Όλοι λένε πως αυτή η ταινία είναι “το sequel των sequels”, είναι κάτι σαν το “The Godfather Part 2”. Δηλαδή μπαίνει στην κατηγορία που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι τα επόμενα κεφάλαια σε σειρές έτσι όπως πρέπει να είναι. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Μήπως απλά θυμόμαστε κάποια πράγματα λίγο διαφορετικά από τότε; Τι θέση έχει το 2022 το Spider-Man 2 στις ταινίες των SuperHeroes;
Κλασικά πάμε για ακόμα μια φορά σε μια ταινία που εγώ είχα δει στο σινεμά όταν βγήκε. Μία ταινία που ακόμα και σήμερα αγαπώ. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο “αλλά” εδώ… Ναι, την αγαπώ αλλά για εμένα, από τότε ακόμα, δεν είναι καλύτερη από την πρώτη ταινία του Spider-Man. Όπως όλοι έλεγαν.
Τελευταία φορά που το λέω αυτό, μιλάμε για παλιά ταινία, όποτε προσοχή στα spoilers, θα υπάρξουν και ίσως είναι πολλά!
Γενικώς, Γενικά:
Σεναριακά η ταινία είναι πολύ καλή συνέχεια της προηγούμενης. Ίσως μία από τις καλύτερες που έχουμε δει σε SuperHero ταινία. Όλοι οι χαρακτήρες είναι πάνω-κάτω εκεί που τους αφήσαμε από πριν. Εννοείται ότι υπάρχει κάποιο χρονικό κενό ανάμεσα στις ταινίες. Μάλιστα μας λένε και πόσο είναι σε κάποια φάση οι χαρακτήρες της. Πολύ έξυπνο βρήκα και τον τρόπο που “περιγράφονται” τα γεγονότα της πρώτης ταινίας χωρίς να παίρνει χρόνο από την δεύτερη. Αυτός είναι απλός, βλέπουμε τι έχει γίνει στη ζωή του Peter μέσω των τίτλων αρχής με σκίτσα. Έτσι ακόμα και αν δεν έχεις δει τίποτα πιο πριν μπορείς να καταλάβεις λίγο-πολύ κάποιες σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Μπορείς να καταλάβεις την ιστορία που μας έφερε μέχρι εδώ.
Μπαίνοντας στην ταινία βρίσκουμε τον Peter να παλεύει μεταξύ του να είναι ο Spider-Man, με ότι συνεπάγεται αυτό, και να είναι ο Peter Parker. Η ζωή του υπερήρωα δεν είναι εύκολη και αν ξέρει κάτι η Marvel από τα comics της είναι μας το δίνει αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Ακόμα και SuperHeroes που θα έπρεπε να περνάνε “μέλι, γάλα” (βλ. Iron Man πχ) περνάνε κάποιο “λούκι” όταν δεν φορούν τη στολή. Είτε αν μιλάμε για την “στολή” την ίδια (σαν σύμβολο), είτε αν μιλάμε για την προσωπική ζωή του καθένα.
Peter Parker “vs” Spider-Man:
Εδώ βλέπουμε από το πρώτο λεπτό ότι η ζωή του Peter σιγά-σιγά καταστρέφεται απ’ το ότι είναι ο Spider-Man. Αυτό είναι και το ταξίδι του χαρακτήρα σε όλη την ταινία. “Να είμαι ή να μην είμαι;”. Μπορείς να έχεις προσωπική ζωή, σχολή, δουλειά κτλ αν κάθε βράδυ πρέπει να ξενυχτάς για να πολεμήσεις το έγκλημα; Και αν όχι, τι πρέπει να χάσεις για να το κάνεις αυτό; Αυτά τα ερωτήματα είναι στο μυαλό του Peter, με το μεγαλύτερο από αυτά να είναι ένα, “Θέλω να είμαι ο Spider-Man πλέον;”.
Σε αυτές τις απορίες μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχουμε μια καλή απάντηση. Αν όχι σε όλες, σχεδόν σε όλες. Αυτό είναι που διαπραγματεύεται το σενάριο όσον αφορά τον Peter και το καλό είναι ότι περνάει πετυχιμένα, κατά την άποψη μου, την “πάλη” μέσα στο κεφάλι του πρωταγωνιστή της. Ο σκηνοθέτης, που για ακόμα μια φορά είναι ο Sam Raimi, σε μια προσπάθεια να οπτικοποιήσει αυτή την πάλη δίνει μορφή στις δύο πλευρές μέσω του θείου Ben. Όταν η στιγμή έρχεται και ο Spider-Man ΠΡΕΠΕΙ να αποφασίσει αν θέλει να είναι αυτό που ξέρουμε ή, απλά, ο Peter Parker βλέπουμε την “μάχη” στο κεφάλι του. Τα λόγια του θείου του λίγο πριν πεθάνει από την μ***κία που έκανε ο Peter είναι εκεί για τον στοιχειώνουν.
Όταν έρθει αυτή η στιγμή όμως ο Spider-Man θα διαλέξει να μην είναι πια Spider-Man και σε αυτό βοηθούν και οι δυνάμεις του! Θέλω να πω ότι ο Raimi προσπάθησε και πάλι να μας δώσει να καταλάβουμε τον διχασμό του Peter μέσω του ότι οι δυνάμεις του τον προδίδουν καθώς δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Ωραίο ποιητικά αυτό, αν θέλετε, αλλά εμένα δεν μου άρεσε. Εξηγούμε, μου κάνει κάπως παραφυσικό το όλο πράγμα και είναι κάτι που για εμένα δεν βγάζει νόημα.
Για να δώσω ένα παράδειγμα για το αντίθετο. Στα Star Wars πχ, όταν ο George Lucas προσπάθησε να δώσει φυσική υπόσταση στην Force με τα midi-chlorians ήταν κάτι το άσχημο για μένα. Γιατί πολύ απλά όλη η Force είναι κάτι το μυστικιστικό. Είναι κάτι το παραφυσικό. Έτσι όπως είχε στηθεί το Star Wars τα midi-chlorians σπάνε λίγο τη “μαγεία του”.
Εδώ έχουμε το αντίθετο λοιπόν. Η πρώτη ταινία, για να είναι και κοντά στο comic φαντάζομαι, ήθελε να εξηγήσει με βιολογικούς/φυσικούς όρους γιατί ο Peter έγινε ο Spider-Man. Οπότε απλά το ότι τώρα σκέφτεται αν θέλει να είναι ο SuperHero ή όχι δεν είναι λογικό να τον κάνει να χάνει τις δυνάμεις του. Είναι σαν να λέμε ότι είμαι άρρωστος με κάτι, φυσικά/σωματικά, και να σκέφτομαι “ε, δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι άρρωστος ή όχι” και για κάποιο μαγικό λόγο η αρρώστια να φεύγει! Θέλω να πιστεύω καταλάβατε. Σπάει τη “μαγεία” της ταινίας αυτό για εμένα.
Παρόλα αυτά, ο σκηνοθέτης για ακόμα μια φορά το στηρίζει καλά αυτό. Πάει με αυτή την ιδέα από την πρώτη στιγμή που τη βάζει στην δημιουργία του μέχρι την τελευταία. Ακόμα και εγώ, που είμαι αντίθετος με το πως γίνεται αυτή, δεν μπορώ να πω κακό λόγο. Απλά και μόνο γιατί κάποια στιγμή χάνεσαι στην “μαγεία” αυτής την ταινίας και ίσως ξεχνάς λίγο κάποια πράγματα από την πρώτη και αυτό από μια μεριά είναι καλό για την δημιουργία που έχουμε εδώ.
Που είναι οι Web-Shooters;
Μιας που μιλάω για τις δυνάμεις του Spider-Man πρέπει να πω και κάτι που με ενοχλεί από την πρώτη ταινία. Πείτε με “pureίστα” αν θέλετε αλλά το θέμα με τον ιστό του Peter δεν μπορώ να το ξεπεράσω έτσι… Ναι, κάποια στιγμή στα comics όντως ο Peter πετάει ιστό από τα χέρια του χωρίς τα μηχανήματα που έχει φτιάξει αλλά εδώ παραπάει. Μέσα στο κεφάλι μου δε βγάζει νόημα όχι μόνο ότι τον πετάει από τα χέρια του, που αν ήταν κάτι που του έδωσε η αράχνη τσιμπώντας τον θα έπρεπε να τον πετάει κάπου πιο πάνω από τον κ**ο του (!), αλλά είναι και το θέμα τις χαρακτηριστικής κίνησης που κάνει με τα δάχτυλα…
Αυτή υπάρχει γιατί εξυπηρετεί ένα λόγο στα μηχανήματα που έχει ο Spider-Man στα χέρια του. Στις ταινίες εδώ είναι απλά γιατί αυτό κάνει και στα comics. Και αυτό φαίνεται πολύ. Να κάτι που μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν μου αρέσει καθόλου στην τριλογία του Raimi. Άσε που με αυτό μπορείς και να παίξεις και να βάλεις τον χαρακτήρα σου να ξεμένει από ιστό κάποιες κρίσιμες στιγμές στο σενάριο. Όπως έχουν κάνει “άπειρες” στιγμές στα comics.
Η “ενηλικίωση” του Spider-Man:
Εν τέλη έρχεται και η απόφαση που θα κάνει τον πρωταγωνιστή να γίνει ήρωας. Αν η ταινία μας εδώ είναι πολύ καλή συνέχεια για κάτι, αυτό είναι η “ενηλικίωση” του Spider-Man. Και αυτό είναι κάτι που δεν έχουν κάνει πολύ καλά στα Marvel Studios με την δική τους τριλογία, πιστεύω. Στην πρώτη ταινία ο Peter έγινε Spider-Man λίγο-πολύ γιατί ήταν το σωστό. Δεν του δόθηκε η επιλογή. Δεν του δόθηκε ο χρόνος να σκεφτεί αν θέλει να είναι ή όχι. Εδώ έχουμε αυτό το πράγμα. Ο Peter βλέπει και ζει τις επιπτώσεις της διπλής ζωής και η επιλογή του στο τέλος είναι κάτι που τον κάνει και (σούπερ)ήρωα. Εντάξει, δεν περιμένω ότι κανένας πίστευε πως δε θα μείνει Spider-Man. Πολλές οι παράγραφοι για το “διπολικό” στο κεφάλι του πρωταγωνιστή αλλά έπρεπε! Στην τελική είναι και το βασικό κομμάτι της ταινίας.
Όλοι είναι και πάλι εδώ:
Στη συνέχεια πάμε στους χαρακτήρες που βοηθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην απόφαση του Peter. Πρώτη και καλύτερη για ακόμα μια φορά είναι η Mary Jane. Μου δίνεται η εντύπωση ότι ο χρόνος που είναι σε αυτή την ταινία είναι λίγο πιο λίγος. Μην παρεξηγηθώ, σίγουρα είναι, ίσως, ο βασικός “μοχλός πίεσης” σε αρκετές από τις αποφάσεις του Spider-Man μέσα στην δημιουργία αλλά από την άλλη μου περνάει σαν να είναι μόνο αυτό.
Κάποιες στιγμές δηλαδή είναι σαν να υπάρχει μόνο και μόνο για να κάνει ο Peter κάποια επιλογή και όχι σαν φυσικός χαρακτήρας στη ζωή του και στις οθόνες μας. Το παιχνίδι “δύναμης” μεταξύ αυτής και του Peter όμως είναι εκεί και κάνει πολύ καλά τη δουλειά του σαν ομαλή συνέχεια των γεγονότων της πρώτης ταινίας. Φαίνεται ότι και οι δύο είναι δύο έφηβοι (προς ενήλικες) που και οι δύο έχουν απωθημένα ο ένας για τον άλλον και δεν ξέρουν πως να τα πούνε ο ένας στο άλλον.
Σημαντικό ρόλο στην πλοκή παίζει και ο τρίτος της “Harry Potter παρέας μας” (ο πρωταγωνιστής, μία κοπέλα και ο κολλητός του!) Harry Osborn. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενο αυτή είναι η ταινία που βλέπουμε τον Harry να γίνεται αυτό που ξέρουμε από τα comics αλλά και όχι μόνο. Ο Harry εδώ έχει δικό του χαρακτήρα και προσωπικότητα και ο ηθοποιός που τον υποδύεται, James Franco, σίγουρα κάνει πολύ καλύτερη δουλειά με το υλικό που έχει στα χέρια του απ’ ότι πριν. Δεν ξεφεύγει βέβαια από κάποιες υπερβολικές αντιδράσεις κάποιες στιγμές αλλά αυτό είναι κάτι για το οποίο θα μιλήσω λίγο παρακάτω καθώς το κάνουν όλοι οι ηθοποιοί εδώ και εκεί.
Δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε και την θεία May στο πάρτι, βεβαίως, βεβαίως! Η χαρακτήρας αυτή έχει μεγαλύτερο ρόλο στην ταινία πλέον. Δεν είναι εκεί απλά για να είναι όπως πριν. Μάλιστα συμμετέχει και σε μία σκηνή δράσης, παίρνοντας τον ρόλο του θύματος από τη MJ για μία φορά! Πέραν αυτού όμως έχει και τις “δυνατές” στιγμές με τον Peter. Τον βοηθά εκεί που πρέπει και είναι σε μία από τις πιο συγκινητικές/σημαντικές στιγμές της ταινίας, αν όχι την ΠΙΟ συγκινητική, για εμάς και τον πρωταγωνιστή της κυρίως.
Otto is that You?
Πάμε στο κακό μας τώρα. Πολλές οι λέξεις που έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τον Alfred Molina στο ρόλο του Otto Octavius. Λίγα θα μπορούσα να “κολλήσω” σε αυτές, καθώς συμφωνώ στην πλειονότητα τους με όλα. Ο χαρακτήρας είναι πολύ καλός αν και αρκετά διαφορετικός από τα comics. Είναι κάπως σαν τον Penguin του Burton. Ακόμα και αν δεν αντιπροσωπεύει 100% τον Otto που ξέρουμε από τις σελίδες της Marvel είναι κάτι που ο σκηνοθέτης έχει στήσει καλά γι’ αυτό που θέλει να κάνει μέσα στην ταινία του.
Μου αρέσει πάρα πολύ η μεταφορά οπτικά. Σεναριακά είναι OK. Λίγο το χάνει με τον λόγο που κάνει ότι κάνει. Και ίσως λίγο παραπάνω με το γιατί είναι εναντίον και θέλει να σκοτώσει τον Spider-Man. Και στις δύο περιπτώσεις βλέπεις αυτό το “ταινία comics των ‘00”! Βγάζουν και δεν βγάζουν νόημα τα κίνητρα του δηλαδή. Και πάλι όμως ότι βλέπεις είναι πολύ ωραία δοσμένο οπτικά. Καλά για τα εφέ και το πως τον έκαναν σε θέμα στολής κτλ δεν μπορώ να πω τίποτα κακό. Όλα δουλεύουν καταπληκτικά και είναι τόσο ωραίο και πιστεφτό αυτό το αποτέλεσμα.
Τεχνικά, Τα εφέ και οι Μάχες:
Με αυτή τη “πάσα” πάμε στα τεχνικά. Για ακόμα μια φορά μου είναι δύσκολο να διανοηθώ το πόσα χρήματα μπορεί να είχε ξοδέψει η Colombia στα ειδικά εφέ που έχουμε (και) εδώ. Για την εποχή έδειχναν τρομερά. Για το σήμερα μέτρια προς καλά. Αυτό όμως από μόνο του είναι ένα επίτευγμα. Μιλάμε για μια ταινία που είναι δεκαεπτά χρονών… Όχι μόνο ταινίες της εποχής της δείχνουν πολύ άσχημες σήμερα αλλά και πολλές που βγήκαν μετά από αυτή δείχνουν πολύ-πολύ πιο άσχημες από αυτή σήμερα.
Και στα πρακτικά εφέ για ακόμα μια φορά έχει “πέσει το παραδάκι”! Στολές, σκηνικά και τα “έξτρα χέρια” του Doc. Oct. δείχνουν πολύ ωραία και αληθινά. Εδώ βοηθούν, όπως σε όλες τις ταινίες βέβαια, και οι λήψεις της κάμερας. Ο σκηνοθέτης έχει βάλει εκεί που πρέπει το φακό, παίζοντας με τα πρακτικά και ειδικά εφέ και μας δίνει, ίσως, την πιο “πραγματική” μάχη του Spider-Man με κάποιο villain στη μεγάλη οθόνη. Που πέρα των εφέ είναι και “πραγματική” από το πως μάχονται!
Οι “χορογραφίες” και το πως χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους οι δύο χαρακτήρες είναι τόσο κοντά στα comics αλλά συνάμα και τόσο κοντά στην πραγματικότητα. Φαίνεται ότι είναι δύο ήρωες που δεν ξέρουν πως να παίζουν “εκλεπτυσμένα” τις μπουνιές, μιας και κανένας τους δεν έχει την απαιτούμενη εκπαίδευση γι’ αυτό! Έτσι ο Octopus βασίζεται κυρίως στα “πλοκάμια” του για να κάνει ότι κάνει και ο Spider-Man στο ότι είναι γρήγορος και ευέλικτος. Για ακόμα μια φορά, πολύ ωραίο και πιστευτό (και) αυτό στην ταινία.
Τεχνικά, οι Ηθοποιοί:
Πάμε να πούμε για τους ηθοποιούς που είπα και πιο πάνω. Όλοι από την πρώτη ταινία είναι πάλι πίσω. Ακόμα και οι “δευτεράτζες” που άνετα θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει αν δεν τους ήθελε το στούντιο και ο σκηνοθέτης. Όχι όμως, όλοι παρόντες! Δεν ξέρω αν θα πρέπει να μιλήσω για κάποιον από την πρώτη ταινία. Πέραν του Franco που είπαμε ότι είναι αρκετά καλύτερος εδώ, όλοι οι άλλοι είναι στα ίδια ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ επίπεδα, ίσως και λίγο παραπάνω. Λίγο ξενίζει το ότι κάποιες στιγμές όλοι παίζουν κάπως υπερβολικά. Ίσως λίγο θεατρικά θα μπορούσα να πω. Δεν είναι τα πάντα 100% φυσικά, όπως μου έχει περάσει η πρώτη ταινία. Δεν είναι κάτι το κακό αυτό, μιας και το υποστηρίζουν όλοι, απλά είναι κάτι που θα σε ξενίσει κάπως όταν γίνει. Σχεδόν σε όλες τις άλλες σκηνές οι χαρακτήρες είναι “φυσικοί άνθρωποι” με “φυσικές αντιδράσεις” σαν εσένα και εμένα.
Ας πούμε για τον καινούργιο “μέλος στην παρέα”, τον Alfred Molina. Η δουλειά που έχει κάνει στον χαρακτήρα είναι μοναδική. Βασικά αυτολεξή είναι μοναδική μιας και κανένας άλλος δεν έχει υποδυθεί τον χαρακτήρα αυτόν στη μεγάλη οθόνη! Γενικά όμως, είναι πολύ καλός στη δουλειά του, όπως και το υπόλοιπο cast. Και στις σκηνές που “απλά μιλάει” αλλά και σε αυτές με δράση. Ο σκηνοθέτης εδώ να πω ότι έχει δώσει μια “νότα” ταινίας τρόμου σε αυτόν τον χαρακτήρα. Από την πρώτη στιγμή που ο Otto γίνεται ο villain που ξέρουμε τα πλάνα που χρησιμοποιούνται θυμίζουν αρκετά κάποιο κλασικό τέρας από ταινία τρόμου. Μάλιστα σε αυτή την πρώτη σκηνή ο σκηνοθέτης “αντιγράφει” τον εαυτό του ακολουθώντας τα “πλοκάμια” του Doc. Oct. με πλάνα όπως ο ίδιος έκανε στα Evil Dead του.
Τεχνικά, η Μουσική:
Μουσικά είμαστε στα ίδια καλά επίπεδα. Από την αρχή της ταινίας με τους τίτλους της, όταν μπαίνει το θέμα του Spider-Man, καταλαβαίνεις ότι γι’ ακόμα μια φορά έχουμε να κάνουμε με κάτι το πολύ καλό. Τα θέματα που χρησιμοποιούνται είναι τα ίδια με παραλλαγές αλλά δεν λείπουν και τα καινούργια, όπως αυτό για τον καινούργιο villain μας ας πούμε. Και εδώ είναι ακόμα ένα καλό “point” για τις ταινίες αυτές. Ακούγοντας και πάλι το παραλλαγμένο θέμα του Green Goblin, για παράδειγμα, από την πρώτη ταινία περνάει η σωστή εντύπωση ότι ο Raimi δεν προσπαθεί να μας δείξει μόνο με την εικόνα την αλλαγή του Harry αλλά και με τη μουσική.
Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που δείχνει το πόσο σοβαρά παίρνει και αυτή η ταινία τη μουσική της. Η μόνη παρασπονδία εδώ, αυτή που άκουσα εγώ δηλαδή, έχει να κάνει με κάποια ποπ κομμάτια (ένα ή δύο είναι) που μπαίνουν κάποια στιγμή που είναι αρκετά άκυρα (ακουστικά) με ότι άλλο συμβαίνει στην ταινία. Μικρό το κακό δε του δίνω και πολύ σημασία να πω την αλήθεια μου!
Επίλογος:
Έλα Vegeta μου πρέπει να κλείσουμε το κείμενο κάποια στιγμή! Τελικώς τι παίζει; Μου αρέσει η ταινία. Σίγουρα είναι καλή σαν τη πρώτη. Κάπου το χάνει όμως για εμένα και δεν γίνεται καλύτερη. Τουλάχιστον όχι τόσο καλύτερη όσο λέει το internet. Για εμένα οι πλοκές που έχουν να κάνουν με τον Peter και τον Doc. Oct. είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα που μου αρέσει που είναι έτσι. Το κακό όμως είναι ότι αναλωνόμαστε πολύ στο “είμαι, δεν είμαι ο Spider-Man” κάτι που με σε συνδυασμό με αυτό που είπα για τα “παραφυσικά” με κάνει να το χάνω λίγο.
Σίγουρα μου αρέσει πιο πολύ που δεν φαίνεται λες και παλεύουν μόνο δύο οικογένειες όπως στην πρώτη ταινία. Εξαιτίας όμως αυτού η πρώτη ταινία έχει μία πιο καλή συνοχή στο σενάριο πιστεύω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε για ακόμα μια φορά μία πολύ καλή SuperHero μεταφορά, που μπορεί να διαφέρει σε πολλά από το comic αλλά ότι αλλάζει το στηρίζει μέχρι τέλους και, αν θέλετε την άποψη μου (που μάλλον τη θέλετε για να φτάσατε μέχρι εδώ 😝), το κάνει πολύ καλά. Σίγουρα είναι για πολλές θεάσεις, σίγουρα την αγαπάμε όπως και την πρώτη! Και τέλος σίγουρα οι δύο ώρες και κάτι που κρατάει θα περάσουν χωρίς να το καταλάβετε!
ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε, J.K. Simmons FTW!! 😍😍
