Πάμε για ακόμα μια φορά στην εφηβική μου εποχή! Πάμε σε μια ταινία που είναι εκεί στην αρχή των SuperHero movies. Πριν ακόμα και το ίδιο το Hollywood καταλάβει τι θέλει να κάνει με αυτούς με αυτούς τους “περίεργους” τύπους από τα comics. Γιατί αν θες γρήγορα να περιγράψεις το The Punisher του 2004 μόνο μπερδεμένη ταινία μπορείς να το πεις.
Γενικώς, Γενικά:
Στα γενικά μας. Στη μισή ταινία έχουμε ένα origin story. Για εσάς που δεν ξέρετε, κάποιος κάκουλας σκοτώνει την οικογένεια του Frank Castle. Ο ίδιος γίνεται ο Punisher και προσπαθεί να πάρει εκδίκηση. Ή απλά να τιμωρήσει τους κακούς, όπως λέει σε αυτή την ταινία. Θα δούμε, λοιπόν, όλη αυτή την ιστορία και όταν ο Punisher αποφασίσει να γίνει Punisher θα ακολουθήσει μία ταινία δράσης αλλά και, ας το πούμε, αστυνομικού θρίλερ. Αν και δεν πιάνει τα καλά στάνταρ που πολλά από αυτά έχουν.
Ο Frank πριν γίνει Punisher περνάει τέλεια στη ζωή του! Ή τουλάχιστον αυτό θέλει να μας δείξει η ταινία. Τα πλάνα για να μάθουμε πόσο ευτυχισμένος είναι αυτός και η οικογένεια του είναι πολλά. Ειδικά από τη στιγμή που θα είναι πλέον κοντά τους μιας και πήρε “σύνταξη”. Προσωπικά αυτό κάποια στιγμή με κούρασε. Η ταινία δίνει το ¼ της για να μας το δείξει, και την άλλη μεριά με τον κακό μας βέβαια, και πιστεύω ότι δεν υπήρχε καμία ανάγκη για τόσο πολύ “χάσιμο χρόνου”. Γίνεται ότι είναι να γίνει και έχουμε έναν Frank ψυχολογικό ράκος που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να δείξει στον villain μας το πως νιώθει που του σκότωσε όλη την οικογένεια.
Ο Τιμωρός…:
Μπορώ να πω ότι το γενικό σχέδιο του Punisher βγάζει νόημα και είναι ωραίο. Εντάξει έχει αρκετές φορές αυτά τα “είναι από comics γι’ αυτό μπορεί και γίνεται αυτό τώρα” αλλά στο μυαλό μου δεν μπορείς να το προσάψεις ως κάτι κακό. Πχ. αλλού βλέπουμε “θεούς” να κρατάνε σφυριά που πετάνε αστραπές, έναν κακό να χτυπάει τα δάχτυλά του και να χάνεται το μισό σύμπαν. Ε, δεν μπορώ να κρατήσω κακία όταν κάποιος σπάει στο ξύλο τον Punisher και μετά από μία σκηνή αυτός είναι σαν να μην έπαθε τίποτα. Πολύ απλά γιατί στην τελική η ταινία δεν στοχεύει στο ρεαλισμό αυτών που μας δείχνει αλλά είναι μια μεταφορά ενός SuperHero ή καλύτερα ενός Super-Anti-Hero.
Γενικά δεν μου άρεσε όμως το πόσο γρήγορα στο χρόνο ταινίας ο Frank έγινε Punisher. Μιλάμε πάντα για μια ταινία που παίρνει το χρόνο της να μας συστήσει πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις και δεν σου δίνει να καταλάβεις 100% την ψυχολογία του πρωταγωνιστή της. Γιατί κάνει ότι κάνει, έτσι όπως το κάνει μετά; Η φράση “με έναν πολύ καλό ψυχολόγο όλα λύνονται” μου περασε από το μυαλό πολλές φορές για τον Frank. Μάλιστα, για εμένα, πολλά από αυτά τα θέματα και να μην υπήρχαν δε θα άλλαζε κάτι. Είναι πολύ λίγα αυτά που πραγματικά έχουν αξία στο σενάριο όταν μιλάμε για κάτι άλλο πέραν του Punisher και του Saint.
Με αυτό πάμε και σε ένα από τα προβλήματα. Το “The Punisher” του 2004 δεν ξέρει πολλές φορές που απευθύνεται… Αν και δεν είμαι 100% σίγουρος, νομίζω ότι είναι “άνω των 18” αλλά πολλές φορές για κάποιο λόγο, που μόνο ο σκηνοθέτης ξέρει, αυτό το ξεχνάει και δεν μας δείχνει πράγματα που δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην δείξει. Βίαιους θανάτους κάποιων κακών πχ. Μου περνάει από το μυαλό ότι κάτι τέτοιο όμως δεν ήταν εφικτό λόγο bunget. Παρόλα αυτά φαίνεται άσχημο στο μάτι. Ειδικά το 2021 που έχουμε δει πόσο καλά, και gore, μπορούν να το κάνουν άλλες ταινίες από comics. Έτσι αν την κρίνουμε με τα τότε στάνταρ μπορείς να πεις ότι είναι OK σε αυτόν τον τομέα. Αν την κρίνουμε με τα όσα έχουμε δει σήμερα, από Deadpool, Logan κ.α., όμως χάνει αρκετά.
…και οι άνθρωποι που έχει γύρω του:
Πριν πάμε στο villain ας κλείσουμε με τον Punisher και την “ομάδα του”. Δίπλα στον Frank έχουμε και ακόμα τρεις χαρακτήρες. Να πω την αλήθεια δεν γνωρίζω αν είναι από τα comics αυτοί αλλά δεν θα μου κάνει και εντύπωση αν όντως είναι από εκεί. Οι άτυχοι/”τυχεροί” που μένουν στο ίδιο κτίριο με τον Punisher δουλεύουν στην ταινία σαν τα κομμάτια για το puzzle μιας action movie. Για εμένα ούτε και αυτοί χρειάζονται τόσο. Σίγουρα βοηθούν να αναπτυχθεί κάπως ο πρωταγωνιστής μας αλλά στην τελική δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα στο τι θέλει να κάνει και τι κάνει ο Punisher μέσα στην ταινία. Υπάρχει, βέβαια, μια σκηνή δράσης, και ακόμα μία που ακολουθεί, που ο σεναριογράφος προσπάθησε να δώσει λόγο στο γιατί “χάνουμε” τον χρόνο μας με αυτούς τους χαρακτήρες κάποιες φορές.
Για εμένα, αν θυμάμαι καλά, από τότε όμως μου είχαν κάνει άσχημη εντύπωση αυτοί οι χαρακτήρες. Τελικά, όπως και εγώ στο κείμενο αυτό, πιστεύω ότι και η ταινία απλά χάνει το χρόνο της με αυτούς και θα μπορούσε να δώσει βάση σε κάτι άλλο ή να είναι μικρότερη σε διάρκεια χωρίς να χαθεί κάτι από την απουσία αυτών των χαρακτήρων.
Howard “travolta” Saint, ο villain:
Σειρά έχει ο villain μας. Ο κύριος Howard Saint. Μπορείς να πεις ότι σημαντικό ρόλο σε όλη την πλοκή με αυτόν παίζουν και οι άνθρωποι γύρω του. Η γυναίκα του, Livia Saint, και το δεξί του χέρι, Quentin Glass. Για ακόμα μια φορά να πω ότι δεν γνωρίζω αν κάποιοι από αυτούς, ή και όλοι, είναι από τα comics ή από την κ*λ*ρα του σεναριογράφου. Εδώ μπορώ να πω ότι δουλεύουν καλά. Είναι οι κλασικοί μαφιόζοι που κάνουν τα πάντα για τα λεφτά, δεν εμπιστευονται κανεναν και συνήθως έχουν διπλή ζωή που κρύβουν από όλους.
Συγκεκριμένα τον Howard Saint τον υποδύεται ο John Travolta… Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως ο ρόλος κοντράρει δυνατά με τον άλλον του ηθοποιού από το Battlefield Earth για το πόσο κακός είναι στην απόδοση του χαρακτήρα. Εντάξει δεν περιμένουμε οσκαρικά πράγματα αλλά λίγο να με πείθεις βρε αδερφέ ότι παίζεις κάτι!
Τεχνικά:
Πάσα για να πάμε στα τεχνικά ήταν αυτό στο τέλος! Γενικά μιλάμε για μια ταινία που δεν έχει πολλά-πολλά λεφτά και αυτό φαίνεται. Δεν είναι όμως από μόνο του απαραίτητα κακό. Το σενάριο “παίζει” με περιοχές, μάχες και γενικά σκηνικά που δεν χρειάζονται και τα πολλά εκατομμύρια για να γυριστούν. Η αλήθεια είναι πως έχουμε όμως κάποιες σκηνές που το “ψέμα” φαίνεται, ειδικά αν την δείτε σε πολύ καλή ποιότητα HD… Βλέπεις πράγματα που δεν είχαν σκεφτεί να κρύψουν σαν τότε όταν την γύρισαν.
Μουσικά έχουμε να κάνουμε με μια ταινία SuperHero του 2004 και αυτό σημαίνει ότι κάπου πρέπει να παίζει κάποιο rock/metal κομμάτι. Οι μουσικές “αποχρώσεις” πρέπει να είναι “μαύρες και άραχνες”. Δεν το παρακάνει όμως, όπως θα δούμε παρακάτω με κάποιες άλλες μεταφορές… Από κάποιους κυρίους που δύο “D” φιγουράρουν στη στολή τους!
Το μεγαλύτερο κακό όμως είναι οι ηθοποιοί. Δυστυχώς είναι πολύ λίγες οι σκηνές που αυτοί παίζουν καλά και καταλαβαίνεις τι θέλει να περάσει ο χαρακτήρας τους. Γενικά μιλάμε για άσχημη ηθοποιία σχεδόν από όλους και σχεδόν σε όλες τις σκηνές. Τουλάχιστον μπορείς να πεις ότι υπάρχει κάποια δράση και έτσι ξεχνιέσαι κάποιες στιγμές. Δεν σε νοιάζει τόσο πολύ πως παίζει ο καθένας ή πάει αλλού το μυαλό σου, εσκεμμένα από τον σκηνοθέτη.
Επίλογος:
Με όλα αυτά πάμε για άσχημο επίλογο… Έλα όμως που είχε ένα καλό. Το οποίο είναι και μεγάλο για εμένα. Οι δύο ώρες πέρασαν “νερό”. Δεν ξέρω τι με κράτησε. Τι με τράβηξε. Αυτό που ξέρω είναι ότι πραγματικά στο τέλος ένιωσα λίγο άγχος για τον Punisher. Ακόμα και αν ήξερα ότι δεν παίζει να χάσει. Εντάξει, μιλάμε για μεταφορά comic. Έτσι κλείνω με ανάμεικτες σκέψεις. Αξίζει να την δεις σήμερα; Ειδικά μετά την πολύ καλή σειρά του Netflix με τον ίδιο χαρακτήρα; Μάλλον όχι. Ίσως μόνο για “ιστορικούς” ή “καμένους” λόγους, σαν κι εμένα! Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω…
Σίγουρα ήταν ταινίας της εποχής της. Σίγουρα έπρεπε, και μπορούσε, να κάνει τα περισσότερα λάθη της καλύτερα αλλά τόσα ξέρανε τότε, για τις μεταφορές comics, τόσα έκαναν. Δεν ξέρω αν την προτείνω ή όχι! Ίσως η νοσταλγία να βάζει τα γυαλιά της για ακόμα μια φορά και κάτι που είναι “σκουπιδάκι” να το βλέπω λίγο καλύτερο απ’ ότι πρέπει. Αλλά το θέμα παραμένει, ήταν δύο ευχάριστες ώρες που δεν βαρέθηκα στιγμή και πέρασαν γρήγορα και διασκεδαστικά!
