Αρχίζουμε λοιπόν το review της τελευταίας ταινίας της Marvel, η οποία αυτή τη στιγμή είναι στα χέρια μας, καθώς η επόμενη αναμένεται μέσα στις επόμενες εβδομάδες — αν δεν κάνω λάθος. Πάμε λοιπόν να δούμε τι γίνεται, πώς δουλεύει και αν δουλεύει η ταινία Thunderbolts*.
Γενικώς, γενικά:
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ταινία που θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι το Suicide Squad του MCU. Γενικώς, και στα κόμικς, αυτή η ομάδα είναι αυτό το πράγμα: κάποιοι villains, ή κάποιοι που ίσως δεν είναι ακριβώς villains, που προσπαθούν να σχηματίσουν μία ομάδα για να φέρουν εις πέρας κάποια αποστολή. Η ταινία λοιπόν πατάει πάνω σε αυτό το concept.
Αρχικά, ξεκινάμε με ένα θετικό: το σενάριο έχει ενδιαφέρον. Παρακολουθείς χαρακτήρες που έχουν εξέλιξη. Ξεκινούν από κάπου, αλλάζουν στην πορεία, και φτάνουν κάπου αλλού μέχρι το τέλος — και αυτό είναι κάτι που είχαμε χάσει, εδώ και καιρό, από το MCU. Θα έλεγα επίσης ότι αυτή η ταινία είναι ίσως η πρώτη μετά από πολύ καιρό που δεν απαιτεί να έχεις δει κάποια σειρά στο Disney+ για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Ναι, υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες που αν έχεις δει κάποιες σειρές θα τους καταλάβεις περισσότερο αλλά η βασική πλοκή είναι πλήρως κατανοητή και χωρίς να έχεις επαφή με τις σειρές. Ακόμα και για αυτούς τους χαρακτήρες, η ταινία σου δίνει όσα πρέπει να ξέρεις για να μπεις στην ιστορία.
Η “Suicide Squad” της Marvel:
Έχουμε, λοιπόν, μία ομάδα με περίεργη δυναμική. Κανείς δε θέλει να συνεργαστεί με κανέναν, αλλά για διάφορους λόγους αναγκάζονται να συνεργαστούν. Στην πορεία προσπαθούν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους, να συντονιστούν, και στο τέλος — χωρίς να πω spoiler — γίνεται ό,τι είναι να γίνει.
Μέσα στην ταινία προστίθεται και ένας καινούργιος χαρακτήρας. Δε θα πω ποιος είναι, γιατί η ταυτότητά του είναι spoiler. Θα σου πρότεινα να δεις την ταινία χωρίς να ξέρεις τίποτα γι’ αυτόν – δεν είναι κάτι το συγκλονιστικό, αλλά είναι μία ενδιαφέρουσα προσθήκη στο σύμπαν του MCU και στο σενάριο.
Μιλώντας ξανά και ξανά για την ομάδα νομίζω ότι είναι η ώρα να αναφέρω και τα μέλη της. Η ομάδα αποτελείται από τους:
- Yelena Belova (Florence Pugh), η νέα Black Widow
- Red Guardian (David Harbour)
- Bucky Barnes / Winter Soldier (Sebastian Stan)
- John Walker / U.S. Agent (Wyatt Russell)
- Ghost (Hannah John-Kamen)
- Taskmaster (Olga Kurylenko)
…και καθοδηγούνται από τη Valentina Allegra de Fontaine (Julia Louis-Dreyfus).
Ένα θέμα που είχα με την ταινία ήταν ότι μερικοί από τους χαρακτήρες είναι υπερβολικά κωμικοί. Σε ορισμένες σκηνές — ενώ γίνεται κάτι σοβαρό — αυτοί πετάνε ατάκες που χαλάνε λίγο το κλίμα. Ναι, κάποια είναι καλά αστεία και λειτουργούν. Δε θα πέσεις κάτω από τα γέλια, αλλά λειτουργούν. Θα έλεγα πως αυτή είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που μία ταινία του MCU προσπαθεί να αντιγράψει το ύφος των Guardians of the Galaxy και δεν το κάνει εις βάρος της υπόλοιπης πλοκής της, και αυτό δουλεύει οργανικά μέσα στο σενάριο. Αν και δεν το πετυχαίνει 100%, το κάνει καλά αλλά λίγο υπερβολικά σε κάποιες σκηνές κατά τη γνώμη μου.
Η δυναμική της ομάδας έχει ενδιαφέρον. Μαθαίνεις για το παρελθόν του καθενός, τι κουβαλάει, γιατί συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Και αν και υπάρχει συνολική εστίαση σε όλους, θα έλεγα πως η ταινία κάνει ιδιαίτερο focus στη Yelena, η οποία εδώ πια είναι καθαρά στο προσκήνιο ως η επόμενη Black Widow. Η Florence Pugh παίζει πολύ καλά, αλλά όπως είχα αναφέρει και στο Black Widow (αν δεν κάνω λάθος), και εδώ έχουμε το πρόβλημα με τη ρωσική προφορά – η οποία είναι ψεύτικη, κουραστική, και για μένα προσωπικά, εκνευριστική. Το ίδιο και ο Red Guardian. Είναι και οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί και δε χρειάζονται αυτό το gimmick νομίζω.
Ποιος είναι ο πραγματικός villain;
Πάμε στους κακούς. Εδώ έχουμε λίγο μπέρδεμα, καθώς δεν υπάρχει ένας μόνο villain. Ο πρώτος είναι κάποιος τύπου “mastermind”, ο οποίος προσπαθεί να ελέγξει τις καταστάσεις με έναν πιο πολιτικό, υπόγειο τρόπο. Υπάρχει ένα κομμάτι που θυμίζει λίγο από Winter Soldier, με ίντριγκα, κατασκοπεία, και “δεν είναι αυτό που φαίνεται” καταστάσεις. Λειτουργεί σε κάποιο βαθμό, αλλά ο χαρακτήρας αυτός μου θύμισε αρκετά την ίδια ηθοποιό σε έναν άλλο ρόλο σε μία αγαπημένη σειρά (δε θα πω περισσότερα για να αποφύγω spoiler). Σαν να έπαιζε τον ίδιο ρόλο, απλώς λίγο πιο σοβαρά καθώς εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με 100% κωμωδία.
Ο δεύτερος κακός (ή μάλλον η δεύτερη απειλή) είναι πιο “φανταστικός”, πιο επικίνδυνος και προσφέρεται για δράση. Υπάρχει και μία ελαφρώς τρομακτική παρουσία στον τρόπο που παρουσιάζεται. Όμως το πώς νικιέται στο τέλος… δε μου άρεσε καθόλου. Μου φάνηκε σαν ”με τη δύναμη της αγάπης” φάση. Ούτε ιδιαίτερα πειστικό ούτε ικανοποιητικό. Κρίμα, γιατί ο χαρακτήρας είχε δυνατότητες για κάτι παραπάνω πιστεύω.
Στο γενικό στήσιμο της ταινίας, είναι ενδιαφέρον ότι δεν ακολουθεί το κλασικό μοτίβο του MCU. Δηλαδή δεν έχουμε: αρχή – δράση – exposition – δεύτερη μάχη – plot twist – τελική μάχη. Όχι. Υπάρχουν σκηνές δράσης διάσπαρτες σε όλη την ταινία, υπάρχουν καλές κορυφώσεις, αλλά δεν υπάρχει η αυστηρή τριπλή πράξη όπως συνήθως. Και αυτό δουλεύει.
Επίσης, να πω ότι έχουμε νεκρούς. Ναι. Κανονικά. Πέφτουν πυροβολισμοί, μαχαιρώματα, χαρακτήρες πεθαίνουν — και φαίνεται στην κάμερα αυτό. Δεν είναι στα μούτρα σου με gore, αλλά γίνεται. Επίσης, έχει βρισιές. Δεν πέφτει κάποιο F-bomb όπως στο Guardians of the Galaxy Vol. 3, αλλά η “πικάντικη γλώσσα” είναι εκεί. Και γενικώς δεν κρύβονται.
Τεχνικά:
Τα ειδικά εφέ είναι σε καλό επίπεδο. Όχι τέλεια, αλλά καλά. Δε θυμίζουν «κακομονταρισμένη τηλεταινία» όπως έχουμε δει σε άλλες πρόσφατες περιπτώσεις του MCU. Με τα κοστούμια να είναι επίσης όμορφα. Οι ηθοποιοί (οι περισσότεροι) τα πάνε μια χαρά. Εκτός από τις ψεύτικες προφορές, είπαμε.
Η σκηνή μετά τους τίτλους τέλους, για πρώτη φορά εδώ και καιρό… ήταν όντως καλή. Δεν ήταν απλώς για να είναι. Ήταν κάτι μικρό, λειτουργικό, και έδειξε τι θα ακολουθήσει. Έχει σχέση με την επόμενη ταινία της Marvel που θα βγει σε μερικές εβδομάδες (δε θα πω ποια, καταλαβαίνετε). Καλή χρήση post-credits, η οποία σε πάει στην επόμενη ταινία. Όπως παλιά, και αυτό νομίζω ότι ήθελε ειδική αναφορά.
Επίλογος:
Γενικώς, πρόκειται για μία ταινία που δεν είναι τέλεια, αλλά είναι σίγουρα καλύτερη από τις προηγούμενες Marvel παραγωγές που είδαμε. Πέρασα καλά. Το σενάριο έχει ενδιαφέρον, οι χαρακτήρες έχουν κάποιο βάθος, το χιούμορ δουλεύει (αν και λίγο παραπάνω απ’ όσο θα ήθελα σε κάποιες σκηνές), οι σκηνές δράσης είναι καλές, και έχει και τη γνωριμία με έναν νέο χαρακτήρα των κόμικς που τώρα κάνει το ντεμπούτο του στο MCU.
Όπως είπα και στο Captain America: Brave New World, ναι, η ταινία αξίζει. Δε θα σε κάνει να ξαναγαπήσεις τις superhero ταινίες, αλλά θα περάσεις καλά. Και ναι, δείχνει ότι κάτι αρχίζει να ξαναχτίζεται στο MCU. Δεν είμαστε ακόμα στα επίπεδα του Infinity War ή του Winter Soldier, αλλά είναι μία ευχάριστη επιστροφή σε πιο νορμάλ και προσεγμένες παραγωγές.
Εν αναμονή των Fantastic Four, η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν και ενθουσιασμένος μέχρι τώρα. Αλλά το Thunderbolts* με έκανε να αρχίσω να νιώθω πάλι ότι κάτι ενδιαφέρον μπορεί να συμβεί. Και αν τα trailers των Fantastic Four λένε την αλήθεια… ίσως πράγματι να έχουμε μπροστά μας κάτι καλό.
