The Amazing Spider-Man 2, η ταινία που κατέστρεψε για ακόμα μία φορά το franchise που ήθελε να φτιάξει η Sony και η Columbia. Εδώ δεν θα πω απλά ότι την είχα δει στο σινεμά, σαν τότε, έχω να αναφέρω ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα από τα άρθρα που είχα γράψει και άρχισε όλο αυτό το “θέλω να κάνω blog”! Συγκεκριμένα αυτή τη στιγμή υπάρχει αυτό το πολύ μικρό κείμενο στο blog για όποιον θέλει να το δει. Πάμε όμως για ακόμα μία φορά να γράψω για την ταινία. Για να δούμε αν έχω αλλάξει γνώμη προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.
Γενικώς, Γενικά:
Η ταινία μπαίνει ως άμεση συνέχεια της πρώτης, χρονικά. Βέβαια σαν εισαγωγή έχουμε και πάλι τους γονείς του Peter. Αυτή τη φορά βλέπουμε λίγο πιο πολλά πράγματα για το παρελθόν του πατέρα Parker. Τι είναι αυτό που τον οδήγησε να αφήσει τον Peter στους θείους του και φύγει; Για ακόμα μια φορά όμως δεν βλέπουμε τα πάντα. Αν και μαθαίνουμε αρκετά παραπάνω πράγματα γι’ αυτό το συμβάν και πάλι υπάρχουν κενά. Κενά που ίσως το studio ήθελε να γεμίσει παρακάτω με τις συνέχειες του Spider-Man.
Ο Peter παλεύει με τη υπόσχεση που είχε δώσει στον πατέρα της Gwen. Αυτό είναι κάτι που πάει έτσι καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Πολλές φορές οδηγεί σε καταστάσεις που μοιάζουν λίγο filler. OK, καταλαβαίνω ότι ήθελαν να περάσουν πως ο Peter δεν είναι 100% αναίσθητος. Δεν έχουμε το ότι, σαν έφηβος που είναι, σκέφτεται μόνο με το “κάτω κεφάλι”. Το κακό είναι ότι, νομίζω, δύο φορές χωρίζει και τα “ξαναφτιάχνει” στην ταινία το ζευγάρι. Κάτι που προσωπικά με κούρασε και πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να είναι εκεί καθόλου.
Μετά από αυτό βλέπουμε και λίγο παραπάνω τη ζωή του Peter με την θεία του, May. Μπορώ να πω ότι εδώ ίσως έχουμε την μεγαλύτερη ανάπτυξη αυτού του χαρακτήρα από οποιαδήποτε φορά έχουμε δει τη συμπαθή θεία του Spider-Man στο σινεμά. Ναι, ακόμα και από την τριλογία του MCU. Η May εδώ έχει μία πολύ δυνατή σκηνή, που τονίζει τη σχέση της με τον Peter πολύ. Μας δείχνει γιατί αυτή η γυναίκα αγαπά τον ανιψιό της και προσωπικά αυτή η σκηνή με άγγιξε πολύ. Καλά βοηθούν και οι ηθοποιοί σε αυτό που παίζουν πολύ καλά αλλά θα το δούμε παρακάτω αυτό.
(Και πάλι) Οι Δύο Villains:
Ο Spider-Man τώρα έχει να παλέψει με δύο villains σε αυτή την ταινία. Και με έναν τρίτο “bonus” στην αρχή και στο τέλος της. Από εκεί αρχίζουν τα άσχημα για εμένα. Αν και δίνεται περισσότερο έμφαση στον Electro και πάλι νομίζω ότι κάτι λείπει για να έχουμε έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα με καλό λόγο και αιτία για αυτά που κάνει. Είναι εμφανές ότι η Sony προσπαθούσε, λίγο παραπάνω από αυτό που πρέπει, να φτιάξει τους Sinister Six και να βάλει τον Spider-Man εναντίον τους στην επόμενη ή την μεθεπόμενη παραγωγή της. Ο χρόνος έδειξε ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν σωστό και καλό.
Γενικά, όπως έγραφα και στο παλιό κείμενο, η πλοκή ώρες-ώρες πάει γρήγορα για να στήσει πράγματα για τις σκηνές δράσεις, και όχι μόνο, και πάει αργά εκεί που δεν θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου. Έτσι έχουμε μία ταινία που είναι αρκετά πιο μεγάλη από αυτό που θα ήθελα. Για ακόμα μία φορά να πω ότι πιστεύω πως έπρεπε να τελειώσει, το πολύ, στις δύο ώρες με το παραπάνω μισάωρο που έχουμε να μοιάζει παρμένο από άλλη ταινία και, κατά τη γνώμη μου, να είναι βαρετό.
Spoiler Alert:
Όλο το saga με τον Green Goblin, από την αρχή μέχρι το τέλος του, μοιάζει πολύ γρήγορα βαλμένο εδώ και δεν δίνει τίποτα στην βασική πλοκή. Δίνει όμως τροφή και λόγο για τους Sinister Six και αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό του. Ο Harry φαίνεται πολύ πρόχειρα τοποθετημένος στο σενάριο και η ταινία προσπαθεί, με δύο σκηνές μόνο (αν δεν κάνω λάθος), να μας περάσει ότι ο Peter είναι αχώριστος φίλος μαζί του. Αχώριστος φίλος που σε μία ολόκληρη ταινία πριν δεν μάθαμε τίποτα γι’ αυτόν. Είναι πολύ περίεργο και φαντάζει ξένο και βιαστικό.
Υπάρχει όμως και ένας ακόμα λόγος που ο Harry είναι εδώ. Αυτός είναι ο θάνατος της Gwen. Οι παραγωγοί, μάλλον, ήθελαν να περάσουν στην MJ στην επόμενη ταινία και ΕΠΡΕΠΕ η Gwen να πεθάνει σε αυτή. Μάλιστα υπάρχει σκηνή με τη MJ αλλά αυτή κόπηκε στην τελική κόπια της ταινίας. Έτσι φαίνεται λίγο-πολύ ότι ένας ακόμα λόγος που ο Green Goblin υπάρχει μέσα σε αυτή είναι για να μην φωνάζουμε εμείς οι geeks για το τέλος της Gwen. Για όποιον δεν ξέρει να αναφέρω ότι η χαρακτήρας αυτή πεθαίνει από τα χέρια του Green Goblin στα comics οπότε αν κάτι τέτοιο άλλαζε για τις ταινίες ίσως θα “τσινούσαμε” πολλοί. Εγώ πιστεύω ότι σίγουρα θα ήμουν έναντιος σε μία τέτοια επιλογή.
Έτσι το όλο saga του κακού αυτού μοιάζει σαν του Two-Face από το The Dark Knight. Πολύ παράταιρο, χωρίς κάποιον βασικό λόγο και, σεναριακή, αιτία να είναι εκεί. Κάτι που μαζί με τις “περιττές” σκηνές για να στηθεί αυτό κάνει την ταινία παραπάνω χρονικά χωρίς να χρειάζεται. Παράλληλα κλέβει και χρόνο από άλλες πλοκές που δεν “ξεδιπλώνονται” σωστά και όπως πρέπει μέσα σε αυτή.
End of Spoilers
Που είναι οι ψυχολόγοι στα Comics; 😝
Ξεπετώντας στα “γρήγορα” αυτόν τον villain πάμε στον βασικό μας. Ο Electro είναι αυτός που φιγουράρει στις αφίσες και το σενάριο μας τον παρουσιάζει ως το κεντρικό κακό μας. Αυτός, δυστυχώς, πέφτει και πάλι στην κατηγορία “με έναν καλό ψυχολόγο όλα περνάνε”. Ο λόγος που, και αυτός, κάνει ότι κάνει στην ταινία είναι λίγο βλακεία κατά τη γνώμη μου. Εδώ μπαίνει μπορώ να πω η πρώτη βασική πλοκή που θα έπρεπε να αναπτυχθεί λίγο παραπάνω και τελικά δεν γίνεται γιατί πρέπει να δώσουμε χρόνο στο στήσιμο των Sinister Six.
Αυτό ο χαρακτήρας πατάει κάπως στα χνάρια της Catwoman από το Batman Returns. Δηλαδή η ταινία προσπαθεί να μας περάσει έναν άνθρωπο με χαμηλή αυτοπεποίθηση που τελικά γίνεται ότι γίνεται από ένα λάθος. Δεν μιλάω μόνο για τις δυνάμεις του, μιλάω και για την κοσμοθεωρία του και το γιατί τελικά επιλέγει το κακό αντί να γίνει ένας ακόμα SuperHero. Δεν ξέρω… Δεν με έπεισε καθόλου ο λόγος που αυτό γίνεται… Δεν μου άρεσε… Και το κακό είναι ότι βλέποντας αυτή την ταινία σήμερα, με τόσους καλούς villains εδώ κι εκεί (βλ. Thanos ή Loki πχ.), ο χαρακτήρας αυτός δεν στέκεται καθόλου καλά. Το σενάριο επιλέγει απλά να του δώσει ένα “μούφα” λόγο για να πάμε, ίσως, κάπως γρήγορα στις σκηνές δράσεις και στο στήσιμο των επόμενων ταινιών μας.
Εκεί είναι που κάποιες φορές πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στα Marvel Studios. Γιατί ότι και αν κάνουν με το MCU, και το πόσο συμπαγές είναι ή δεν είναι σαν σύμπαν, πάντα η κάθε ταινία τους έχει αρχή, μέση και τέλος. Ακόμα και το Infinity War, που στην ουσία ήταν το πρώτο μέρος του “τέλους” των Avengers, μοιάζει πολύ καλό από μόνο του. Εκεί φαίνεται ότι, ίσως, οι παραγωγοί πίσω από την Columbia έκαναν την καλύτερη δουλειά που έδωσαν στα Marvel Studio τον Spider-Man για να μπει στο MCU και όχι μόνο.
To be (Spider-Man) or not to be (Spider-Man); Again…
Τέλος ας δούμε τον πρωταγωνιστή μας, Spider-Man. Αυτός για ακόμα μία φορά είναι πολύ καλός. Προσωπικά μου αρέσει πολύ ο Andrew Garfield στον ρόλο, όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενό μου. Ο Peter έχει μερικές πολύ “δυνατές” στιγμές μέσα στην ταινία και το καταλαβαίνεις πολύ καλά αυτό. Το σενάριο τον σπρώχνει να επιλέξει μεταξύ του παρελθόντος των γονιών του και της θείας του, που τον έχει μεγαλώσει. Ο ίδιος κάνει κάτι ενδιάμεσα και μου αρέσει το πως ο χαρακτήρας αντιδρά στα διάφορα “εμπόδια” που έχει για να το καταφέρει αυτό. Βέβαια πάντα δίπλα έχουμε και το θέμα με την Gwen.
Η πλοκή το πάει καλά πιστεύω κι αυτό. Πέραν του “χωρίζουμε, τα φτιάχνουμε, χωρίζουμε, τα φτιάχνουμε”, στήνεται μία ωραία δομή για το “τι και πως” με το ζευγάρι. Εντάξει, για ακόμα μία φορά, οι ηθοποιοί βοηθούν πάρα πολύ σε αυτό. Η χημεία τους είναι τρομερή μπροστά στην κάμερα και νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα και πιο πιστευτά ζευγάρια που μας έχουν δώσει οι SuperHero ταινίες.
Ο ήρωας με τη μάσκα τώρα έχει κι αυτός τι περιπέτειες και θα πρέπει να κάνει τις σωστές επιλογές για να πάει παρακάτω. Η ταινία βαδίζει και πάλι στα μονοπάτια του Nolan και της Dark Knight Trilogy και έτσι είναι διάχυτη η προσπάθεια να γίνουν όλα όσο πιο “αληθινά” γίνεται. Εδώ να αναφέρω όμως ότι έχουμε φύγει λίγο από τη μουντάδα της πρώτης παραγωγής. Πολλά πλάνα είναι μέρα και η στολή του Spider-Man, νομίζω, έχει παραπάνω και πιο έντονα χρώματα από την προηγούμενη ταινία.
Ο χαρακτήρας θα περάσει αυτό το “να είμαι ή να μην είμαι ο Spider-Man” και εδώ βλέπω ένα μοτίβο στις SuperHero παραγωγές. Για κάποιο λόγο πάντα η δεύτερη ταινία είναι αυτή που θα βάλει πολύ έντονα αυτά τα ερωτήματα στο κεφάλι του εκάστοτε πρωταγωνιστή της. Δεν ξέρω αν αυτό είναι 100% γεγονός αλλά νομίζω ότι τώρα τελευταία έχω δει αρκετά πρώτα sequels που κάτι τέτοιο είναι μία βασική σεναριακή πλοκή τους.
Τεχνικά:
Οι σκηνές δράσεις τώρα είναι ωραία τοποθετημένα μέσα στην ταινία και μπορώ να πω ότι σπάνε ωραία το “μπλα-μπλα” αν και κάποιες φορές σαν να φαίνεται ότι είναι εκεί μόνο και μόνο γι’ αυτό. Τουλάχιστον είναι ωραίες οπτικά και κρατάνε αρκετά καλά ακόμα και σήμερα. Φαίνεται όμως ότι πολλές φορές έχουμε αυτό το “πρέπει να το κάνουμε έτσι για την 3D έκδοση της ταινίας”. Αυτό είναι εκεί χωρίς να κουράζει πολύ. Ίσως βέβαια με λιγότερα slow-mo να είχαμε και λιγότερη, χρονικά, ταινία. Κάτι που για μένα θα ήταν πολύ-πολύ καλύτερο να γίνει.
Πριν κλείσω πρέπει να πω και για τη μουσική. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά. Όπως γράφω και στο παλιό κειμενάκι η μουσική και τα θέματα του Electro, στις σκηνές δράσεις με τον villain, είναι πολύ ωραία (αν και κάποιοι στίχοι που υπάρχουν εδώ κι εκεί είναι πολύ “cringe”). Γενικά σε όλο τον ηχητικό τομέα τα πάμε καλά. Μου άρεσε πολύ η φωνή του Electro, που έχει αυτό το μικρό “ηλεκτρονικό σπάσιμο” όταν μιλάει. (Spoiler Alert) Ο Green Goblin από την άλλη δεν… (End of Spoilers)
Επίλογος:
Τελικά για ακόμα μία φορά είμαι σε δίλημμα. Είναι φανερό ότι η ταινία πάσχει από πολλά κακά. Αυτά, για ακόμα μία φορά, είναι κυρίως δάκτυλοι του studio που ήθελε να κάνει ότι ήθελε να κάνει με τους Sinister Six. Το κρίμα είναι ότι όλοι οι ηθοποιοί παίζουν πολύ καλά αυτό που τους έχουν πει να παίξουν. Αρκετοί από αυτούς δίνουν και το κάτι παραπάνω στον χαρακτήρα τους και πραγματικά στεναχωριέμαι που όλο το υπόλοιπο έχει πάει πολύ χάλια και τελικά η ταινία έχει πολύ κακή φήμη. Όχι ότι δεν την αξίζει αλλά οι δουλειές των ανθρώπων που είναι μπροστά στην κάμερα είναι, τουλάχιστον, εξαιρετικές.
Αξίζει μιας προβολής. Σίγουρα δεν τη βάζω στο “λάκκο με τα κ**οδάχτυλα” όπως κάποιες από τις παραγωγές της Warner. Σίγουρα όμως πάσχει από έλλειψη συγκεντρωμένης σεναριακής πλοκής. Πάσχει από κακούς και βιαστικά βαλμένους χαρακτήρες. Και τέλος είναι περισσότερο δημιουργημένη για να στήσει τις επόμενες παραγωγές του studio παρά για να πει μία ιστορία με συνοχή, όπως της πρέπει. Και πάλι όμως εγώ πέρασα καλά. Όχι τόσο καλά όσο στις ταινίες του MCU με τον Spider-Man σίγουρα αλλά εξαιτίας των ηθοποιών, και ίσως των εφέ, θα πω ότι αξίζει το χρόνο σας. Ακόμα και αν βαρέθηκα λίγο με το πόσο μεγάλη είναι!
