Πάλι κλισέ εισαγωγή θα κάνω αλλά δεν γίνεται αλλιώς! Τι να πει κανείς γι’ αυτή την ταινία; Για να μπούμε δυνατά και ίσως να τελειώνουν κάπου εδώ το διάβασμα αυτοί που δεν προλαβαίνουν να δουν περισσότερα από το κείμενο. Ας πούμε το πολύ βασικό και στάνταρ, νομίζω για όλους. Η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Είναι ίσως η καλύτερη ταινία με τον Batman που έχει βγει. Αυτά όμως δεν την αποτρέπουν απ’ το να έχει κάποια λαθάκια ή κάποιο λάθος, καλύτερα, μεγάλο κατά τη γνώμη μου.
Τι να πει κανείς για τον Heath Ledger στο ρόλο του Joker; Μόνο και μόνο το γεγονός ότι πολλές από τις ατάκες του έχουν μείνει στην ποπ κουλτούρα μας ακόμα και σήμερα λέει πολλά. Έτσι ανάποδα λέω να αρχίσω σήμερα. Ας πιάσουμε πρώτα του ηθοποιούς και τους χαρακτήρες τους και μετά πάμε στα του σεναρίου. Έχουμε τον Joker, λοιπόν σαν πρώτο. Γιατί αυτόν; Γιατί πιστεύω ότι είναι ο χαρακτήρας που κλέβει την παράσταση από την πρώτη του “γνωριμία” με το κοινό, μέχρι την τελευταία. Μέσω αυτού όμως μπαίνει και το πρώτο, και ίσως το μόνο, πρόβλημα μου με την ταινία… Αλλά θα μιλήσουμε λίγο πιο μετά γι’ αυτό.
Ίσως ο καλύτερος Joker στην Μεγάλη Οθόνη:
Ο Heath φέρνει κάτι το διαφορετικό στον χαρακτήρα από τον Jack του Batman. Εδώ μπαίνει βεβαίως και η σκηνοθετική ματιά του Nolan. Για ακόμα μια φορά ήθελε τους χαρακτήρες του να “πατάνε στη Γη” όσο περισσότερο γίνεται. Ο Joker εδώ δεν είναι τόσο “γελωτοποιός” όπως αυτός του Batman. Ο Nolan μας δείχνει τη τρελή πλευρά του χαρακτήρα αλλά με μια σοβαρότητα που μας περνάει ακόμα πιο πολύ το πόσο επικίνδυνος είναι ένας άνθρωπος σαν και αυτόν.
Μέσω των συνομιλιών μεταξύ αυτού και άλλων χαρακτήρων, ή ακόμα και μόνο άλλων χαρακτήρων για το πρόσωπό του, ο Joker φαίνεται αρκετά τρελός και ίσως αψυχολόγητος σαν villain. Αν έχεις διαβάσει το The Killing Joke βλέπεις ότι έχουν πάρει κάποιες ιδέες από εκεί. Το μόνο που θέλει να κάνει ο Joker σε αυτή την ταινία είναι να αποδείξει στο Gotham ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει “τρελοί”. Απλά δεν έχει έρθει στη ζωή μας ο καταλύτης για να βγάλει αυτή την πλευρά μας έξω.
Η αρχή του χαρακτήρα όμως είναι λίγο διαφορετική ή τουλάχιστον αυτό δίνει στους “συμμάχους” του να καταλάβουν. Μπαίνει στην ταινία με το απλό “let’s kill the Batman”. Στην πορεία όμως καταλαβαίνει και ο ίδιος ότι αν απλά τον σκοτώσει θα χάσει από τη ζωή του κάτι που του προσφέρει μεγάλη διασκέδαση. Είναι αν θέλετε ένα μικρό σπάσιμο του Τέταρτου Τοίχου. Δηλαδή και ο ίδιος ο χαρακτήρας καταλαβαίνει ότι είναι μέρος ενός ζευγαριού που αν ο ένας βγει από την εξίσωση δεν υπάρχει λόγος για τον άλλον να είναι μέσα σε αυτή.
Παρόλα αυτά πάντα είναι εκεί για να “σκουντάει” τον Batman να σπάσει τον έναν και μόνο κανόνα του. Ότι δηλαδή δεν πρόκειται ποτέ να σκοτώσει. Ακούς Snyder; Λέω εγώ τώρα… Ο Joker, σχεδόν, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι ένα βήμα μπροστά από τον Batman. Σε αυτό συμβάλλουν και οι αναπάντεχες αλλαγές στο σχέδιο του και τους στόχους του. Αλλαγές που πάντα έχουν ένα pattern από πίσω. Βέβαια θα πάρει λίγη ώρα από την ταινία για να το καταλάβει ο Bruce και να δει πίσω από το make up και τις ουλές του villain του.
Και κάτι ακόμα γι’ αυτόν, δεν spamάρει το γέλιο του! Είναι τόσο ωραίο που το κάνει μόνο σε συγκεκριμένες σκηνές και περιστάσεις. Δεν είναι αυτό το κακό πράγμα από το Suicide Squad… Που και πάλι να πω ότι δεν πιστεύω πως φταίει ο Jared Leto αλλά ο σκηνοθέτης της ταινίας αυτής. Και όταν το κάνει, με τον τρόπο που το αποδίδει ο Heath, είναι τόσο ωραίο και τρομακτικό, όπως πρέπει!
Ένα τελευταίο τρομακτικό στοιχείο είναι το ότι όποτε αναφέρει το origin του είναι πάντα κάτι διαφορετικό. Συγκεκριμένα ο Joker λέει δύο διαφορετικές ιστορίες μέσα στην ταινία για το πως έγινε αυτό που είναι τώρα. Και οι δύο είναι αρκετά τρομακτικές και “μαύρες”. Κάπου πάει να πει και μια τρίτη αλλά κάποιος του κλείνει το στόμα! Είμαι σίγουρος ότι και εκεί θα ήταν κάτι το διαφορετικό… Πάντως όλο αυτό τον κάνει ακόμα πιο “απόκοσμο” στα μάτια του θεατή. Τον κάνει ακόμα πιο μυστήριο. Άσε που βοηθάει για ακόμα μία φορά στο να χτίσουμε με τη φαντασία μας ότι φοβόμαστε ο καθένας.
Κάποιος μπορεί να διαλέξει μία από τις δύο ιστορίες που ο Joker λέει εδώ γιατί αυτή είναι που τον κάνει πιο τρομακτικό στο μυαλό του. Κάποιος άλλος όμως μπορεί να πιστέψει ότι ο χαρακτήρας λέει μπαρούφες και το παρελθόν του είναι πολύ πιο σκοτεινό. Ο villain είναι τόσο ωραία δοσμένος που όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια και ψέμα την ίδια στιγμή. Αυτό από μόνο του τον κάνει πολύ σκοτεινό και απειλητικό σε εμάς.
The Dark Knight:
Από τον villain πάμε στον hero. Τι έχουμε εδώ με τον Batman μας; Η ταινία είναι αρκετά καλή και γι’ αυτόν. Αν και δεν μας δίνεται ακριβώς το πόσο χρονικό διάστημα έχει περάσει ο Bruce κάτω από τη μάσκα καταλαβαίνουμε ότι είναι αρκετό. Αρκετό για να τον φοβούνται πλέον οι εγκληματίες της Gotham και να έχει και κάποιους μιμητές! Όπως είναι λογικό οι δεύτεροι κάνουν κάπως άσχημα τη δουλειά του Batman μιας και, μέσα στα πολλά, δεν έχουν καταλάβει ακριβώς το τι θέλει να κάνει ο SuperHero στην Gotham.
Η πρώτη σκηνή δράσης/μάχης μας δίνει και τη δικαιολογία που θέλει να έχει το σενάριο εδώ για την αλλαγή της στολής του Batman. Η αλλαγή αυτή, πέραν του να πουλήσει merchandise, είναι σχεδόν απαραίτητη για να φτιάξουν λίγο παραπάνω, οπτικά, οι σκηνές που ο ήρωας παλεύει με κάποιον ή κάποιους. Η καινούργια στολή είναι αρκετά πιο ευέλικτη από την παλιά και οι σκηνές δράσεις έχουν πάψει να είναι απλά ένα γρήγορο μοντάζ γιατί ο ηθοποιός δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι παλεύει με αυτή τη στολή.
Η ψυχολογία του Bruce περνάει σχεδόν από τον ίδιο “δρόμο” που πέρασε και ο Peter στο Spider-Man 2. Βέβαια υπάρχει πάντα η σκοτεινή ματιά του Nolan σε αυτό. Ο σκηνοθέτης μας δίνει εδώ ότι οι αμφιβολίες, για το αν κάνει το σωστό ή όχι ο Bruce, μπαίνουν στο κεφάλι του εξαιτίας του ότι βλέπει όλο και πιο πολλούς ανθρώπους γύρω του να παθαίνουν κάτι κακό γιατί αυτός είναι ο Batman. Ακόμα πιο δύσκολο να διαχειριστεί είναι και το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς είναι απλά τυχαίοι πολίτες της Gotham που κατά λάθος (ή και όχι) μπήκαν στο δρόμο μεταξύ αυτού και του Joker.
Ο πρωταγωνιστής θα περάσει από αυτο το δίλημμα και θα δούμε ότι στο τέλος, όπως πάντα σε αυτές τις ταινίες, θα κάνει και την επιλογή που θα τον κάνει ήρωα. Αυτό είναι το ταξίδι του Bruce εδώ. Για να πω την δική μου γνώμη σε αυτό, πιστεύω ότι γίνεται πολύ καλύτερα απ’ ότι στο Spider-Man 2. Τώρα αν θα είχαμε αυτή την ταινία έτσι όπως την έχουμε αν δεν υπήρχε το Spider-Man 2 αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Εγώ απλά αναφέρω ότι εδώ το ταξίδι του ήρωα μέσω των γεγονότων της ταινίας βγάζει πολύ παραπάνω νόημα στο κεφάλι μου από αυτό του Peter.
Harvey “Two-Face” Dent:
Σειρά έχει ένας χαρακτήρας που είναι κάτι μεταξύ καλού και κακού στην παραγωγή. Για ακόμα μία φορά έχουμε δύο villains στην ταινία μας. Για ακόμα μία φορά έχουμε την κινηματογραφική μεταφορά του Harvey Dent, aka Two-Face. Η μεταφορά αυτή μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι όχι μόνο είναι πολύ ανώτερη από αυτή του Batman Forever αλλά ότι είναι και πολύ καλή αν τη δεις από μόνη της. Ο χαρακτήρας εδώ βγάζει νόημα, σχεδόν, σε κάθε επίπεδο. Αν και κάποιες φορές δικαιολογείς κάποια πράγματα γιατί ξέρεις ότι αναπόφευκτα ο Harvey θα πάθει κάτι κακό και θα γίνει ο Two-Face.
Γενικά όμως όλες οι κινήσεις του εισαγγελέα (District Attorney) της Gotham βγάζουν νόημα. Ο χαρακτήρας του αλλάζει λίγο, λίγο από τα γεγονότα της ταινίας και στην τελική βγάζει νόημα αυτό που γίνεται σε αυτόν. Εδώ όμως έχουμε λίγο το ότι ο Nolan δεν μπορεί να ξεφύγει τελείως από τις “comics λογικές” των ηρώων της ταινίας του. Κάποια πράγματα και καταστάσεις που είναι μέσα ο Harvey δεν βγάζουν 100% νόημα για τον κόσμο του Nolan… Αν και, όπως είπα και πιο πάνω, προσπαθούν να “πατήσουν όσο πιο πολύ μπορούν στη Γη”. Εντάξει για το τραύμα που του δίνει και το χαρακτηριστικό του όνομα δεν μπορώ να πω πολλά. Έτσι είναι ο χαρακτήρας στα comics, δεν μπορούσε να κάνει και πολλά ο σκηνοθέτης γι’ αυτό. Τουλάχιστον έχει ωραία CGI και προσπαθεί να το κάνει όσο πιο αληθινό γίνεται. Αν και σίγουρα δεν είναι.
Με τον Two-Face πάμε στο μόνο πράγμα που δεν μου αρέσει στη ταινία. Αυτό είναι η διάρκεια της. Φαίνεται καθαρά, στα δικά μου μάτια, ότι έπρεπε να τελειώσει τουλάχιστον μισή ώρα πιο πριν. Σχεδόν βλέπεις ότι ο Two-Face, και όλο το plot με αυτόν στο τέλος, είναι “άλλη ταινία”. Δεν βγάζει νόημα αυτό και δεν ξέρω γιατί το έκαναν. Είμαι σίγουρος ότι κάτι θα βρω αν ψάξω στο ίντερνετ αλλά τώρα θέλω να πω καθαρά για το τι μου έδωσε εμένα η ταινία αυτή-καθαυτή. Έτσι η ταινία περνάει ένα “Lord of the Rings: The Return of the King-πράγμα”. Δηλαδή φαντάζει ότι τελειώνει σε ένα σημείο αλλά πάει κι άλλο. Μετέπειτα φαίνεται να τελειώνει “εδώ” αλλά πάει κι άλλο. Και τέλος φτάνει στο τέλος της που είναι και λίγο άκυρο μετά από τα τόσα “καλά τέλη” που έχει προσπεράσει.
Όλοι είναι Πρωταγωνιστές εδώ:
Πίσω στους χαρακτήρες για να μιλήσουμε για τα “γύρω-γύρω”. Το πολύ καλό εδώ; Σχεδόν δεν υπάρχουν οι “γύρω-γύρω”. Ναι, σίγουρα πρέπει να κάνουμε κάποιο παραπάνω focus στον Joker ή τον Batman αλλά είναι μία από τις λίγες ταινίες SuperHero, που έχω δει για τη στήλη, που όλοι οι χαρακτήρες έχουν πολύ καλή εξέλιξη στην πορεία της ταινίας και μερικές φορές ίσως δεν φαντάζουν και κάτι λιγότερο από τους πρωταγωνιστές. Πάντα όμως υπό το βλέμμα ότι βλέπουμε τη διαμάχη Batman και Joker οπότε αυτοί θα έχουν και τον περισσότερο χρόνο στην ταινία.
Όλοι οι άλλοι όμως είναι εκεί για να γίνουν κάτι παραπάνω από αυτό που είναι όταν αρχίζει η ταινία. Ακούμε κάτι από το παρελθόν του Alfred, κάτι που αλλάζει λίγο τον χαρακτήρα στα μάτια μας. Βλέπουμε την εξέλιξη της Rachel σε δυναμική δικηγόρο και όχι μόνο. Ο Lucius είναι εκεί για να βοηθήσει και με τα gadgets του αλλά και να δώσει μια λύση στον προβληματισμό “μα καλά κανένας, πουθενά, δεν έχει καταλάβει ότι ο Wayne παίρνει λεφτά και gadgets από την εταιρεία του για να γίνει ο Batman;”. Ο Gordon γίνεται αυτό που ξέρουμε επιτέλους. Και αυτό είναι μία νίκη του χαρακτήρα φυσικά, μέσα από τα γεγονότα της ταινίας. Σε αντίθεση με τον Two-Face, που κάποιες φορές φαίνεται λίγο βεβιασμένη η αλλαγή του, ο Gordon είναι ακριβώς αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε από τα comics και μαζί βγάζει απολύτως νόημα για το σεναριακό υπόβαθρο αυτής ταινίας.
Μικρή αναφορά εδώ να κάνω και στο Batmobile. Άλλωστε είναι και αυτό “ένας ακόμη χαρακτήρας” στη ζωή του Batman. Το αμάξι εδώ έχει πολύ παραπάνω νόημα. Με αυτό εννοώ ότι στην πρώτη ταινία μου περνούσε από το μυαλό ότι οι σκηνές με αυτό ήταν για να είναι. Εδώ δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Εκεί που ο Batman κάνει χρήση του Batmobile είναι καταστάσεις που δεν γίνεται αλλιώς. Με αυτό έχουμε και την προσθήκη κι άλλων οχηματων στην ταινία αλλά για ακόμα μία φορά κάτω από το πρίσμα του να είναι όσο πιο λογικά δοσμένα γίνεται και να βγάζουν νόημα αν ήταν αληθινά στον κόσμο μας.
Αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ σε αυτή την τριλογία. Σχεδόν, όλα πρέπει να είναι όσο πιο αληθινά γίνεται και αυτό είναι πολύ ωραίο. Εδώ κιόλας, μιας και οι εχθροί είναι όλοι “ανθρωπίνοι” και στα comics, δεν υπάρχει καμία υπόνοια για τίποτα το παραφυσικό. Έτσι δίνει ακόμα περισσότερο την εντύπωση του ότι πρόκειται για αστυνομικό θρίλερ με “στολές” παρά για μία καθαρά SuperHero ταινία.
Γενικώς, Γενικά:
Περνάμε στην πλοκή, μιας και όλο το κείμενο σήμερα είναι γραμμένο “ανάποδα”! Η βασική πλοκή έχει να κάνει τόσο με την γνωριμία μας με τον Joker, όσο και με το γεγονός ότι ο Batman έχει γίνει ο “φόβος και ο τρόμος” των εγκληματιών του Gotham. Αυτό οδηγεί τα “μεγάλα κεφάλια” του Gotham σε ακραίες λύσεις. Μία από αυτές είναι και ο Joker. Ο “τρελός” villain έχει αρκετά καλό σχέδιο. Απλά θέλει να σκοτώσει τον Batman. Στην αρχή αυτό, καθώς μετά του προκαλεί μεγαλύτερη ευχαρίστηση το να προσπαθεί να τον κάνει να σκοτώσει κάποιον. Ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι ο ίδιος. Ο στόχος είναι απλός. Όλοι θέλουμε απλά μια πολύ, πολύ άσχημη μέρα για να “γίνουμε τρελοί”. Ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο Joker!
Οι σκηνές δράσεις είναι ωραίες και προσωπικά δεν μου πέρασαν την εντύπωση ότι είναι εκεί απλά και μόνο γιατί έχουμε να κάνουμε με Batman ταινία. Αυτό είναι κάτι που αναφέρω αρκετά σε ταινίες που το κάνουν σωστά. Απλά και μόνο γιατί το pattern στις SuperHero movies είναι να μπαίνει δράση, μετά να πάμε σε “μπλα-μπλα”, μετά πάλι δράση κ.ο. Έτσι όταν μία ταινία το κάνει αλλά το κάνει φυσικά και δεν φαντάζει απλά “πάμε με το πρόγραμμα” νομίζω ότι αξίζει αναφοράς.
Το τελευταίο μέρος, και το πιο άκυρο, είναι εκεί για να μας “μιλήσει” λίγο για τον Two-Face. Αυτό φάνταζε άκυρο ακόμα και για τον “μικρό Vegeta” τότε που το είδε στο σινεμά. Ακόμα θυμάμαι ότι δεν κατάλαβα ποτέ γιατί υπάρχει αυτό το μέρος στην ταινία. Anyway, μετά το όλο θέμα με τον Joker μπαίνει και ο Harvey στην πλοκή. Εκεί, μέσω ηθικών διλημμάτων κτλ., ο σκηνοθέτης μας δίνει και την απάντηση στο ερώτημα, “γιατί αυτός ο τίτλος στην ταινία;”. Κάτι βέβαια που μου άρεσε στον Two-Face είναι οι αναφορές στο πρόσωπό του ως ο “White Knight της Gotham”. Αυτό μας το λέει και μας το ξαναλέει καθόλη τη διάρκεια της ταινίας ο σεναριογράφος! Είναι ωραίο αλλά πολύ λίγο κουραστικό. Έρχεται όμως και κάθεται πολύ καλά με το “Dark Knight” του Batman και το γιατί ο πρωταγωνιστής μας έχει αυτό το ψευδώνυμο.
Εφέ, Μουσική, CGI:
Τεχνικώς για ακόμα μια φορά έχουμε μία νίκη για την ταινία. Μουσικά είναι στα ίδια καλά μονοπάτια με την πρώτη παραγωγή. Έντονα θέματα όπου ο σκηνοθέτης θέλει να τονίσει κάτι, απαλή μουσική εκεί που απλά κάτι πρέπει να υπάρχει στο background. Στα των εφέ όλα, σχεδόν, είναι πολύ καλά. Πολλή και μεγάλη χρήση πρακτικών εφέ, με τα πλάνα από ψηλά με τον Batman κτλ να είναι, σχεδόν, όλα αληθινά! Το μακιγιάζ είναι απλά, “άντε γειά”! Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτό που έχουν κάνει με τον Joker. Ενώ είχαμε το ίδιο τρομακτικό/comic-τρομακτικό μακιγιάζ και στον Penguin εδώ το έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα απλά και μόνο γιατί ο Heath έχει όλο αυτό συν του ότι είναι αληθοφανές όσο δεν πάει. Αυτό τον κάνει λίγο πιο τρομακτικό από τον Danny του Batman Returns.
Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως είχαμε και τη χρήση CGI στον Two-Face. Το “ευτυχώς” πάει στο ότι έχουμε δει ήδη τον χαρακτήρα αυτόν καθαρά με μακιγιάζ στο Batman Forever και ήταν επιεικώς απαράδεκτος. Το “δυστυχώς” πάει στο ότι ενώ είναι καλά τα CGI, καλά για την εποχή τέλος πάντων, κάτι φαντάζει ψεύτικο σε αυτά. Νομίζω ότι στην προσπάθεια του Nolan να κάνει τον χαρακτήρα όσο πιο ίδιο με τα comics/cartoons γίνεται κάπου το έχασε. Σπάει λίγο την “πραγματικότητα” που προσπαθεί να μας περάσει από τις ταινίες του. Πέραν του ότι δεν είναι “λογικό/φυσικό” να γίνει έτσι όπως γίνεται ο Two-Face και να ζει, είναι μία καλή μεταφορά της εξωτερικής εμφάνισης του villain. Απλά γέρνει λίγο παραπάνω προς “MCU” μεριά, κάτι που δεν είναι κακό αλλά είναι διαφορετικό από αυτό που κάνει ο Nolan γενικά με τα Batman του.
Επίλογος:
Ας κλείσουμε και ας πάμε παρακάτω όμως. Νομίζω ότι έγραψα πολλά για μία ταινία που απλά μια λέξη μπορεί να την περιγράψει τέλεια, “καταπληκτική”! Καταπληκτική και ως Batman/SuperHero ταινία αλλά και ως μία αστυνομική, θα έλεγα, ταινία με έναν “τρελό” κακό που η όψη του και μόνο σε κάνει να ανατριχιάζεις. Τώρα όλα τα άλλα είναι ιστορία. Μία ιστορία που είναι ωραία όμως. Ωραία και πετυχημένη τόσο στις καρδιές των “geek” (σαν και εμάς) όσο και στην ποπ κουλτούρα του κόσμου. Κάτι που σίγουρα δεν περίμενε η DC και η Warner όταν έδωσε στον Nolan να κάνει την τριλογία του.
Για τον Heath Ledger τι να πω; Ένα μεγάλο κρίμα για το παλικάρι… Δε θα μάθουμε ποτέ που θα μπορούσε να πάει τον χαρακτήρα του αν του δινόταν ακόμα μια ευκαιρία να τον ξαναπαίξει στην επόμενη ταινία. Όπως ήταν να γίνει βασικά. Καλά γενικά κρίμα ο άνθρωπος αλλά τώρα ας τον δούμε ως τον Joker για λίγο. Ποιός ξέρει; Ίσως να βλέπαμε κάτι καλύτερο, ίσως και όχι… Πάντως το μόνο που μπορώ να πω για τον χαρακτήρα είναι ότι όταν τον έχουν στα “χέρια τους” σπουδαίοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες μπορούν να κάνουν “παπάδες” με αυτόν… Και έτσι όπως άνοιξα με τον Joker, έτσι και θα κλείσω. Σίγουρα η ταινία αξίζει πολλές θεάσεις ξανά και ξανά. Σίγουρα αν δεν την έχετε δει ΠΡΕΠΕΙ να το κάνετε επειγόντως!
