Συνέχεια με τις μικρές ταινίες/παραγωγές του Disney+. Εδώ έχουμε κάτι που στοχεύει σε πολύ ιδικό κοινό, και ιδική περίοδο του χρόνου. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, εγώ είδα την ταινία εκτός σεζόν. Αυτό είναι κάτι που δεν ξέρω αν επηρέασε γενικά την γνώμη γι’ αυτή. Βέβαια, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το Werewolf by Night. Αυτό όμως με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο με αυτά που ήθελε να κάνει η ταινία. Εδώ δε θα έλεγα ότι πέρασα και πολύ καλά.
Γενικός, γενικά:
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι ήδη ξέρετε τι παίζει με τη βασική πλοκή της ταινίας, όποτε θα το πάω λίγο στα γρήγορα. Ο Star-Lord δεν έχει σταματήσει να μιλάει για τον Kevin Bacon. Ο Drax και η Mantis πιστεύουν ότι ο ηθοποιός αυτός είναι το καλύτερο δώρο που μπορούν να πάρουν στον Star-Lord για να “σώσουν τα Χριστούγεννα” που στην παιδική του ηλικία του τα είχε καταστρέψει ο Yondu. Φαντάζομαι ότι αυτό από μόνο του σας δίνει μία εικόνα για το πόσο τρελή είναι η βασική πλοκή. Πόσο μάλλον έχοντας ως πρωταγωνιστές τον Drax και την Mantis, δύο χαρακτήρες που ούτως ή άλλως είναι λίγο “απροσάρμοστοι” ακόμα και για τα πρότυπα του Διαστήματος.
Τα άσχημα αρχίζουν σχεδόν από την αρχή για εμένα. Και η βασική πλοκή μου κάνει λίγο “βλαμμένη”, αλλά και από το πρώτο πλάνο καταλαβαίνεις ότι τα χρήματα πίσω από την παραγωγή δεν είναι τα ίδια με μιας κινηματογραφικής ταινίας. Αυτό είναι κάτι όμως που η προηγούμενη mini-ταινία έκρυψε πολύ καλά, και το έκανε μέρος του εαυτού της. Εδώ δε μου άρεσε αυτό που έβλεπα.
Τα Τεχνικά και η Μουσική:
Για να μην παρεξηγηθώ, τα εφέ είναι καλά για αυτό που είναι η ταινία, αλλά δεν είναι καλά όταν τα βάλεις δίπλα από τις κινηματογραφικές περιπέτειες της ομάδας. Λογικό και επόμενο θα μου πεις. Δυστυχώς όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με superheroes που τους έχουμε δει και άλλου. Δυστυχώς, υπάρχουν οι συγκρίσεις. Τουλάχιστον, μέσα στο κεφάλι μου. Ένα ακόμα που το κάνει πιο κακό αυτό, είναι ότι κάποιες “τηλεοπτικές” παραγωγές των Marvel Studio – με πέντε και έξι επεισόδια – φαίνονται πολύ καλύτερες στο “μάτι” από αυτό που έχουμε εδώ.
Τα άσχημα δε σταματούν εκεί. Για κάποιο λόγο και η όλη φάση των Guardians of the Galaxy με τη μουσική εδώ μου φαντάζει πολύ άβολα ή και άκυρα βαλμένη. Είναι σαν να μην είχαν ιδέες για το πως να το κάνουν, και απλά το έκαναν. Για ακόμα μία φορά αυτό φαίνεται από τα πρώτα λεπτά της ταινίας. Κάποιοι εξωγήινοι πιάνουν για πρώτη φορά στη ζωή τους γήινα μουσικά όργανα και παίζουν μουσική μία χαρά. Αυτό το τελευταίο μάλιστα το σχολιάζει και κάποιος χαρακτήρας μέσα στην ταινία. Καλό το αστείο και η “αυτοκριτική” της ταινίας σε αυτό που κάνει, αλλά και πάλι εμένα μου φάνηκε πολύ περίεργο.
Το “Χρονικό Παράδοξο”:
Spoiler Alert:
Κάτι ακόμα που μου την έκανε είναι και το γεγονός ότι σεναριακά γίνεται ένα πράγμα που μου φαίνεται πολύ παράταιρο και περίεργο. Η πρώτη γνωριμία μας με το Yondu στο MCU ήταν με τον χαρακτήρα να είναι μ**άκας. Ακόμα, ακόμα και στη δεύτερη ταινία της ομάδας ο ίδιος αυτός χαρακτήρας είναι αρκετά μα**κας για κάποιο χρονικό διάστημα, πριν αλλάξει σε αυτόν τον συμπαθή anti-hero που δίνει τη ζωή του για τον Star-Lord.
Στην ταινία μας εδώ ακούμε/βλέπουμε μία ιστορία από τα παιδικά χρόνια του Star-Lord. Αυτή η ιστορία τελειώνει με τον Yondu να είναι πολύ “καλούλης” και τελικά να μην καταστρέφει τα Χριστούγεννα για τον Star-Lord όπως οι άλλοι νόμιζαν.
Το πρόβλημά μου με αυτό είναι ότι αν ο Star-Lord είχε αυτή την εμπειρία με τον Yondu στα παιδικά του χρόνια, δε νομίζω να ήταν τόσο αρνητικός σε αυτόν και να θέλει να φύγει μακριά του όσο ποιο νωρίς γίνεται – κάτι που μας δείχνει η πρώτη ταινία. Γενικά, ο Yondu έχει πολύ καλή ανάπτυξη χαρακτήρα στα δύο Guardians of the Galaxy που παίζει. Εδώ όμως είναι σαν να βλέπουμε τον τελικό Yondu – που ξέρουμε από την δεύτερη ταινία της ομάδας – σε μία ιστορία που ακούμε να τοποθετείται αρκετά πριν την πρώτη ταινία της ομάδας. Θέλω να φαντάζομαι, ότι σας έδωσα να καταλάβετε τι εννοώ.
Θα πω ένα ακόμα παράδειγμα για καλύτερη συνεννόηση μεταξύ μας. Φανταστείτε τον Vegeta. Όλοι ξέρουμε από που άρχισε και που είναι τώρα ο χαρακτήρας. Για καλή μας τύχη στο Dragon Ball έχουν δουλέψει πολύ καλά με αυτό. Όποτε βλέπουμε flashbacks του χαρακτήρα από τα χρόνια του πριν έρθει στη Γη είναι ο ίδιος μου**πανος που ήταν όταν ήρθε στη Γη. Φανταστείτε λοιπόν, να βλέπουμε ένα flashback του χαρακτήρα δέκα χρόνια πριν τη μάχη του με τον Goku, και αυτός να είναι ο Vegeta που είναι στο Buu Saga.
Αυτό ακριβώς είναι αυτό που θέλω να πω για τον Yondu εδώ. Ο χαρακτήρας αυτός έγινε αυτό που έγινε στη δεύτερη ταινία των Guardians of the Galaxy. Ναι μεν, μάθαμε ότι δεν ήταν μου**πανός από την αρχή – είχε και λίγο “καρδιά μέσα του” και πριν – αλλά ο Star-Lord αυτό το έμαθε με τα γεγονότα της δεύτερης ταινίας. Αν ο Yondu έδειχνε ότι ήταν καλούλης δεκαπέντε χρόνια πριν, είμαι σίγουρος ότι ο Star-Lord δε θα τον αντιμετώπιζε το ίδιο όπως τον αντιμετώπιζε στην πρώτη ταινία.
End of Spoiler
Επίλογος:
Τέλος πάντων, πήρα πολύ χρόνο γι’ αυτό. Το έκανα όμως γιατί πραγματικά μου την έκανε αυτό το γεγονός. Τώρα, θέλω να πιστεύω ότι έχω δίκαιο, και τα θυμάμαι καλά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας! Πάντα υπάρχει και η περίπτωση να γράφω παπάτζες. Μετά από τόσες ταινίες με superheroes ίσως να τα έχω μπερδέψει μέσα στο κεφαλάκι μου!
Τελικώς, νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να κλείσω και με αυτή την ταινία. Δεν έχει και πολλά να πεις. Σίγουρα εγώ προσωπικά δεν έμεινα ευχαριστημένος από αυτή. Τουλάχιστον, όχι τόσο όσο ήμουν στο Werewolf by Night. Το καλό είναι ότι είναι μικρή και όπως – και το Werewolf by Night – έχει αρκετή δράση, χιούμορ και μία κάποια ανάπτυξη χαρακτήρων. Δεν είναι κάτι που είναι “must” να δεις, αλλά νομίζω ότι μία πληροφορία που δίνεται σε έναν χαρακτήρα κατά το τέλος της είναι κάτι που μάλλον θα πρέπει να γνωρίζεις για να πας στο Vol. 3. Δεν είναι κάτι το φοβερό για το MCU, είναι καθαρά προσωπική πληροφορία για κάποιον από την ομάδα.
ΥΓ. Έχουμε και την πρώτη βρισιά στο MCU. Βασικά, νομίζω ότι είναι η πρώτη, δε θυμάμαι καλά! Αλλά ναι, έχουμε ένα “s*it” κάπου. Ένα και μόνο του!
