Ήρθε η ώρα να αφήσουμε επιτέλους πίσω μας το DCEU. Ναι, δεν έχω γράψει ακόμα review για την τελευταία του ταινία (Aquaman and the Lost Kingdom), κάποια στιγμή όμως θα γίνει και αυτό. Πλέον προχωράμε. Και προχωράμε σε κάτι εντελώς νέο. Νέο σύμπαν, νέα ταινία, νέοι ηθοποιοί στους ήρωες που ξέρουμε. Ο James Gunn αρχίζει επίσημα το δικό του DC Universe (DCU) και η πρώτη ταινία είναι απλά και λιτά το Superman. Τίποτα άλλο. Ούτε υποτίτλους, ούτε έξτρα φανφάρες. Μόνο Superman.
Η ταινία έχει τα καλά της, έχει και τα στραβά της. Αλλά το σημαντικό ερώτημα είναι: αξίζει να τη δεις;
Γενικώς, Γενικά:
Ένα από τα καλά είναι ότι η ταινία δε μας ξαναλέει το origin story, κάτι που προσωπικά μου άρεσε. Ο Clark Kent είναι ήδη Superman εδώ και λίγα χρόνια. Ο κόσμος γνωρίζει τους metahumans και δεν είναι κάτι το περίεργο γι’ αυτούς. Ο ίδιος ο Superman όμως ακόμα ψάχνεται. Η ιστορία θέλει τον Lex Luthor (Nicholas Hoult) να προσπαθεί να “τελειώσει” τον Superman για τους δικούς του λόγους. Εδώ η πρώτη αλλαγή έρχεται με τον Lex να μην παίζει μόνος του. Έχει την ομάδα του, κάτι που βγάζει νόημα αφού μιλάμε για έναν άνθρωπο που θέλει να ρίξει κάτω ένα “θεό”. Ωστόσο, πρέπει αν αναφέρω και το πρώτο – και ίσως μεγαλύτερο – πρόβλημα της ταινίας: Το “στήσιμο του σύμπαντος” βαραίνει την ίδια την ταινία.
Lois & Superman:
Ο David Corenswet ως Superman είναι πολύ πιο “κλασικός” από τον Henry Cavill. Δεν έχει εκείνο το βάρος και τη μελαγχολία του Snyderverse, όπως και όλη η πρώτη του ταινία. Είναι πιο φωτεινός, πιο κοντά στις εκδόσεις των comics που έχουν αισιοδοξία. Δε λέω ότι είναι καλύτερος από τον Cavill – απλά είναι άλλος Superman. Προσωπικά μου αρέσουν και οι δύο ηθοποιοί στο ρόλο, ο καθένας για άλλους λόγους.
Η Rachel Brosnahan ως Lois Lane είναι εξαιρετική. Δυναμική, πειστική, αλλά αν και κάνει πράγματα στην ταινία, έχει μόλις τρεις με τέσσερεις σκηνές σε όλη την πλοκή που μιλάει με τον Clark. Αυτό πραγματικά είναι κρίμα γιατί το ζευγάρι έχει χημεία. Αν είχε περισσότερο χρόνο, νομίζω ότι θα μπορούσε να μας δώσει μία από τις καλύτερες εκδοχές της σχέσης Superman-Lois στον κινηματογράφο. Οι σκηνές που είναι μαζί σου περνάνε πολύ καλά μία σχέση δύο ανθρώπων που είναι αρκετά πειστική. Έχουν προβλήματα που φαντάζουν πραγματικά, και δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη φύση του superhero που είναι ο Clark. Θα μπορούσα να πω ότι παίρνουν κάτι από τις ανθρώπινες ιστορίες της Marvel. Το κακό είναι ότι εγώ θα ήθελαν περισσότερο από αυτό, και ίσως λιγότερο από άλλα πράγματα που καταπιάνεται το σενάριο.
Ο άλλος Lex:
Ο Hoult παίζει πολύ καλά, αλλά ο Luthor εδώ είναι πιο “ομαδικός” απ’ όσο είμαι συνηθισμένος. Ο Lex Luthor που ξέρω είναι ένας τύπος που πιστεύει ότι είναι ανώτερος από όλους. Δεν κάνει εύκολα “ομάδα”. Εδώ όμως, επειδή το σχέδιο του είναι τόσο μεγάλο, φαίνεται ότι το δέχεται. Το σχέδιο του δουλεύει (όσο δουλεύουν τέτοια σχέδια στα comics), αλλά δεν παίρνουμε χρόνο να μπούμε στο “γιατί” του Luthor. Ξέρουμε ότι μισεί τον Superman, αλλά δεν το βιώνουμε όσο θα έπρεπε ή τουλάχιστον εγώ δεν το έπιασα τόσο καλά. Εδώ πρέπει να αναφέρω και το άλλο πρόβλημα που κάποιοι θα βρουν στην ταινία, και αυτό είναι το ότι μοιάζει πως είναι το “δεύτερο μέρος” κάποιας ιστορίας.
Το DCU:
Από το ένα θέμα πάμε στο άλλο το οποίο νομίζω ότι είναι και το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας. Ο James Gunn έχει πέσει στην παγίδα που έπεσαν και άλλοι όταν προσπαθούσαν να σήστουν ένα κινηματογραφικό σύμπαν: Στήνει το “σύμπαν” και ξεχνάει την ίδια την ταινία. Μπαίνουν πάρα πολλοί χαρακτήρες για να προετοιμάσουν το DCU. Ο Mr. Terrific (Edi Gathegi), η Hawkgirl (Isabela Merced), ο Green Lantern (Guy Gardner – Nathan Fillion), ακόμα και ο Jimmy Olsen (Skyler Gisondo) που επιτέλους έχει ουσιαστικό ρόλο. Όλοι τους είναι καλοί, όλοι οι ηθοποιοί κάνουν πολύ καλή δουλειά, αλλά ήταν όλα αυτά απαραίτητα σε αυτήν την συγκεκριμένη ταινία; Ήταν όλα αυτά απαραίτητο να είναι τόσο πολύ στο προσκήνιο;
Νομίζω πως όχι. Θα προτιμούσα πολύ περισσότερες σκηνές ανάμεσα στον Clark και την Lois. Περισσότερο χτίσιμο του Luthor. Αυτά που στήνει για το μέλλον του DCU δε με πείραξαν ως concept, αλλά με πείραξε το πόσο “μπροστά” ήταν εις βάρος της βασικής πλοκής που υποτίθεται ότι βλέπουμε εδώ.
Τεχνικά:
Η ταινία είναι οπτικά καλή. Το CGI δουλεύει, αν και σε κάποιες σκηνές δεν είναι και τόσο καλό, και νομίζω ότι σε λίγα χρόνια θα φαντάζει ακόμα πιο άσχημο. Επίσης να αναφέρω ότι κάποιες σκηνές πετάγματος έχουν ένα περίεργο fish-eye effect που δεν είμαι σίγουρος αν μου άρεσε. Η δράση είναι σίγουρα λιγότερη από το Man of Steel, αλλά προσωπικά δε με ενόχλησε. Άλλωστε δε χρειάζομαι 2 ώρες μόνο ξύλο.
Η μουσική ήταν απλά ok. Περίμενα παραπάνω από τον Gunn να πω την αλήθεια. Στις καινούργιες δημιουργίες στο OST για την συγκεκριμένη ταινία, εκτός από κάποιες παραλλαγές του theme του John Williams, δε μου έμεινε κάτι. Ήχος γενικά πολύ καλός στις μάχες για να υπάρχει στο background, αλλά τίποτα που θα θυμάσαι.
Το μεγαλύτερο αγκάθι της ταινίας είναι ότι βιάζεται. Δύο ώρες είναι πολύ λίγες για όλα αυτά που προσπαθεί να χωρέσει. Μοιάζει σαν να βλέπεις την δεύτερη ταινία μιας τριλογίας και να έχεις χάσει το πρώτο μέρος. Γίνονται πολλές αναφορές σε πράγματα που δεν έχουμε δει. Αυτό για κάποιους θα είναι dealbreaker. Εμένα προσωπικά δε με ενόχλησε όσο θα περίμενα γιατί πάντα θεωρούσα γελοίο το ότι “μόλις αρχίζει η ταινία/η σειρά/το comics, όλα τότε θα πάνε στραβά στη ζωή του ήρωα που βλέπουμε”. Εδώ σου λέει ότι ήδη έχουν γίνει πράγματα, και θα γίνουν πράγματα. Εσύ απλά βλέπεις ένα μέρος αυτής της ιστορίας που οι πρωταγωνιστές της έχουν ζωή και περιπέτειες πριν και μετά από αυτή.
Επίλογος:
Η ταινία είναι διασκεδαστική. Πέρασα καλά. Ο Corenswet είναι ωραίος Superman, η Brosnahan είναι πολύ καλή Lois, και ο Hoult κάνει δουλειά με ό,τι του δώσανε. Οι υπόλοιποι ήρωες που εμφανίζονται είναι σωστά castαρισμένοι, αλλά δε χρειαζόταν να πάρουν τόσο χώρο στην ταινία κατά τη γνώμη μου.
Αν είσαι fan των superhero movies, θα περάσεις καλά. Δε θα γίνει η αγαπημένη σου Superman ταινία, αλλά είναι μία καλή αρχή για κάτι που έρχεται. Αν δεν είσαι fan, δε νομίζω ότι αυτή η ταινία θα σε πείσει να γίνεις. Σαν ταινία είναι “solid”. Χάνει όμως την ευκαιρία να είναι κάτι παραπάνω. Κοιτάει πολύ μπροστά και προσπαθεί να κάνει πολλά πράγματα μαζί σε λίγο χρονικό διάστημα, χωρίς δυστυχώς να δίνει βάση σε αυτό που μετράει περισσότερο. Με αυτό να είναι κατά την άποψή μου το τι γίνεται σε αυτήν την ταινία και όχι στο μέλλον του DCU.
