεν Κουράζει:
Στα καλά προσθέτεις και τη μικρή διάρκεια της, όπως ανέφερα και παραπάνω. Όχι απλά γιατί είναι μικρή αλλά γιατί μέσω αυτού του περιορισμού η κάθε σκηνή, ατάκα και χαρακτήρας έχουν νόημα και δεν είναι εκεί για να είναι. Είχα πολύ καιρό να δω μία ταινία που δεν “φλυαρεί”, όπως γίνεται πλέον απλά γιατί το ψηφιακό “φιλμ” δεν είναι πια τόσο ακριβό όσο το αναλογικό. Τα πάντα έχουν νόημα και αυτό είναι κάτι το πολύ ωραίο. Στο τέλος της δεν νιώθεις ότι έχασες άδικα χρόνο από τη ζωή σου σε μια παραγωγή που θα μπορούσε να κόψει “και κάτι” και να γίνει αυτό που ακριβώς χρειάζεται για σου πει την ιστορία της.
Εδώ βοηθάει και το γεγονός ότι είναι μια ωραία δοσμένη κωμωδία. Οι ατάκες και οι σκηνές έχουν όλες, σχεδόν, κάτι το κωμικό. Πολλές είναι οι φορές που θα γελάσεις ακόμα και αν αυτό που γίνεται στην οθόνη δεν είναι και τόσο για γέλια. Οι χαρακτήρες, σχεδόν, όλες τις στιγμές τους θα πουν και θα κάνουν κάτι το αστείο, είτε μεγάλο, είτε μικρό. Ακόμα και στις σκηνές ή στους διαλόγους που, κατά τα άλλα, διακυβεύεται το μέλλον και η καταστροφή της Γης.
Villain από άλλον Πλανήτη!
Με αυτό πάμε στο κακό μας. Έχουμε να κάνουμε με έναν κωμικό κακό που ίσως δεν ενδιαφέρεται και τόσο για τη Γη ή το τι θα γίνει με αυτή. Λίγες φορές έχουμε δει κάτι τέτοιο σε αυτή τη στήλη. Γενικά όλοι οι villains είτε θέλουν να καταστρέψουν, είτε να διαφεντεύουν τον μικρό πλανήτη μας. Εδώ όμως όχι. Ποσώς τον ενδιαφέρει τον κακό μας τι θα γίνει με τη Γη. Άλλη είναι η αποστολή του. Απλά, αν τη φέρει εις πέρας θα καταστραφεί η Γη, αλλά ο τελικός του στόχος δεν είναι αυτός.
Για ακόμα μία φορά θα πρέπει να δώσω τα εύσημα στη ηθοποιία του ανθρώπου “πίσω από τον ρόλο”. Ο Vincent D’Onofrio κάνει καταπληκτική δουλειά σε όλα με αυτόν τον χαρακτήρα. Οι κινήσεις και το πως “φέρνει στη ζωή” τον εξωγήινο που στην ουσία φοράει το δέρμα του ως κάλυψη είναι από “άλλο πλανήτη”! Ε, έπρεπε να κάνω κάποιο τέτοιο αστείο! Σε αυτό, βέβαια, βοηθάει και το μακιγιάζ και τα προσθετικά που του βάζουν.
Τεχνικά:
Στην τελική μάχη όμως βλέπουμε τον villain σε όλο το μεγαλείο του και με αυτό περνάμε στα εφέ. Το καλό είναι ότι όπου μπορεί να γίνει χρήση πρακτικών εφέ, έχει γίνει. Αυτά ακόμα και σήμερα δείχνουν πολύ καλά και όμορφα στην οθόνη. Το κακό είναι τα εφέ από υπολογιστή. OK, κάποια κρατάνε λίγο. Αλλά “κάποια”… Και κρατάνε πολύ λίγο! Εντάξει έχουμε να κάνουμε με ταινία που είναι 20 χρονών και βάλε, όποτε ας μου επιτραπεί να το συγχωρήσω αυτό το “κακό”. Δεν το ξεχνάω, και δεν μπορώ να το παραβλέψω, αλλά εξαιτίας του ότι το focus της παραγωγής είναι στην κωμικότητα των πάντων και όχι στην αληθοφάνεια μπορώ απλά να το συγχωρήσω.
Ακόμα ένα σημείο που η παραγωγή μου θύμησε, ευχάριστα, την καλή δουλειά που έκανε κάποτε το Hollywood ήταν και η μουσική. Η μουσική και τα θέματα της ταινίας είναι πολύ ωραία. Είναι εκεί που πρέπει τη στιγμή που πρέπει και κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Το βασικό θέμα θα σου κολλήσει κεφάλι και σίγουρα θα καταλάβεις πότε κάτι είναι σημαντικό, πότε γίνεται κάτι αστείο και πότε τα πράγματα, λίγο, σοβαρεύουν απλά και μόνο μέσω της μουσικής και του ηχητικού τομέα γενικότερα. Αχ, βρε Hollywood μου…
Επίλογος:
Με αυτά κι αυτά καταλαβαίνετε που πάει το πράγμα. Αν δεν την έχετε δει μέχρι τώρα, ΠΡΕΠΕΙ να τη δείτε. Αν την έχετε δει πριν από καιρό και δεν τη θυμάστε, να την ξαναδείτε. Αν την είδατε πρόσφατα… Εντάξει, όλα καλά! Δεν θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη μεταφορά του comic. Εκεί πολλά πράγματα είναι διαφορετικά και σίγουρα όλα είναι “πιο μαύρα” και όχι τόσο κωμικά. Δεν πειράζει όμως, μιας και η ταινία διαφοροποιεί τον εαυτό της από το comic και κάνει κάτι μοναδικά δικό της που δουλεύει και το στηρίζει από την αρχή μέχρι το τέλος της. Πάμε για το 2ο τώρα και γρήγορα!
