Πάμε πάλι πίσω στον “Άνθρωπο-Αράχνη”. Για να δούμε αν με την δεύτερη το πέτυχε η Columbia. Για τους λόγους που μπορείτε να διαβάσετε στο κείμενο για το Spider-Man 3, η Sony αποφάσισε να σκοτώσει το “σύμπαν” του Sam Raimi και να κάνει κάτι εντελώς καινούργιο με τα δικαιώματα του ήρωα. Τα πάντα-όλα είναι διαφορετικά. Από τον πρωταγωνιστή, το πως παίρνει τις δυνάμεις του, το τι γίνεται στη ζωή του, το ποιον παλεύει στην πρώτη περιπέτεια του κ.α. The Amazing Spider-Man ο τίτλος της ταινίας για την οποία θα μιλήσω σήμερα.
Γενικώς, Γενικά:
Σεναριακά έχουμε για ακόμα μία φορα το origin του ήρωα μαζί με την πρώτη μεγάλη περιπέτεια του. Εγώ θα πω, δυστυχώς. Δυστυχώς γιατί χάνουμε αρκετό χρόνο να δούμε μία ιστορία που ξέρουμε και έχουμε δει για ακόμα μια φορά στο σινεμά. Κατά τη γνώμη μου, η επιλογή των Marvel Studios να μην κάνουν το ίδιο με το δεύτερο, κατά σειρά, reboot του ήρωα στον δικό τους κόσμο ήταν κάτι που θα έπρεπε να κάνουν και εδώ. Αν μη τι άλλο για να κρατήσουν την παραγωγή τους σε έναν επιθυμητό χρόνο. Τα άσχημα για εμένα αρχίζουν κάπου εδώ. Η ταινία ήταν αρκετά πιο μεγάλη απ’ ότι πρέπει. Και εκεί είναι ένα από τα λίγα κακά που βλέπω εγώ.
Γενικά από την πρώτη στιγμή θα παρατηρήσετε την επιρροή του Nolan και της τριλογίας του στο κόσμο που προσπαθεί να φτιάξει ο σκηνοθέτης εδώ. Το όνομα αυτού είναι Marc Webb. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να μην σας λέει τίποτα και δεν σας αδικώ. Μέχρι να πιάσει στα χέρια του τον Spider-Man είχε κάνει μόνο μία άλλη ταινία και κάποια επεισόδια σε σειρές, εδώ και ‘κεί. Όλη του η καριέρα μέχρι τότε ήταν videoclips από rock και metal μπάντες. Όταν έψαξα γι’ αυτόν ξαφνικά έβγαλε λίγο παραπάνω νόημα η “μαυρίλα” αυτής της ταινίας να πω την αλήθεια.
Επιστρέφοντας στις επιρροές του Nolan, εμένα μου αρέσει αυτό που βλέπω εδώ. Σεναριακά έχουν προσπαθήσει να φέρουν όσο πιο πολύ γίνεται τον ήρωα, και τον αντίπαλο του, στην πραγματικότητα. Δύσκολο έργο. Ο Spider-Man από μόνος του είναι κάτι που δεν γίνεται πραγματικά, πόσο μάλλον αν βάλεις στην εξίσωση ότι σαν πρώτο villain έχουμε τον Lizard εδώ. Προσπάθησαν όμως και το σέβομαι αυτό. Περισσότερο γιατί μου αρέσει! Έχουν δώσει μια πιο φυσική εξέλιξη του χαρακτήρα. Πιο φυσική στο πως σκέφτεται, στο γιατί γίνεται ο Spider-Man (ναι, ναι είναι ο Ben εκεί πάντα), στο γιατί σκέφτεται τη μάσκα και να κρύψει την ταυτότητα του κτλ.
Ο Καινούργιος Peter:
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Tom Holland (και τα σενάρια στις ταινίες που παίζει) είναι ότι πιο κοντά στον Spider-Man έτσι όπως τον έχω εγώ στο κεφάλι μου. Και εδώ κάπου θα φανώ “αιρετικός” γιατί θα πω ότι ο Andrew Garfield είναι ο δεύτερος. Εννοείται ότι ο τρίτος της “παρέας”, Tobey Maguire, κάνει πολύ καλά τη δουλειά του ο άνθρωπος αλλά πιστεύω ότι είναι ο λιγότερο κοντινός σε αυτό που έχω στο μυαλό μου σαν Peter Parker από τα comics και την cartoon σειρά.
Ο Peter εδώ παίζει μεγάλο ρόλο γενικά στο σενάριο. Λογικό και επόμενο θα πει κάποιος. Όταν λέω ο “Peter” όμως δεν εννοώ μόνο ο χαρακτήρας αυτός-καθαυτός. Όλη η ζωή του Peter, από τους γονείς του και τους θείους του, μέχρι το τι κάνει αυτός τώρα και του δίνει την ώθηση στην περιπέτεια του που βλέπουμε εδώ. Αυτά είναι σε πρώτο πλάνο. Θα μπορούσα να πω ότι κάποιες στιγμές κλέβει και την παράσταση παραπάνω από τον ίδιο τον Spider-Man. Δεν κάνω παράπονα εδώ, απλά το αναφέρω. Για εμένα, όπως λέω πάντα, οι ήρωες της Marvel είναι πρώτα άνθρωποι και αυτό το βλέπουμε πολύ καλά σε αυτή την ταινία.
Φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι παραγωγοί της Colombia είχαν στο μυαλό τους να κάνουν ένα σύμπαν εδώ. Ή τουλάχιστον μια μεγάλη σειρά από ταινίες και αυτή η παραγωγή βάζει τις βάσεις στη ζωή του Peter για κάτι τέτοιο. Βλέπουμε πλοκές και ακούμε πράγματα για διάφορα που αφορούν τη ζωή των γονιών του Peter. Σεναρικά αρκετά από αυτά μένουν ανοιχτά και αυτό μου δίνει την έντονη εντύπωση ότι υπήρχε ένας, κάποιος, σκελετός για το που ήθελα να το πάνε στις επόμενες ταινίες. Αυτό, εδώ, δεν κλέβει όμως κάτι. Γιατί η ταινία έχει μια συνοχή σε αυτό που θέλει να πει από μόνη της, κάτι που όπως θα δούμε η συνέχεια της το χάνει κάπως…
Gwen και Spider-Man:
Σαν ερωτικό ενδιαφέρον έχουμε την Gwen. Προσωπικά μου αρέσει το τι φέρνει στον ρόλο η Emma Stone. Αν και η προηγούμενη φορά που είδαμε την Gwen στον κινηματογράφο δεν ήταν και τίποτα το αξιόλογο. Μου αρέσει πολύ που δεν πήγαμε με την Mary Jean για ακόμα μια φορά. Ο λόγος που αυτό γίνεται είναι αρκετά εμφανής στην επόμενη ταινία του Spider-Man. Η χημεία που έχει το ζευγάρι των ηθοποιών στον φακό είναι πολύ καλή και εμένα με έπεισε στο 100%.
Το μόνο κακό που βρίσκω εδώ είναι ένα. Και οι δύο είναι αρκετά πιο μεγάλοι ηλικιακά από αυτό που παίζουν. Δυστυχώς όσο καλά κι αν παίζουν τους 17χρονους φαίνεται καθαρά ότι δεν είναι 17 χρονών. Αυτό βέβαια είναι ένα πρόβλημα που είχε και η τριλογία του Raimi, οπότε δεν ξέρω αν πρέπει να το προσάψω ως κάτι κακό μόνο εδώ. Θα μπορούσαν να τους βάλουν ότι είναι λίγο πιο μεγάλοι στο σενάριο και όλα να ήταν μια χαρά…
Γυρνώντας στον Spider-Man, σαν Spider-Man κι όχι σαν Peter, να πω ότι ο ήρωας μου άρεσε πολύ εδώ. Καταρχάς είναι ο trollάς Spider-Man που ξέρουμε από τα comics. Δεν σταματάει να μιλάει και να κάνει “πλάκα” με ότι βλέπει μπροστά του. Επίσης δεν βγάζει ιστό από τον κ**ο του όπως στην πρώτη τριλογία! Ο Peter, με την βοήθεια της Oscorp (εν αγνοία τους βέβαια), φτιάχνει τους γνωστούς σε όλους μας Web Shooters. Αυτό εμένα με χαροποίησε πολύ. Βασικά ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί στην πρώτη τριλογία ο Peter έπρεπε να πετάει ιστό από τα χέρια του αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Η δημιουργία τους βγάζει νόημα και το σενάριο δημιουργεί καταστάσεις με αυτόν τον εξοπλισμό του Peter. Εννοώ ότι, όπως κάνουν και τα comics χρόνια τώρα, υπάρχουν στιγμές που το γεγονός ότι είναι μηχανήματα κτλ. δημιουργεί προβλήματα στον Spider-Man και τον φέρνει σε μειονεκτική θέση έναντι του αντιπάλου του.
Dr. Connors:
Ο αντίπαλος μας είναι ο Lizard. Δύσκολη επιλογή θα έλεγα. Όπως και ο Sandman είναι ένας εχθρός που πρέπει να γίνει 100% CGI. Κάτι άλλο την σήμερον ημέρα θα φάνταζε, στην καλύτερη περίπτωση, αστείο. Για δεύτερη φορά βλέπουμε τον Dr. Connors στο σινεμά αλλά αυτή τη φορά φέρνει εις πέρας το έργο του. Δηλαδή να γίνει ο Lizard και να παλέψει με τον Spider-Man. Στα πλαίσια του κόσμου της ταινίας, ο Connors είναι πιο σκοτεινός από αυτόν τις τριλογίας του Raimi.
Μπορείς να πεις ότι έχει μία μικρή εμμονή να φτιάξει το χαμένο του χέρι αλλά γενικά αυτό που τον παρακινεί να κάνει αυτό που κάνει στην ταινία είναι περισσότερο η εταιρεία που δουλεύει, Oscorp, παρά κάτι άλλο. Από τη στιγμή όμως που θα γίνει ο Lizard και μετά τα σχέδια του αλλάζουν. Εδώ παίρνουμε λίγο από τον “mad scientist” των παλαιών, κλασικών, ταινιών τρόμου. Όπως και ο Dr. Octopus πιο πριν, το σχέδιο του βγάζει νόημα, αν και τρελό.
Το μόνο κακό που μπορώ να πω γι’ αυτόν έχει να κάνει με τα CGI του. Αν και καλά για τότε, τώρα έχουν αρχίσει και δείχνουν την ηλικία τους. Και αν αυτό γίνεται σήμερα δεν ξέρω πως θα δείχνουν στο μέλλον. Δεν είναι κακά σε καμία περίπτωση αλλά δεν είναι και καλά. Υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι εδώ κι εκεί όταν, πχ, ο Sandman, από ταινία που είναι παλαιότερη, μοιάζει πιο αληθοφανής στα σημεία από τον Lizard. Δεν πειράζει πολύ τώρα όμως. Στο μέλλον θα πειράζει!
Τεχνικά:
Γενικά τα εφέ είναι καλά. Υπάρχουν και δύο σκηνές, αν δεν κάνω λάθος για τον αριθμό, που είμαστε σε πρώτο πρόσωπο μέσα από τα μάτια του Spider-Man. Κατά τη γνώμη μου πολύ καλή ιδέα. Και μας δίνει πάντα κάτι που ονειρευόμασταν να δούμε αλλά δίνει κι έναν λόγο ύπαρξης στην 3D έκδοση της ταινίας. Θυμάμαι ότι είχα δει την ταινία στο σινεμά, δεν θυμάμαι όμως αν ήταν η 3D έκδοση, οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά κάτι. Απλά φαντάζομαι ότι αυτές οι σκηνές θα ήταν πολύ καλές εκεί.
Όλοι οι ηθοποιοί παίζουν πολύ καλά. Πολύ καλά για τον μουντό και “μαύρο” κόσμο που θέλει ο σκηνοθέτης. Αυτή η μουντάδα είναι που δίνει και την αληθοφάνεια στην ταινία θα μπορούσα να πω. Η χρωματική παλέτα, καθώς και το σενάριο βέβαια, είναι κάτι που βοηθάει “να πατάει στη Γη” ο Spider-Man εδώ, ακόμα και αν το web slinging είναι άφθονο στην παραγωγή! Εμένα αυτό μου αρέσει.
Τι δεν μου αρέσει εδώ; Το ότι το σενάριο προσπαθεί να βάλει τόσο πολύ τον Peter στο προσκήνιο (γενικά, όπως ανέφερα παραπάνω) είναι κάτι που δημιουργεί μη-αληθοφανή γεγονότα κάποιες στιγμές. Το ότι όλοι οι “μεγάλοι” παίκτες της ταινίας έχουν περάσει, περνούν, ή θα περάσουν από τη ζωή του Peter με κάποιο τρόπο με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν δόθηκε και πολύ βάση σε αυτό. Σκελετός υπάρχει, το έγραψα, αλλά δεν υπάρχει η απαραίτητη δουλειά για να κάνει τις καταστάσεις και αυτά που περνάει ο Peter πιο πραγματικά. Δηλαδή είναι πολύ περίεργο στα μάτια μου ότι ΌΛΟΙ είναι μέρος της ζωής του Peter ακόμα και πριν γίνει Spider-Man. Μου κάνει “μούφα”. Μου κάνει πολύ “ταινία”, αν θέλετε να το πω έτσι.
Επίλογος:
Τελικά αυτό που σίγουρα έχουμε εδώ είναι μία μεγάλη ελπίδα για το μέλλον. Καλά, όλοι ξέρουμε πως πήγε αυτό… Θα το δούμε στο επόμενο κείμενο, την επόμενη εβδομάδα. Εδώ τι έχουμε; Αξίζει; Κατά τη γνώμη μου αξίζει αλλά θα μπορούσε να είναι κάπως πιο μικρή σαν ταινία. Δεν με πειράζει που “χάνουμε” χρόνο με τον Peter, σαν Peter, αλλά σίγουρα θα μπορούσαν κάποια πράγματα ή να γίνουν λίγο πιο γρήγορα (βλ. θάνατος του Ben) ή να μην γίνουν και καθόλου (βλ. όλο το “saga” του origin που έχουμε εδώ). Ίσως με περισσότερο focus στη ζωή μετά το τσίμπημα της αράχνης και ίσως στο παρελθόν, αφού θέλουν να μας πουν περισσότερα για τους γονείς του Spider-Man, να είχαμε ένα πιο συμπαγές σενάριο και ταινία.
Εγώ προσωπικά λίγο βαρέθηκα κάπου προς το τέλος. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι αξίζει να τη δείτε. Θα παρακολουθήσετε κάτι διαφορετικό σίγουρα. Και γενικά και οι δύο ταινίες, αν μπορείς να πεις ένα πράγμα με σιγουριά αυτό είναι ότι, μας δίνουν έναν Spider-Man που δεν έχουμε ξαναδεί από τότε στην μεγάλη οθόνη. Και δεν μιλάω μόνο για τον διαφορετικό ηθοποιό ή τον “χρώμα” του κόσμου του.
