Ε, ήρθε και αυτή η στιγμή, για ακόμα μια φορά! Έπρεπε να δω κάτι που δεν θα ήθελα η αλήθεια είναι. Βέβαια αν και όλοι ξέρουμε τι θα παίξει στο κείμενο αυτό ίσως δεν είναι τόσο μαύρα όλα. Ίσως δεν είναι όλα τόσο άσχημα και τραγελαφικά όσο τα θυμόμαστε… Πάμε να δούμε το Spider-Man 3!
Παλιά ταινία πολλά τα spoilers. Δεν θα βάλω spoiler tags. Όπως είναι φυσικό και εδώ μιλάμε για ταινία που είχα δει στο σινεμά. Κάτι που σε συνδυασμό με το hype, που ήταν “στον θεό” σαν τότες, έκανε εμένα και αρκετούς άλλους να μας αρέσει αυτό που είδαμε. Πάντα όμως την πρώτη φορά. Πρώτη φορά που ήταν σε κινηματογραφική αίθουσα. Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να είναι πολύ μάπα μια ταινία για να μην σου αρέσει εκεί. Απλά και μόνο γιατί ο κινηματογράφος είναι κάτι παραπάνω από το “απλά βλέπω μία ταινία”. Προχωρώντας όμως την είδαμε σε DVD. Την είδαμε όταν “μας την έφερε ο θείος από Αμερική”. Την είδαμε εδώ, την είδαμε εκεί… Μπορώ να πω ότι από την δεύτερη κιόλας θέαση αρχίζει να σπάει λίγο η αγάπη και η τρέλα που έχεις γι’ αυτή.
Δεν ξεχνάμε πάντα ότι έχουμε να κάνουμε με συνέχεια. Όποτε δεν υπάρχει μόνο η όποια κρίση γι’ αυτή τη δημιουργία σαν αυτόνομο πράγμα. Δυστυχώς για την ίδια έρχεται ως τρίτο μέρος σε μια τριλογία που άρχισε με κάτι πολύ καλό και πήγε σε κάτι εξίσου καλό. Ίσως και καλύτερο για πολλούς, για εμένα όχι και τόσο. Οπότε από μόνο του αυτό δημιουργεί πολλές προσδοκίες. Προσδοκίες που ανεβαίνουν ακόμα πιο πολύ όταν για πρώτη φορά έχεις την κινηματογραφική μεταφορά του Sandman, του Venom και του Black Spider-Man. Βάζουμε στην “εξίσωση” ότι πέραν αυτών πρέπει διαχειριστούν και τον δεύτερο Green Goblin. Όπως επίσης και χαρακτήρες από τη ζωή του Peter. Την MJ και την θεία May, με καινούργια προσθήκη σε αυτή την Gwen Stacy. Και τελικά τα “μαθηματικά” δεν βγαίνουν σωστά. Τουλάχιστον όχι τόσο σωστά όσο θα θέλαμε οι fans.
Αν και εισπρακτικά ήταν στα ίδια επίπεδα με τους προκατόχους της σίγουρα οι κακές αξιολογήσεις που πήρε από του κριτικούς του χώρου αλλά και από τους fans μετέπειτα ήταν κάτι που έκανε την Columbia να σταματήσει τον Spider-Man της εδώ και να πάει σε κάτι άλλο κάποια χρόνια μετά. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα πιάσουμε σε μετέπειτα κείμενα. Είναι και αυτές οι δύο ταινίες στη σειρά για θέαση και γράψιμο!
Συνεχίζοντας την εισαγωγή (!) να πω ότι είχαμε προβλήματα και πίσω από τις κάμερες. Για εσάς που δεν γνωρίζετε να αναφέρω ότι ο Sam Raimi ήθελε να κλείσει την τριλογία του πάλι με κάποιον κλασικό villain. Εξού και ο Sandman μέσα σε αυτή. Ο Venom κι όλο το saga του Black Spider-Man είναι κάτι που η Columbia τον πίεσε να βάλει μέσα. Για να πω την αλήθεια μου αυτό φαίνεται. Θα μιλήσω λίγο πιο αναλυτικά όταν φτάσουμε στους δύο villains. Εδώ στα γρήγορα να πω ότι βλέπεις πως έχει δοθεί λίγο παραπάνω “αγάπη” από τον Raimi στον Sandman και όχι στον Black Spider-Man και τον Venom.
Γενικώς, Γενικά:
Στην περίληψη του σεναρίου πάμε με το ότι όλα αρχίζουν πάλι κάποιο χρονικό διάστημα μετά το τέλος της προηγούμενης ταινίας. Ο σκηνοθέτης για ακόμα μία φορά έχει επιλέξει έξυπνα να μας δίνει το που είμαστε, πάνω-κάτω, μέσα από το στόμα των χαρακτήρων του και όχι με κάποια επιγραφή κάπου στην ταινία. Επίσης, για ακόμα μια φορά έχει γίνει η επιλογή να έχουμε μια περίληψη του τι έχει γίνει στους τίτλους αρχής. Αυτό εμένα μου αρέσει. Και δεν κλέβει χρόνο από αυτά που πρέπει να μας πει η ταινία αλλά και με γρήγορο τρόπο οι “καινούργιοι” στην τριλογία μπορούν να καταλάβουν τι μας έχει φέρει εδώ.
Στο “εδώ” μας τώρα. Σε αντίθεση με την προηγούμενη ταινία έχουμε έναν Peter που τα πάει καλά σε όλα. Ο Spider-Man είναι αρκετά δημοφιλής στη Νέα Υόρκη. Έχει αποτρέψει πολλά εγκλήματα, με όλους στο “Μεγάλο Μήλο” να τον αγαπούν γι’ αυτό που κάνει. Από την άλλη ο Peter πάει πολύ καλά και αυτός σε όλα. Σχολή, δουλειά και η κοπέλα του, όλα είναι σε μια σειρά. Μιλώντας για την MJ, να κάνω και την πρώτη αναφορά στο ότι υπάρχει μια αντίθεση σε αυτούς τους δύο. Ο σκηνοθέτης μας δείχνει από τη μία τον Peter που όλα του πάνε καλά αλλά το διαχειρίζεται λίγο άκομψα. Από την άλλη έχουμε την MJ που όλα της πάνε άσχημα και ο Peter επίσης το διαχειρίζεται πολύ άκομψα…
Ο Harry πλέον γνωρίζει όλη την αλήθεια για τον Spider-Man. Το μόνο που έχει στο μυαλό του είναι η εκδίκηση. Εκεί υπάρχει ένα μικρό subplot με αυτόν το οποίο προσωπικά δεν καταλαβαίνω αν οδηγεί κάπου. Και αυτό είναι ένα από τα subplots που είναι μέσα στην ταινία μόνο για μία-δύο σκηνές χωρίς να βοηθούν πουθενά αλλού… Ακόμα χειρότερα είναι κάποια από αυτά που δεν φτάνουν ποτέ σε κάποιο τέλος.
Οι δύο Όψεις του Spider-Man:
Πάμε πίσω στον πρωταγωνιστή μας όμως για να δούμε πρώτα τα δικά του άσχημα. Ενώ η δουλειά που έχει γίνει σε αυτόν όσον αφορά τη σχέση του με την MJ δουλεύει, και δουλεύει καλά θα μπορούσα να πω, όλο το άλλο το χάνει. Εδώ φαίνεται ακόμα πιο πολύ το πόσο δεν ήθελε μέσα στην ταινία τον Black Spider-Man o Raimi. Ο Peter κάνει κάποια, κλασικά θα έλεγα, πράγματα με το Μαύρο Κοστούμι του. Γενικά όμως περνάει μια εντύπωση ότι ήθελε παραπάνω δούλεμα η όλη φάση με αυτό.
Είναι φανερό ότι ο δημιουργός έβαλε τα κομμάτια που κάτι παίζει με τον Spider-Man και την αλλαγή του σαν προσωπικότητα (εξαιτίας του Symbiote) πολύ στα γρήγορα. Δεν δόθηκε η απαραίτητη σκέψη πίσω από αυτά. Και αυτό πέραν του ότι είναι άσχημο κλεβει και χρόνο από αυτά για τα οποία πραγματικά ήθελε να μιλήσει ο Raimi. Εδώ επανερχόμαστε και πάλι στο θέμα με τα άκυρα subplot. Για κάποιο λόγο το σενάριο ήθελε τον Sandman να είναι ο δολοφόνος του θείου Ben. Εδώ μαθαίνουμε ότι δεν είναι αυτός που είχαμε γνωρίσει στην πρώτη ταινία. Μου περνάνε κάποιες ιδέες γιατί ο Raimi να ήθελε να “μπλέξει” τα πράγματα έτσι στην τελευταία ταινία του. Τελικά, ίσως εξαιτίας του ότι “χάνουμε” χρόνο με τον Venom κτλ, δεν γίνεται τίποτα με αυτό… Υπάρχει μόνο μια αναφορά και το “εντάξει σε συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ”, του Peter στο τέλος. Και αυτό είναι μόνο ένα.
Τέλος βάζει και την “τρικλοποδία” στον ίδιο του τον εαυτό, δίνοντας μας έναν Spider-Man που όλα του πάνε μία χαρά από την αρχή της ταινίας. Αυτό γιατί είναι κακό; Γιατί για να έχει κάποιο “ταξίδι” ο ήρωας μέσα στην ταινία το μόνο που μένει είναι ότι πρέπει να τον “χαλάσει” για να τον “ξαναφτιάξει” στο τέλος. Και αυτό κάνει. Φαίνεται πολύ άσχημα και αφύσικα αν θέλετε το ότι ο Peter παίρνει πολλές αποφάσεις που τον οδηγούν στο να “χαλάσει” σαν χαρακτήρας.
Τουλάχιστον έχουν δοθεί κάποιες από αυτές στο Symbiote και έτσι βγάζει λίγο νόημα η ύπαρξη του σε αυτή την ταινία. Αλλά από μιας αρχής ο Peter κάνει την μία μα**κία μετά την άλλη. Καταστρέφει έτσι την φιλία του με τον Harry. Καταστρέφει την σχέση του με την MJ. Και για να πω την αλήθεια είναι και πολύ κοντά για να καταστρέψει και την σχέση με την θεία του. Και όλα αυτά απλά για να χαλάσουν και να τα ξαναφτιάξει στο/προς το τέλος.
Κάτι που και πάλι δεν γίνεται 100%. Ναι, η Columbia είδε τα λεφτάκια που είχε το franchise. Ήθελε συνέχειες σε αυτό, μαζί με ένα spin-off για τον Venom. Έτσι στην λίστα με τα ανύπαρκτα σεναριακά κλεισίματα σε κάποια plots έχουμε και αρκετά που απλά μένουν ανοιχτά για την επόμενη ταινία. Βέβαια αυτή δεν ήρθε ποτέ και έτσι μείναμε λίγο “με το π**λί στο χέρι”. Και ναι, αυτό είναι κάτι που μόνο ως κακό θα το πάρω γι’ αυτή την ταινία.
Απλά και μόνο γιατί είναι κάτι που θα μπορούσαν άνετα να κάνουν και οι δύο προηγούμενες αλλά δεν το έκαναν. Κάποιος μπορεί να πει ότι αφήνει τον Harry ανοικτό για όλα η δεύτερη ταινία. Τουλάχιστον όμως καταλαβαίνεις σαν θεατής το ταξίδι του σε αυτή. Καταλαβαίνεις ότι, ακόμα και αν δεν βλέπουμε ακριβώς το τέλος του χαρακτήρα αυτός πέρασε ότι πέρασε και αυτό βγάζει νόημα για την τελική σκηνή του στην προηγούμενη ταινία.
Τελικά τι μαθαίνει ο Spider-Man εδώ; Ίσως να μην θεωρεί κάποια πράγματα δεδομένα στη ζωή του. Ίσως… Έτσι το ταξίδι του Peter μέσα στην τριλογία αντί να πηγαίνει προς τα ‘πάνω, πηγαίνει πάνω-κάτω και αυτό απλά γιατί ήθελαν τον Black Spider-Man στην τρίτη ταινία… Μάλλον! Ίσως όμως να μην είχε ο Raimi πραγματικά πολλές ιδέες για τον πρωταγωνιστή του. Ίσως το subplot με τον Venom να του έδωσε υλικό για να μεγαλώσει την ταινία του. Πάντως και το “ταξίδι” του Peter εδώ αλλά και του Spider-Man, αν και ίδια σε ανεβοκατεβάσματα για να βγάζουν νόημα, μου φαντάζουν πολύ άκυρα. Αν και ο Black Spider-Man βγάζει περισσότερο νόημα σε μια ταινία που δεν τον ήθελε μέσα της από την αρχή!
Οι Σχέσεις με Όλους αλλάζουν:
Περνάμε στο περιβάλλον του Peter για να κλείνουμε με αυτό λίγο στα “γρήγορα”. Η θεία May έχει χάσει λίγο την “αίγλη” που της έδωσε η δεύτερη ταινία και είναι εκεί μόνο για να πει δύο πράγματα στο Peter και τίποτα άλλο. Βέβαια, αυτά τα δύο πράγματα είναι για κάποια σημαντικά θέματα και προβλήματα του Spider-Man (και του Peter) κάτι που την κάνει καλό κομμάτι της ταινίας και πάλι.
Η MJ είπαμε, είναι κάπως το αντίθετο του Peter σε αυτή την ταινία. Όσο καλύτερα τα πάει αυτός, τόσο χειρότερα τα πάει αυτή. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι έχει δοθεί παραπάνω βάθος στον χαρακτήρας της απ’ το “πατροπαράδοτο”, “είμαι εκεί για να με σώσει ο ήρωας και στο τέλος να φιληθούμε”. Αυτό είναι πολύ καλό για την ίδια αλλά και για εμάς. Το μικρό κακό που έβλεπα στην δεύτερη ταινία δεν είναι εδώ σε αυτή. Σίγουρα έχει το χρόνο της μέσα στο σενάριο για να καταλάβουμε τις πράξεις της και το γιατί συμπεριφέρεται στο Spider-Man έτσι όπως συμπεριφέρεται.
Πολύ μου άρεσε η φράση “Harry Potter παρέα” που χρησιμοποίησα στο προηγούμενο κείμενο (α, να χαθείς μωρή ψωνάρα! 😅😆😝) και θα την βάλω και εδώ. Έτσι, πάμε στον τρίτο της “Harry Potter παρέας”. Και αυτός, όπως και η MJ έχει τον χρόνο που του πρέπει για να καταλάβουμε γιατί κάνει ότι κάνει, έτσι όπως το κάνει. Ο Harry εξελίσσεται πολύ σαν χαρακτήρας μέσα στην ταινία και η τελική του θυσία μπορώ να πω ότι βγάζει νόημα και δεν είναι απλά για την όποια κάθαρση του. Αλλά όπως σε όλα σε αυτή την ταινία, έχει κι αυτός πολλές ατασθαλίες στην υλοποίηση του.
Όλα καλά και “χρυσά” με το “ταξίδι” του αλλά υπάρχει και σε αυτόν έναν subplot το οποίο πέραν του να μας δείξει για δέκα λεπτά κάτι δεν βγάζει νόημα και το μόνο που κάνει είναι να παίρνει πολύτιμο χρόνο από την ταινία. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πάθει αυτό που παθαίνει στα μέσα της ταινίας ενώ πολύ απλά ο σεναριογράφος θα μπορούσε να βρει κάποια άλλη αιτία για να μας δείξει την πτυχή του Harry που είναι ακόμα ο “Ron” την υπόθεσης (χα, είδες τι έκανα εδώ;)!
Ο “όχι και τόσο Κακός”-Κακός:
Πάμε να πούμε και για τους κακούς μας; Ε, πάμε να πούμε και για τους κακούς μας. Ας αρχίσουμε με τον βασικό για τον Raimi, όχι και τόσο βασικό για την ταινία του, Sandman. Ο Sandman έχει αρκετά καλή εξέλιξη στην ταινία. Αυτό που είπα πιο πάνω με τον θάνατο του Ben είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μου την κάνει με τον χαρακτήρα. Δεν είναι ότι μόνο δεν έχει βάση όλο αυτό και είναι αρχείαστο, είναι και το ότι δεν βοηθάει πουθενά, μα πουθενά, το “ταξίδι” του χαρακτήρα σε αυτή την ταινία. Δηλαδή ο σεναριογράφος δεν έχει σκεφτεί κάτι να κάνει με αυτή την πληροφορία.
Εκτός πάλι και αν του πήρε τον χρόνο ο Venom και ίσως δεν πρόλαβε να κάνει κάτι με αυτή την πληροφορία. Αν κάτι πρέπει να βρω που δεν είναι πολύ καλό σε αυτόν τον χαρακτήρα είναι τα CGI του αλλά θα μιλήσω γι’ αυτό παρακάτω. Επίσης να αναφέρω ότι είναι τελείως διαφορετικός σε ύφος από τους δύο προηγούμενους villains στις ταινίες. Ο Raimi δεν του έχει δώσει τίποτα το τρομακτικό ή σε στυλ “τέρας από ταινία τρόμου” που λίγο ή πολύ έχει περάσει στον Green Goblin και στον Dr. Octopus του. Αυτή την πτυχή των κακών του την κρατάει για τον Venom!
“We are Venom”:
Ο Venom είναι για να είναι εδώ… Δηλαδή, ενώ τον έχουν δουλέψει και αυτόν, για να βγάζει νόημα μέσα στο σενάριο και να μην είναι σαν κάποιες περιπτώσεις από χαρακτήρες στα X-Men, κάτι δεν κολλάει σε αυτόν. Και αυτό το κάτι το βλέπεις και από τους λόγους που ο Eddie μισεί τον Peter και από το πως το Symbiote βρήκε τον Spider-Man και έγινε ένα με αυτόν. Το τελευταίο μάλιστα είναι καθαρά σεναριακή τεμπελιά. Απλά έτυχε να είναι εκεί ο Peter όταν έπεσε το Symbiote από το Διάστημα… Αλήθεια τώρα ρε ταινία μου;
Εν το μεταξύ έχουν ήδη συστήσει τον γιό του JJJ στην προηγούμενη ταινία και θα μπορούσαν να πάνε όπως και το cartoon του ‘90 με αυτόν να φέρνει, άθελά του, το Symbiote στη Γη, καθώς είναι αστροναυτης. Αλλά όχι. Ίσως για ακόμα μία φορά να βλέπουμε εδώ την άρνηση του Raimi και την πίεση του studio για την προσθήκη του χαρακτήρα σε αυτή την ταινία. Κατά τα άλλα αυτό. Δεν βγάζει και πολύ νόημα το τι κάνει ο Venom στην ταινία πέραν του ότι θέλει να σκοτώσει τον Spider-Man/Peter απλά και μόνο για δικαιολογίες της π**τσας. Που αν το καλοσκεφτώ εγώ (που είμαι άσχετος με γραφή σεναρίου) μπορεί και να βρω πέντε καλύτερες!
Τεχνικά, Οι Ηθοποιοί:
Αρχίζοντας με τα τεχνικά πάω από τους ηθοποιούς γιατί έτσι! Όλοι για ακόμα μια φορά κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Το κακό είναι το σενάριο όμως, που τους “τραβάει” έτσι όπως τους “τραβάει”. Έτσι, ενώ ο Tobey Maguire είναι πολύ καλός στο να μεταφέρει σε εμάς αυτά που γράφουν οι σελίδες για τον χαρακτήρα του, ο χαρακτήρας του ο ίδιος δεν βγάζει νόημα πολλές φορές. Αυτό με τη σειρά του περνάει και στην ηθοποιία.
Ενώ είναι καλός στο ρόλο του, πολλές φορές οι αντιδράσεις και ο τρόπος που λέει και κάνει κάποια πράγματα δεν βγάζει νόημα για τον Peter σαν συνέχεια των δύο προηγούμενων ταινιών αλλά και αυτής από κάποια φάση και μετά. Προσοχή δεν μιλάω για την αλλαγή του από το Symbiote. Αυτό βγάζει νόημα στα πλαίσια του πως τον αλλάζει ο εξωγήινος αυτός οργανισμός. Μιλάω καθαρά για τον πως παίζει τον Peter ακόμα και σε σκηνές που δεν έχει έρθει ακόμα σε επαφή με το Symbiote.
Οι υπόλοιποι πάσχουν και αυτοί από αυτό το κακό. Και εκεί είναι ένα ακόμα επιχείρημα για την ηθοποιία του Maguire. Ότι δηλαδή δεν φταίει η αλλαγή του χαρακτήρα του επειδή το Symbiote τον έκανε έτσι αλλά το πως είναι γραμμένος αυτός. Ειλικρινά ίσως ο μόνος που είναι ίδιος από την αρχή μέχρι το τέλος είναι και ο τελευταίος, φαντάζομαι, που γράφτηκε για να μπει στην ταινία, Eddie Brock. Μιας και μιλάμε όμως για τον ηθοποιό να πω ότι ο Topher Grace κάνει καλή δουλειά γι’ αυτό που έχει να κάνει.
Λίγο πριν κλείσουμε με τον έμψυχο δυναμικό πρέπει να μιλήσω και για τον Thomas Haden Church ο οποίος κάνει πολύ καλή δουλειά στον ρόλο του Sandman. Καταρχάς είναι ίδιος με τα comics, έτσι όπως τον έχουν στήσει εδώ. Πέραν αυτού σου περνάει 100% αυτό που είναι ο ρόλος του, ακόμα και όταν δεν μιλάει. Απλά και μόνο με το βλέμμα και τις κινήσεις του. Καταλαβαίνεις πότε ο Sandman κάνει ότι κάνει από αγάπη για την κόρη του και πότε το κάνει γιατί θέλει να δείρει τον Spider-Man. Όπως πάντα όμως, γι’ αυτή την ταινία, και αυτός έχει τα άκυρα του και τις στιγμές που χαλάνε την όλη εικόνα.
Τεχνικά, Τα Οπτικά Εφέ:
Στα εφέ να πω ότι έχουμε ίσως την πρώτη κακή στιγμή της τριλογίας. Δυστυχώς η επιλογή του Sandman ως ένας από του βασικούς κακούς είχε μεγάλη επίπτωση στα CGI. Οι δυνάμεις του χαρακτήρα είναι κάτι δύσκολο να πετύχεις “αληθινά” στην μεγάλη οθόνη ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον τότε. Από το σινεμά θυμάμαι ότι φαίνονταν το ψέμα. Για να μην παρεξηγηθώ όμως. Αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις σκηνές με αυτόν. Μάλιστα κάποιες από αυτές είναι αρκετά καλά φτιαγμένες και δείχνουν πολύ όμορφες ακόμα και για την εποχή τους.
Από την άλλη το Symbiote δείχνει καταπληκτικό κάθε στιγμή που είναι στην οθόνη. Δεν ξέρω για τον Venom αλλά ο εξωγήινος που τον έκανε έτσι είναι ωραίος πάντα. Πάμε όμως και στον Venom. OK, το art direction του χαρακτήρα είναι πολύ διαφορετικό από αυτά που ξέρουμε. Να πω όμως κάτι; Εμένα μου αρέσει. Δεν τρελαίνομαι σίγουρα, και σίγουρα ο Venom του Tom Hardy είναι πολύ πιο ίδιος με τα comics. Εδώ όμως αυτό που έκαναν μοιάζει να κολλάει πολύ καλά με το ύφος και το art direction της όλης τριλογίας. Οπότε δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό.
Στην άλλη μεριά προσπαθώ να φανταστώ έναν Venom σαν αυτόν που έχουμε πλέον στο σινεμά εδώ και η αλήθεια είναι ότι δεν μου κολλάει και τόσο. Όποτε αυτό που θα πω για τα εφέ του χαρακτήρα είναι ότι δουλεύουν στο “χαρτί” αλλά, όπως λέω και ξαναλέω, κάπου το χάνει όταν έρχεται στην οθόνη μας.
Τεχνικά, Η Μουσική:
Μουσικά όλα καλά. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Για ακόμα μία φορά ο Raimi δίνει πολύ έμφαση στη μουσική για να τονίσει τις σκηνές που θέλει όπως τους πρέπει. Πραγματικά αν κάτι είναι, σχεδόν, αψεγάδιαστο στην ταινία είναι για ακόμα μια φορά ο ακουστικός της τομέας. Αυτό εδώ ίσως πρέπει να το δώσουμε στον σκηνοθέτη καθώς όπως βλέπω τώρα ο συνθέτης είναι διαφορετικός απ’ ότι στις πρώτες δύο ταινίες (που είναι ο ίδιος). Στις πρώτες δύο είχαμε τον Danny Elfman και εδώ έχουμε τον Christopher Young.
Επίλογος:
Άντε να κλείσουμε και πάλι γράψαμε πολλά! Ας με συγχωρέσετε. 🙏 Μιλάμε για ταινίες που έχω δει “άπειρες” φορές. Για ταινίες που αγαπώ από μικρός και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω/γράφω γι’ αυτές όταν έρθει η ώρα να το κάνω. Εδώ όμως ίσως έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν αξίζει και την τόση αγάπη ή προσοχή μας. Σίγουρα τα σημεία που φαίνεται ότι τα έφτιαξε ο Raimi “μόνος του” είναι πολύ καλά. Όχι αψεγάδιαστα όμως. Κάτι που έλεγα ξανά και ξανά για τις προηγούμενες ταινίες. Δεν ξέρω τι έχει γίνει εδώ… Πέραν από τον Venom, που είπαμε τι παίζει με αυτόν και το studio, όλη ταινία βγάζει ένα μικρό vibe ότι ο Sam κουράστηκε με το να φτιάχνει Spider-Man πλέον. Ίσως να το βλέπω μόνο εγώ έτσι αλλά 100% το βλέπω.
Τελικά όμως είναι υποφερτή. Δεν μπαίνει στον “λάκκο με τα κ**οδάχτυλα” όπως άλλες και άλλες. Ή όπως άνετα θα μπορούσαν να πέσουν οι επόμενες Spider-Man ταινίες της Columbia.. Αλλά για ακόμα μια φορά προτρέχω. Ίσως αν τις δω και αυτές με καθαρό μυαλό να αλλάξω λίγο τη γνώμη μου. Δεν το πιστεύω αλλά ποτέ δεν ξέρεις! Στο “εδώ” μας όμως. Ίσως και να αξίζει να τη ξαναδείς. Πάντα όμως ως συνέχεια και κλείσιμο της τριλογίας. Όχι επειδή είναι καλή αλλά επειδή μπορεί να θέλεις να δεις πως κλείνουν κάποιοι χαρακτήρες σε αυτή την τριλογία. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτό δεν γίνεται με ωραίο τρόπο για όλους. Και για κάποιους ίσως να μην είναι καν η τελευταία φορά που θα τους δούμε στην μεγάλη οθόνη… If you know what I mean! 😉😉
ΥΓ. J.K. Simmons FTW για ΠΑΝΤΑ!! Ο καλύτερος και ο ΜΟΝΟΣ JJJ!! 😍😍
