Μετά το “νιάου και νιάου”, πιο πολύ προς το κακό “νιάου”, Black Widow έχουμε την συνέχεια στο MCU με τον Shang-Chi. Κάτι τελείως καινούργιο έρχεται στο Σύμπαν που παρακολουθούμε. Το λιγότερο που μπορώ να πω για να κλείσω την εισαγωγή μου είναι ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι το διαφορετικό αλλά και γνώριμο την ίδια στιγμή.
Για αρχή η ταινία δίνει αυτή την αίσθηση που έχουμε να νιώσουμε από τη Πρώτη Φάση του MCU. Αυτό με το “κάτι διαφορετικό”. Ναι, όλες ήταν SuperHero movies και στην τελική ο λόγος που πήγαμε στο σινεμά είναι να δούμε “τους ήρωες με τα κολάν” να παίζουν τις μπουνιές με τους villain τους. Αυτό όμως δεν αλλάζει το ότι δεν “πρέπει” σώνει και καλά να δούμε μόνο αυτό. Έτσι ενώ στην αρχή του MCU η κάθε ταινία προσπαθούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από μία φάση και κάτω βλέπαμε, ας πούμε, το ίδιο και το ίδιο αλλά με άλλον ήρωα στην οθόνη.
Γενικώς, Γενικά:
Εδώ έρχεται ο Shang-Chi να το αλλάξει αυτό μετά από καιρό. Για ακόμα μια φορά έχουμε ένα origin story, κάτι που τα Marvel Studios είχαν ξεχάσει καιρό τώρα. Εγώ να πω την αλήθεια δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό. Ξέρω τους περισσότερους από αυτούς τους ήρωες και δεν έχω ανάγκη κάθε φορά να βλέπω πως πέθανε ο Θείος Ben κτλ.
Εδώ όμως παίζουν ωραία με το origin και δεν μας δίνουν απλά το πως ο Shang-Chi πήρε πέντε δυνάμεις. Βλέπουμε και όλα τα τριγύρω από αυτόν. Αυτό είναι κάτι που κάποιος θα πει ότι εξυπακούεται να γίνει σε μια ταινία που συστήνει κάτι τελείως άγνωστο στους περισσότερους θεατές της αλλά η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται πάντα. Ή αν γίνεται, δεν γίνεται πάντα και σωστά.
Μπορώ να πω ότι, σχεδόν, ότι θέλει να κάνει το κάνει καλά. Εσείς που δεν ξέρετε τον Shang-Chi από τα comics (ένας από εσάς είμαι και εγώ) δεν θα έχετε κανένα απολύτως πρόβλημα να παρακολουθήσετε τι αυτός κάνει. Πως το κάνει. Και τέλος ποιές είναι οι σχέσεις και τα θέματα με τους γύρω του που τον οδηγούν να το κάνει. Αυτό αν μη τι άλλο σβήνει τα μεγάλα ερωτηματικά για τα γεγονότα που βλέπεις. Ακόμα και αν σε αυτά παίρνουν μέρος χαρακτήρες που βλέπεις πρώτη φορά στην ζωή σου και δεν γνωρίζεις τίποτα γι’ αυτούς.
Shang-Chi, Ο Διάδοχος του Mandarin:
Με “το δεν γνωρίζω τίποτα γι’ αυτόν” πάμε στο πρωταγωνιστή μας. Ναι, δεν γνώριζα τίποτα γι’ αυτόν πριν την ταινία. Δεν γνωρίζω το comic του. Δεν γνωρίζω τις περιπέτειες του. Αν και, όπως βλέπω τώρα, είναι αρκετά χρόνια στα comics. Ας το αφήσουμε αυτό όμως, μιας και κάθε φορά βλέπουμε την ταινία και όχι το τι συμβαίνει στο comic. Ο Shang-Chi μου πέρασε ότι είναι ένας λίγο ουδέτερος χαρακτήρας. Πέρα από κάποια οικογενειακά προβλήματα δεν έχει και πολλά να δώσει στο MCU.
Δεν έχω κανένα μεγάλο θέμα με αυτόν, καθ’ αυτόν. Όταν έχεις δει όμως χαρακτήρες σαν το Tony Stark (του Robert Downey Jr.), τον Captain America (του Chris Evan) ή ακόμα και το Ant-Man (του Paul Rubb), ο Shang-Chi (του Simu Liu) μοιάζει λίγο άδειος. Μπορεί να φταίει ο ηθοποιός, μπορεί να φταίει η σκηνοθεσία, δεν γνωρίζω. Δεν έχω δει άλλες δουλειές του ανθρώπου για να πω με σιγουριά. Δεν ξέρω αν έχουμε να κάνουμε με “κακό” επαγγελματία ή κακή διαχείριση του project. Σίγουρα αυτό που κάνει καλά είναι οι πολεμικές τέχνες στις σκηνές δράσης. Αν δεν έχει κάποιον που τον αλλάζει στις σκηνές αυτές.
Πολεμικές Τέχνες και SuperHero:
Οι σκηνές δράσης είναι πολλές και εμένα μου έδωσαν την εντύπωση ότι είναι πολύ ωραία βαλμένες εκεί που πρέπει. Δεν κουράζουν με το να είναι πολύ μεγάλες, πέραν τις τελικής-τελικής μάχης (καθαρά για διάρκεια το λέω αυτό). Δεν είναι όμως και μικρές. Είναι βαλμένες εκεί που πρέπει για να μας ξεκουράζουν από το πολύ “μπλα-μπλα” και να περνάει ευχάριστα η ώρα μας. Μην ξεχνάμε ότι πάντα έχουμε να κάνουμε με μεταφορά κάποιου SuperHero από comics.
Αυτό, βέβαια, είναι λίγο “δίκοπο μαχαίρι”. Σε όλη τη διάρκειά της η ταινία μου έδωσε την εντύπωση ότι έχει μια πολύ βασική δομή για ταινία δράσης. “Μιλάμε για να πούμε δύο πράγματα που πρέπει να ξέρει ο θεατής”, “παίζουμε ξύλο με κάποιον για να χαλαρώσει από το πολύ μπλα-μπλα”, “πάμε πίσω στις πληροφορίες” κ.ο. Αυτό μου φάνηκε ότι γίνεται σε όλη την ταινία. Και πάλι από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό. Δηλαδή το έχουμε δει σε, σχεδόν, όλες τις παράγωγες του στούντιο αλλά και πάλι, σχεδόν, όλες το έκαναν “καλά κρυμμένα” και δεν σου έδινε την εντύπωση ότι βλέπεις να μιλάνε απλά για να έχουν μια δικαιολογία για τις μπουνιές που θα πέσουν σε λίγο.
Πριν κλείσουμε με τις σκηνές δράσεις θα πρέπει να πω ότι οι χορογραφίες σε αυτές είναι πάρα πολύ ωραίες. Μέχρι τώρα δεν έχω γράψει τι κάνει αυτή την ταινία διαφορετική από το υπόλοιπο MCU. Πολύ απλά, έχουμε να κάνουμε με μία ταινία πολεμικών τεχνών με μεγάλη δόση φαντασίας μέσα. Αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο Σύμπαν. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για αυτό και σίγουρα γίνεται με καλό και ευχάριστο τρόπο.
Θα μπορούσαν και καλύτερα βέβαια, υπάρχουν παραδείγματα γι’ αυτό (όχι σε SuperHero ταινία αλλά καθαρά για πολεμικές τέχνες). Θα μπορούσαν όμως και να τα θαλασσώσουν προσπαθώντας να “ενώσουν” αυτά τα δύο είδη και ευτυχώς, για εμάς που “χάσαμε” δύο ώρες να την δούμε, δεν το έκαναν. Έχουν δέσει πολύ ωραία τις σκηνές δράσης που κάποιοι παλεύουν με κινήσεις από πραγματικές πολεμικές τέχνες με αυτές που χρησιμοποιούνται κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις από τους πρωταγωνιστές. Σαν να λέμε ότι βλέπουμε μία ωραία αληθινή εκδοχή κάποιου anime.
Το μόνο κακό στην όλη φάση είναι η πράσινη οθόνη… Τα εφέ δυστυχώς δεν κρατάνε τόσο πολύ… Μιλάμε για ταινία που βγήκε φέτος, οπότε δεν θα ήθελα να ξέρω τι θα πουν όσοι την δουν στο μέλλον για πρώτη φορά. Κακώς, για εμένα, έχει χρησιμοποιηθεί πολύ ειδικό εφέ από υπολογιστή. Σε κάποια σημεία ίσως να μπορούσαν να γίνουν κι αλλιώς κάποια πράγματα. Αν θέλω να περάσω κάτι τόσο καιρό μέσα από αυτά τα κείμενα είναι το ότι τα καλά πρακτικά εφέ είναι απείρως καλύτερα από τα εφέ του υπολογιστή. Σχεδόν σε κάθε level. Δεν χαλάει τόσο πολύ την θέαση αλλά σίγουρα σε βγάζει από τη μαγεία της ταινίας. Υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνεις ότι ο ηθοποιός κάνει κάτι στον αέρα και μετά μπήκαν τα εφέ γι’ αυτό. Είναι κρίμα και χαλάει τις κατά τα άλλα πολύ ωραίες σκηνές δράσης, με τις ωραίες χορογραφίες τους.
Ο Αφέντης των Δέκα Δακτυλιδιών:
Και μιας και μιλάμε για το ξυλίκι που πέφτει πάμε και στον villain μας. Μου αρέσει και δεν μου αρέσει, όπως όλα σε αυτή την ταινία, τελικά! Καταρχάς έχουμε για πρώτη φορά τον αληθινό Mandarin σε ταινία του MCU. Αυτό δεν το βάζω σε spoiler tag καθώς είναι κάτι που ακούμε, κυριολεκτικά, στα πρώτα πέντε λεπτά της. Sorry, λοιπόν, spoiler για τα πρώτα πέντε λεπτά! Είναι ωραίος και έχει πάρει κάποια καλά στοιχεία από αυτόν των comics. Πέρα από αυτό όμως είναι ένας κακός που για ακόμα μια φορά θα περάσει απαρατήρητος.
Προσωπικά βρήκα τον λόγο που κάνει ότι κάνει πολύ βλακώδη. Προσοχή, όχι βλακώδη σαν αιτία αλλά για εμένα ένας άντρας όπως μας τον παρουσιάζει η ταινία μου είναι πολύ δύσκολο να πειστώ ότι την πάτησε έτσι. Δεν μιλάω πιο πολύ για να μην προβώ σε spoilers. Το μόνο που θα πω και θα κλείσω με τον λόγο του όλου χαμού είναι ότι κατά την δική μου άποψη ο Mandarin, καθαρά αυτός που μας δείχνει η ταινία, όχι αυτός του comic, θα ήταν πολύ δύσκολο να πέσει στην παγίδα που έπεσε έχοντας ζήσει δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια. Και πάλι spoiler από τα πρώτα πέντε λεπτά της ταινίας, sorry!
Shang-Chi, Mandarin και MCU:
Πως κολλάει η ταινία με το υπόλοιπο MCU; Πέραν του ότι έχουμε πάλι τα easter eggs για το Σύμπαν να δίνουν και να παίρνουν, νομίζω ότι όλα τα άλλα είναι λίγο κακός βαλμένα. Και πάλι όχι πολύ-πολύ άσχημα απλά κακά. Θα μπορούσαν να βρουν αρκετά καλύτερους τρόπους να μας δείξουν ότι ο Shang-Chi είναι στην ίδια Γη με τους Avengers. Τώρα το ότι βλέπω έναν villain από παλιά ή έναν σύμμαχο κάποιου αλλού δεν μου λέει και πολλά. Τέλος πάντων ας το αφήσουμε αυτό. Δεν είναι κάτι που χαλάει τη μαγεία τόσο.
Αυτό όμως που την χαλάει, για εμένα, είναι τα πισωγυρίσματα χρονικά στον κόσμο αυτόν. Η ταινία θέλει να μας δείξει ότι ο Mandarin ήταν εκεί από πάντα. Ναι, ήταν σε άλλη ήπειρο αλλά προσωπικά μου κάνει πολύ περίεργο να μην έμαθε ποτέ για τη “Μάχη της Νέας Υόρκης”. Και μάλιστα από τι στιγμή που κάποιος από το οικογενειακό του περιβάλλον ήταν εκεί γύρω. Αυτό με τη σειρά του με πάει στο ότι, μου είναι δύσκολο να υποθέσω ότι ήταν σε αυτή τη Γη και δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει σε αυτή τη μάχη.
Βέβαια είναι αυτά τα “δύσκολα” που έχει να φτιάξει η Marvel, που μόνη της βάζει τα χέρια της και βγάζει τα μάτια της, βάζοντας κάποιους χαρακτήρες να υπάρχουν στην ίδια Γη με τους Avengers αλλά χρονικά πριν από αυτούς. Αυτό είναι κάτι δύσκολο να το κολλήσεις 100% με το συνολικό σύμπαν. Μετά την μικρή αποτυχία εδώ και την μεγάλη (κατά τη γνώμη μου) στο Captain Marvel μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι τα κατάφεραν στους Eternals. Αυτό βέβαια είναι κάτι που μένει να το δούμε…
Επίλογος:
Δεν έχουμε κάτι το άσχημο με τον Shang-Chi αλλά όχι και κάτι που πρέπει να τρέξεις να το δεις. Θα μου πεις “ποιά ήταν η τελευταία ταινία με κάποιον ήρωα μόνο του από το MCU που έγινε αυτό;”. Θα σου απαντήσω ότι μέχρι και την τρίτη φάση είχαμε τέτοιες. Σίγουρα όμως δε θα χάσεις τον χρόνο σου με τη δημιουργία που έχουμε εδώ. Ίσως κάπου να βαρεθείς λιγάκι, ίσως λίγο και τα αστεία εδώ κι εκεί να μην κολλάνε τόσο με το όλο πράγμα.
Εν τέλη όμως έχουμε μια ευχάριστη ταινία δράσης που ενώνει ωραία τις ταινίες πολεμικών τεχνών με αυτές των SuperHeroes. Τώρα τι κάνει ο Shang-Chi στο Σύμπαν και γιατί δεν είναι κάποιος άλλος μένει να το δούμε. Είναι στα “χέρια” της Marvel να μας αποδείξει ότι ο ήρωας έχει μια θέση στο “πάνθεον” του MCU και δεν είναι εκεί μόνο και μόνο για να αρέσει στο κοινό της Κίνας (if you know what I mean)!
ΥΓ. Κάτι θα ήθελα να πω για την φύση των Δέκα Δακτυλιδιών που είναι πολύ διαφορετική από αυτή των comics και λίγο με πείραξε αλλά είπαμε δεν εξετάζουμε 100% την μεταφορά, οπότε ας το αφήσουμε. Ακόμα πιο πολύ μιας και τα Δακτυλίδια έτσι όπως είναι εδώ δουλεύουν γι’ αυτό που θέλει να κάνει η ταινία μας.
